ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελικά είχα δίκιο εξαρχής. Μόνο που τώρα το πιστεύω στ' αλήθεια. Εγώ περιμένω τον πρίγκηπα με το άσπρο του άλογο (και καφέ να' ναι δε μας χαλάει, δεν είμαστε ρατσιστές, έστω ως προς το χρώμα). Θέλω αυτόν που θα κοιτώ μαζί του το φεγγάρι, ενώ αυτός θα μου πιάνει το χέρι, άντε και τη μέση (ως εκεί) και δε θα έχει στο μυαλό του να με κουτουπώσει απ' το πρώτο βράδυ κιόλας που με γνώρισε. Θέλω να εξελιχθεί αργά και όμορφα η πρώτη μου σχέση. Να μην γίνει πληγή. Έστω να μην είναι καταδικασμένη εξαρχής σε μια χρονοβόρα επίπονη κατάσταση. Θέλω να είναι κάτι όμορφο, συναισθηματικό και κυρίως ρομαντικό. Που πήγε ο ρομαντισμός ρε παιδιά; Αλλά φταίω και εγώ. Στα κλαμπ θα βρεθεί αυτός που περιμένω; Τι πάλεψα χθες βράδυ; Ένα τίποτα. Το μόνο που έμεινε είναι ενοχές και 5 αναπάντητες,καθώς έκανα τη βλακεία να του δώσω το κινητό μου. Μετά από λίγο όμως χόντρυνε η φάση, προσπάθησε και να με φιλήσει με το ζόρι στο στόμα,ξενέρωσα και απογοητεύτηκα παράλληλα. Αν όχι ρομαντισμός, τουλάχιστον ευγένεια. Τακτ. Τρόποι. Αμάν πια. Ζητώ κάτι εξωπραγματικό, το ξέρω. Αλλά μετά το χθεσινό...θα δέχομουν άνετα πίσω την ελευθερία μου.