Η Ειρήνη Γεωργή δηλώνει ότι η στήλη είναι από τα σπάνια πράγματα εκεί έξω που κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Στα 39 της, περίμενε να είναι παντρεμένη με παιδιά, αλλά ζει σε μια ροζ γκαρσονιέρα χωρίς ούτε μια γάτα. Παράτησε τις σπουδές της για να φύγει στην Αγγλία αλλά 5 χρόνια μετά χώρισε, επέστρεψε στην πατρίδα, κι από τότε εργάζεται σαν κειμενογράφος. Λατρεύει τις σοκολάτες χωρίς ζάχαρη, τα κάσιους και τις ταινίες Disney, και διασκεδάζει ανεβάζοντας σκρίνσοτς στο Facebook. To αγαπημένο της quote είναι από βιβλίο Γυμνασίου: "Ονειροφαντασίες χιμαιροκυνηγών θα έλεγαν κάποιοι, όμως εκείνοι δεν ξέρουν πόση δύναμη έχουν τα όνειρα και πόσο ακατάλυτη είναι η δυναστεία των Χιμαιρών".
__________________
1.
Γλυκιά μου Α-μπα,
Είμαστε μια παρέα τεσσάρων κοριτσιών από τη σχολή, στα 20κάτι. Η μια μου φίλη, από τη συγκεκριμένη παρέα, έχει πολύ ωραίο σώμα με ωραίες καμπύλες και πλούσια μακριά μαλλιά. Γενικά είναι πολύ όμορφη και προσεγμένη.
Εγώ είμαι φυσιολογικών αναλογιών, και αρκετά συνηθισμένου σωματότυπου.
Συχνά, η φίλη μου σχολιάζει την εμφάνισή μου. Τα σχόλια αυτά είναι του στυλ: "Τι μαγιώ ψάχνεις ρε συ Νίκη, να καλύψεις τα σπυράκια που υπάρχουν στο στέρνο σου;" ή "Να βάψεις τα μαλλιά σου; Αφού δυο τρίχες έχεις."
Αρχικά απαντούσα με χιούμορ περί πλαστικού, να αυτοσαρκαστώ, μετά ειρωνικά, μήπως ισοφαρίσουμε στην κλίμακα χοντράδας και καταλάβει. Μετά της μίλησα, της εξήγησα πόσο μ'ενοχλεί και μ'επηρεάζει και ότι θεωρώ τα σχόλια αυτά άσεμνα, αγενή και δεν τα εκλαμβάνω ως χιούμορ πλέον, λόγω της συχνότητάς τους.
Για μια μακρά περίοδο σταμάτησε και νόμισα ότι έχει λυθεί το ζήτημα.
Τελευταία, όμως, έχουν κάνει πάλι guest αυτά τα σχόλια. Πλέον όλο και πιο πολύ. Είναι σημαντικό να αναφέρω ότι δεν είμαι η μόνη αποδέκτης τέτοιου είδους σχολίων. Οι άλλες μου φίλες ή γελάνε ή την αποδοκιμάζουν, ανάλογα το σχόλιο.
Σκέφτηκα, επειδή γιορτές έρχονται, να της κάνω δώρο μια χειροποίητη "Beauty Scale ala Helen". Να περιέχει διάφορες συνιστώσες όπως: αναλογίες στήθους, μέσης, μήκος μαλλιών, χρώμα ματιών κλπ. Η βάση και το σημείο αναφοράς να είναι τα χαρακτηριστικά της. Κάτω από τη βάση, να θεωρούμε κάτι "άσχημο" ή "μικρό" ή "αδύνατο - στεγνό", ενώ πάνω από τη βάση να χαρακτηρίζουμε κάποιο στοιχείο "όμορφο" ή "πλούσιο".
Υπάρχει περίπτωση το δώρο αυτό να ισοφαρίσει την αγένεια των σχολίων; Τι λες κι εσύ, που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει;- Beauty Scale Inventor
Ειρήνη:
ΟΚ, η προφανής ερώτηση εδώ είναι γιατί την κάνετε παρέα αυτή την κοπέλα. Χρηματοδοτεί τις εξόδους σας; Έχει κρυφά χαρίσματα όπως φανταστικό χιούμορ και μυαλό (πολύ κρυφά, όμως); Προσφέρει κάτι άλλο που δεν μας λες; Ή απλά θέλετε να έχετε «την ωραία» στην παρέα, για να ανεβάζει το στάτους του γκρουπ σε λογική αμερικανικής κολλεγιο-ταινίας; Σοβαρά, γιατί επιτρέπετε τέτοια συμπεριφορά;
Η άποψή μου είναι ότι και η «φίλη» σας αλλά και κάθε άλλος άνθρωπος στον κόσμο που φέρεται έτσι, ιδιαίτερα με τη δικαιολογία ότι η χοντράδα είναι «χιούμορ», θα πρέπει να λάβει ένα ωραιότατο χαστούκι από τη ζωή και από τις συναναστροφές του, ώστε να καταλάβει ότι τέτοια συμπεριφορά δεν είναι αποδεκτή και πρέπει να εκλείψει -αν θέλει να αποτελεί μέλος κοινωνικών ομάδων που έχουν δυνατότητα επιλογής.
Εδώ οι υπόλοιπες γυναίκες έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο, να λέμε ότι όλες είναι ωραιότερες από εμάς τις ίδιες, ότι εμείς δεν βλεπόμαστε, ότι απορούμε που δεν σπάει η κάμερα του κινητού στη σέλφι, ώστε να μην προσβάλουμε καμία και προς Θεού, μην φανεί ότι μας αρέσει ο εαυτός μας. (Κι αυτό κακό είναι, αλλά τουλάχιστον όχι τόσο).
Επιστρέφω: Καταλαβαίνω απόλυτα το να θες να «απαντήσεις» με passive-aggressive χιουμοράκι, είναι ανθρώπινο γιατί εσύ θες να διατηρήσεις τις κοινωνικές συμβάσεις, έστω να μην γίνεις απροκάλυπτα αγενής, αλλά δεν βλέπω καν το λόγο. Εν βρασμώ ψυχής, παίζει και να 'λεγα, «δυστυχώς, άλλους ευλόγησε με αναλογίες, άλλους με μυαλό και τσίπα, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα». –Αλλά πέφτω κι εγώ χαμηλά.
Α, μπα:
Θα ήταν καλή ιδέα να αντιμετωπίσεις με χιούμορ τις αποτυχημένες απόπειρες χιούμορ κάποιου άλλου για να τον ντροπιάσεις λίγο. Όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αποτυχημένες προσπάθειες χιούμορ που έχουν διειδύουν κάπως αθέλητα λόγω εγγενούς χοντράδας. Μιλάμε για κανονικές, ευθείες επιθέσεις που έχουν στόχο να πληγώσουν, και ο ένοχος δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια ή παρανόηση, γιατί έχει ενημερωθεί για τα αποτελέσματα των λόγων του. Δεν μπορεί καν να χρησιμοποιήσει το επιχείρημα το έντιμου πρότερου βίου. Συμπέρασμα: το καλοκάγαθο, καλόκαρδο εγχείρημα σου μπροστά στον οχετό κακόβουλων σχολίων είναι σαν ομπρέλα παραλίας σε τσουνάμι.
Νομίζω ότι ο λόγος που συνεχίζετε οι τρεις σας να δέχεστε αυτή την λεκτική κακοποίηση είναι ότι πιστεύετε ότι επειδή αυτή είναι πιο ωραία, έχει κατά κάποιο τρόπο δίκιο να μιλάει έτσι. Ίσως αν ήταν πιο μετρημένη, να γελούσατε και στα αλήθεια, πιστεύοντας ότι έτσι αυτοσαρκάζεστε. Δεν θα αναλύσω τώρα πόσο βαθιά είναι συνδεμένη η αξία της εξωτερικής εμφάνισης με την προσωπική αξία στις νέες – και όχι μόνο νέες – γυναίκες, αλλά θα σου πω το εξής: κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε μειώνει για «πλάκα», ή με τάχα κάζουαλ τρόπο, πόσο μάλλον συστηματικά, και δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν είναι πιο όμορφος, ή πιο έξυπνος, ή δεν ξέρω τι άλλο κάνει καλύτερα. Αν σου το κάνει κάποιος εν αγνοία του, έτσι κι αλλιώς δεν είναι ιδανικός για φίλος, και είναι γενικά επικίνδυνη παρέα. Αλλά αν κάποιος το κάνει εν γνώσει του, πίσω από τα λόγια του κρύβεται ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα που είναι όλο δικό του, και καθόλου δικό σου. Δεν χρειάζεται να το καταλάβεις, ούτε χρειάζεται να το λύσεις, χρειάζεται όμως οπωσδήποτε να το αποφύγεις, γιατί αν ακούς κάτι συνέχεια, στο τέλος το πιστεύεις. Η εξισορρόπηση γίνεται πάντα προς τα κάτω, οπότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις για το μέλλον σου, είναι να επενδύσεις σε φίλους, παρέες και συναναστροφές που είναι καλύτερες από σένα.
Με λίγα λόγια: αυτή η κοπέλα δεν είναι φίλη σου. Βρες μια άλλη λέξη για να την περιγράψεις, και μην περιμένεις να αλλάξει.
__________________
2.
Έριξα μια ματιά σε μα σελίδα (gofundme)που μπορείς να κάνεις δωρεές σε άτομα που ζητούνε χρηματοδότηση/χρήματα. Μερικοί ζητούσαν χρήματα για ιατρικά έξοδα.. Μερικοί για εφευρέσεις και σπουδές σε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Οι περισσότεροι όμως ζητούσαν χρήματα για προβλήματα που έχουμε όλοι! Για ταξίδια αναψυχής στη Νέα Υόρκη, ταξίδια με μοτοσυκλέτα, να επιπλώσουν το σπίτι τους(εμένα πάντως τα περισσότερα έπιπλά μου είναι από τα σκουπίδια, μέχρι εκεί φτάνει η τσέπη μου), να δουν τον αγαπημένο τους(που γνώρισαν πριν 1 μήνα) που μένει σε άλλη ήπειρο, να πάρουν το iphone6 γιατί είναι λέει apple fanatic, να του πληρώσουν το εισιτήριο για ένα ντέρμπυ ποδοσφαίρου... Ε, τώρα αυτά δεν είναι προκλητικά; !
Ειρήνη:
Στα μέσα Φεβρουαρίου, ο Kanye West ζήτησε χρήματα από τον Mark Zuckerberg μέσω Twitter γιατί, λέει, έχει χρέη 53 εκ. δολάρια και χρειάζεται βοήθεια. Αυτό, ίσως να μπορείς να το πεις και προκλητικό. -Αλλά, πιο σωστό μου φαίνεται να το πεις αστείο.
Τώρα, για όλους τους άλλους που αναφέρεις, δεν συμφωνώ. Όταν λέω ότι δεν συμφωνώ, δεν εννοώ ότι πρέπει να τους χρηματοδοτήσουμε, όχι. Φυσικά και θεωρώ αναμενόμενο να αδιαφορήσει κανείς πλήρως, ακόμα και να χασκογελάσει, και να προσπεράσει. Τι να πω, το μόνο για το οποίο θεωρώ ότι αξίζει να δίνει κανείς λεφτά τον τελευταίο χρόνο, είναι για τους πρόσφυγες. (Αλλά ο καθένας με ό,τι ευαισθητοποιείται. Αν κάποιος εκατομμυριούχος τύχει να μπει και να δει μια περίπτωση που του θυμίζει όταν ήταν φοιτητής και ήθελε να πάει ένα ταξιδάκι Νέα Υόρκη και δεν μπορούσε, και τον αγγίξει, πού ξέρεις, μπορεί να δώσει).
Αλλά, στο θέμα μας: Δεν μπορείς ποτέ να κατηγορήσεις κάποιον που ζητάει κάτι τίμια και ειλικρινά. Το GoFundMe είναι μια πλατφόρμα για να ζητήσεις να σε χρηματοδοτήσουν, και ο κόσμος τη χρησιμοποιεί ακριβώς μέσα στα πλαίσια των όρων χρήσης. Δικαίωμα όλων να ζητήσουν. Δικαίωμα όλων των άλλων να επιλέξουν πού θα δώσουν. Μ' αυτό να ασχολείσαι. Με την επιλογή.
Α, μπα:
Αυτό κυμαίνεται ανάλογα με το σε ποια χώρα ζεις και πόσα λεφτά έχεις. Δεν είναι τα προβλήματα αυτά «τα προβλήματα που έχουμε όλοι», αλλά ας πούμε ότι είναι. Το καλό με αυτές τις σελίδες είναι ότι κανείς δεν υποκρίνεται, και ότι κανείς δεν υποχρεώνεται να δώσει. Είναι επίσης προκλητικό να κατηγορείς άλλους για τον τρόπο που θέλουν να διαθέσουν τα λεφτά τους, ή να τους κάνεις υποδείξεις για το τι θα έπρεπε να ζητούν από τη ζωή τους.
Το gofundme είναι ένας τρόπος για να ζητήσει κανείς βοήθεια – όπως ο καθένας το εννοεί - από γνωστούς και φίλους που μένουν μακριά. Ο τίτλος είναι "personal funding site", με έμφαση στο "personal". Εξάλλου, αν θέλεις άλλωστε να δώσεις λεφτά σε σκοπό που δεν σου φαίνεται προκλητικός, υπάρχουν πάρα πολλές οργανώσεις που θέλουν βοήθεια.
__________________
3.
Γεια σου Ά μπα, υπέροχη η στήλη σου όπως και εσύ : )
Σε πολλές απο τις ιστορίες που γραφονται εδώ βρίσκω σημεια του εαυτου μου κ ετσι δε ξερω τι να σε πρωτορωτήσω. Γενικά, είμαι ένας αισιοδοξος και χαρουμενος ανθρωπος, και παντα προσπαθώ να μη γρκινιάζω γιατί εκει εξω υπάρχουν πραγματικά προβλήματα. Αυτό που με ταλαιπωρεί ειλικρινά είναι ο εαυτός μου χαχα, είμαι φοβερά αγχώδης άνθρωπος, με πολύ μεγάλη ανασφάλεια - τα τελευταία χρόνια έχω κανει φιλοτιμη προσπαθεια και έχει μετριαστει η κακή άποψη για τον εαυτό μου.. απλά δεν έχω ισχυρή εμπιστοσύνη σε μένα και είναι κατι που βγαίνει στην καθημερινότητα. Γενικά, όσο κι αν απομακρύνεσαι απο τις αδυναμιες σου θα ξαναρθουν μπροστά σου. Τις μεγάλες ψυχολογικές πιέσεις τις δημιουργώ εγώ στον εαυτό μου (η οικογενεια μου είναι παραπολυ οκ, ο φιλος μου πολύ καλός και με έχει βοηθησει πάρα πολύ να εχω ισορροπια στη ζωή μου, επομένως δε μου λείπει κατι για να έχω ολη αυτή την πιεση). Ωστόσο, διαρκώς θα βρίσκομαι σε ένα άγχος, μια μονιμη ανα΄λυση στιγμών, σχέσεων που γυρίζουν γύρω από το πως φαίνομαι στους άλλους (η αποψη που έχουν για μένα είναι κατι που όπως φαίνεται με ενδιαφέρει παρα πολύ). Γενικά, αντιλαμβανομαι που υπάρχει το bug κ ειλικρινά θελω να ζω πιο ηρεμα αλλά ξαναγυρίζω στα παλιά. Και με ταλανίζει μια ταση αναβλητικότητας που με παει πισω μου δημιουργεί άγχη γαιτί θελω να είμαι συνεπής και με φορτίζει φοβερά συναισθηματικά. Αντιλαμβανομαι νομίζω καλα τι συμβαίνει αλλά δε μπορω να τα διαχειριστώ όλα. Είναι δύσκολο. Το θέμα είναι ότι από μικρή είχα αυτά τα χαρακτηριστικά και πέρασα από δύσκολες πιεσεις και άσχημες ψυχολογικές φάσεις, αλλά έχω μια άρνηση στον ψυχολογο. Νιώθω ότι θα χασω χρόνο από τη ζωή μου και ότι μπορεί να με βάλει σε μια διαδικασία να σκαλίσω πραγματα που δε θέλω αναγκαία και σε μια φαση εσωτερικής αναζητησης βγάζοντάς με από την καθημερινότητα και τους στόχους μου. Η ερώτηση είναι πότε καταλαβαίνεις ότι τον χρειαζεσαι; Και έχουν πραγματικά βάση αυτοί οι φόβοι; Έπειτα πως μπορείς να νιώσεις άνετα και να ανοιξεις τον εαυτό σου σε ένα τελείως ξένο άνθρωπο; Με συγχωρείς για το μεγάλο μου κείμενο, ελπίζω να έχει ενδιαφέρον δημοσίευσης : ) still optimistic!
Ειρήνη:
Αυτού του τύπου την ερώτηση φοβόμουν. Είναι αυτός ο εφηβικός τρόπος σκέψης και γραψίματος (από κάτι τέτοια φαίνεται η ηλικία μου), χαοτικός και μπερδεμένος, με κεντρικό μήνυμα «μου φταίνε όλα ενώ δεν έχω κανένα ρεαλιστικό πρόβλημα αλλά δεν ξέρω τι να κάνω και χρειάζομαι επιβεβαίωση ότι είμαι "νορμάλ" αλλά συγχρόνως κι ότι είμαι μια ξεχωριστή, μοναδική χιονονιφάδα».
Λοιπόν. Το κύριο πρόβλημα προκύπτει από την ηλικία σου, που βάζει το μυαλό σου σ' αυτή τη δίνη, τη διαρκή αναζήτηση, την αμφιβολία, την ανασφάλεια. Αυτό, να ξέρεις, αν το χρησιμοποιήσεις σωστά, μπορεί να σου βγει σε καλό. Χαρακτήρες διαμορφώνονται σ' αυτή την ηλικία, αλλά θέλει συνειδητή προσπάθεια και πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση αυτού που συμβαίνει. Θέλει παρατήρηση και θέλει και διάβασμα. Θέλει ερεθίσματα από άλλα μυαλά πιο λαμπρά και πιο κατασταλαγμένα. Το να ψάξεις την αλήθεια εκεί έξω, βοηθάει και στο να τη βρεις εκεί μέσα. Όσο ψάχνεις τι πραγματικά έχει σημασία και τι συμβαίνει στον κόσμο, τόσο θα παίρνεις τον εαυτό σου λιγότερο σοβαρά, θα πάψεις να σου φαίνεσαι το κέντρο του κόσμου, και αυτό χρειάζεσαι αυτή τη στιγμή. Ένα κωμικοτραγικό χαρακτηριστικό της ζωής είναι ότι όταν δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα, τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
Μικρά tips για τα επιμέρους:
- Μην σε απασχολεί η γνώμη των άλλων για σένα, δεν έχει καμία σημασία -εκτός αν κάνεις κάτι που βλάπτει σοβαρά τον εαυτό σου και/ ή τους άλλους.
- Η αναβλητικότητα είναι υπαρκτό ζήτημα που πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι, εγώ το κατάφερα πολύ μεγάλη αλλά αυτό αξίζει να το δουλέψεις. Πάντα να θυμάσαι ότι όσο αναβάλλεις κάτι, ό,τι κι αν κάνεις ενδιάμεσα ποτέ δεν το απολαμβάνεις πραγματικά, αλλά όταν έχεις τελειώσει αυτό που φοβόσουν να αρχίσεις, όλα μοιάζουν 10 φορές πιο καλά. (Εγώ κοροϊδεύω τον εαυτό μου λέγοντας «έλα μωρέ, δεν θα το κάνω τώρα, απλά θα ανοίξω το doc –π.χ.- να οργανώσω λίγο τη δουλειά και μετά το κλείνω. 9 στις 10 το τελειώνω κιόλας. Γιατί το θέμα είναι να κάνεις την αρχή).
- Δεν ξέρω αν το συνειδητοποίησες, αλλά μόλις άνοιξες τον εαυτό σου σε έναν «ξένον άνθρωπο» (και σε χιλιάδες ακόμα που θα το διαβάσουν). Είναι πολύ πιο εύκολο να το κάνεις σε σχέση με ανθρώπους που ξέρεις, που θα σε κρίνουν, που έχουν συγκεκριμένες προσδοκίες από σένα, και που δεν έχουν ιδέα πώς να είναι αντικειμενικοί. Αλήθεια.
Α, μπα:
Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα είχε οφέλη από θεραπεία. Όλοι χρειάζονται από έναν ψυχολόγο. Θα ήταν ιδανικό αν πηγαίναμε όλοι για ένα τσεκ απ που και που, όπως (δεν) πηγαίνουμε για γενικές εξετάσεις αίματος, ας πούμε. Ρωτάς γιατί φοβάσαι ότι αν παραδεχτείς ότι θέλεις να πας, θα παραδεχτείς και ότι έχεις πρόβλημα. Όλοι έχουν πρόβλημα. Μερικοί έχουν προβλήματα που τα κρύβουν καλύτερα, ή προβλήματα που δεν τους επηρεάζουν σημαντικά στις σχέσεις τους με τους άλλους, ή τους επηρεάζουν αλλά δεν κάνουν τίποτα γι' αυτό. Με άλλα λόγια: ο κόσμος δεν χωρίζεται μεταξύ των ανθρώπων που χρειάζονται ψυχολόγου και ανθρώπων που δεν χρειάζονται. Χωρίζεται μεταξύ ανθρώπων που έχουν το κουράγιο, τη δύναμη και την όρεξη για να πάνε, και των υπολοίπων.
Θα ρωτούσες «πότε καταλαβαίνει κανείς ότι χρειάζεται οδοντίατρο;» Όλοι χρειαζόμαστε οδοντίατρο. Άλλοι είναι πιο τυχεροί, άλλοι έχουν κληρονομική προδιάθεση για περισσότερα προβλήματα, άλλοι παραμελούν το θέμα, άλλοι ξέρουν ότι πρέπει να πάνε αλλά φοβούνται τι θα ακούσουν, άλλοι δεν έχουν λεφτά για να κάνουν καλή θεραπεία... δεν διαφέρει.
Όσο για τον «άγνωστο άνθρωπο»: ο άγνωστος άνθρωπος που έχει εκπαιδευτεί πάνω σε αυτά τα θέματα είναι ο ιδανικός σύμμαχος. Όχι μόνο είναι σημαντικό να είναι ένας άγνωστος άνθρωπος, αλλά η απόσταση που υπάρχει μεταξύ σας είναι απαραίτητη, και ο άγνωστος πρέπει να παραμείνει ουσιαστικά ένας άγνωστος για σένα. Οι φίλοι και οι γνωστοί έχουν απαιτήσεις, κάνουν προβολές, εσύ έχεις ανάγκη να φανείς κάπως στους φίλους και στους γνωστούς, και έχεις επίσης απαιτήσεις από αυτούς. Είναι πολύ πιο περίπλοκες αυτές οι σχέσεις. Στους φίλους και στους γνωστούς είναι που λέμε τις μισές αλήθειες γιατί φοβόμαστε μήπως μας κρίνουν αρνητικά και χαλάσει η εικόνα που (νομίζουμε) ότι έχουν για μας. Αγαπητή φίλη, δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις εσύ τον τροχό και να βρεις τον ιδανικό τρόπο θεραπείας. Χιλιάδες άνθρωποι πριν από σένα, και τώρα, παράλληλα με σένα, έχουν σκεφτεί και έχουν σχηματίσει ένα πρωτόκολλο που βελτιώνεται συνέχεια. Εμπιστέψου το και προχώρα. Αν βαριέσαι, ή δεν θέλεις να κάνεις τη δουλειά γιατί σου φαίνεται κουραστική, σε καταλαβαίνω, αλλά μην προσπαθείς να υπονομεύσεις τη χρησιμότητα της θεραπείας με άλλες δικαιολογίες, μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
__________________
4.
Λενάκο μου,
Θέλω κι εγώ με την σειρά μου να σε ρωτήσω κάτι. Λοιπόν ελπίζω να μην προκαλέσω αρνητικά σχόλια. Η απορία μου είναι ειλικρινής και δεν υπάρχει καμία διάθεση ναρκισσισμού και αυτοπροβολής στην ερώτηση.
Έχεις αναφέρει κατά καιρούς πως είναι σημαντικό όχι απλώς να ανακαλύψεις ποιος είσαι και ποιον θέλεις ως σύντροφο στην ζωή σου, αλλά και σε ποια μέρη θα ψάξεις να τον βρεις.
Μεγάλωσα σ' ένα πολύ άνετο οικονομικά περιβάλλον, με γονείς επιχειρηματίες και μεγάλη οικογένεια. Προφανώς και η συνεχόμενη ελληνική ύφεση έχει «χτυπήσει» και την δική μας τσέπη και έχει αλλάξει τον τρόπο ζωής μας, αλλά ας πούμε πως έχουμε την δυνατότητα, με κόπο, να μπορούμε να παρέχουμε και κάποιες μικρές ανέσεις στον εαυτό μας ακόμη. Αυτό έχει επιδράσει καταλυτικά στον χαρακτήρα μου και στον τρόπο ζωής και σκέψης μου.
Τώρα είμαι σε φάση που ψάχνομαι να γνωρίσω κόσμο και μετά από μία μεγάλη φάση αδράνειας και περισυλλογής, επιδιώκω και γνωριμίες που μπορεί να εξελιχθούν ερωτικά. Αναζητώ κάτι κοντά στον δικό μου χαρακτήρα και στον δικό μου τρόπο ανατροφής.
Κάποτε ένιωθα πως ήμουν υπεράνω των χρημάτων. Τώρα που ενηλικιώθηκα (εννοώ ανεξαρτητοποιήθηκα και όχι έκλεισα τα 18), που θέτω προτεραιότητες λόγω των καιρών, που αναλογίζομαι τις αγορές μου και την σημασία τους και μερικές φορές κάνω και υπομονή για να αποκτήσω πράγματα που θέλω, ανακαλύπτω πως τελικά δεν είμαι και τόσο. Αλλά το εκλογικεύω και προσπαθώ να μαθαίνω στον εαυτό μου να αντλώ την μέγιστη ικανοποίηση από την αγάπη που δίνω και παίρνω από τους κοντινούς μου ανθρώπους.
Δίνω μεγάλη σημασία στην κομψότητα και την ευγένεια του καθενός, κάτι που είναι ευδιάκριτο ακόμη και από την στάση σώματος κάποιου μέσα σ' ένα χώρο, χωρίς να έχει πει κουβέντα. Η ευγένεια και ο σεβασμός πηγάζει από μέσα μας, ξεκινά από και προς τον εαυτό μας και αφορά όλους. Από έναν άνθρωπο που γνωρίσαμε αυτή την στιγμή, μέχρι τους γονείς μας, που δυστυχώς πολλοί το ξεχνούν. Επίσης, κομψό θεωρώ αυτόν που ντύνεται ανάλογα με τον χώρο και την περίσταση και όχι αυτόν που είναι πιο ακριβά ή πιο μοδάτα ντυμένος.
Δίνω σημασία στους σωστούς τρόπους συμπεριφοράς και να σου πω την αλήθεια δεν καταλαβαίνω γιατί μερικοί γιουχάρουν το savoir vivre. Είναι καλοί τρόποι συμπεριφοράς και πρέπει να είναι βασικός πυλώνας την ανατροφής. Δεν χρειάζεται να κρατάς τους τύπους σε όλες τις μέρες και ώρες. Αλλά, ρε παιδί μου, δεν θέλω να βγαίνω για φαγητό και να τρώει ο άλλος από την σαλάτα με το πιρούνι του. Μα από ένα πολύ ωραίο γεύμα μετατρέπεται σε εστία μικροβίων και ιώσεων. Δεν θέλω να μπαίνω σ' ένα χώρο και να μην ακούω καλησπέρα, καλημέρα, χαίρεται. Συγχύζομαι να βλέπω ζευγάρια να μπαίνουν σε μία καφετέρια και να προπορεύεται το αγόρι από την κοπέλα. Είναι αγένεια, ακόμη και σε κράτηση, μπροστά προχωράει ο σερβιτόρος και μετά πρέπει να ακολουθεί η κοπέλα και τελευταίος ο σύντροφος της. Δεν θέλω να βλέπω ανθρώπους που δεν σέβονται τους δημόσιους χώρους και η Αθήνα μας θα ήταν πολύ πιο όμορφη με λίγο self-respect των κατοίκων της. Δεν θέλω να μπαίνω στο αυτοκίνητο μου και να προετοιμάζομαι για την ζούγκλα, που ο καθένας θα οδηγεί και θα συμπεριφέρεται όπως θέλει χωρίς να περνά από την σκέψη του να διευκολύνει και να σεβαστεί τον διπλανό του.
Δεν θέλω να βγαίνω έξω και να πρέπει να ξελαρυγγιαστώ για να βγάλω μία πρόταση επειδή στον διπλανό τραπέζι σε κάποιον ξύπνησαν τα ένστικτα επιβίωσης και μιλάει στην διαπασών σαν να μην υπάρχει άλλος στον χώρο.
Τώρα λοιπόν μετά από αυτή την εισαγωγή, περιγράφοντας σου ένα κομμάτι μου και αναλύοντας μία λεπτομέρεια της κατεύθυνσης που έχω για επιλογή συντρόφου, θέλω να σε ρωτήσω πού πιστεύεις ότι πρέπει να κινηθώ για να τον βρω;
Να βρω έναν άνθρωπο που τα παραπάνω να τα θεωρεί δεδομένα και να του είναι φυσικός αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς.
Γιατί δυστυχώς όταν βγαίνω δεν το βρίσκω εύκολα αυτό. Δεν είναι ότι δεν το βλέπω καθόλου αλλά δεν το βλέπω στον βαθμό που θέλω και να μην είναι επιτηδευμένο.
Βγήκα χτες λοιπόν να πιω πότο και έρχεται ένα παιδί να με φλερτάρει. Χαίρομαι, κολακεύομαι και εκτιμώ ότι ενώ η παρέα του καθόταν πιο μακριά από την δική μου, αυτός ήρθε μέχρι εκεί που ήμουν εγώ. Ακολουθεί τμήμα διαλόγου:
-Με τι ασχολείσαι;
-Είμαι φοιτήτρια.
-Ααα είσαι ΜΙΚΡΟ δηλαδή.
-Όχι και τόσο, έχω καθυστερήσει με τις σπουδές μου.
-Και πως το βλέπεις, θα πάρεις ΠΟΤΕ πτυχίο;
Πρώτο εγκεφαλικό.. Συνεχίζω όμως ευγενική και χαμογελαστή την συζήτηση. Κάποια στιγμή προσφέρεται να με κεράσει δεύτερο ποτό. Το εκτιμώ, τον ευχαριστώ και του εξηγώ πως δεν πίνω επειδή οδηγώ και γενικώς ζαλίζομαι εύκολα. Εκείνη την στιγμή λοιπόν με νεύρο, μου απαντά δυνατά:
-ΕΕΕΕΕ ΜΕ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙΣ ΤΩΡΑ ΕΜΕΝΑ. ΕΙΠΑ, ΣΕ ΚΕΡΝΑΩ ΠΟΤΟ.
Τρόμαξα, πήρα το ποτό και διακριτικά χάθηκα μέσα στην παρέα μου. Ανέφερα ένα παράδειγμα. Αυτό το άμεσο το φλερτ δεν μου πολύ αρέσει. Με αγχώνει. Νιώθω ότι πρέπει να κάνω κάτι γρήγορα. Δεν υπάρχουν έξυπνα κοπλιμέντα, δεν υπάρχει αυτό το ενδιαφέρον να γνωρίσεις τον άλλον σιγά σιγά. Γίνεται με έναν τρόπο που νιώθω πως πρέπει να υπερπηδήσουμε κάποια στάδια και αναρωτιέμαι, για ποιο λόγο;!
Σήμερα λοιπόν τυχαία το συζητήσαμε με τους φίλους μου αυτό και σχολιάζοντας όλους στην παρέα, ήρθε και η δική μου σειρά και μου είπαν πως είμαι βγαλμένη από άλλη εποχή και δεν θα βρω κάποιον να μου ταιριάζει στα μαγαζιά που βγαίνουμε, πρέπει λένε να αρχίσω να κυκλοφορώ αλλού. Στενοχωρήθηκα Α, μπα μου!
Στην σχολή μου έκανα υπέροχες παρέες και με τα παιδιά δεν βγαίνουμε σε ακριβά μαγαζιά ή κλαμπς ή δεν ξέρω εγώ..
Σε ακριβές περιοχές της Αθήνας θα πάω αλλά ειλικρινά δεν νομίζω πως μου ταιριάζουν αυτοί οι άνθρωποι. Ας πούμε, η Κηφισιά μου αρέσει γιατί έχει πολύ πράσινο, ωραία και καλοδιατηρημένα κτίρια, καθαρούς χώρους και μία ηρεμία. Μου αρέσει να πηγαίνω για περίπατο τα βράδια. Όταν βγαίνω όμως και με κοιτάζουν από πάνω μέχρι κάτω και υπάρχουν μαγαζιά που μπορεί να «φας πόρτα» επειδή το ντύσιμό σου δεν αξίζει πάνω από 1000 ευρώ, εε δεν θέλω να ανήκω σε αυτή την τάξη.
Δαπανώ κι εγώ χρήματα για την εξωτερική μου εμφάνιση. Ο λόγος δεν είναι επειδή αν αγοράσω αυτή την τσάντα ή αυτό το μπουφάν, αυτό αυτομάτως με κάνει καλύτερη από κάποιον άλλον. Υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι, είτε το κάνουν είτε δεν το κάνουν. Ο λόγος είναι η ποιότητα. Είναι λάθος αυτό που ακούω πως τα ακριβά κοστίζουν μόνο για το brand τους. Από μία τιμή και πάνω, ναι πληρώνεις μόνο την εταιρία, αλλά μέχρι ένα σημείο εξασφαλίζεις την ποιότητα του υλικού και επίσης θέλω να έχω ό,τι ενδέχεται να χρειαστώ ανάλογα με τον τρόπο ζωής μου.
Ο πρώην σύντροφός μου και ντρέπομαι για διάφορους λόγους που επέλεξα ένα τέτοιον άνθρωπο να είμαι μαζί του 6 χρόνια, δεν μου έλεγε μόνο πως είμαι όμορφη. Εστίαζε και στις εταιρίες των ρούχων. Όσο πιο ακριβό ήταν κάτι, τόσο πιο ωραίο του φαινόταν. Βασικά και κλόουν να έβγαινα αλλά με ακριβά ρούχα, κούκλα θα με έλεγε. Μου πήρε λίγα χρονάκια να συνειδητοποιήσω πόσο με ενοχλεί αυτό, αλλά τα κατάφερα. :D
Τέλος πάντων, μακρηγόρησα και δεν είμαι και σίγουρη αν περιέγραψα σωστά την ερώτηση μου αλλά μπορείς να μου δώσεις τα φώτα σου; Να μου δώσεις μία συμβουλή;
Γιατί εγώ ονειρεύομαι να γνωρίσω κάποιον σε κάποια βιβλιοθήκη και να μου προτείνει ραντεβού στο μουσείο της Ακρόπολης. :Ρ
Ειρήνη:
Δεν θα σου αρέσει η απάντησή μου. Γιατί την έδωσες η ίδια. Αφού ονειρεύεσαι να γνωρίσεις κάποιον σε κάποια βιβλιοθήκη, είναι προφανές το πού πρέπει να συχνάζεις. Και, βρε αδερφέ, πέτα ένα υπονοούμενο μέσα στη συζήτηση για το καφέ στο μουσείο της Ακρόπολης, και το πρόβλημα λύθηκε.
ΟΚ, ΟΚ, δεν θα το αφήσω έτσι. Γιατί κάποια πράγματα με προβληματίζουν. Το ότι ζεις σε άλλη εποχή, όπως το θέτουν οι φίλοι σου, για παράδειγμα, αλλά για κάτι συγκεκριμένο: το ότι επιθυμείς τη διαιώνιση των στερεοτυπικών συμπεριφορών καλοκάγαθου σεξισμού (γκούγκλαρέ το, αξίζει) όπως το να προπορεύεται το κορίτσι μέσα σε βραδινό μαγαζί. Εδώ δεν μιλάμε για ευγένεια, αλλά για ένα κατασκευασμένο, πλασματικό δείγμα καλών τρόπων που μετατράπηκε σε κάτι που θεωρείται το «σωστό». (Εγώ για παράδειγμα προτιμώ κατά πολύ να προπορεύεται ο άλλος και να ανοίγει τα πλήθη και να με κρατά απ' το χέρι για να περνάω εύκολα και να μην τον χάσω, γούστα είναι αυτά).
Μετά όμως, σε ενοχλεί ο σεξισμός του να στην πέφτει κάποιος άλλος και να σου φέρεται με τρόπο συγκαταβατικό και υποτιμητικό, επειδή είσαι κορίτσι, και σε ενοχλεί το να σε κοιτάζουν από πάνω ως κάτω σαν σεξουαλικό αντικείμενο, επειδή είσαι κορίτσι. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι αυτά πάνε μαζί, ακόμα κι αν η σύνδεση υποβόσκει και δεν φαίνεται από την πρώτη στιγμή.
Δεν θα σου πω εγώ να ξεχάσεις το savoir vivre, αν σ' ευχαριστεί να το βλέπεις και να το εξασκείς σαν χόμπι, αλλά ξεχώρισε τους κανόνες «για τους κανόνες», και τα στοιχεία καλής συμπεριφοράς που έχουν να κάνουν με πανανθρώπινες αξίες, που έχουν νόημα σε κάθε εποχή. Δεν είναι όλοι οι κανόνες συμπεριφοράς γεννημένοι ίσοι.
Τέλος, το ίντερνετ είναι φίλος σου. Είναι πάρα πολύ πιο εύκολο να ξεσκαρτάρεις αυτούς με τους οποίους έχετε κοινά από μακριά, μέσω chat, και να είσαι προετοιμασμένη (κάπως) για το τι θα αντιμετωπίσεις. Αν έχεις εξαντλήσει φίλους φίλων, βιβλιοθήκες, μουσεία, θεατρικές λέσχες, λέσχες φίλων της Τέχνης και εκθέσεις, τότε Facebook ή άλλα dating sites και apps, δηλώνοντας επακριβώς τι είσαι και τι ψάχνεις. Δεν υπάρχει λόγος πια να ξημερωνόμαστε στα μπαρ ψυχαναγκαστικά.
Α, μπα:
Για κάποιο λόγο πιστεύεις ότι το πρόβλημα σου είναι πολύ περίπλοκο και πολύ συγκεκριμένο και πρέπει να μας το εξηγήσεις για να καταλάβουμε, αλλά δεν χρειάζεται. Πάρα πολύς κόσμος ονειρεύεται κάτι συγκεκριμένο και αναρωτιέται πού θα το βρει. Επίσης δεν ξέρω πολλούς και πολλές που ονειρεύονται να τους πλησιάσει κάποιος με έμμεσες προσβολές. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όσοι ψάχνουν τον Έναν ή τη Μία, πολύ συχνά αναρωτιούνται πού θα τη βρουν και που θα τον βρουν, γιατί εκεί που κυκλοφορούν κάτι αγενείς ή απρόσιτους ή κάτι δεσμευμένους γνωρίζουν. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις αυτό που φαντάζεσαι. Αλλά ξέρεις τι είναι ακόμη πιο δύσκολο; Να βρεις αυτόν που σου ταιριάζει. Είναι μεγάλη παγίδα αυτό: να νομίζεις ότι αυτό που φαντάζεσαι είναι και αυτό που σου ταιριάζει. Δεν αποκλείεται να ταυτίζονται αυτά τα δύο, αλλά σίγουρα σου έχει τύχει να έχεις φανταστεί το τέλειο παλτό, να το ψάχνεις, και ξαφνικά να βλέπεις ένα που δεν είχες φανταστεί ποτέ, και να το αγαπήσεις με την πρώτη ματιά.
Με λίγα λόγια, θέλεις έναν ευγενικό άνθρωπο με τρόπους, που να ξέρει και τους βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς. Αν δεν θέλεις να περιμένεις μήπως σου μιλήσει ξαφνικά σε ένα μπαρ, πρέπει να φροντίσεις τις παρέες και τις συναναστροφές σου. Όσο πιο πολλούς ανθρώπους ξέρεις που είναι έτσι, τόσο πιθανότερο είναι να βρεις αυτόν τον άντρα. Αν ξέρεις μερικούς, γίνε καλή τους φίλη, για να γνωρίσεις και τους υπόλοιπους φίλους τους. Αν δεν ξέρεις κανέναν, ή κάτι κάνεις λάθος, ή – πάντα υπάρχει αυτή η πιθανότητα - τελικά δεν θέλεις στην πραγματικότητα αυτό που λες ότι θέλεις. Κράτα την προδιαγραφή, αλλά μην κολλάς τόσο στο πώς πρέπει να είναι κάποιος, αλλά στο πώς θέλεις να σε κάνει να νιώθεις. Καλύτερα να φανταστείς αυτό, παρά τα επίκτητα χαρακτηριστικά. Μην πλάθεις πολύ συγκεκριμένα σενάρια στο μυαλό σου, δεν είναι ταινία η ζωή. Αν ονειρεύεσαι να γνωρίσεις κάποιον σε μια βιβλιοθήκη, πρέπει να πηγαίνεις σε βιβλιοθήκες. Πηγαίνεις;
__________________
5.
Είμαι με το αγόρι μου 1 χρονο τώρα... ωστόσο υπάρχει ενα θέματακι! Ας το παρουμε απο την αρχή.. Όπως είναι λογικό πριν απο εμένα είχε κ αλλες σχέσεις μια εκ των οποίων κράτησε αρκετά χρόνια. Με την κοπελα αυτή, ας την πούμε χ, χώρισε γιατί εκείνος βαρέθηκε, έφυγε ο έρωτας, ήρθε ή συνήθεια κτλ. Ωστόσο, η μητέρα του είχε αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με την χ όπως και με την μητέρα της, με την οποία μέχρι σήμερα κανει παρέα και την φωνάζει συμπεθέρα. Ή χ λοιπον και η μητέρα της έρχονται συχνα σπίτι του δικού μου ο οποίος μένει ακόμα εκεί και αυτές τις στιγμές πρεπει να λειπουμε απο το σπίτι εγώ κ αυτός καθώς η χ δεν τον εχει ξεπεράσει ακόμα Η μητέρα του δικού μου λοιπον βλέπει ακόμα σαν παιδί της να το θέσω έτσι την χ και στηρίζεται σε πολλά πανω της. Σε ενα σημαντικό γεγονος για την οικογένεια ενω βοηθησα στα παντα και ενω απ την ίδια την μητέρα του δικού μου μου ανατέθηκε ένας ρόλος, την ημερα του γεγονότος αυτου ξαφνικα αποφασίζει να βάλει την χ στον ρολο τον δικο μου...ωστόσο οι γύρο της της θυμιζουν ότι εγώ έχω τον ρολο αυτό και τοτε απλα μας βάζει κ τις δυο να κάνουμε το ίδιο πράγμα.. μας γνωρίζει μεταξύ μας σαν να μην συμβαίνει τίποτα και τοτε η χ αποφασίζει να μην κανει τίποτα γιατί εγώ αρκω...κ φεύγει εντελώς θιγμενη...και ή μητέρα του δικού μου χωρίς να πει κάτι άλλο φεύγει και εκείνη...λίγο αργότερα βλέπω μητερα και χ να συζητάνε και ακούω που ή χ κανει παράπονα κ την μητέρα του δικού μου να απολογείται ότι δεν ήξερε οτι εγώ είχα αυτό τον ρολο.... αυτό λοιπον ηταν το γεγονος! Και κάθε φορά που γίνεται κάτι αντίστοιχο και γω στεναχωριεμαι ή θυμωμω και το λέω στον δικο μου ή απάντηση του είναι οτι έτσι είναι η μητέρα του και δεν θα αλλάξει...οτι η χ βοηθούσε στα παντα τη μητέρα του και αυτή η συνηθεια να στηρθζεται πανω της δεν κοβεται ευκολα...και γενικότερα υπερασπίζεται την όλη κατάσταση...οτι και να του λέω...όσο κ αν του εξηγω πως νιώθω...Γιατί γίνεται αυτό?? Ώρες ώρες νιώθω οτι είμαι εντελώς χαζή που προσπαθώ να βοηθαω και να ανάπτυξω μια καλη σχέση με τη μητέρα του δικού μου...
Ειρήνη:
Χμμμ... Δεν ξέρω αν μπορώ να βοηθήσω στην περίπτωσή σας. Ένας χρόνος είναι λίγος για να ασχολείσαι ιδιαίτερα με τη μητέρα του φίλου σου, αλλά ας είναι. Η Μάνα, λοιπόν, έχει πολύ καλή σχέση με την πρώην του φίλου σου, και με τη μητέρα της πρώην. Λαμπρά. Όσο δεν καίει το φίλο σου τίποτα από όλα αυτά, μια χαρά. (Σχεδόν).
Και έρχονται σπίτι, η Πρώην και η μαμά της. Αυτό που δεν κατάλαβα εγώ είναι γιατί πρέπει να φεύγετε εσείς. Η Πρώην δεν τον έχει ξεπεράσει αλλά θέλει να έρχεται σπίτι του; Πρόβλημά της. Εκεί είναι που θα ασκούσα πίεση. Αμετακίνητη πίεση. Δεν το κουνάτε. Μην σου πω και «κάνε ένα πέρασμα από την κουζίνα αναμαλλιασμένη, με μπουρνούζι, χασκογελώντας, για να πάρεις τη σαντιγί από το ψυγείο και να επιστρέψεις στο υπνοδωμάτιο», και τα πράγματα ίσως ξαφνικά γίνουν πιο εύκολα.
Από την πλευρά του φίλου σου, το «έτσι είναι η μητέρα μου και δεν θα αλλάξει», δεν μου φαίνεται αρκετά καλό επιχείρημα. Μου ακούγεται λίγο σαν «ώχουυυυ... εμένα δεν με επηρεάζει τόσο, οπότε δεν είμαι διατεθειμένος να κάνω αρκετά μεγάλη προσπάθεια για να φέρω αποτέλεσμα». Είναι δικό του θέμα να κρατήσει τις ισορροπίες, και πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και να το αντιμετωπίσει. Επίσης, αν ξανα-αναλάβεις εσύ ρόλους για να προσφέρεις βοήθεια στην οικογένεια του φίλου σου, κάν' το για να νιώσεις εσύ ότι έκανες αυτό που θεωρούσες σωστό, κάν' το για να βοηθήσεις το φίλο σου, αλλά μην προσπαθείς να κερδίσεις τη Μάνα. Μην μπεις σ' αυτό το τριπάκι επ' ουδενί.
-Επιμένω στη λύση «μπουρνούζι-σαντιγί».
Α, μπα:
Ο δικός σου διασκεδάζει, φτιάχνεται, και ηδονίζεται απερίγραπτα που έχει τέσσερις γυναίκες να τον διεκδικούν και να του ζητάνε λίγα ψίχουλα προσοχής αντί να έχει μηδέν, όπως του αξίζει αυτή την περίοδο. Ή συμμετέχεις σε αυτό το καραγκιοζιλίκι αναξιοπρέπειας ή φεύγεις, μέση λύση δεν υπάρχει.
Δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να σου τονίσω ότι σε ό,τι αφορά εσένα, όλη την ευθύνη την έχει ο δικός σου και κανένας άλλος. Οι ευθύνες των τρίτων και των κομπάρσων δεν σε απασχολούν, γιατί αυτούς δεν τους διάλεξες για να είναι στη ζωή σου. Δες τις δικές σου επιλογές και εξέτασε αν είναι τιμητικές, ή έστω, συμφέρουσες.
__________________
6.
γιατι σε οποια σχεση κ να ειμαι παντα νοιωθω παραπονο οτι ο αλλος η δεν με σκεφτεται πολυ ή δεν με επιθυμει πολυ ή δεν θελει να κανει μαζι μου ονειρα ή δεν θελει να ειμαστε μαζι ολη τη μερα ...
κ γιατι ενω εχω τετοιεσ ανασφαλειεσ γιατι βρισκω παντα αντρεσ πολυασχολουσ που οι καημενοι με αγαπανε το ξερω αλλα δεν ειναι εκει κατω παο το παραθυρι μου ολη την ωρα?
λογικα για να επιβεβαιωνω την ανασφαλεια μου .
κ αφου το ξερω αυτο με την ανασφαλεια κ ξερω κ αυτο με τον τυπο αντρα που παντα διαλλεγω γιατι δεν σταματω την ανασφαλεια ?
κ η προηγουμενοσ φιλοσ μου με αγαπουσε κ εγω ενοιωθα οτι δεν με θελει οσο τον θελω εγω γιατι δεν ηθελε να χασει τον προσωπικο του χρονο ,,,κ ο τωρινος με αγαπαει μαλλον ( τωρα τον γνωρισα οποτε δεν βαζω κ το χερι μου στη φωτια ) αλλα εχει πολλεσ δουλειεσ κ χομπυ
κ ακουσ δεξια κ αριστερα για αντρεσ κολλημενουσ στη φουστα τους
οι δικοι μου γιατι εχουν ολο χομπυ κ δουλειες κ υποχρεωσεισ αλλα δηλωνουν κολλημενοι μαζι μου
εγω γιατι δεν νοιωθω το κολλημα απο αποσταση
εκλογικευση οταν κανω μια χαρα αλλα οταν δεν κανω μπορδουκλωνομαι σε γραναζια φοβου κ ανασφαλειασ
ειναι η 4η μου εχεση με το ιδιο μοτιβο
παω για χαρακιρι-ειμαι ο κ χαιρομαι,,,
Ειρήνη:
Διαλέγεις άντρες πολυάσχολους και με χόμπι γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο ελκυστικοί. Όλοι έχουμε ανάγκη από προσωπικό χρόνο, όσο κι αν θέλουμε και αγαπάμε κάποιον. Δεν (πρέπει να) παύουμε να είμαστε ξεχωριστές οντότητες μέσα σε μια σχέση, να είμαστε αυτόνομοι, με τη δική μας προσωπικότητα και τα ιδιαίτερά μας ενδιαφέροντα.
Να φοβάσαι και να μένεις μακριά απ' αυτούς που δηλώνουν ότι δεν μπορούν στιγμή μακριά σου και θέλουν όλη την ώρα να είστε μαζί. Ή θα τους βαρεθείς αμέσως, ή θα έχετε μια από εκείνες τις «φλογερές σχέσεις πάθους» που κρατάνε 3 μήνες το πολύ, ή θα χρειαστείς δικηγόρο για περιοριστικά μέτρα.
Η λύση είναι απλή: Γίνε πολυάσχολη με ενδιαφέροντα, και θα σε κυνηγούν αυτοί.
Α, μπα:
Αφού το ξέρεις αυτό με την ανασφάλεια, και ξέρεις τον τύπο άντρα που διαλέγεις, για μένα η ερώτηση είναι γιατί συνεχίζεις να διαλέγεις αυτόν τον τύπο άντρα;
Υπάρχουν ένα σωρό άντρες που δεν έχουν ασχολίες και χόμπι και θέλουν να είναι ολημερίς με τον άλλον (και συχνά τους εγκαταλείπουν για ακριβώς αυτόν τον λόγο).
Ένα σωρό εξηγήσεις θα μπορούσαν να βρεθούν για την συμπεριφορά σου (πιστεύεις ότι αξίζεις αυτού του είδους τη σχέση, πιστεύεις ότι για να νιώσεις καλά με τον εαυτό σου πρέπει κάποιος να αλλάξει συνήθειες για σένα, ποιος ξέρει τι άλλο) αλλά αν θέλεις να βρεις την εξήγηση, αν δεν μπορείς χωρίς βοήθεια, θα την βρεις με ψυχολόγο. Μέχρι τότε, θα σου δώσω μια χειροπιαστή συμβουλή: αυτά που λες, τα λένε όσοι δεν έχουν δικές τους ασχολίες και χόμπι.
Προσπαθείς να καταλάβεις πόσα αξίζεις από το πώς σου φέρονται οι εραστές σου. Είναι πολύ σημαντικό για την αυτοπραγμάτωση σου να καταλάβεις πόσα αξίζεις – απλώς, σταμάτα να το κάνεις μέσω των άλλων. Βρες τι σου αρέσει να κάνεις, και προσπάθησε να γίνεις εξπέρ σε αυτό. Στη διαδικασία θα λυθούν πολλά από τα προβλήματα που γράφεις. Το γράφω σε μια πρόταση, αλλά πρόκειται για έργο ζωής.
__________________
7.
Γεια σου Α μπα!
Υπάρχουν πάρα πολλοί Έλληνες που δεν πιστεύουν στον Χριστιανισμό, που είναι κατά όλων των θρησκευτικών παραδόσεων, που μιλάνε αρνητικά για τις θρησκείες και τον Χριστιανισμό, που δεν θα ήθελαν ιδανικά τα παιδιά τους να διδάσκονται θρησκευτικά στο σχολείο.
Όμως πως γίνονται πολλοί από αυτούς να παντρεύονται στην εκκλησία με παπά και με κουμπάρο και όχι στο δημαρχείο, πως γίνεται να βαφτίζουν τα παιδιά τους στην Εκκλησία, πως γίνεται να «επωφελούνται» απο όλες τις θρησκευτικές και κατά συνέπεια και από τις επίσημες αργίες που έχουν θεσπιστεί εδώ και πολλά χρόνια λόγω της θρησκευτικής χριστιανικής παράδοσης της χώρας μας;
Επιπλέον πως γίνεται όλοι αυτοί να θέλουν να γιορτάσουν την ονομαστική τους εορτή, κουβαλώντας τις περισσότερες φορές το όνομα κάποιου Αγίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας την οποία δεν πιστευουν και για την οποια ειναι βαθυτατα αρνητικοί;
Τα γράφω όλα αυτά με την αφορμή ενος φιλικού ζευγαριού που παντρευτηκε και βάφτισε τα παιδια τους στην Εκκλησία για να μην δυσαρεστησει το σοι και δεν τους δώσουν το μεγαλο δωρο-κομποδεμα. Αυτοί οι ίδιοι θελουν να σταματησουν τα παιδια τους απο τα θρησκευτικά στο δημοτικό, αλλά θέλουν τα παιδια τους να παίρνουν μέρος στις σχολικες γιορτες και τα σκετς που γινονται για τα Χριστούγεννα!!!
Επιπλέον θεωρούν δεδομένο ότι αφού ολοι οι υπολοιποι δεν δουλευουν σε καποιες θρησκευτικές εορτες γιατί να δουλέψουν αυτοί;
Αισθάνομαι δηλαδή ότι όλοι αυτοί δεν είναι αντικειμενικοί με τις επιλογές τους και συμπεριφερονται για αυτό το θέμα με βάση το συμφέρον τους και όχι με βάση τα πιστευω τους....
Ποια είναι η απόψη σου;- Γραβιέρα Νάξου
Ειρήνη:
Όλο αυτό που περιγράφεις είναι γιατί –ας μιλήσω για την Ελλάδα- τα θρησκευτικά έθιμα είναι βαθύτατα και άρρηκτα συνυφασμένα με τον πολιτισμό της χώρας και με τις παραδόσεις. Είναι αδύνατον να «βγει» κανείς απ' αυτό ζώντας στην ελληνική κοινωνία. Αν εξαιρέσεις 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου, όλες οι άλλες γιορτές μας είναι θρησκευτικές. Κι όταν λέω «θρησκευτικές», εννοώ με φαινομενικά θρησκευτικές αφορμές.
Δεν θα πάω να πω ότι όλοι οι λαοί όλων των πολιτισμών γιορτάζουν το τέλος του χρόνου και την αρχή του νέου με κάποιο τρόπο, καθώς και τον ερχομό της άνοιξης, κ.λπ., που εντελώς συμπτωματικά συμπίπτουν με τα Χριστούγεννα και το Πάσχα (στο εξωτερικό το έχουν λύσει αυτό με τις άδειες που λες, τα Χριστούγεννα π.χ. λέγονται Winterfest). Δεν θα πω ούτε ότι άντε, πες ότι το Πάσχα πολλοί πάνε στην εκκλησία για τη βόλτα και το κουτσομπολιό στον επιτάφιο, ειδικά αν είναι σε χωριό, και για το νταβαντούρι στην Ανάσταση. Αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό των κάτω των 60 δεν πάει από θρησκευτική κατάνυξη αλλά για τη γιορτή, για να δει κόσμο, για να κοινωνικοποιηθεί, και «για το καλό». (Αντίστοιχα, ποιος πάει εκκλησία τα Χριστούγεννα που δεν συμβαίνει τίποτα εφετζίδικο;)
Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, κι ακόμα και στην Ελλάδα, δηλώνουν άθεοι ή αγνωστικιστές. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι βάζουν κάτω την ιστοριούλα Αδάμ και Εύας και τη θεωρία της εξέλιξης, και τείνουν να πιστέψουν τη δεύτερη, και θέλουν το ίδιο να πιστεύουν και τα παιδιά τους, ή να έχουν τα ίδια τη δυνατότητα επιλογής.
Αλλά δεν θέλουν να στερήσουν στα παιδιά τους τη γιαγιά και τον παππού στο χωριό, δεν θέλουν να στερηθούν οι ίδιοι όμορφες οικογενειακές στιγμές, δεν θέλουν να απαρνηθούν έθιμα που αγαπούν από παιδιά, δεν θέλουν να στεναχωρήσουν τις προηγούμενες γενιές που όλη τους τη ζωή ονειρεύονταν να τους δουν νυφούλες και γαμπρούς στα σκαλιά της εκκλησίας.
Είναι μια μεταβατική περίοδος, Γραβιέρα μου, με πολύπλοκες ζυμώσεις θα πάρουν καιρό. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε να ωριμάσει.
Α, μπα:
Δεν ξέρω πώς το έχεις φανταστεί, Γραβιέρα. Όσοι δηλώνουν μη χριστιανοί να μπουκάρουν με το ζόρι στο γραφείο και να διεκδικούν να δουλέψουν τα Χριστούγεννα;
Τώρα νομίζεις ότι έχεις πει κάτι ρηξικέλευθο, αλλά αυτά τα έχουμε ακούσει σε άπειρες παραλλαγές ως τώρα. Θα σου πω κάτι άλλο που έχει ειπωθεί σε άπειρες παραλλαγές ως τώρα, αλλά μάλλον δεν το έχεις ακούσει ή δεν το έχεις καταλάβει.
Το πρόβλημα που έχουμε, Γραβιέρα, είναι ότι δεν έχει διαχωριστεί η Εκκλησία από το Κράτος. Κάπου θα το έχεις ακούσει, αλλά σου φάνηκε κάτι σαν παροιμία. Αυτό σημαίνει – μεταξύ άλλων – ότι το Κράτος δημιουργεί αργίες με βάση τη θρησκεία, είτε μας αρέσει, είτε όχι, είτε πηγαίνουμε στην εκκλησία, είτε όχι, είτε είμαστε θρησκευόμενοι, είτε όχι. Αν εσύ είσαι έτοιμη να καταργηθεί το Πάσχα ως αργία και να αντικατασταθεί με ημέρα Πρωθυπουργού ή ημέρα Δημοκρατίας, και το Πάσχα να είναι προαιρετική γιορτή για όσους πιστεύουν αλλά όχι επίσημη, εγώ είμαι μέσα. Πες μου πού να υπογράψω.
Όσο ανακατεύεται το κοσμικό με το θρησκευτικό σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής, τόσο δίνεται ελευθερία από τον κόσμο να χρησιμοποιεί κάθε τι όπως τον συμφέρει. Αν ξεκαθαρίσει το πράγμα και η εκκλησία αρχίσει να συντηρείται μόνο από τους πιστούς της, θα δούμε πόσοι θα δίνουν λεφτά για θρησκευτικά βαφτίσια. Αυτή είναι η απόψή μου, και δεν είναι καθόλου πρωτότυπη.
