__________________
1.
Γεια σου Α Μπα,
Επέστρεψα στην Ελλάδα φέτος μετά από 11 χρόνια στο εξωτερικό, και ενώ δουλειά θεωρητικά έχω (στο δημόσιο) δεν εχω πληρωθεί καθόλου εδώ και 10 (μέχρι να απαντήσεις θα είναι 12 μάλλον) μήνες, επειδή λέει τα πτυχία μου δεν είναι απ την Ελλάδα και δεν έχουν βρει κάποιον τροπο να με πληρώνουν έστω υποτυπωδώς μέχρι να λήξει όλο αυτό που από τη στιγμή που έφτασα τραβάω με το ΔΟΑΤΑΠ.
Ενώ δεν περίμενα ότι η στιγμή να ξαναφύγω θα έφτανε τόσο γρήγορα, έχω αρχίσει να ψάχνω δουλειά στο εξωτερικό πάλι. Το πρόβλημα είναι ότι όταν το αναφέρω αυτό σε κοντινά μου πρόσωπα η απάντηση που παίρνω είναι "μα εσύ έκανες αμάν να γυρίσεις, τώρα θες να φύγεις πάλι;" Και "και ποιος σου λέει ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα έξω αυτή τη φορά; Κάτσε εδώ και βλέπουμε". Και δεν ξέρω τι να απαντήσω χωρίς να γίνω έξω φρενών. Ήρθα εδώ, προσπάθησα, δούλεψα (με κόπο, πόνο και άγχος- τόσο ώστε χρειάστηκε να επισκεφτώ και γιατρό - όλο περιμένοντας ότι θα τακτοποιηθεί το θέμα μου, πράγμα που δεν πιστεύω πια), και πιστεύω ότι είμαι πολύ μικρή να χάνω κι άλλο χρόνο χωρίς κανένα αντίκρισμα. Τι να κάνω;- Sherlock Holmes
Ποια είναι η ερώτηση; Το τι να κάνεις ή τι να απαντάς στα τυχαία και επιπόλαια σχόλια που κάνουν διάφοροι για τη ζωή σου;
Το τι να κάνεις κανείς δεν μπορεί να σου το πει. Ό,τι και να κάνεις, κάποιος θα έχει την αντίθετη άποψη, αλλά μόνο εσύ θα ζήσεις τις συνέπειες. Θέλεις επιβεβαίωση, ή φοβάσαι ότι αυτοί που κάνουν αυτά τα σχόλια έχουν δίκιο; Διότι δεν αναφέρεις κάποιον που σου λέει «μπράβο, αυτό να κάνεις», αλλά μου φαίνεται απίθανο να μην υπάρχει ούτε ένας.
Για ποιο λόγο γύρισες; Για να έχεις οικονομική ασφάλεια, ή για να έχεις συναισθηματική ασφάλεια; Γιατί και τα δύο δύσκολα θα τα έχεις, είτε είσαι στην Ελλάδα, είτε είσαι στο εξωτερικό. Σκέψου τι θέλεις από τη ζωή σου, τι θεωρείς ευτυχία και ολοκλήρωση, και δέξου τις συνέπειες αυτής της απόφασης, γιατί κάθε «ναι» σε κάτι, έχει μέσα του ένα «όχι» για κάτι άλλο. Όσα χρόνια κι αν λείπεις από την Ελλάδα, δεν μπορώ να δικαιολογήσω πώς πέφτεις τόσο πολύ από τα σύννεφα με αυτό που έγινε στη δουλειά σου. Αναλόγως, αν αποφασίσεις να φύγεις ξανά, μην πέσεις από τα σύννεφα αν ανακαλύψεις ότι εκεί έχουν άλλο τρόπο ζωής οι άνθρωποι, ας πούμε.
__________________
2.
Α μπα , ειμαι 24 χρονων εργαζομαι ως σερβιτορος σε ενα καφε , δε εχω σπουδασει κατι αυτη η εργασια μπορει και με συντηρει αν και μενω με τους δικους μου απλα οταν βρισκομαι και ερχεται η ερωτηση με τι ασχολεισαι ; ντρεπομαι να τους πω οτι ειμαι σερβιτορος και δε εχω σπουδασει κατι .οι κλισεις μου ειναι κυριως καλλιτεχνικες οπως μουσικη και θεατρο αλλα δε εχω δοκιμασει κατι πιο ουσιαστικο για να ασχοληθω με αυτες τις τεχνες.απλα φοβαμαι και την αλλαγη και το αγωστο. Τι προτεινεις;- Γιαννης
Το πρώτο που προτείνω είναι να μη ντρέπεσαι για τίποτα. Μη νομίζεις ότι αν έλεγες ότι είσαι καλλιτέχνης θα σε αντιμετώπιζαν με λιγότερη συγκατάβαση. Μη νομίζεις ότι αν έλεγες ότι είσαι δικαστής θα σε θαύμαζαν. Μη νομίζεις ότι χρειάζεσαι την έγκριση των άλλων για να νιώσεις αυτάρκης. Το αντίθετο συμβαίνει: αν νιώθεις αυτάρκης, οι άλλοι σε εγκρίνουν, ό,τι κι αν είσαι. (Εδώ, όταν λέω «οι άλλοι» εννοώ το ανώνυμο πλήθος. Να ζητάς την έγκριση των ανθρώπων που αγαπάς ή θαυμάζεις για τους δικούς σου λόγους.)
Κατά τα άλλα, αν θέλεις να ασχοληθείς με τη μουσική και το θέατρο, δεν χρειάζεται να φοβάσαι τίποτα. Ξεκίνα από κάτι πολύ απλό και πολύ εύκολο, τόσες ομάδες υπάρχουν για αρχάριους και για ενθουσιώδεις ερασιτέχνες. Δεν θα αλλάξει η ζωή σου αν βάλεις μέσα μια ολιγόωρη ασχολία την εβδομάδα. Και από κει, βλέπεις, όπου σε πάει. Πολλοί αυτοδίδακτοι χωρίς κλασική εκπαίδευση προχώρησαν εντυπωσιακά σε χώρους που παραδοσιακά απαιτούν προϋπηρεσία και εκπαιδευτήρια. Δεν είναι το πιο εύκολο, και δεν είναι το πιο συχνό, αλλά συμβαίνει. Όρεξη για δουλειά πρέπει να έχεις όμως, γιατί η δουλειά, αν θέλεις να γίνεις καλός σε οτιδήποτε, είναι κάτι που δεν μπορείς να γλιτώσεις, όση εκπαίδευση και να έχεις.
__________________
3.
Αγαπητή Α,μπα...Είμαι 22 χρονών και δεν έχω ολοκληρώσει. Είχα μια σχέση 2 ετών αλλά λόγω προσωπικών θεμάτων του παιδιού που ήμασταν μαζί δεν ολοκληρώσαμε. Απο κει και πέρα γνώρισα 2,3 άτομα αλλά δεν ήταν κάτι σοβαρό. Πριν λίγο καιρό γνώρισα ένα παιδί και πραγματικά μου άρεσε αρκετά και φαινόταν πολύ καλός. Βγήκαμε μερικές φορές αλλά όταν μου είπε να πάω σπίτι του και εγώ δεν ήθελα να προχωρήσουμε μου είπε να το αφήσουμε. Βέβαια δεν μου είπε ότι ήταν αυτός ο λόγος, αλλά ήταν φανερό. Πραγματικά έχω αρχίσει να νιώθω άσχημα. Είναι τόσο τραγικό που δεν έχω ολοκληρώσει; Φοβάμαι ότι αν αποφασίσω να το πω σε κάποιον θα το κοροιδέψει. Αλλά πραγματικά θέλω να γίνει με κάποιον που θα νιώθω κάτι και όχι κε έναν που έχω βγει 3 φορές.- Ιωάννα
Πρώτα πρώτα θα σου πρότεινα να σταματήσεις να χρησιμοποιείς την έκφραση «δεν έχω ολοκληρώσει» και «ολοκληρώσαμε» και γενικώς την ολοκλήρωση. Ολοκληρωμένη γεννήθηκες, Ιωάννα μου. Δεν χρειάζεται η συμβολή ενός άντρα για να συμπληρωθείς με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν χρειάζεται τόσο συμβολικό βάρος. Έχουν σημασία οι λέξεις που διαλέγουμε. Άλλο να λες «δεν έχω ολοκληρώσει» (ακούγεται κάπως τραγικό, σα να σου λείπει κάτι) κι άλλο «δεν το έχω κάνει ακόμα».
Αν σε κοροϊδέψει κάποιος γι' αυτό, να ξέρεις ότι πρόκειται για το πιο εύκολο ξεσκαρτάρισμα. Μεταβολή και εξαφάνιση είναι η επόμενη σου κίνηση, δεν χρειάζεται ούτε το πώς ούτε το γιατί. Δεν έχεις τίποτα απολύτως να κερδίσεις από τέτοιο άνθρωπο, αλλά μόνο να χάσεις, κυρίως χρόνο. Αυτό μη το φοβάσαι, γιατί αν γίνει, δεν είναι καθόλου δικό σου πρόβλημα.
Και τώρα στο διά ταύτα. Συμφωνώ απολύτως – να το κάνεις με κάποιον που νιώθεις κάτι, αν έτσι σου βγαίνει (δεν είναι απαραίτητο – αλλά αν σου βγαίνει έτσι, έτσι να φερθείς). Όμως μόνο αν είσαι έτοιμη να παραδεχτείς ότι μπορεί να νιώθεις κάτι και με κάποιον που έχεις βγει μόνο μια φορά. Ή με κάποιον που μόλις έχεις συναντήσει. Μου φαίνεται ότι έχεις βάλει κάποιες προϋποθέσεις επειδή έτσι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνεις, όπως «να νιώθεις κάτι» και το «να νιώθεις κάτι» θα είναι νομιμοποιημένο μόνο αν έχεις βγει πάνω από τρεις φορές μαζί του. Κοίτα: δεν είναι καθόλου σημαντική υπόθεση με το ποιον θα το κάνεις για πρώτη φορά. Όλη αυτή η τρομαχτική φιλολογία και τρομοκρατία γύρω από το θέμα είναι πολιτική, και έχει στόχο να σε κάνει υπάκουη, και σεξουαλικά, και γενικότερα. Για ένα πετσάκι μιλάμε. Κοίτα να είσαι ασφαλής, σωματικά και ψυχικά, και για το ποιος θα είναι, το πιο πιθανό είναι ότι θα είναι κάποιος που θα τελικά θα αποδειχτεί ασήμαντος για την ζωή σου.
__________________
4.
Γεια σου Λενα,
Αγαπητή Α, μπα,
Εργάζομαι στον ακαδημαϊκό χώρο – 4 χρόνια σε ερευνητικό κέντρο στην Ελλάδα και τα τελευταία 4 ξεκίνησα διδακτορικό στο εξωτερικό. Η δουλειά μου περιλαμβάνει το κλασσικό τρίπτυχο: πειράματα/εργαστήριο – επεξεργασία αποτελεσμάτων – συγγραφή δημοσιεύσεων (το πεδίο μου είναι φυσική υλικών/αναλυτική χημεία, αν και η λεπτομέρια δεν είναι κρίσιμη). Το πρόβλημά μου έγκειται στη συγγραφή και γι' αυτό απευθύνομαι σε σένα μήπως έχεις κάποια tips.
Είμαι απ' τη φύση μου οργανωτική και οι σκέψεις μου είναι σε σειρά (μέσα στο κεφάλι μου) αλλά αυτό μεταφράζεται πολύ δύσκολα σε γραπτό λόγο. Δεν μπορώ εύκολα να διαχωρίσω το γράψιμο από το editing και καταλήγω να γράφω μια πρόταση και να την 'ψιρίζω' την υπόλοιπη μέρα μέχρι να μου αρέσει. Προβληματα τελειομανίας σε άλλα θέματα δεν έχω, μόνο εδώ μου βγαίνει. Θέμα ανασφάλειας δεν είναι γιατί το παθαίνω ακόμη κι όταν έχω διπλοτσεκάρει ότι είναι σωστά αυτά που λέω. Τεμπελιά? Υπέρμετρη αναβλητικότητα (το γνωστό procrastination)? Απουσία του κράτους ή η κακιά στιγμή? Ποιός ξέρει...
Η ερώτησή μου είναι αν εσένα σου συμβαίνει ποτέ αυτό και πώς το αντιμετωπίζεις. Έχω δοκιμάσει προς το παρόν παραλλαγές της pomodoro technique και κάτι γίνεται.
Ευχαριστώ!
Υ.Γ. Χαίρομαι να σε διαβάζω, έχεις πολύ κριτική σκέψη, πάντα τέτοια κλπ κατά τα γνωστά-Ντόρα η μικρή ερευνήτρια
Αν ψείριζα κάθε πρόταση που γράφω, θα είχαμε μια απάντηση το μήνα στο «α μπα». Μπορεί να μην είσαι τελειομανής στα υπόλοιπα (αν και πολύ αμφιβάλλω, ερευνητής σε ακαδημαϊκό χώρο, πολύ απίθανο να μην είσαι), αλλά στο γράψιμο, σίγουρα είσαι. Επειδή έχω μια εξ' αγχιστείας σχετική εμπειρία, νομίζω ότι η αιτία είναι η εξής. Λόγω της φύσης της δουλειάς σου (δημιουργική σκέψη- πείραμα –αποτέλεσμα –κρίση αποτελεσμάτων) έχεις μάθει να σκέφτεσαι με απόλυτο τρόπο για το τι είναι τι, και έτσι πρέπει, γιατί σε αυτό το είδος επιστήμης δεν χωράνε εντυπώσεις και υποθέσεις και ένστικτα. Πρέπει να είσαι παρατηρητική και αντικειμενική. Η γλώσσα είναι ένας κώδικας που είναι οργανωμένος με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Κάθε λέξη έχει μέσα της πολλές έννοιες, και ο συνδυασμός λέξεων σε μια συγκεκριμένη σειρά, όσο και αν την παιδέψεις, ποτέ δεν είναι μονοσήμαντη, πάντα μπορεί να ερμηνευτεί και με άλλον τρόπο. Για κάποιον που ασχολείται με τη γραφή αυτό είναι όλο το θέμα, το ενστικτώδες, αυτό που βρίσκεται ανάμεσα στις γραμμές, μια ασάφεια, ο ρυθμός και όλα αυτά. Για κάποιον που προσπαθεί να βάλει αποτελέσματα πειραμάτων και τεχνικές έννοιες σε λέξεις είναι ένας γρίφος που δεν λύνεται, είναι ο τετραγωνισμός του κύκλου και δεν το ξέρει. Νομίζει ότι δεν λύνεται επειδή είναι ο ίδιος ανίκανος να τον λύσει.
Οπότε, προτείνω να προσπαθήσεις να αποδεχτείς την ρευστότητα της γλώσσας, και να γράφεις όσο πιο απλές προτάσεις γίνεται, υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο, τελεία. Δεν είναι τέλειο, αλλά δεν είναι ατελές επειδή δεν κατάφερες να το φέρεις στα μέτρα σου. Είναι ατελές επειδή δεν μπορείς να υποτάξεις το συλλογικό ανθρώπινο υποσυνείδητο.
Επίσης παιδιά, δείτε αυτό το βίντεο με το pomodoro. Εμένα μου φαίνεται πολύ ψυχαναγκαστικό, αλλά φαντάζομαι ότι σε αρκετούς θα λειτουργεί.
(Κι εμένα μου συμβαίνει αυτό, και το λύνω ως εξής: έχω με τα χρόνια καταφέρει να δεχτώ ότι ποτέ δεν θα είναι τέλειο ό,τι κάνω, όσο κι αν προσπαθήσω, και δεν προσπαθώ πια να συγκεντρωθώ να κάνω δουλειά 100% χωρίς διαλείμματα και άλλες μικροδιακοπές. Ξεκινάω, και όπως πάει. Το σημαντικό είναι να ξεκινήσω, αν ξεκινήσω, κάποτε θα τελειώσει).
__________________
5.
Όταν πηγαίνεις να κάνεις αποτρίχωση/ νύχια/ κούρεμα και η αισθητικός/ μανικιουρίστ/ κομμώτρια ξεκινάει τη συζήτηση τύπου τι ζώδιο είσαι/ έχεις αγόρι/ ανάλυση ηλίθιας κοσμοθεωρίας με καλούπωμα των ανδρών, των γυναικών, των ανθρώπων, των σχέσεων και όλα τα γνωστά, θεωρείς σκόπιμο να προσπαθήσεις να κάνεις κουβέντα και να εξηγήσεις τις διαφωνίες σου ή απλά κουνάς το κεφάλι και δε μπαίνεις στον κόπο;
Πριν μερικά χρόνια ήμουν με τη μαμά μου στη λαϊκή και μια κυρία από την οποία αγοράσαμε κάτι, τη ρωτάει (για εμένα) "άντε, θα την παντρέψεις ή θέλει να σπουδάσει, σαν και τη δικιά μου;" και απαντάει η μαμά μου "ε, ξέρεις τώρα οι μικρές, θέλουν να σπουδάζουν και να κάνουν καριέρες, τι να τις κάνεις". Εγώ την κοιτούσα αποσβολωμένη! Μου είπε αφού φύγαμε ότι θεωρεί πως δεν έχει κανένα νόημα, με τους ανθρώπους που ανταλλάζεις ένα χαμόγελο και δυο κουβέντες στην καθημερινότητα, να κάτσεις να ανοίξεις συζήτηση και να πεις τις απόψεις σου. Εγώ όμως ρε Α, μπα δε μπορώ να το κάνω αυτό. Κάποιες φορές το κάνω, αλλά μετά νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου. Δε θέλω να κουνάω το κεφάλι σε κάθε κοτσάνα που λέει ο κάθε απαίδευτος. Από την άλλη, προφανώς δεν πρόκειται να αλλάξω εγώ τον τρόπο σκέψης κανενός και να τους ανοίξω τα μάτια, και δε με αφορά κιόλας τι πιστεύει η κομμώτριά μου εφόσον δεν είναι φίλη μου (εκτός αν έχει απόψεις ακραίες/ επικίνδυνες). Και δε μπορώ να κάθομαι να σκάω για 10 λεπτά που θα μείνω εκεί μέσα για αυτά που θα ακούσω, αλλά ζορίζομαι και λίγο που τα ακούω. Εσύ πώς το αντιμετωπίζεις;
ΥΓ. Το παράδειγμα αισθητικός- κομμώτρια- μανικιουρίστ τονίζω πως δεν περιέχει καμία υποτίμηση ή πρόθεση τσουβαλιάσματος των εν λόγω επαγγελμάτων και μην παρεξηγήσετε για τη χρήση της λέξης απαίδευτος. Δεν υπονοώ πως όλες αυτές οι κοπέλες ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, απλώς είναι ένα παράδειγμα αγοράς υπηρεσίας κατά τη διάρκεια της οποίας το πιθανότερο είναι να αναπτυχθεί small talk τέτοιου στυλ, και σχεδόν πάντα πετυχαίνω απόψεις που με νευριάζουν.
Η μαμά σου για μένα έχει δίκιο, άλλωστε το λες και η ίδια. Αν έμπαινες στον κόπο να τονίσεις τις διαφορετικές σου απόψεις σε κάθε small talk που ξεκινάει σε λαϊκές, ουρές τράπεζας και ασανσέρ, η ζωή σου θα ήταν ένας συνεχόμενος τσακωμός. Δεν είσαι η μόνη που εκνευρίζεται με την τυχαία επιθετικότητα, με την αδιάφορη αγένεια, με το κάζουαλ επικριτικό σχόλιο που σε θίγει στο βάθος του είναι σου. Μη νομίζεις ότι εσύ είσαι αθώα, άλλωστε, πολλούς θα έχεις εκνευρίσει αλλά δεν θα το έχεις καταλάβει, γιατί θα έχουν κουνήσει το κεφάλι τους αμίλητοι, όπως ακριβώς κάνεις κι εσύ όταν διαφωνείς. Αυτό κάνουμε, στην οργανωμένη κοινωνία – κρατιόμαστε, γιατί αλλιώς θα πλακωνόμασταν στις σφαλιάρες στις ουρές των τυριών στο σούπερ μάρκετ. Για τις μεγάλες διαφωνίες έχουμε βρει άλλους τρόπους, τα δικαστήρια, τις διαδηλώσεις, τις εκλογές. Για τις καθημερινές διαφωνίες άλλωστε πλέον έχουμε το facebook.
__________________
6.
Αγαπητή Α,μπα
Γενικά στην παρέα μου, η οποία αποτελείται κυρίως από αγόρια, ακούγονται πολλά σεξιστικά σχόλια και αστεία τα οποία με ενοχλούν. Ξέρω ότι δεν τα πιστεύουν πραγματικά και τα λένε κυρίως από άγνοια.
Όταν όμως τους το υποδεικνύω, (πάντα με καλό τρόπο) καταλήγω να είμαι από γκρινιάρα μέχρι ότι προσβάλλομαι με το παραμικρό και ξινομούνα!?
Ξέρω ότι δεν μπορώ να τους αλλάξω απόψεις αλλά βρε α,μπα μου με ενοχλούν κάθε φορά που με μειώνουν με τα αστεία τους βασισμένοι στο γεγονός ότι είμαι γυναίκα.
Καμια ιδέα για το πως να τους αντιμετωπίσω;
Εχμ, μην γελιέσαι, μπορεί να τα λένε από άγνοια, αλλά πραγματικά τα πιστεύουν. Όπως πιστεύουν ότι είναι δικαίωμα τους να σε θίγουν βασισμένοι στο γεγονός ότι είσαι γυναίκα, και ότι εσύ πρέπει να το αποδέχεσαι αυτό, γιατί έτσι είναι τα πράγματα και δεν πειράζει κι όλας (γιατί αυτούς δεν τους πειράζει, άρα δεν πειράζει κανέναν). Και αυτό από άγνοια το λένε - ίσως – αλλά το πραγματικά το πιστεύουν. Είναι απείρως πιο εύκολο να πιστεύεις κάτι που σε συμφέρει. Ενώ εσύ, που δεν είσαι στην αντίθετη πλευρά και το θύμα των κοροϊδιών, έχεις κάθε λόγο να το αμφισβητήσεις.
Ακούγεσαι πολύ νέα κοπέλα, και τώρα τους θεωρείς φίλους σου, οπότε αυτό που μακροπρόθεσμα πρέπει να κάνεις, είναι να διαλέγεις τους φίλους σου προσεκτικά ώστε να σου ταιριάζουν ιδεολογικά - το να μην είναι ανίδεοι μισογύνηδες είναι το ελάχιστο κριτήριο. Ακριβώς επειδή δεν μπορείς να τους αλλάξεις, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Μπορεί να αλλάξουν στο μέλλον, μπορεί και όχι, αλλά όσο είναι ομάδα και ο ένας επιβεβαιώνει τον άλλον, μόνο τη διάθεση σου χαλάς. Αν πιστεύεις ότι κάποιος ή κάποιοι θα επηρεαστούν από επιχειρήματα, κάνε την κουβέντα ξεχωριστά, προσωπικά, όχι στην αγέλη.
Μόνο που για να κάνεις την κουβέντα, πρέπει να ξέρεις τι θέλεις να πεις. Η σκέτη ενόχληση σου δεν είναι αρκετή. Διάβασε και μάθε γιατί λένε αυτά που λένε, γιατί τα πιστεύουν, και τι προεκτάσεις έχει αυτό. Κάθε δυσκολία που συναντάς στη ζωή σου είναι ευκαιρία για να οπλιστείς με γνώσεις. Όταν αναρωτιέσαι «τι να κάνω» η απάντηση είναι «μάθε ό,τι μπορείς γύρω από αυτό που σε απασχολεί». Η γνώση είναι δύναμη, αυτό είναι πέρα ως πέρα αληθινό, είναι πραγματικά δύναμη, και είμαστε πολύ τυχεροί όλοι μας που δεν είναι μόνο για την ελίτ και είναι δημοκρατική όσο ποτέ ξανά στην ανθρώπινη ιστορία. Όσο πιο πολλά μαθαίνεις, και όσο πιο πολλά καταλαβαίνεις, τόσο πιο καλά θα ξέρεις τι να κάνεις με το κάθε τι που συναντάς στη ζωή σου.
__________________
7.
Στις ερωτήσεις σχετικά με την ελληνική οικογένεια ή για την ελληνίδα μαμά απαντάς συχνά καταλήγοντας ότι συμπεριφέρονται έτσι ή αλλιώς επειδή θέλουν να έχουν τον έλεγχο. Εγώ συμφωνώ μαζί σου, ότι η ουσία είναι ο έλεγχος που θέλει να έχει η ελληνική οικογένεια ή η ελληνίδα μάνα. Γιατί κάποιος ή μία ομάδα ανθρώπων θέλει να έχει τον έλεγχο ενός άλλου ανθρώπου; Δηλαδή τί δείχνει το 'θέλει να έχει τον έλεγχο';
Η ανάγκη για έλεγχο είναι μόνιμη και πολύ επιτακτική σε όλους τους ανθρώπους. Αν το σκεφτείς, όλες οι ερωτήσεις στο 'α μπα', αυτό το περιεχόμενο έχουν. «Μου συμβαίνει κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω. Τι να κάνω;» Μεγαλώνουμε ως πρωταγωνιστές και βασιλιάδες ενός μικρού κόσμου, και ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι είμαστε σε ένα ψυχρό σύμπαν που κάνει τα δικά του, αδιαφορώντας για την καλοπέραση μας, και ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι και να χάσουμε τα πάντα. Αυτή η ανασφάλεια μας κάνει να καταφεύγουμε σε πάρα πολλά τεχνάσματα, άλλα λογικά και άλλα εξευτελιστικά και γελοία, όπως είναι τα ζώδια οι χαρτορίχτρες, και τα λοιπά. Η μόνο λογική απάντηση στην ανασφάλεια αυτού του είδους είναι η γνώση, η οποία όμως δυστυχώς επιβεβαιώνει τους φόβους μας (ότι ο έλεγχος είναι μόνο απατηλός), οπότε πολλοί την αποφεύγουν, άσε που είναι ο πιο δύσκολος δρόμος.
Οι γονείς έχουν τη μοναδική ευκαιρία να διαμορφώσουν ένα σύμπαν από την αρχή, και να το ελέγχουν για πάρα πολλά χρόνια: τα παιδιά τους. Αν δεν είναι ώριμοι άνθρωποι, βλέπουν τα παιδιά ως προέκταση του εαυτού τους, οπότε ό,τι δεν κατάφεραν να ελέγξουν οι ίδιοι, το μεταφέρουν στα παιδιά. Αν πχ δεν κατάφεραν ποτέ να υψώσουν ανάστημα, μπορεί να καταπιέζουν τα παιδιά τους για να νιώσουν ότι επιτέλους, τα κατάφεραν. Αν δεν κατάφεραν να διαπρέψουν σε κάτι, μπορεί να απαγορεύουν στα παιδιά τους να διαπρέψουν, για να δικαιολογήσουν την δική τους αποτυχία, ή μπορεί να τα ντρεσάρουν ώστε να τη ζήσουν έστω από δεύτερο χέρι. Γενικώς, αν κάποιος δεν είναι αρκετά ώριμος να καταλάβει ότι τα παιδιά του δεν είναι ιδιοκτησία του, ούτε μια δεύτερη εκδοχή του εαυτού του, είναι πολύ εύκολο να θεωρεί αυτονόητο ότι είναι δικαίωμα του να τα ορίζει και να τα ελέγχει.
Δε νομίζω πάντως ότι έχω περιοριστεί στο «ελληνίδα μάνα». Ούτε στο «ελληνίδα», ούτε στο «μάνα». Άπειρα βιβλία λογοτεχνικά από όλες τις χώρες ασχολούνται με τις προβληματικές οικογένειες, δεν είναι ελληνική πατέντα, και σίγουρα δεν είναι μόνο θέμα μάνας. Οι γονείς διαμορφώνουν τα παιδιά, και έχουν εξίσου ευθύνη για την ανάπτυξη και την εξέλιξη τους. Ένας ψυχικά απών πατέρας δεν έχει λιγότερη επειδή πρόλαβε και άφησε άλλον να βγάλει τα φίδια από τις τρύπες.
σχόλια