ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις προαλλες ήμουν στο λεωφορείο κι ένα παιδάκι μας τάραξε τα αυτιά με τις άνευ λόγου τσιριδες του. Κατάφερνα παρ'ολ'αυτα να συνεχίσω το βιβλίο μου, οπότε αποφάσισα να μη δώσω σημασία, σκεπτομενη πως για να μην αντιδρά ο γονιός μάλλον πρόκειται για άτομο με ειδικές ανάγκες (δεν είχα οπτική επαφή καθώς καθόντουσαν στις θέσεις από πίσω μου, πλάτη με πλάτη).Σε μια τσιριδα που το αυτί μου βουιξε γύρισα πίσω μες στα νεύρα με σκοπό να ρωτήσω "Μας έχετε πρήξει, πότε θα κατεβείτε επιτέλους? Να ξέρουμε πόσο ακόμα θα πρέπει να το ανεχτούμε" κ είδα ότι είναι ένα ζευγάρι Ρομά, που δεν έδειχναν να νοιάζονται καθόλου ούτε για τις τσιριδες ούτε για τα "τς" που ακολουθούσαν κάθε τσιριδα.Πραγματικά μου' ρθε να τσιριξω στο αυτί του γονιού κ να του πω "τι? Σ'ενοχλει?" κ να συνεχίσω μέχρι να καταλάβει κ να το μαζέψει- ακόμα κ πρόβλημα να έχει κάποιος, υπάρχουν κάποιοι κανόνες συνύπαρξης, αλλά αν δεν έχει κανένα πρόβλημα, ε εκεί είναι που γίνεσαι τούρμπο.Όμως η στάση μου απείχε πλέον λίγο, κ στα κοντά θα φύγω στο εξωτερικό, πίσω στη χώρα όπου δε ζω τέτοια περιστατικά κάθε μέρα στο αστικό. Κ έτσι απλά κατέβηκα απ'το λεωφορείο, με μια αίσθηση συμβολικής εγκατάλειψης αυτής της κατάστασης πίσω μου. Όμως έμεινα με την εικόνα των ανθρώπων, όλοι μες στα νεύρα από ένα κακομαθημένο κ τους απαράδεκτους γονείς του, να εκφράζουν με εξωγλωσσικά στοιχεία την αγανάκτησή τους αλλά να μένουν εκεί.Ήθελα να σας ρωτήσω. . Τι κάνετε σε τέτοιες περιπτώσεις; Υπάρχει κάποια ατάκα για να μη φτάνει κανείς στο απροχώρητο κ να μπαίνει σε πειρασμό να συμπεριφερθεί όπως ο αναίσθητος;