ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν περίμενα να μ' αρέσει κάποιος με τέτοιον τρόπο που να αρνούμαι και την παραμικρή προσπάθεια να το αποδομήσω, να τεμαχίσω τα συναισθήματά μου για σένα και να τα αναλύσω μέχρι αηδίας, προκειμένου να πεισθώ ότι η αγάπη μου για σένα είναι απλά μια παραίσθηση.Είσαι κάτι άλλο. Δεν ξέρω όμως τι είμαι για σένα και, για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω ότι εσύ γνωρίζεις. Ίσως μια απλή παρέα, ενίοτε ευχάριστη. Όπως και να ΄χει, παρ'όλες τις αντενδείξεις μου αρέσεις πολύ. Πάρα πολύ και θα θελα να σε φιλούσα συνέχεια. Να σε χάιδευα συνέχεια. Να παίζαμε μαξιλαροπόλεμο. Να σκάγαμε στα γέλια, αγκαλιά. Και κάπου εδώ πρέπει(;) να πάψω να ονειρεύομαι! Δεν έχω κατασταλάξει αν όλο αυτό οφείλεται σε κάποιες ρομαντικές καταβολές μέσα μου ή απλή αφέλεια στα όρια της ηλιθιότητας. Γιατί... πότε θα τα ζήσουμε όλα αυτά μωρό μου(συμβάλλω στην επίλυση του δημογραφικού όπως επισημάνθηκε σε μία άλλη εξομολόγηση). Πότε; Δεν είμαστε αιώνιοι και όλο περιμένω. Σε θέλω τώρα. Σαφέστατα στο τώρα.Ένα συσσωρευμένο τώρα εδώ και πολύ καιρό.