ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έπαθα πέρσι ένα τροχαίο ατύχημα. Ένα μεθυσμένο κωλόπαιδο δημιούργησε καραμπόλα και έπεσα κι εγώ πίσω από τα αρκετά αυτοκίνητα που είχαν συγκρουστεί. Ορατότητα σχεδόν μηδέν στον δρόμο, ήταν γούβα και δεν το πρόλαβα. Το δικό μου πήρε φωτιά και ήμουν αναίσθητη μέσα..με έβγαλε κάποιος, είχε μπλοκάρει η ζώνη μου και η πόρτα μου είπαν. Είχα εσωτερικές αιμορραγίες (που αντιμετωπίστηκαν στο νοσοκομείο), σπασμένα πλευρά, τραύματα στην κοιλιακή χώρα και στον ώμο (από τη ζώνη), κάταγμα στον αστράγαλο, αφόρητους πόνους στη σπονδυλική στήλη..Κάποια στιγμή βρήκα για ελάχιστα λεπτά τις αισθήσεις μου..είδα τη φωτιά και σύρθηκα μέσα στα αίματα στο δρόμο, μακριά από το αυτοκίνητο, κάποια ελάχιστα μέτρα. Φοβόμουν μήπως ανατιναχτεί και πεθάνω εντελώς. Τελικά έχασα πάλι τις αισθήσεις μου, εκεί, μέσα στη μέση του δρόμου. Μέσα στο αυτοκίνητο όμως, ήταν κι ο άνθρωπός μου..... Κι εγώ σύρθηκα μακριά για να μη πάθω τίποτα χειρότερο.. Σκέφτηκα μόνο τον εαυτό μου..κι εκείνος ήταν ακόμα μέσα. Μου είπαν ότι ούρλιαζα για να τον βγάλουν (αλλά εγώ δεν το θυμάμαι, όπως δε θυμάμαι κι άλλα πράγματα). Το σκέφτομαι κάθε μέρα και ντρέπομαι. Έχω ακόμα τρομερούς πόνους στη μέση μου, στη σπονδυλική μου στήλη που δεν πρόκειται να με εγκαταλείψουν ποτέ. Αλλά εμένα αυτό που με πονάει είναι ότι παράτησα τον άνθρωπό μου. Στον μοναδικό άνθρωπο που τόλμησα να το πω μου είπε πως αυτό ακριβώς είναι το ένστικο επιβίωσης. Ωστόσο κάθε μέρα σκέφτομαι θεε μου παράτησα τον άνθρωπό μου και σύρθηκα να γλιτώσω..