__________________
1.
Αγαπητή Α μπα θα προσπαθήσω να μη σε κουράσω πολυ, λοιπόν η μητέρα μου όταν μεγάλωνα ασκούσε βία πάνω μου και στον αδερφό μου, αλλά πάντα την αισθανόμουν πιό εχθρική απεναντί μου. ενικά όμως δεν είμασταν και μια οικογένεια υγιής,{ο πατέρας μου γυρνούσε δεν ήταν ποτέ κοντά μας} Οταν ήμουν στα 19 με 20 φοιτήτρια τότε, τώρα είμαι 26,κατάλαβα οτι είχα αρκετά ψυχολογικά εξαιτίας τους αλλά κυρίως εκείνης λόγω της σωματικής και ψυχολογικής βίας που μου ασκούσε όσο είχε επιρροή πάνω μου.Και σε εκείνη είχαν ασκήσει βία οι γονείς της και τη δικαιολογούσα ως ένα σημείο μέχρι φετος που ύστερα απο κάποιες κουβέντες μαζί της που θεωρούσε οτι ήταν υπόδειγμα μητέρας, εφόσον δε γυρνούσε, μας τα χε όλα έτοιμα αλλά να μας δέρνει που και που δε της φαινόταν παράξενο..Οταν της το είπα η απάντηση της ήταν ε και κι έμενα με δέρναν και είμαι μια χαρά. Πριν λίγο καιρό μέσω τσατ της τα είπα πάλι στην αρχή δε παραδεχόταν τίποτα αλλά στο τέλος είπε εντάξει αυτή είμαι και τι θές να κάνω,της είπα τίποτα μόνο ήθελα να στα πω και για να ξέρεις τι μου έχεις προκαλέσει και γιατί είμαι αυτή που είμαι. Παρεπιμπτόντως μου τύχε ένα θέμα υγείας όχι πολύ σοβαρό και μου είπε οτι είναι ψυχολογικό.. και εκεί δε κρατήθηκα τα ξέρασα όλα. Το θέμα μου είναι ότι δε ξέρω τη στάση να κρατήσω μαζί της, τώρα που είμαι μακριά είναι γλυκιά και με τρελένει γιατι όταν έπρεπε δεν ήταν έτσι και κάποιες φορές είμαι απότομη. Εχω μάθει πλέον να της λέω μόνο αυτά που θέλω για να διατηρήσω την ηρεμία μου και να αποφύγω τη κριτική της.Προσπάθησα να τη συγχωρέσω αλλά στη τελική κατάλαβα οτι δεν είμαι υποχρεωμένη να το κάνω,δεν είναι οτι τη μισώ απλά δε μπορώ να ξεχάσω.Η ερωτησή μου είναι τι στάση να κρατήσω απέναντι της?Και όσοι λένε σε συχγωρώ απλά δεν ξεχνώ πως το κάνουν αυτό κι εγώ δε μπορώ??πως γίνεται να συγχωρέσεις κάποιον ενώ σου ρχονται μνήμες και δε πρόκειται να τα ξεχάσεις ποτέ??Θα θέλα να τη συγχωρούσα αληθινά για να είμαι και πιό ήρεμη εγώ αλλα δε ξέρω αν μπορώ!!!
Υ.Γ να σου πω οτι κάποτε της τα έλεγα για να παραδεχτεί αυτά που έκανε, φυσικά κάτι τέτοιο δε γινόταν κι εγώ σπάραζα κι απογοητεύομουν κάθε φορά μέχρι που άρχισα να σε διάβαζω και κατάλαβα ότι έτσι της δίνω εξουσία, όποτε τις τελευταίες φορές που το κάνω αυτό το κάνω μόνο για να ξεσπάσω όπως αυτή τη φορά. Ισως να μη χρειαστεί να το ξανακάνω αλλά μετά απο αυτό ένιωθα καλύτερα!!
Πριν φτάσουμε στο μεγάλο θέμα της συγχώρεσης, το θέμα έχει ως εξής.
Έχεις ψυχολογικά θέματα λόγω της μητέρας σου. Όμως αυτά τα θέματα δεν θα λυθούν μέσα από τη μητέρα σου.
Ακούγεται παράλογο, αλλά έτσι είναι. Ό,τι έχεις μέσα σου εξαιτίας της, ό,τι πρόβλημα δημιουργήθηκε επειδή μεγάλωσες μαζί της, όλα αυτά, θα λυθούν, αν λυθούν, χωρίς να χρειάζεσαι τη συμμετοχή της.
Δεν έχει σημασία τι λέει, τι κάνει, τι αισθάνεται, τι της λες. Δεν είναι τόσο σημαντικό το ποια στάση θα κρατήσεις απέναντί της τώρα. Δεν χρειάζεται να παραδεχτεί τίποτα. Δεν χρειάζεται να ξεσπάς πάνω της. Μπορείς να το κάνεις, αλλά αυτό δεν θα σε φτάσει στην ηρεμία που θέλεις – και αυτή η ηρεμία, ΑΥΤΟ είναι η συγχώρεση.
Η συγχώρεση είναι μια ψυχική κατάσταση που ίσως θα μπορούσε να περιγραφεί ως εξής: όταν θα θυμάσαι αυτά που σου έκανε, είπε, δεν θα ταράζεσαι. Θα τα έχεις αποθηκεύσει ως γεγονότα που έχεις επεξεργαστεί και αποδεχτεί. Θα έχεις αποδεχτεί τα αποτελέσματα και τα γεγονότα – όχι την μητέρα σου, απαραίτητα.
Πρόκειται για μια απολύτως προσωπική, και πολύ μοναχική διαδικασία. Για να φτάσεις μέχρι εκεί, θα πρέπει να δεχτείς ότι ήσουν ένα αβοήθητο παιδί και δεν είχες άλλη επιλογή, και να δεχτείς ότι είχες την ατυχία να έχεις μια κακοποιημένη και αδύναμη γυναίκα για μητέρα. Είναι πολύ δύσκολο να δεχτείς αυτά τα δύο ως δεδομένα, χωρίς να ταράζεσαι. Γι' αυτό θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις θεραπεία με ψυχολόγο, για να μην κάνεις όλη αυτή τη διαδρομή χωρίς βοήθεια.
__________________
2.
Αγαπητή Α μπα,
Είμαστε και οι δυο γύρω στα 30 και συναντιόμαστε σε εβδομαδιαία βάση λόγω κοινών δραστηριοτήτων. Εμένα μου άρεσε απο την αρχή και φλέρταρα, με τον τρόπο μου. Το ίδιο νόμιζα και γι αυτόν αλλά εκ του αποτελέσματος θα πω, μιας εδω και 2 μήνες δεν προχώρηςε η ιστορία, πως αυτός μάλλον τελικά δεν ενδιαφερόταν ή δεν ενδιαφερόταν τόσο ώστε να την εξελίξει. Όπως καταλαβαίνεις οποιαδήποτε μορφή απόρριψης, ακόμα και αν βασίζεται σε προσδοκίες πονάει. Το ερώτημα μου είναι, ούσα 30άρα, το οτι δεν μπορώ να διαβάσω τα σημάδια που λαμβάνω απο τον άλλον σωστά δεν δείχνει κάποιο πρόβλημα με μένα. Σίγουρα ο καθένας έχει έναν δικό του τρόπο να φλερτάρει αλλά κάποια πράγματα δεν θα έπρεπε μετά απο κάποια ηλικία να είναι πιο εύκολα και πιο ξεκάθαρα? Απο την άλλη μπορεί και τα δικά μου σημάδια να μην έφτασαν σωστά. Είναι καλή ιδέα να του ξεκαθαρίσω την θέση μου και την προτίμηση μου για να νιώσω πως έκανα ό,τι μπορούσα και να κλείσω την ιστορία εκεί; Μήπως τέτοιες συζητήσεις έχουν ως σκοπό να εκβιάσουν καταστάσεις; Ή συμπεριφέρομαι σαν 15χρονο;- Άκυρες προσδοκίες
Νομίζω ότι είχες υπερβολικά πολλές προσδοκίες για κάτι πολύ φλου.
Τα φλερτ δεν οδηγούν πάντα σε κάτι περισσότερο, και αυτό δεν χρειάζεται να σε οδηγήσει σε ολική αμφιβολία του εαυτού σου. Είπες, είπε, βλεφαριάσατε ο ένας τον άλλον, και δεν συνεχίστηκε, χίλια δυο μπορεί να έγιναν. Από το να βλεφαριάζει και άλλες εκατό, μέχρι του να άλλαξε γνώμη γιατί έτσι, μπορεί να μην ήθελε και τόσο πολύ να συνεχιστεί. Μπορεί και να μην έστειλες αρκετά ισχυρά μηνύματα – για αυτόν – αλλά είσαι αυτή που είσαι, δεν γίνεται να αλλάζεις προσωπικότητα ανάλογα με το ποιον συναντάς. Αν δεν τα έπιασε, προφανώς εκπέμπετε σε άλλα κύματα, άρα προφανώς δεν έχασες κάποιον μεγάλο έρωτα.
Όχι, τα πράγματα δεν γίνονται ούτε πιο εύκολα, ούτε πιο ξεκάθαρα με την ηλικία. Λες και «ηλικία» λες και τα 30 είναι η ηλικία που κατακτάται η απόλυτη ανθρώπινη σοφία. Ίσως να γίνονται ξεκάθαρα στα 85, αν είμαστε τυχεροί θα δούμε.
Κατά πάσα πιθανότητα πέρασες μια χρονική περίοδο που δεν είχες κάτι πιο ενδιαφέρον για να ασχοληθείς. Βγες με παρέες, γνώρισε καινούριο κόσμο, και αναθεώρησε τη βαρύτητα ενός φλερτ που γίνεται μια φορά την εβδομάδα. Η συζήτηση που αναλογίζεσαι εμένα μου φέρνει στο μυαλό μόνο αμήχανες σιωπές και παγωμάρα.
__________________
3.
Αγαπητή Α μπα
Εδώ και λίγο καιρό, έχω εμπλακεί σε σχέση με έναν άντρα πολύ μεγαλύτερο μου, εγώ 25 αυτός κοντά στα 50,στην επιχείρηση του οποίου κάνω πρακτική. Η σχέση αυτή, η οποία πλέον είναι μόνο σεξουαλική, με φθείρει τρομερά και δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ στην πρακτική μου και φυσικά φέρομαι, τελείως ανισόρροπα στην δουλειά (νεύρα, μούτρα, ό,τι μπορείς να φανταστείς) όπως και στους γύρω μου, στην οικογένεια μου στους φίλους μου μέχρι και τον ύπνο μου έχω χάσει. Συνεχίζω όμως και δεν φεύγω, γιατί τρέφω την αυταπάτη ότι θα καταφέρω να το κόψω οριστικά και θα συνεχίσω εκεί χωρίς κανένα πρόβλημα, διατηρώντας απλώς φιλικές σχέσεις στο πλαίσιο της συνεργασίας. Κι αυτό γιατί κατά τα τ´ άλλα, αν δεν συνέβαινε αυτό, είναι μια πολύ καλή περίπτωση πρακτικής με καλές εργασιακές συνθήκες για τα δεδομένα του χώρου από άποψη χρημάτων, ωραρίου και δυνατότητας απόκτησης γνώσεων στο αντικείμενο της πρακτικής. Θα ´θελα να μου απαντούσες όσο πιο γρήγορα γίνεται, εχω κουραστεί τόσο πολυ. Ίσως μέχρι να μου απαντήσεις να ´χω παραιτηθεί, γιατί το να κοιμάσαι με χάπια δεν είναι λύση.
Άσε τα σάπια που είναι πολύ καλή η περίπτωση πρακτικής. Φανταστική περίπτωση, να δώσουμε στο αφεντικό βραβείο επιχειρηματικότητας. Δεν λες αρκετά, αλλά σε αυτή την περίπτωση κατά κάποιο τρόπο πιστεύω ότι φτάνουν. Είναι πέρα από τις δυνάμεις σου αυτό που γίνεται, και ευτυχώς να λες. Φύγε, και να σου γίνει μάθημα αυτή η ιστορία για το μέλλον.
__________________
4.
Χθες διάβασα για μια κοπέλα που την έχει καταπιέσει η σχέση με τους γονείς της. Η φράση: "επιπλέον έχω ελάχιστη αυτοπεποίθηση. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να προσκολλώμαι στην μητέρα μου, να μην μπορώ να πάρω τις δικές μου αποφάσεις (γενικά να πράξω οτιδήποτε χωρίς την έγκρισή της)" με προβλημάτισε γιατί ένιωσα ότι έυκολα μπορώ να γίνω και εγώ τέτοια μητέρα.
Είμαι τρομερό control freak και αρκετά έντονη προσωπικότητα και ενώ θα ήθελα να μεγαλώσω 2 ανεξάρτητα, αυτόνομα κορίτσια με αυτοπεποίθηση, συχνά φοβάμαι ότι θα τις "πνίξω".
Δε λέω, τους μιλάω για τη σημασία της ανεξαρτησίας, τους μεταφέρω με απά λόγια και πολλά από τα οποία συνειδητοποιώ από τη στήλη τα τελευταία χρόνια, τις αυτονομώ σε διαφορα πράγματα με βάση την ηλικία τους, γενικά παρακολουθώ τις κατευθύνσεις της παιδιατρικής και ψυχολογίας για την ανατροφή.
Ο φόβος μου όμως είναι: μπορείς να ξεφύγεις από τα κακά του χαρακτήρα σου μεγαλώνοντας παιδιά;
Και που εκφράζω το πώς θα ήθελα να γίνουν δείγμα controlmania δεν είναι πάλι;
Μάλλον οι υποψήφιοοι γονείς θα έπρεπε να κάνουμε υποχρεωτικά όλοι 2 χρόνια εντατική ψυχοθεραπεία πριν τεκνοποιήσουμε, για μην καταστρέψουμε και τις επόμενες γενιές (να το πάλι το καταπιεστικό μου)- μανα κουράγιο
Και ποιος σε εμποδίζει να κάνεις τώρα εντατική ψυχοθεραπεία, για να μην κάνεις όλα αυτά που φοβάσαι;
__________________
5.
Γεια σου αμπα και συνεργάτες. Είμαι σε σχέση 6 χρόνια με εκείνον που μάλλον θα περάσω τη ζωή μου μαζί (δηλαδή κάποιες φορές μου σπάει τα νεύρα αλλά γενικά νιώθω ότι είναι ο καλύτερος για εμένα). Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω σεξουαλική επιθυμία τα τελευταία 3, 4 χρόνια. Στον γιατρό πήγα, δεν είναι σωματικό. Η Σεξολόγος που μίλησα μου είπε ότι είναι η οικειότητα που φθείρει πολλά ζευγάρια και μου είπε διάφορα κολπάκια (εσώρουχα, μασάζ, sex toys κλπ) αλλά όλα μοιάζουν στημένα και γελοία όταν τα κάνουμε. Να πω ότι ο σύντροφός μου είναι πολύ τρυφερός αλλά εγώ φαντασιώνομαι υποταγή και αγριάδα αλλά δεν του βγαίνει(προσπαθεί αλλά και αυτό μοιάζει κάπως γελοίο, δεν είναι αυτός). Υπάρχει λύση? Θα μείνω για πάντα ανικανοποίητη?
Λύση δεν έχω, αλλά μπορώ να σου πω μέρος του προβλήματος. Είσαι βέβαιη ότι θα μείνεις με αυτόν για πάντα, κι επιπλέον νομίζεις ότι αυτό εξαρτάται απόλυτα από σένα. Δηλαδή πιστεύεις ότι θα τον έχεις για όσο θέλεις. Αν συνειδητοποιούσες πόσο αβέβαιο είναι αυτό που έχεις και πόσο εύκολα θα μπορούσε να χαθεί, νομίζω ότι θα αυξανόταν το σεξουαλικό σου ενδιαφέρον γι' αυτόν κατακόρυφα.
__________________
6.
Καλησπερα. Με μειωνε και εβγαζε τα κομπλεξ του πανω μου. Με τη σειρα μου ενιωθα ανασφαλεια και ημουν πιεστικη κ απαιτητικη. Τα ειχαμε 1,5 χρονο κ ειμαστε χωρια 6 μηνες. Νιωθω οτι εγιναν λαθη αμοιβαια και βγαλαμε τον χειροτερο μας εαυτο. Αλλα τον αγαπω – Εύα, 30
Λόγω της ανύπαρκτης προσωπικής ενδοσκόπησης δεν έχεις ιδέα ποια είσαι, και αυτό οδηγεί στην ανασφάλεια, δηλαδή, είσαι ανασφαλής επειδή δεν έχεις ιδέα ποια είσαι. Αυτό που λες «αγάπη» είναι ότι μαζί του αισθάνεσαι σημαντική και ξεχωριστή. Μέχρι σήμερα ο μοναδικός τρόπος που έχεις βρει για να αισθανθείς έτσι είναι μέσω του εγωισμού, του ανταγωνισμού, και την προσπάθεια επιβολής σε σεξουαλικές σχέσεις. Όλα αυτά επιστρέφουν και ταυτόχρονα πηγάζουν από το γεγονός ότι δεν έχεις κάνει τον τεράστιο αγώνα και τη δουλειά που χρειάζεται για να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να τον αποδεχτείς, και μετά να φτύσεις αίμα για να τον βελτιώσεις.
__________________
7.
Γειά! Είπα κ γω να γραψω μήπως και πάρω άλλη μια γνώμη όσο αφορα τη σχεση μου με το φιλο μου. Εγω ειμαι 25 κ αυτος 36 εγω εχω πρωινη δουλειά κ αυτος δουλευει βραδυ dj κ έχει κ δική του μπάντα. Είμαστε αρκετο καιρο μαζι και τον τελευταιο χρονο δεν εχει λεφτα ουτε για τα βασικα κ γω εχω κουραστει να του δινω λεφτα για οτι χρειαστει καθως δεν μου περισσευουν. Παρολα αυτα τον αγαπω κ δε μου παει η καρδια να του πω οχι. Οι γονεις μου εχουν ψιλοκαταλαβει τι παιζει γιατι δε μου μενουν λεφτα στο τελος του μηνα κ ολο τους αποφευγω. Κανω υπομονη να αλλαξει αυτη η κατασταση γιατι τον νοιαζομαι κ τον αγαπω. Ευχαριστω !
Κι άλλος «που αγαπά» για τη βάρκα μας.
Η υπομονή είναι αρετή, αλλά με προϋποθέσεις. Εξαρτάται από τι προσδοκίες έχεις, και αν είναι ευθυγραμμισμένες με τον ρεαλισμό. Να αλλάξει αυτή η κατάσταση και να γίνει τι; Να σταματήσεις να νιώθεις ότι σε εκμεταλλεύεται; Να σταματήσεις να ντρέπεσαι για την υπόθεση; Να αποκτήσει δικά του λεφτά; Καταρχάς, θέλει να αποκτήσει λεφτά; Αν θέλει, με ποιον τρόπο; Και αν έχει βρει τον τρόπο, κάνει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση; Η υπομονή για την υπομονή δεν είναι κάτι αξιοσέβαστο, και η λέξη «αγάπη» δεν είναι το θαυματουργό ξόρκι που λύνει όλα τα προβλήματα, ούτε δίνει άφεση, ούτε εξαγνίζει τα γαϊδούρια.
__________________
7.1
Γεια σου Αμπα!!
Θέλω απλώς να πω ότι σ'αγαπώ και σε παρακολουθώ από τον καιρό του μπλογκ σου!!
Σου λείπει καθόλου εκείνος ο καιρός? Εμένα μου λείπει ειδικά η περίοδος που έβγαλε ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ τους 4 και κάναμε το live σχολιασμό! Πόσο γέλιο θεε μου!! Τώρα που θα βγει η καινούρια του ταινία με ποιον θα την σχολιάσω ρε Αμπα? Θα ήθελα πολύ όταν τη δεις (αν τη δεις - που πιστεύω πως θα τη δεις) να κάνεις ένα αφιέρωμα, ή κάτι παρόμοιο. Είσαι απίθανη! Με αγάπη, μια παλιά καραβάνα.
Γεια σου, παλιά καραβάνα! Πήγαμε τα Χριστούγεννα να δούμε την καινούρια ταινία, και ήταν sold out. Εκεί μας φτάσαν τα μνημόνια, που λένε.
σχόλια