Μη μιλάς, αν δεν έχεις κάτι να πεις

Μη μιλάς, αν δεν έχεις κάτι να πεις Facebook Twitter
12

 

Μη μιλάς, αν δεν έχεις κάτι να πεις Facebook Twitter
Έργο του Μάριου Περράκη

 

Κάθε Τρίτη πρωί που διασχίζω το Κέντρο με τα πόδια για να πάω δουλειά, σκέφτομαι, μέσα στις σκοτούρες, αν έχω κάτι να γράψω που να μην είναι περιττό. Διότι τα περισσότερα εντιτόριαλ από αυτά που γράφω ή διαβάζω στις εφημερίδες μού φαίνονται λόγια βερεσέ.

1. Λένε τα ίδια και τα ίδια, με όλους τους δυνατούς κάθετους και οριζόντιους συνδυασμούς των «θέσεών» τους. Που είναι σχεδόν πάντα απλοϊκές και λίγο-πολύ δημαγωγικές.

2. Εκφράζουν συναισθήματα και όχι πραγματικές απόψεις – συναισθήματα αχρείαστα τέτοια ώρα: από πανικό μέχρι παπαδιαμάντεια εγκαρτέρηση, από θυμό μέχρι αυτομαστίγωση και τύψεις κ.λπ. Γκώσαμε.

3. Σπανίως διαφωτίζουν και αναλύουν την κατάσταση. Προφανώς, οι γράφοντες δεν έχουν επιστημονική αντίληψη, ούτε ιδιαίτερη πείρα σε ανάλογες καταστάσεις. Είτε απλώς δεν είναι οξυδερκείς.

4. Είναι υποκριτικά (και διδακτικά). Υπάρχει τεράστια απόσταση, συνήθως, ανάμεσα σε αυτά που κάποιος γράφει και αυτά που ζει. Αυτά που θέλει κι αυτά που λέει πως θέλει. Θεωρώ εμετικό να γράφεις για τα βάρη της φτωχολογιάς από την ξαπλώστρα σου στο Μπαλί.

Τέτοια σκέφτομαι καθώς προβάλλω τα υποψήφια θέματά μου πάνω στις (σκυθρωπές) εικόνες του δρόμου. Και πάντα αποφασίζω ότι αυτά που πάω να γράψω είναι «πολυτελή» και άχρηστα και βαρετά.

Θα ήθελα πραγματικά να ήξερα να γράψω κάτι που να σηκώσει απ' την καρέκλα τους όσους πίνουν καφέ άεργοι, να βγάλει από τα μαγαζιά τους όσους βαράνε μύγες περίλυποι – κάτι πέρα από μεμψιμοιρίες, κατάρες, πεζοτράγουδα, σπουδαιοφάνειες, κηρύγματα, δημαγωγίες, φληναφήματα, ψευδορκίες, αναμασήματα, στρεψοδικίες, φήμες, συκοφαντίες, απειλές, στομφώδη τίποτα. Να γράψω κάτι που να τους διαφωτίσει και να τους βοηθήσει, να τους εξηγήσει πού πάει το πράγμα και γιατί. Επί της ουσίας.

Αλλά δεν έχω. Δεν ξέρω.

Οι εποχές της κρίσης, ανέκαθεν, γεννούν όγκους νοσηρότητας. Και πλήθος από κήρυκες. Αγκιτάτορες. Προφήτες. Κομπογιαννίτες. Και λοιπά.

Στο ίδιο κλίμα, νόσου, γεννιούνται και οι αποκαλυπτικές φωνές – η μεγάλη ποίηση: ο Σολωμός με τη Γυναίκα της Ζάκυθος, ο Ούγκο Φόσκολο, πρωτύτερα, με την Υπερκάλυψή του.

Εδώ, σήμερα, υπάρχουν κυρίως φλύαροι νάνοι, όχι ποιητές.

Οπότε; Τι απομένει στους απλούς ανθρώπους;

Κάτι καλύτερο από τα λόγια. Οι πράξεις. Η πρακτική βοήθεια προς όσους είναι σε χειρότερη φάση από σένα. Ο εθελοντισμός. Τα έργα. Η προσφορά.

Όχι άλλο κάρβουνο.

12

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

11 σχόλια
Όχι άλλο εθελοντισμό, νυσάφι!Χορτάσαμε από εκκλησίες, σκάι και τα ρέστα. Σε λίγο θα μας τι λέει και ο Βενιζέλος. Αλληλεγγύη ναι, να σταθείς δίπλα στον άνθρωπό που έχει ανάγκη για να σηκωθεί, ναι. Όχι άλλο επισκευές του ίδιου κοινωνικού σώματος, ώστε να σαπίσει κι άλλο μέσα στην αρρώστια. Το ζήτημα δεν είναι να βοηθήσεις γενικά και αόριστα τον ανασφάλιστο, την άνεργη, τον άστεγο αλλά να τους βοηθήσεις να σταθούν στα πόδια τους και να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους, τη ζωή που τους πήραν σε αντάλαγμα με καθρεφτάκια.
ε μια που πιάσαμε τη φιλοσοφία, ο λόγος δεν είναι ένα είδος πράξης; δεν παρηγορεί όπως ένα χάδι, δε ζεσταίνει όπως ο ήλιος, δεν καταπραϋνει όπως ένα χάπι; ..δε θρέφει θα μου πεις. Οργανώνει όμως τις προτεραιότητες μας και συντηρεί την ενέργεια μας. Καλύτερα φλυαρία παρά περιττές πράξεις λέω εγώ.
"Θα ήθελα πραγματικά να ήξερα να γράψω κάτι που να σηκώσει απ' την καρέκλα τους όσους πίνουν καφέ άεργοι..."Υπάρχει κάτι: κοινοτικά προγράμματα που δεν τα μαθαίνουμε ποτέ παρα μόνο μετά την λήξη τους. Προγράμματα επιμορφωτικά και επιχορηγήσεις, για φωτογράφους, συγγραφείς, ηθοποιούς, κινηματογραφιστές, ιντερνετάκιδες, αθλητές, you name it, που μπορούν να σηκώσουν πολύ κόσμο από τους καναπέδες. Οι προτάσεις μέχρι τώρα στα έντυπα έχουν να κάνουν με την πολιτισμική κατανάλωση "δείτε αυτό το έργο, επισκεφτείτε αυτήν την έκθεση" κλπ. Ενώ αυτή την στιγμή έντυπα σαν την lifo θα έπρεπε να δίνουν τον περισσότερο χώρο τους για προτάσεις και ευκαιρίες δράσης. Μαθαίνουμε πάντα ποιος κέρδισε σε έναν πολιτιστικό διαγωνισμό αλλά όχι πότε ανοίγει για τις αιτήσεις. Την παράσταση αλλά όχι την οντισιόν. Το αποτέλεσμα αλλά σπάνια την πρόσκληση. Μήπως ήρθε ο καιρός τα έντυπα να ψάξουν και να ανακοινώνουν τις προσκλήσεις, τις όποιες επιδοτήσεις και ευκαιρίες δημιουργίας αντί να αντιγράφουν τα δελτία τύπου που σε καλούν σε κατανάλωση; Ίσως αυτό να είναι μια αρχή.
Πολύ σωστά ! Και επίσης όλες οι προσπάθειες εθελοντικής δράσης και εναλλακτικής οικονομίας. Να προβληθούν τόσο πολύ ώστε να μην υπάρχει άνθρωπος στο internet που να αγνοεί την ύπαρξη τους !
Ο Βιτγκεστάιν το συνοψίζει "ως ακολούθως:Αυτό που είναι δυνατόν να ειπωθεί γενικώς,μπορεί να ειπωθεί σαφώς και εκείνα για τα οποία δεν μπορεί κανείς να μιλά,γι'αυτά πρέπει να σιωπά".Ο καλός Μάριος Περράκης το γνωρίζει και το παλεύει με τη γραφίδα του.Μπράβο Στάθη
Και εγω συμφωνω απολυτα.Και ειδικα σε οτι αφορα την περιφορα του συναισθηματος..Στα editorials αλλα και οπουδηποτε αλλου κυριαρχει η δικτατορια του συναισθηματος.Σαν κοινωνια αναλωνομαστε μιλωντας(και πιστευοντας) την αφασικη γλωσσα του συναισθηματος...Καιρος για σκεψη λοιπον...Και πραξεις.
''κριση'' ειναι η λεξη-καμουφλαζ που χρησιμοποιουν τα ΜΜΕ.Δηθεν ουρανοκατεβατη και απροσδοκητη.τι να μας λενε;οτι πολυ απλα ηρθε η σειρα μας;θα ταισουμε κι εμεις το τραπεζικο τερας καμια δεκαετια,κι οταν μεινουν μονο τα κοκαλα,αυτο θα παει παρακατω.να χαιρεστε που τουλαχιστον ημασταν καλη αποικια διακοσια χρονια τωρα και μας τα παιρνουν χωρις να μας βομβαρδιζουν πρωτα.τοσα χρονια life style μας πουλαγανε, ατομισμο και δανεια,και οι ιδιοι τωρα μας πουλανε εθελοντισμο και φιλανθρωπια,ασε φιλαρακι,δεν ψωνισαμε την πρωτη φορα στα ευκολα,τωρα θα ψωνισουμε;
«Όλα τρομερά μας δείχνουν και όλα προς το τέλος φτάνουν, και όμως είναι η αρχή και οι αφορισμοί δεν φτάνουν……οι ποιητές στη χώρα μας φέρουν μια γλώσσα μολυσμένη,απάθεια μας φτύνουνε στα πρόσωπα και ‘μεις δεμένοι…»the boy , “κουστουμάκι” [Inner Ear records]-λόγια μας ζαλίζουν από 'χτές'ντυνόμαστε τα λόγια σαν να είναι προσευχές