Κάθε Τρίτη πρωί που διασχίζω το Κέντρο με τα πόδια για να πάω δουλειά, σκέφτομαι, μέσα στις σκοτούρες, αν έχω κάτι να γράψω που να μην είναι περιττό. Διότι τα περισσότερα εντιτόριαλ από αυτά που γράφω ή διαβάζω στις εφημερίδες μού φαίνονται λόγια βερεσέ.
1. Λένε τα ίδια και τα ίδια, με όλους τους δυνατούς κάθετους και οριζόντιους συνδυασμούς των «θέσεών» τους. Που είναι σχεδόν πάντα απλοϊκές και λίγο-πολύ δημαγωγικές.
2. Εκφράζουν συναισθήματα και όχι πραγματικές απόψεις – συναισθήματα αχρείαστα τέτοια ώρα: από πανικό μέχρι παπαδιαμάντεια εγκαρτέρηση, από θυμό μέχρι αυτομαστίγωση και τύψεις κ.λπ. Γκώσαμε.
3. Σπανίως διαφωτίζουν και αναλύουν την κατάσταση. Προφανώς, οι γράφοντες δεν έχουν επιστημονική αντίληψη, ούτε ιδιαίτερη πείρα σε ανάλογες καταστάσεις. Είτε απλώς δεν είναι οξυδερκείς.
4. Είναι υποκριτικά (και διδακτικά). Υπάρχει τεράστια απόσταση, συνήθως, ανάμεσα σε αυτά που κάποιος γράφει και αυτά που ζει. Αυτά που θέλει κι αυτά που λέει πως θέλει. Θεωρώ εμετικό να γράφεις για τα βάρη της φτωχολογιάς από την ξαπλώστρα σου στο Μπαλί.
Τέτοια σκέφτομαι καθώς προβάλλω τα υποψήφια θέματά μου πάνω στις (σκυθρωπές) εικόνες του δρόμου. Και πάντα αποφασίζω ότι αυτά που πάω να γράψω είναι «πολυτελή» και άχρηστα και βαρετά.
Θα ήθελα πραγματικά να ήξερα να γράψω κάτι που να σηκώσει απ' την καρέκλα τους όσους πίνουν καφέ άεργοι, να βγάλει από τα μαγαζιά τους όσους βαράνε μύγες περίλυποι – κάτι πέρα από μεμψιμοιρίες, κατάρες, πεζοτράγουδα, σπουδαιοφάνειες, κηρύγματα, δημαγωγίες, φληναφήματα, ψευδορκίες, αναμασήματα, στρεψοδικίες, φήμες, συκοφαντίες, απειλές, στομφώδη τίποτα. Να γράψω κάτι που να τους διαφωτίσει και να τους βοηθήσει, να τους εξηγήσει πού πάει το πράγμα και γιατί. Επί της ουσίας.
Αλλά δεν έχω. Δεν ξέρω.
Οι εποχές της κρίσης, ανέκαθεν, γεννούν όγκους νοσηρότητας. Και πλήθος από κήρυκες. Αγκιτάτορες. Προφήτες. Κομπογιαννίτες. Και λοιπά.
Στο ίδιο κλίμα, νόσου, γεννιούνται και οι αποκαλυπτικές φωνές – η μεγάλη ποίηση: ο Σολωμός με τη Γυναίκα της Ζάκυθος, ο Ούγκο Φόσκολο, πρωτύτερα, με την Υπερκάλυψή του.
Εδώ, σήμερα, υπάρχουν κυρίως φλύαροι νάνοι, όχι ποιητές.
Οπότε; Τι απομένει στους απλούς ανθρώπους;
Κάτι καλύτερο από τα λόγια. Οι πράξεις. Η πρακτική βοήθεια προς όσους είναι σε χειρότερη φάση από σένα. Ο εθελοντισμός. Τα έργα. Η προσφορά.
Όχι άλλο κάρβουνο.
σχόλια