Ακουσε με λίγο!Ήμουνα στη ίδια ακριβώς φάση ένα χρόνο πριν.Φοβόμουν να ζήσω όπως μου αξίζει και προσπαθούσα να κρύβω πράγματα απο τους άλλους,αλλα και μερικές φορές απο τον ίδιο μου τον εαυτό.Το αποτέλεσμα?Μεχρι τα 22 μου να μην έχω ζωη!Να μην έχω συναισθήματα και η κάθε μέρα να είναι μια μέρα χωρίς κανένα απολύτως νόημα.Με λιγα λόγια,ψυχικά νεκρός!Σκληρό,αλλά έτσι το βίωνα!Παμε τωρα στα ευχάριστα!Θελεις να σου πω τι άλλαξε μεσα σε αυτόν τον χρόνο?-Το αποδέχτηκα 100% σε σημειο να μην θεωρω τον εαυτό μου κάτι διαφορετικό απο τους άλλους.-Το είπα στους φίλους μου.Για να καταλάβεις,χθες που ήθελα να πάω Shamone,ηρθανε μαζί μου και περάσαμε και γαμώ.Πραγμα που δεν μπορούσα να διανοηθώ παλιότερα οτι θα συνέβαινε!Στο αναφέρω απλά για να καταλάβεις το πόσο με αποδέχτηκαν.-Στους γονείς μου δεν το χω πει,όχι τόσο λόγω φόβου,απλά δε βρίσκω το λόγο να τους πω τι κάνω στο κρεβάτι μου,γιατι πολύ απλά δε τους αφορά.-Βγαίνω έξω και μπορώ να φλερτάρω πλέον σαν άνθρωπος,χωρίς να με νοιάζει αν παρατηρήσει κανείς κατι.Οπότε που καταλήγουμε?Ζησε όπως θέλεις!Δεν σου αξίζει να περνάς μια τόσο ψυχικα επιπονη διαδικασία,χωρίς κανεναν απολύτως λογο.Η ζωή είναι τόσο μικρή για να τη σπαταλάμε σε τόσο ασήμαντα πράγματα.Μπορει να σου φαίνεται παρλαπιπα αυτό που σου λέω,αλλά αργότερα θα καταλάβεις ότι όντως είναι ασήμαντο.Να ξέρεις ότι κάποια στιγμή ο ίδιος σου εαυτός δε θα αντέξει την καταπίεση και θα κάνει μονος του το μεγάλο βήμα ,χωρίς να σε υπολογίσει.Το θέμα είναι να τα βρείς εσύ πρώτα μαζί του,να συμφιλιωθείς με αυτό που είσαι και να το αγαπήσεις,να καταργήσεις τις δεύτερες σκέψεις που έχεις και ξεκινήσεις σιγα σιγα να βάζεις στόχο το να γίνεις ευτυχισμένος!Αυτα απο μένα!Ευχομαι τα καλύτερα!
17.4.2016 | 01:13
Γειά σας
Θα σας εξομολογηθώ κάτι : Είμαι 24 και φοβάμαι να ζήσω. Φοβάμαι να βγω , να φλερτάρω. κτλ. Είμαι ομοφυλόφιλος και δεν το ξέρει κανείς. Μια φίλη μου μόνο, που απλά νομίζω ότι το ανέχεται, γιατί είμαι πολυ δοτικός. Λοιπόν, στη δικιά μου Ελλάδα, εννοώ το περιβάλλον μου 24 χρόνια, φημολογείται ότι ομοφυλόφιλος = χαμένος. Δεν με εκφράζει αλλά το ακούω παντού. Και ξέρετε ρε τι σκέφτομαι ώρες ώρες : ΔΕΝ γεννήθηκα για να φοβάμαι! ΔΕΝ ζω για να κατσουφιαζω. Είμαι ωραίος άνθρωπος και δεν το θέλω αυτό για μένα. ΤΏΡΑ θα μου πεις; Ε τότε γιατί δεν το αλλάζεις; Για σένα ζεις! Θα σου πως και πως φοβάμαι να ζήσω με κανένα στο πλευρό μου. Με μια οικογένεια που θα με διαγράψει, με φίλους που θα με μειώσουν, με μια κοινωνία που θα με κρίνει. Δεν ξέρω γιατί το κάνω τόσο μεγάλο θέμα. Αλλά ρε φοβάμαι πολύ, δεν βρίσκω λόγο να ξυπνάω. Πριν το αποδεχτώ, δεν ήμουν έτσι. Αλλά τώρα είμαι. Δεν θέλω να σας μουτζουφιάζω και εσάς. Καληνύχτα ! :)
2
