__________________
1.
Αγαπητή Α μπα! Ήρθε κ η δική μου ώρα να ακούσω την άποψη σου για το δικό μου θέμα. Είμαι 26 χρονών και εκείνος 31. Γνωριζόμαστε 5 χρόνια συνολικά και τα 3 τελευταία έχουμε σχέση από απόσταση.Εγω στου διαόλου κ εκείνος στην άλλη άκρη.Γνωρίζαμε την δυσκολία της σχέσης που θα ακολουθούσε από την αρχή παρόλα αυτά τολμήσαμε γιατί ερωτευτηκαμε παράφορα. Συνεχίσαμε με όνειρα κ προοπτικές εξέλιξης.αυτά τα 3 χρονια επέμενε να πάω να μεινω μαζι του.λογω οτι ζω σε μια κλειστή κοινωνία κ δεν θα θελα να φερω σε δύσκολη θεση κ την οικογένεια μου,αλλα όνειρο ζωής ήταν να το κανω το τρεναρα οσο μπορούσα γιατί μέσα μου δεν μπορούσα να πατήσω στα πόδια μου κ να παρω ενα τέτοιο Ρίσκο για την ζωή μου. Κ αν πάω κ με παρατήσει; κ αν πάω κ είναι ολα σκατα η καλα;αυτο με κρατουσε πίσω κ δεν έκανα το βήμα που περίμενε το άλλο μου μισό.κάποιοι άνθρωποι πρέπει να τους σπρώχνεις για να λαμβάνουν αποφάσεις.Από αυτούς ειμαι και εγώ.φοβάμαι το αβέβαιο. Ποτέ δεν το απέκλεισα όμως. Κ ήμουν σίγουρη οτι με κάποιο μαγικό τρόπο θα τα καταφέρω κ θα αποφασίσω να πάω μαζί του. Το πίστευε κ εκείνος ο οποίος με πίεζε να πάρω μια απόφαση. Μέχρι κ Εχθές που αποφάσισε μόνος του να λήξει αυτή τη σχέση γιατί κουράστηκε να περιμένει κ οπως είπε να μείνει μονος του για να καθαρίσει λίγο το κεφάλι του αν θελει να συνεχισουμε.γιατί αυτά ήταν τα όρια του σε αυτή τη σχέση.κ δεν βλεπει προοπτικη καμια. Δεν έκατσε να μου το πει απο κοντα αλλα απο το τηλ. Μετα απο αυτο κ χανοντας τη γη κατω απο τα ποδια μου αποφασισα μεσα μου οτι θα το κανω.θελω να φυγω μαζι του για να σωσω την κατασταση γιατι ειναι το αλλο μου μισο. Προφανως επρεπε να γίνει αυτο για να πατησω στα ποδια μου.Κ εκεινος τωρα αρνειται κατηγορηματικά να το κανει κ να συνεχίσει μαζί μου γιατι οταν μου έλεγε δεν άκουγα κ τωρα θεωρει πως ειναι αργά. Ολοι ανθρωποι αξιζουν ευκαιριες.γιατι δεν μου δινει μια τελευταία ευκαιρία να του το αποδείξω;οτι θα το κανω. Γιατι δεν το εκανε πριν 10 ημερες που ειμασταν μαζι; να το συζητησουμε απο κοντα κ να τα βαλουμε ολα κατω.να βαλουμε μαζι τα ορια. Υπαρχει τελικα κατι αλλο στη ζωη του κ προχωρησε;
Δεν θέλω να σου ρίξω αλάτι στην πληγή, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η τραγική ειρωνία της ζωής είναι ότι όσο περισσότερο προσπαθείς να προστατέψεις τον εαυτό σου, τόσο πιο ευάλωτος γίνεσαι, διότι αν δεν παίρνεις ποτέ ρίσκα, δεν συλλέγεις τα διαμάντια που χαρίζει η ζωή στις πιο δυσάρεστες στιγμές της: την εμπειρία.
Η εμπειρία θα σε είχε διδάξει ότι όχι, δεν αξίζουν όλοι οι άνθρωποι ευκαιρίες. Αυτό το αποφασίζει μόνο αυτός από τον οποίο ζητάς την ευκαιρία, και ο συγκεκριμένος το κέρδισε το δικαίωμα άρνησης με την υπομονή του. Δεν σου δίνει άλλη μια τελευταία ευκαιρία γιατί μόνο μια τελευταία ευκαιρία μπορεί να υπάρξει, και την προσπέρασες χωρίς να το καταλάβεις. Δεν το έκανε πριν δέκα μέρες και το έκανε τώρα διότι έτσι. Έτσι τα σκέφτηκε, και έτσι του προέκυψε. Δεν το υπολόγισε, δεν μπορούσε να το ελέγξει, κάποτε το καπάκι θα αναποδογυριζόταν. Έτσι είναι η υπομονή, λήγει χωρίς να το έχεις σχεδιάσει.
Αυτό που δεν υπολογίζεις είναι ότι άλλαξες γνώμη μόνο όταν κατάλαβες ότι θα τον χάσεις. Ε, αυτό είναι το 'αργά' που σου λέει. Δεν θέλει να αλλάξεις γνώμη από φόβο. Θέλει να αλλάξεις γνώμη ενεργητικά, επειδή είναι το άλλο σου μισό, και επειδή για το άλλο σου μισό – αφού λες ότι είναι – είσαι πρόθυμη να κάνεις ένα μεγάλο βήμα. Όχι με απειλή. Με τη θέληση σου.
Και τώρα θα στρίψω κι άλλο το μαχαίρι, ετοιμάσου. Δεν ξέρω αν βρήκε "κάτι άλλο" αλλά αυτό θα ήταν η καλή εξήγηση. Η κακή εξήγηση, αλλά και η πιο πιθανή, είναι ότι τον ανάγκασες να απαντήσει στο ερώτημα «θέλω να είμαι μαζί με έναν άνθρωπο που είναι τόσο φοβισμένος, που θέλει τόση ενθάρρυνση από μένα για να κάνει ένα βήμα μπροστά;» Και η απάντηση ήταν όχι.
Όμως επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, επειδή κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον και κυρίως επειδή δεν τον ξέρω και δεν σε ξέρω, μπορεί να έχεις άλλη μια ευκαιρία. Όχι επειδή τώρα αποφάσισες να μετακομίσεις. Έχεις ίσως μια ευκαιρία αν αυτή η εμπειρία άλλαξε κάτι λίγο μέσα σου και σου δίδαξε ότι αν δεν παίρνεις ρίσκα, το ρίσκο παίρνεται ερήμην σου, και είναι πολύ πιο μεγάλο, γιατί δεν το ελέγχεις καθόλου.
__________________
2.
"Γεια σου Αμπίτσα, επειδή από ερωτήσεις αισθηματικής φύσης πηξαμε, λέω να σου κάνω μια σελεμπριτική για την Amy Schumer που είναι και συμπάθειά σου. Πρόσφατα, που λες, στα Critics' Choice Awards ένας 17χρονος blogger βγήκε φωτογραφία με την Amy, και την ανέβασε στο twitter λέγοντας ""Spent the night with @amyschumer. Certainly not the first guy to write that." Αυτή απάντησε: ""I get it. Cause I'm a whore? Glad I took a photo with you. Hi to your dad.""
Για ένα άτομο που ή μισή και βάλε ρουτίνα του στο standup του είναι ""omg, πάω με όποιον να 'ναι και δε με νοιάζει"", δεν είναι υποκριτική ή αντίδραση; Ούτε whore την είπε το παιδί, ούτε τίποτα κι αυτή αμέσως του την είπε βάζοντάς του λόγια στο στόμα. Σκέψεις;"
Αν πιστεύεις ότι το stand up της Σούμερ είναι 'omg πάω με όποιον νάναι και δε με νοιάζει' δυσκολεύεσαι να διακρίνεις την ειρωνεία, τον σχολιασμό της γυναικείας θέσης σήμερα μέσα από τον σαρκασμό της, και γενικότερα, μάλλον το χιούμορ της συνολικά. Ο δεκαεφτάχρονος δυσκολεύτηκε να καταλάβει το πνεύμα της, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που δυσκολεύεσαι κι εσύ. Δεν πειράζει, δεν είναι όλα τα αστεία για όλους. Πιάσε κάτι άλλο. Πιάσε μια σνίκερς.
__________________
3.
Αγαπητή Α,μπα ειμαι σε σχέση με ενα παιδι σχεδόν 2 χρονια και μέχρι τωρα ειναι οτι καλυτερο μου εχει συμβεί. Μας χωριζουν κάποια χιλιόμετρα λόγω σπουδών κι ομως δεν το σκεφτήκαμε ουτε στιγμή να χωρίσουμε. Ακούω απο φίλες οι οποίες ειχαν εξίσου μεγάλες σχέσεις οτι λόγω απόστασης χώρισαν(Θεσσαλονίκη-Σέρρες) ενώ ολο τον καιρό μας τα ειχαν πρήξει για το ποσο ερωτευμένες ειναι. Και ρωτάω λοιπόν, ειμαι εγω πολυ περίεργη που μου φαίνονται γελοίες αυτές οι δικιολογιες ή αυτές θέλουν να ζήσουν στο έπακρο την φοιτητική ζωή χωρις γκόμενους στα κεφάλια τους;- Πιπιπι
Καθόλου περίεργη δεν είσαι, είσαι μόνο αυτάρεσκη γιατί νομίζεις ότι κατάφερες κάτι πολύ σπουδαίο, και ο έρωτας σου είναι ανώτερος από τον έρωτα των άλλων. Δεν λέω ότι είσαι αυτάρεσκη στα πάντα, μόνο σε αυτό το θέμα, δεν είναι τίποτα τρομερό. Θα σου περάσει, η ζωή έχει πάντα τον τρόπο της σχετικά με την αυταρέσκεια.
__________________
4.
Καλημερα.πριν λιγες μερες με εντοπισε στο fb ενας εφηβικος ερωτας.βγηκαμε ενα βραδυ για ποτο κ μου ειπε πως με σκεφτοταν ολα αυτα τα χρονια (20+) κ καλαβαινω πως θελει κατι παραπανω.εγω συγκινηθηκα απο οσα μου ειπε αλλα αισθανομαι πως εχει ταση για συγχωνευση κ πνιγομαι.δεν του δινω δικαιωμα να πιστευει σε κατι πιο πολυ απο μια απλη επανενωση παιδικων φιλων αλλα αντιλαμβανομαι πως εκεινος τρεχει με το μυαλο του πολυ πιο κατω...πως να τον αποφυγω χωρις να τον στεναχωρησω;
Η πιο ρεαλιστική και η πιο αποτελεσματική ερώτηση είναι «πώς να τον αποφύγω, πληγώνοντας τον όσο πιο λίγο γίνεται». Να μην τον στενοχωρήσεις καθόλου, αυτό δεν γίνεται. Θέλει κάτι που εσύ δεν θέλεις, άρα θα στενοχωρηθεί.
Για να τον στενοχωρήσεις όσο πιο λίγο γίνεται, πρέπει να είσαι άμεση, γρήγορη, πολύ ευγενική αλλά και πάρα πολύ σαφής, χωρίς να αφήνεις περιθώριο για ελπίδες. Πες ότι συγκινήθηκες πολύ που τον ξαναείδες και που σε σκέφτεται ακόμα, αλλά ελπίζεις να μην πιστεύει ότι αυτή η συνάντηση θα οδηγήσει σε κάτι περισσότερο, γιατί αυτό δεν πρόκειται να γίνει και πρέπει να το ξεχάσει.
Μόνο κοίτα να είσαι σίγουρη γι'αυτό που λες γιατί αλλιώς θα γίνεις η κοπέλα της ερώτησης ένα. Επίσης πρέπει να έχεις υπόψη σου τι σημαίνει αυτό για τη σχέση σας: υπάρχει πιθανότητα να λήξει από κάθε άποψη, δεν θα είσαστε ούτε φίλοι. Μη ρωτάς μετά «γιατί» και «πώς». Δεν γίνεται να μην χάσεις κι εσύ κάτι. Έτσι είναι η ζωή.
__________________
5.
Βρε Λένα συμβαίνει ένα περίεργο πράγμα! Από τότε που άρχισα να σε διαβάζω το μυαλό μου σε έχει συσχετίσει αυτόματα με την Ellen (Degeneres)! Δεν έχω ιδέα γιατί μπορεί να κάνω αυτή τη σύνδεση! Πώς σου φαίνεται εσένα που το ακούς? Μήπως στο έχουν ξαναπεί; -Αγάπη-yes that's a real name!
Δεν μου το έχουν ξαναπεί, αλλά πολύ μου άρεσε. Μακάρι να είχα το ένα χιλιοστό του star power της.
__________________
6.
Αγαπημένη α μπα, ποία είναι η γνώμη σου για τις μαθητικές παρελάσεις;
Είμαι υπέρ των εορτασμών των εθνικών επετειών γιατί συμβάλλουν στην αίσθηση της ομάδας και του ανήκειν που είναι απαραίτητη για κάθε άνθρωπο, οπότε και για κάθε χώρα, αλλά είμαι κατά της στρατικοποίησης αυτών των επετειών, ακόμη περισσότερο των μαθητών. Πρέπει να βρούμε έναν άλλον τρόπο για να νιώθουμε ότι ταυτιζόμαστε με αυτόν τον τόπο, έναν τρόπο που είναι πέρα από την αίσθηση απομόνωσης και του μόνιμου κινδύνου από τους γύρω μας. Θα έπρεπε να γιορτάζουμε το δημοκρατικό πολίτευμα και την ανεξαρτησία της Ελλάδας, το Σύνταγμα και όλα αυτά, όχι τους πολέμους, και σίγουρα χωρίς παρελάσεις εφήβων. Οι έφηβοι είναι οι πρώτοι που μυρίζονται πόσο παρωχημένα και κενά νοήματος είναι όλα αυτά. Τα περιγελούν με πάθος ενώ ταυτόχρονα υποβάλλονται σε πλύση εγκεφάλου περί της σπουδαιότητας της Ελλάδας και της τεράστιας αδικίας που την δέρνει εδώ και χιλιετίες γιατί όλοι είναι εναντίον της, και στο τέλος βγαίνουν πολίτες που έχουν εντελώς σχιζοφρενική σχέση με τη χώρα τους.
__________________
7.
Πριν δύο μέρες είχα παει με έναν συμφοιτητή στην βιβλιοθήκη του πανεπιστήμιου να προετοιμαστούμε παρέα για την εξέταση του μαθήματος. Μετά από ένα δίωρο μελέτης περίπου κάνω να τεντωθώ προς τα πίσω να ξεπιαστώ και αντικρίζω μια κοπέλα ξαπλωμένη στο πάτωμα να τρέμει σαν το ψάρι. Δύο φίλες της την κρατούσαν • η μια το κεφάλι και η άλλη το υπόλοιπο σώμα. Έντρομη ρώτησα τι συμβαίνει, αν πρέπει να φωνάξουμε κάποιον για βοήθεια, αν χρειάζονται κάτι, το οτιδήποτε. Οι δύο κοπέλες χαμογέλασαν και μου αποκρίθηκαν πως όχι, όλα είναι καλά. Έτσι όλοι γύρισαν στα βιβλία τους. Στη συνέχεια επιδεινώθηκε η κατάσταση. Το κορίτσι άρχισε να αναστενάζει δυνατά όντας ακόμη λιπόθυμη και να βγάζει ελάχιστο σάλιο από το στόμα. Δεν μπορούσα με τίποτα να αδιαφορώ όσο και αν προσπαθούσα. Ξανασηκώθηκα και ρωτησα τι έχει, αν είναι σοβαρό.. Τα κορίτσια σχεδόν ενοχλημένα απάντησαν ""γιατί, σε ενδιαφέρει?"". Εγώ σαστισμένη είπα πως φυσικά με ενδιαφέρει και εκείνες μουρμούρισαν πως είναι μια κρίση και μου γύρισαν την πλάτη. Δεν γνωρίζω αν ήταν κρίση επιληψίας, πανικού ή κάτι άλλο. Απλώς εκ τότε αναρωτιέμαι αν επραξα σωστά ή αν απλά κουρασα ανθρώπους που ίσως να έχουν εξαντληθεί από όλες αυτές τις επιδείξεις ενδιαφέροντος κατά τη διάρκεια τέτοιων περιστατικών που μάλλον συμβαίνουν κατά καιρούς στη φίλη/αδερφή τους. Το καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει πρωτόκολλο ορθής αντίδρασης αλλά θα ήθελα να ακούσω τη δική σου γνώμη και των αναγνωστών. Κάποιος που έχει άνθρωπο κοντινό του που υποφέρει από μια τέτοια ασθένεια/κατάσταση πως θα ήθελε να αντιδρά ο περίγυρος? Να μην αντιδρά καθόλου? Να τρέχει να προσφέρει βοήθεια, να ρωτήσει και τα συναφή? Τώρα που σου γράφω αντιλαμβάνομαι πόσο απροετοίμαστοι είμαστε ως κοινωνία απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις. Κοιταζόμαστε αμήχανα μεταξύ μας και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Δεν ξέρω, ίσως αν τα κορίτσια αυτά δεν φοβόντουσαν να ξεστομίσουν το πρόβλημα φωναχτά, σιγά σιγά τέτοια ταμπού να εξαλείφονταν. Από την άλλη, πάνω στη καμπούρα τους πρέπει να μάθουμε να φερόμαστε ορθά?" "Πριν δύο μέρες είχα παει με έναν συμφοιτητή στην βιβλιοθήκη του πανεπιστήμιου να προετοιμαστούμε παρέα για την εξέταση του μαθήματος. Μετά από ένα δίωρο μελέτης περίπου κάνω να τεντωθώ προς τα πίσω να ξεπιαστώ και αντικρίζω μια κοπέλα ξαπλωμένη στο πάτωμα να τρέμει σαν το ψάρι. Δύο φίλες της την κρατούσαν • η μια το κεφάλι και η άλλη το υπόλοιπο σώμα. Έντρομη ρώτησα τι συμβαίνει, αν πρέπει να φωνάξουμε κάποιον για βοήθεια, αν χρειάζονται κάτι, το οτιδήποτε. Οι δύο κοπέλες χαμογέλασαν και μου αποκρίθηκαν πως όχι, όλα είναι καλά. Έτσι όλοι γύρισαν στα βιβλία τους. Στη συνέχεια επιδεινώθηκε η κατάσταση. Το κορίτσι άρχισε να αναστενάζει δυνατά όντας ακόμη λιπόθυμη και να βγάζει ελάχιστο σάλιο από το στόμα. Δεν μπορούσα με τίποτα να αδιαφορώ όσο και αν προσπαθούσα. Ξανασηκώθηκα και ρωτησα τι έχει, αν είναι σοβαρό.. Τα κορίτσια σχεδόν ενοχλημένα απάντησαν ""γιατί, σε ενδιαφέρει?"". Εγώ σαστισμένη είπα πως φυσικά με ενδιαφέρει και εκείνες μουρμούρισαν πως είναι μια κρίση και μου γύρισαν την πλάτη. Δεν γνωρίζω αν ήταν κρίση επιληψίας, πανικού ή κάτι άλλο. Απλώς εκ τότε αναρωτιέμαι αν επραξα σωστά ή αν απλά κουρασα ανθρώπους που ίσως να έχουν εξαντληθεί από όλες αυτές τις επιδείξεις ενδιαφέροντος κατά τη διάρκεια τέτοιων περιστατικών που μάλλον συμβαίνουν κατά καιρούς στη φίλη/αδερφή τους. Το καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει πρωτόκολλο ορθής αντίδρασης αλλά θα ήθελα να ακούσω τη δική σου γνώμη και των αναγνωστών. Κάποιος που έχει άνθρωπο κοντινό του που υποφέρει από μια τέτοια ασθένεια/κατάσταση πως θα ήθελε να αντιδρά ο περίγυρος? Να μην αντιδρά καθόλου? Να τρέχει να προσφέρει βοήθεια, να ρωτήσει και τα συναφή? Τώρα που σου γράφω αντιλαμβάνομαι πόσο απροετοίμαστοι είμαστε ως κοινωνία απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις. Κοιταζόμαστε αμήχανα μεταξύ μας και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Δεν ξέρω, ίσως αν τα κορίτσια αυτά δεν φοβόντουσαν να ξεστομίσουν το πρόβλημα φωναχτά, σιγά σιγά τέτοια ταμπού να εξαλείφονταν. Από την άλλη, πάνω στη καμπούρα τους πρέπει να μάθουμε να φερόμαστε ορθά?
Αυτά τα κορίτσια όμως ίσως έχουν ακούσε φοβερές χοντράδες που τις έχουν κάνει καχύποπτες με όσους πλησιάζουν τη φίλη τους σε αυτή την κατάσταση. Δε νομίζω ότι κουράστηκαν από την επίδειξη ενδιαφέροντος, αλλά από την επίδειξη άγνοιας και επιθετικής περιέργειας. Εσύ καλά έκανες που προθυμοποιήθηκες να βοηθήσεις, μη σε αποθαρρύνει η αντίδραση τους. Την επόμενη φορά όμως μην ρωτήσιες τι έχει και αν είναι σοβαρό. Ρώτα αν μπορείς να βοηθήσεις, και ότι αν σε χρειαστούν είσαι εκεί δίπλα.
