__________________
1.
Λένα, τα φώτα σου. στις 12.02 μας ειπες τι δεν ειναι αγαπη "Μέχρι σήμερα ο μοναδικός τρόπος που έχεις βρει για να αισθανθείς έτσι είναι μέσω του εγωισμού, του ανταγωνισμού, και την προσπάθεια επιβολής σε σεξουαλικές σχέσεις". σε παρακαλω πες μου τι ειναι αγαπη. γιατι μονο τον πατερα μου εχω αγαπησει, και την οικογενεια μου. πως αγαπας ενα συντροφο, και ποτε ξερεις οτι τον εχεις αγαπησει;
επισης και συγγνωμη που παω για δευτερη ερωτηση, υπαρχει καποιο βιβλιο που σε βοηθησε για την διατυπωση εκεινης της απαντησης 6# τοτε;
Αναρωτιέμαι. Γιατί γίνονται τόσο τεράστιες κουβέντες και ατελείωτες καφενειακές συζητήσεις για το «τι είναι η αγάπη» και «τι είναι ο έρωτας» και δεν ξοδεύουμε τα νιάτα μας αναλύοντας αντιστοίχως «τι είναι θυμός», «τι είναι απέχθεια», «τι είναι αηδία» ή έστω, «τι είναι νύστα».
Αν ξέρεις ότι έχεις αγαπήσει τον πατέρα σου και την οικογένεια σου, ξέρεις πώς είναι να αγαπάς. Αυτό το συναίσθημα πώς το αναγνώρισες χωρίς αμφιβολία; Γιατί να υπάρχει διαφορά, ή μεγαλύτερη δυσκολία, να καταλάβεις πότε αγαπάς έναν σύντροφο;
Φαντάζομαι ότι αυτό που συσκοτίζει τα πράγματα είναι το σεξ, και το πώς αυτό σχετίζεται με την εξουσία σε μια σχέση, που ανακατεύει τα ναρκισσιστικά μας, και μετατρέπει τα ανάμικτα συναισθήματα, ακόμα και τα αρνητικά, σε θετικά, επειδή σχετίζονται με το πιο εθιστικό συναίσθημα, που είναι η επιβεβαίωση.
Ίσως θα έπρεπε να απομακρυνθούμε λίγο από το «τι είναι αυτό που το λένε αγάπη» και να επικεντρωθούμε λίγο περισσότερο στο «γιατί ζητάμε επιβεβαίωση από τους λάθος ανθρώπους». Θα γινόταν όλα τα καφέ ένα απέραντο ντιβάνι ψυχανάλυσης.
__________________
2.
Α, μπα θα ήθελα τη γνώμη σου στο παρακάτω θέμα.
Επιστρέφοντας από διακοπές με τον φίλο μου, κάναμε μια στάση στο σπίτι των γονιών του με τους οποίους μένουμε σε άλλες πόλεις.
Κατά τη διάρκεια των διακοπών, απ' τα νεύρα μου επειδή με είχε στείλει να του πάρω κάτι (κοκακολα? δε θυμάμαι) κατάφερα να κοπανήσω την πόρτα του αυτοκινήτου στον αντίχειρά μου. Σφάδαξα στον πόνο, το δάχτυλό μου πρήστηκε, μαύρισε, έγινε σαν του γκοτζίλλα και σφυροκοπούσε αδιάκοπα σα να 'χε μεσα του δεύτερη καρδιά με τρελό σφυγμό. Λίγες μέρες μετά έπεσε και το νύχι.
Επιστρέφοντας λοιπόν στους δικούς του καθίσαμε να φάμε. Και αφού τελειώσαμε το φαγητό, έκανα την κίνηση να μαζέψω πιάτα να τα πάω στο νεροχύτη. Δε με σταμάτησε κανείς, ούτε καν όταν άρχισα να πλένω. Με άφησαν μόνη στην κουζίνα να πλύνω όλα τα πιάτα με το δάχτυλο του γκοτζίλα και αυτοί πήγαν στο σαλόνι.
Μη βιαστείς να με χαρακτηρίσεις passive aggresive, δεν είμαι. Απλά δεν τους ξέρω τόσο καλά, ώστε να πω να με συγχωρείτε δεν μπορώ να βοηθήσω. Πιο πολύ θα έλεγα ότι τώρα τους γνωρίζω τους ανθρώπους.
Ο φίλος μου δεν είπε τίποτα, καταρχάς γιατί δε θεωρούσε και πολύ σημαντικό αυτό που έπαθα και κατά δεύτερον γιατί απ' την πρώτη κιόλας φορά που τους είχα γνωρίσει είχε πει στη μάνα του "τη μαρία δεν τη θες κάτι, θα κάτσει μαζί μας " και αυτή είπε "πως δεν τη θέλω, εννοείται πως τη θέλω να βοηθήσει στην κουζίνα".
Φεύγοντας ο πατέρας του, μου έκανε δώρο μία κάμερα (δώρο στη νύφη).
Τον ευχαρίστησα, αλλά φεύγοντας εγώ, δεν την πήρα μαζί μου.
Και σκέφτομαι να χωρίσω κιόλας.
Είναι η πρώτη μου σχέση. Είμαστε μαζί σχεδόν 5 χρόνια. Είμαι 23 και αυτός 30. Το σεξ είναι καταπληκτικό (δεν έχω πάει με άλλον για να συγκρίνω, αλλά δε με απασχολεί περνάω τέλεια), είναι αυτοδημιούργητος και πολυ επιτυχημενος επαγγελματικά, υψηλής μόρφωσης, υπάρχει οικονομική άνεση, τον θαυμάζω απεριόριστα για τις ικανότητες και τις γνώσεις του, με φτιάχνει η εμφάνισή του, το πως νιώθω όταν ξυπνάω το βράδυ για κατούρημα και επιστρέφω στο κρεβάτι και με ψάχνει για μια ζεστή αγκαλιά. Αυτός μιλά για κοινό μέλλον, εγώ νιώθω ότι αν τον αφήσω θα κανω μεγάλη βλακεία και θα κοπανάω το κεφάλι μου, αλλά όταν τσακωνόμαστε όλα τα αρνητικά συναισθήματα και οι φόβοι μου βγαίνουν στην επιφάνεια.
Τότε νιώθω οτι θέλει και λίγο να με κυκλοφορεί, όπως εγώ κυκλοφορώ μια ωραία τσάντα που πρώτη εγώ και μόνο εγώ αγόρασα. Μια φωνούλα μέσα μου, μου λέει ότι αυτό που εκτιμά απίστευτα σε μένα είναι το ότι είμαι μικρή, πολύ όμορφη και ήμουν παρθένα. Φοβάμαι ότι θα μ΄έχει σ΄ενα κλουβί να με δείχνει κι εγώ να τον υπηρετώ με αντάλλαγμα το σεξ (όπου με κάνει θεά) και καναβούρι από χρυσό. Το σκηνικό με τη μάνα του, μου χτύπησε καμπανάκια. Χώρια που δεν μπορώ τις ανασφάλειες και τη ζήλεια του. Μια φορά με έβαλε με το ζορι να του πω με ποιον άλλον θα ήθελα να πάω, δε δεχόταν με τίποτα το «με κανέναν» που ήταν η αλήθεια μου, του 'πα εναν τυχαίο, και μετά με ζάλιζε τρεις μέρες.
Είμαι 23 κι εχω ζήσει όλη τη φοιτιτική ζωή μαζί του, αυτός να δουλεύει πολύ κι εγώ πανεπιστήμιο, σπίτι και κανας καφές με καμια φίλη. Προσπάθω να φτιάξω κοινές παρέες αλλα νομίζω πως όλοι οι δικοί μου είναι σε άλλη φάση απ' αυτόν. Ή μπορεί και να μην τον χωνεύουν. Αυτός φοβάται μη μου την πέσει κανένας και την κάνω και δε με αφήνει να 'χω και πολλά πολλά με κόσμο. Πχ δε μ' αφηνει με τιποτα να παω σκ σε μια φιλη μου σε άλλη πόλη. Ή έκανε ολοκληρο θέμα όταν ηθελα να κατεβω καλοκαιρι στην πόλη μου. Αλλά πως να το κάνουμε αν θέλει να συμβαδίσουμε σε φάσεις πρέπει κι εγώ να περάσω κάπως κάποια. Δε γίνεται να γίνω αυτόματα 30αρα έτοιμη για γάμο σε σώμα 23χρονης.
Τι να σου πω α, μπα. Έχω δοκιμάσει να συζητήσω μαζί του πως νιώθω, αλλά δε θα 'λεγα ότι καταλαβαίνει. Με κάνει να νιώθω ότι λέω βλακείες. Σε άλλες φάσεις μου λεει βεβαια οτι εχω τρομερες δυνατοτητες, οτι είμαι πολυ διαφορετική απ' τις αλλες γκομενες τα ζωα που κυκλοφορούν και θέλει να εξελιχθώ επαγγελματικά (αν και η μονη δυνατότητα φαντάζομαι πως είναι να ανοίξω σχολή για μουγκούς και τυφλούς, για να μη με βλέπει και να μη μου μιλάει κανείς).
Αυτά εν ολίγοις. Τι εν ολίγοις, εν πολλοίς δηλαδή. Ελπίζω να μη σας κούρασα και να χωράει σε αυτή την ωραία στήλη η ιστορία μου. Θα χαρώ να μου απαντήσεις σε αυτό που δε ρώτησα μεν, αλλά έχω εμπιστοσύνη ότι θα καταλάβεις ποιο είναι.
Νομίζω ότι η ερώτηση είναι «είναι αυτοί αρκετά καλοί λόγοι για να χωρίσω;»
Η απάντηση στην ερώτηση είναι «ναι, είναι».
Εντόπισες με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους σε έχει διαλέξει, αλλά νομίζω ότι σου διαφεύγει ένας ακόμα, που είναι ο πιο πιθανός, και σου διαφεύγει επειδή είναι ο λόγος για τον οποίον σε διάλεξε (είναι inception). Επειδή είσαι μικρή και άπειρη, αυτό τον κάνει να νιώθει ασφαλής, γιατί δεν ξέρεις ποια είναι τα όρια σου, και μπορεί να σε πείσει αυτός για το ποια είναι.
Δεν υπάρχει τρόπος να εξηγηθεί η καταπίεση και η ζήλεια με θετικό πρόσημο. Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας απολύτως τρόπος να δικαιολογηθεί η άσκηση ελέγχου. Μια γυναίκα συνομήλική του, τριάντα χρονών δηλαδή, είναι πιο πιθανό να καταλάβει ότι πρόκειται για άνθρωπο που έχει δικά του θέματα, που προσπαθεί να ξεπεράσει ελέγχοντας άλλους, κι αυτός μάλλον είναι ακόμη ένας λόγος που σε επέλεξε. Εσύ ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν είσαι σε θέση να συνειδητοποιήσεις πόσο τεράστιο πρόβλημα είναι. Δεν είναι καθόλου χαριτωμένο ότι θα προτιμούσε να μην σε βλέπει κανένας άλλος άντρας. Με κανέναν τρόπο. Δεν είναι ιδιοτροπία που δεν σε αφήνει να κάνεις πράγματα μόνη σου. Είναι ένδειξη χαρακτήρα που έχει ουσιαστικά άλυτα θέματα αυτοπεποίθησης και εσωτερικής ισορροπίας. Δεν είναι μόνο ότι είσαι όμορφη και μικρή. Είσαι όμορφη και μικρή, και άρα (πιστεύει ότι) έχει το περιθώριο να σε διαμορφώσει και να σου παρουσιάσει τα προβλήματα που έχει ως κάτι το φυσιολογικό (και σε κάνει να νιώθεις ότι «λες βλακείες». Πετυχαίνει;)
Σε μια άλλη ίσως και να πετύχαινε για περισσότερα χρόνια, αλλά εσύ άρχισες να καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ευτυχώς το κατάλαβες πριν δεσμευτείς με γάμο και πριν ενωθεί η ζωή σου με τη ζωή αυτής της οικογένειας. Δεν γίνεται να σου πει άλλος αν πρέπει να χωρίσεις ή όχι, κανείς δεν μπορεί να σου πει ποιον να παντρευτείς, μπορεί όμως κάποιος να σου πει να περιμένεις μέχρι να καταλάβεις πολύ καλά τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που βρίσκεται μπροστά σου. Τα θέματα που έχετε τώρα, όταν πραγματικά θελήσεις να κάνεις πράγματα χωρίς αυτόν που θα θεωρήσει ανταγωνιστικά προς τη σχέση σας (ταξίδι για δουλειά, επαγγελματικές επαφές, γυμναστήρια, αισθητικούς, οτιδήποτε), θα γιγαντωθούν. Τότε να δεις τι συνέπειες έχει να ζεις με έναν άντρα που ζηλεύει και καταπιέζει.
Ο γάμος δεν είναι σαν τις σχέσεις. Η ομορφιά και η καλλιέργεια, η οικονομική άνεση, οι γνώσεις του, όλα είναι καλά στοιχεία, αλλά είναι δικά του. Το σεξουαλικό κομμάτι είναι σημαντικό, αλλά δεν εξασφαλίζει απολύτως τίποτα. Για τη συμβίωση χρειάζεται συνεργασία. Χρειάζεται ομοψυχία. Χρειάζεται κοινό όραμα, κοινοί στόχοι. Αλλιώς δεν θα είσαστε ομάδα, θα είσαστε ανταγωνιστές. Δεν είμαι σίγουρη γιατί είσαι τόσο σίγουρη ότι αν τον αφήσεις θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Επειδή στα χαρτιά φαίνεται καλός γαμπρός;
__________________
3.
Τι θα έκανες εάν ήσουν πρωθυπουργός ; Ποιες θα ήταν οι προτεραιότητές σου; Τι λύσεις θα έδινες στα προβλήματα της Ελλάδας; Αιτιολόγησε την απάντησή σου.- Βοήθα, Παναγιά μου / και μη χειρότερα
Πολλοί είπαν τι θα έκαναν αν ήταν πρωθυπουργοί, και μετά έγιναν, και είδαμε τα αποτελέσματα. Δεν είμαι σίγουρη ότι εγώ θα τα έκανα καλύτερα. Το μαράζι μου όμως είναι α) να γίνει η Ελλάδα φιλική προς τον κινηματογράφο και να γυρίζονται εδώ μεγάλες ταινίες και σειρές και β) να γίνει η Ελλάδα παγκόσμιο κέντρο κλασικών σπουδών. Νομίζω ότι είναι δύο πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν με επιτυχία γιατί υπάρχει άφθονο, ατελείωτο να μην πω, αρχικό υλικό (το φυσικό τοπίο και η ιστορία). Δεν ξέρω τι είδους υπουργός θα έπρεπε να γίνω για να τα κάνω αυτά. Ψηφίστε με όμως, και θα δείτε.
__________________
4.
Αγαπημένη Α, Μπα;,
Ενώ σε διαβάζω χρόνια, από τον καιρό τού blog σου ακόμα, είναι η πρώτη φορά που σου γράφω – όχι επειδή δεν είχα μέχρι σήμερα απορίες (lol), αλλά επειδή κατά καιρούς τα θέματα που με απασχολούσαν έβρισκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απάντηση στις δικές σου απαντήσεις (και ήταν πάντα φανταστικό αυτό το timing). Τώρα όμως *σπεύδω* να σου γράψω γιατί η κατάσταση με πιέζει και, ποιος ξέρει, ίσως προλάβεις έναν φόνο.
Το θέμα έχει ως εξής: Έχω έναν καλό, πολύ καλό, πάρα πολύ καλό και πολύτιμο φίλο εδώ και δέκα χρόνια περίπου. Με αυτόν τον άνθρωπο ουδέποτε υπήρξε η παραμικρή υπόνοια φλερτ μεταξύ μας, ενώ υπήρχε η «ευκαιρία» (με την έννοια ότι είχαμε βρεθεί πολλές φορές ταυτόχρονα single και χωρίς ενδιαφέρον για κάποιον/α συγκεκριμένα) – απλώς και μόνο εφόσον ουδέποτε υπήρξε έλξη μεταξύ μας, πράγμα που νιώθω (και πιστεύω κι εκείνος) ότι αφενός μας έχει γλιτώσει χρόνο και μπερδέματα, αφετέρου μας έχει αφήσει να επικεντρωθούμε στη φιλία μας που, επαναλαμβάνω, είναι πολύτιμη για μένα. Και για εκείνον είναι πολύτιμη η φιλία μας απ'ό,τι φάνηκε, αφού πριν εφτά χρόνια μού ζήτησε να τον παντρέψω, κάτι που έκανα με μεγάλη χαρά. Συναντιόμαστε τακτικά μια φορά στους δύο μήνες, κάτι τέτοιο, και καθόμαστε ώρες να συζητάμε τα θέματά μας και τη ζωή γενικότερα με φαγητά και κρασιά και είναι πάντα τέλεια (ειδικά σε φάσεις που ο ένας λέει κάποια ατάκα που είναι εντελώς breakthrough για τον άλλο – έχουμε κάνει και οι δύο ψυχανάλυση για καιρό). Εκείνος, μετά από πολλά χρόνια προβληματικών / αδιάφορων / τοξικών / εφιαλτικών σχέσεων, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε και έκανε και τρία (!) παιδιά και είναι πολύ ευτυχισμένος. Εγώ, μετά από παρόμοια με εκείνον (και φαντάζομαι με την πλειοψηφία των ανθρώπων) πορεία σχέσεων, επίσης ερωτεύτηκα και επίσης βρίσκομαι σε μία σχέση που με κάνει πολύ ευτυχισμένη εδώ και πέντε χρόνια (Όλο αυτό το κατεβατό για να τονίσω πως δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, κάτι στον «αέρα» που θα μπορούσε να ενθαρρύνει τη δημιουργία τού προβλήματός μου, το οποίο είναι η γυναίκα του και η οποία είναι προφανές πέρα από κάθε αμφιβολία ότι με μισεί από τα βάθη της ψυχής της. Ναι, φαντάζομαι ότι ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό, πέρα από το ότι δεν γίνεται όλοι να συμπαθούμε όλους, είναι ότι δεν τρελαίνεται με την ιδέα ότι ο άντρας της έχει μία τόσο στενή σχέση με μία άλλη γυναίκα – κάτι που καταλαβαίνω, αφού ομολογώ ότι κι εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι θα έβλεπα με τρελό ενθουσιασμό τη στενή φιλία τού άντρα μου με μία άλλη. Δεν μου έχει συμβεί και εδώ είμαστε για να δούμε στο μέλλον αν τύχει. Δεκτό λοιπόν να μην είναι ενθουσιασμένη με αυτή τη σχέση. Αλλά άλλο να μην είσαι ενθουσιασμένος και άλλο να ρίχνεις χολή με κάθε ευκαιρία. Γιατί το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτό το μίσος εκείνη το βγάζει ύπουλα, εν ολίγοις με ασύλληπτες μπηχτές μεταμφιεσμένες σε «αστειάκια» και ενώ με φωνάζει πάντα με χαριτωμένα υποκοριστικά (εμετός), κάτι που κάνει τρομερά δύσκολο να την αντιμετωπίσω ευθέως (ή, ακόμα καλύτερη ιδέα, να την πλακώσω στο ξύλο), αφού πολύ εύκολα θα βγω τρελή. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά κάθε φορά που θα συναντηθούμε και οι τέσσερις (τα δύο ζευγάρια) ή σε μεγαλύτερη κοινή παρέα, με κάθε ευκαιρία που θα μου απευθύνει το λόγο ή θα με αναφέρει σε κάποιον άλλο, το κάνει με έναν ______ (λογοκρισία, βάλτε τη βρισιά τής αρεσκείας σας) τρόπο που θα με φέρει σε τρομερά άβολη θέση. Από το φωναχτό (για να το ακούσουν όλοι) «Κι εσείς να κάνετε παιδάκι...(που θέλουμε), αλλά δεν είσαι σε θέση να περιμένεις και πολύ στην ηλικία σου, το ξέρεις, ε;» μέχρι το «Αυτή η... (εγώ), πάντα *γλαφυρή* ρε παιδί μου» (όχι, δεν περιέγραφα τσόντα, αλλά ένα ατύχημα στο scuba diving) και το «Καλά, εσύ θέλεις να μάθεις σκάκι; Αφού δεν σου αρέσουν καθόλου τα νοητικά παιχνίδια» (WTF?) (σε αυτήν την περίπτωση έχασα δυστυχώς την ψυχραιμία μου και της απάντησα μάλλον επιθετικά ότι αυτή είναι μία πληροφορία που δύσκολα θα μπορούσε να κατέχει, γιατί δεν γνωριζόμαστε σχεδόν καθόλου –γνωριζόμαστε χρόνια αλλά καθόλου καλά, αφού στις κοινές μας συναναστροφές δεν καθόμαστε ακριβώς να «τα πούμε»–, σχόλιο για το οποίο ο σύντροφός μου αργότερα μου είπε ότι έκανε εμφανές πως ήθελα να της σπάσω τα μούτρα. Δηλαδή όχι ακριβώς επιτυχές.). Α, Μπα; και αγαπητοί σχολιαστές δεν ξέρω αν είναι εμφανές το υπόγειο («εμφανές το υπόγειο», καλό) δηλητήριο. Κάνει με κάθε _____ (ξαναβάλτε τη βρισιά της αρεσκείας σας) ευκαιρία «αθώα» σχόλια που έχουν καθαρό στόχο να με προσβάλλουν και να με κάνουν να χάσω την ψυχραιμία μου. Το τρίτο μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτήν την ιστορία είναι ότι εγώ σαν άνθρωπος δεν είμαι καθόλου διπλωματική – αντίθετα, αν δεν κάνω confront κάποιον ακόμα και για το πιο λεπτό θέμα (που με αφορά άμεσα, προφανώς) με βασανίζει μέχρι να το κάνω (ναι, ξέρω, υπέροχο προσόν) και σε γενικές γραμμές ακόμα και οι άνθρωποι που με λατρεύουν έχουν να πουν πως θα μπορούσα να είμαι και πιο «μαλακή» όταν θέλω να εκφράσω ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Προσπαθώ να το δουλέψω (σε προσωπικές σχέσεις και δουλειές) και έχω κάνει άλματα σε σχέση με παλιότερα (φαντάσου), αλλά ακόμα και σήμερα όταν βρίσκομαι με κάφρους ή γενικότερα με ανθρώπους που αντιπαθώ είτε κάνω απολύτως σαφές ότι δεν θέλω να ασχολούμαι μαζί τους είτε (σε περιπτώσεις που δεν μου επιτρέπεται να κάνω το πρώτο, όπως αυτή) να βράζω στο ζουμί μου στα πρόθυρα εγκεφαλικού από τα νεύρα κάνοντας νοητά «Ομμμμμμ». Και αυτή η _____ (τρίτη βρισιά, φανείτε δημιουργικοί) προφανώς το καταλαβαίνει – δεν είναι δύσκολο.
Ελπίζω να μη σε έχω κουράσει αφόρητα μέχρι στιγμής, τελειώνω: Ξέρω πως αν επικοινωνήσω όλο αυτό με οποιονδήποτε τρόπο στον φίλο μου (ακόμα και πλαγίως, τύπου όταν μου δοθεί η ευκαιρία «Εντάξει, δεν με λατρεύει κιόλας η ....») θα το μετανιώσω. Αφενός δεν ξέρω τι περιμένω να γίνει από αυτήν την κίνηση (ίσως εκτός από το να το βγάλω από μέσα μου, να μη νιώθω κάθε φορά ότι υπάρχει κάτι τόσο, τόσο μεγάλο που δεν μπορώ να συζητήσω μαζί του, τρομερά άσχημο συναίσθημα), αφετέρου θα τον βάλω σε εξαιρετικά δύσκολη θέση και, φυσικά, στην «αναμέτρηση» (...) Φίλη Vs Γυναίκα μου + Μητέρα Των Παιδιών Μου + Έρωτα Της Ζωής Μου θα βρεθώ χαμένη (λογικό). Τρέμω στην ιδέα ότι θα προσπαθήσει να βελτιώσει τα πράγματα μιλώντας της (που φυσικά θα της δώσει πάτημα και θα έχει όλες τις ευκαιρίες τού κόσμου να δηλητηριάζει τη σχέση μου με τον φίλο μου με την ησυχία της όλες τις ατελείωτες ώρες τής κοινής τους ζωής) ή/και ότι θα αισθανθεί τόσο αμήχανα (σχεδόν όσο κι εγώ, ίσως περισσότερο) που πέφτει αυτό το θέμα στο τραπέζι (αν και πιστεύω ότι το έχει καταλάβει – γιατί το έχουν σχολιάσει κοινοί μας φίλοι σε μένα κατά καιρούς, σε light version βέβαια, άρα δεν είναι ιδέα μου) και θα κλονιστεί η σχέση μας. Γενικά πιστεύω πως είναι κάκιστη ιδέα να το συζητήσω μαζί του (εκτός αν πιστεύεις το αντίθετο; Please, share!). Ή το να κόψω κάθε επαφή μαζί της χωρίς εξηγήσεις (πόσες φορές πια μπορείς να αρνηθείς μία κοινή έξοδο;).
Η ερώτησή μου (επιτέλους): Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να την αντιμετωπίζω τις λίγες (αλλά τρομερά ψυχοφθόρες για μένα) φορές που βρισκόμαστε; Αυτό που κάνω όλα αυτά τα χρόνια είναι να προσπαθώ να μην της δίνω σημασία είτε κάνοντας πως δεν άκουσα (γιατί φοβάμαι ότι δεν θα κρατηθώ και θα τη διαολοστείλω) είτε απαντώντας κάτι αστείο στις αγενείς παρατηρήσεις της, αλλά, πίστεψέ με, το τελευταίο το καταφέρνω σπάνια – τελευταία χάνω όλο και περισσότερο τη διάθεση να είμαι θετικά δημιουργική. Και, εννοείται (εννοείται!) κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι υπερφανταστικό / τρομερά αστείο που ταυτόχρονα της βουλώνει το στόμα και δείχνει ότι δεν ενοχλήθηκα (...), είναι εντελώς l'esprit d'escalier, δηλαδή μου έρχεται ώρες αργότερα (ενώ καταπίνω το δέκατο ηρεμιστικό). Τελευταίο, διάβασα αυτό: http://tinybuddha.com/blog/dealing-with-haters-how-to-rise-above-the-negative/ που είναι εντελώς to the point και έχει όλα τα δίκια του κόσμου, αλλά πώς θα βρω τη δύναμη να γυρίσω και το άλλο μάγουλο όταν νιώθω τόσο έξαλλη με αυτήν την κατάσταση από το πουθενά; Breath in, breath out προς το παρόν, μέχρι να βρεις το χρόνο και τη διάθεση να μοιραστείς μαζί μου κάποια ιδέα για το πώς να αντιμετωπίσω αυτό το θέμα ή οποιαδήποτε άλλη οπτική που μπορεί να με βοηθήσει. Σ'ευχαριστώ και συγνώμη για το σεντόνι (φυσικά μπορείς να το κόψεις όσο θέλεις πριν δημοσιευτεί).
Με εκτίμηση, Danai Llama
Για όποιον βαρέθηκε να διαβάζει: κοπέλα πάντρεψε φίλο με τον οποίο συνδέει βαθιά φιλία. Αμφότεροι παντρεύονται. Η γυναίκα του φίλου φαίνεται να μισεί την κοπέλα. Κοπέλα ρωτάει τι να κάνει.
Ο τρόπος που σου φέρεται η γυναίκα αυτή είναι αντίδραση σε αυτά που έχει πει ο άντρας της για σένα. Δεν σου φέρεται όπως σου φέρεται επειδή είσαι αυτή που είσαι, αλλά επειδή φαντάζεται ποια είσαι, μέσα από το κλίμα που μεταφέρει ο άντρας της. Αν δεν πρόκειται για κάποια ιδιαίτερα προβληματική προσωπικότητα που φοβάται και τον ίσκιο του άντρα της (δεν αποκλείεται, με την έννοια ότι τίποτα δεν αποκλείεται), το κλειδί είναι στο τι έχει πει αυτός για σένα, πώς αυτός σε έχει παρουσιάσει σε αυτή. Αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις, γιατί είναι δικό του θέμα.
Το λινκ με τον Βούδα το διάβασα, αλλά δε νομίζω ότι συμφωνώ. Πιστεύω ότι αν κάποιος σου φέρεται συστηματικά με αρνητικό τρόπο, πρέπει να τον σταματήσεις και να θέσεις τα όρια σου. Δεν χρειάζεται να βρεις κάποια σπουδαία ατάκα για να αποσβολωθεί. Θα αρκούσε να πεις «δεν σου επιτρέπω να μου μιλάς έτσι», ας πούμε, με την κατάλληλη ευκαιρία. Καλώς προσπαθείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου και να μην είσαι απότομη, αλλά είναι μάλλον υπερβολικός ζήλος να προσπαθείς να εφαρμόσεις τον νέο σου εαυτό εκεί που χρειάζεται να επέμβει ο παλιός.
Δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να ανακατέψεις τον φίλο σου γιατί όντως θα τον αναγκάσεις να πάρει θέση, και θα βγεις χαμένη από δυο μεριές. Το πρόβλημα πρέπει να το λύσεις με αυτόν που σου το δημιουργεί.
__________________
5.
Λοιπον Λενα μου,
εχω ενα θεμα με το φιλο μου: Αργει στα ραντεβου του! Παντα και πολυ! Πανω απο 20λεπτο καθε φορα! Οσο και να του εχω μιλησει δεν λεει να καταλαβει οτι ο αλλος δεν ειναι κοροιδο να περιμενει καθε φορα! Του εχω θυμωσει, τον εχω φερει στο φιλοτιμο, τον εχω απειλησει οτι θα φυγω! Τιποτα! Παω κι εγω πιο αργα πλεον και τελος! 9 λεμε 9:30 υπολογιζω εγω να ειμαι εκει! Αλλα με εκνευριζει τοσο πολυ αυτο οταν γινεται! Και πιο πολυ οταν γινεται και με φιλους! Ειμαστε στον καναπε και λεμε 10 θα βγουμε με το Φωτη και την Κασσια! Ε 10 παρα 5 θα σηκωθει με τα παρακαλια απο τον καναπε να ντυθει λεγοντας με γελιο: Βρε γλυκα μην μου θυμωνεις εχω κι εγω τα κουσουρια μου! Και ρωτανε τα παιδια και λεμε δικαιολογιες γιατι ειμαστε ομαδα και δεν μπορω να τον καρφωσω εννοειται! Αλλα εγω οταν το κανει σκεφτομαι μεχρι και να χωρισω απο τα νευρα μου! Μετα που μου φευγουν καταλαβαινω οτι δεν ειναι λογος! Καμια ιδεα για να το αντιμετωπιζω χωρις να με χαλαει τοσο;
Για τα δικά σας ραντεβού, το έλυσες. Για τα κοινά σας ραντεβού, δε συμφωνώ ότι είσαι υποχρεωμένη να τον καλύπτεις. Αν βαριέσαι να τον περιμένεις, φύγε πρώτη, μόνη σου, για να μην περιμένει η Κασσια (πού τονίζεται αυτή η λέξη;) Αν καταλάβει πόσο το εννοείς, ίσως να κάνει μια προσπάθεια. Τα λόγια είναι αέρας.
Η εικοσάλεπτη καθυστέρηση για μπαρ δεν είναι εντελώς εντός συνηθισμένων ορίων;
__________________
6.
Γεια σου Άμπα!
Πάντα έβλεπα τα άρθρα σου.. Και τώρα απλά θέλω να πάρω τη γνώμη σου για το θέμα μου! Έχω σχέςη 9 μήνες με ενα παιδί που εχω νιώσει κ εχω βιώσει τα απίστευτα είτε συναισθηματικής φύσεως είτε στην πράξη κάνοντας πολλά πράγματα μαζί! Έχουν υποθει πολλά...( να ζήσω μαζι σου, να σε παντρευτώ, εισαι το αλλο μου μισό) αλλα υπαρχει πάντα ενα αλλά απο πλευράς του) η σχεςη μας πέρασε 2 βδομάδες παύση ύστερα απο εναν χαζοτσακομο λεκτικό που είχαμε.. Και μου είχε πει πως αμα ξαναμαλωσουμε θα χωρίσουμε ( εγωιστικά απο την πλευρά του οπως το ειπε και αναιρώντας όσα ένιωθε και έζησε, εαν θελεις) σε αυτην την παύση του έδωσα χρονο πολυ να σκεφτεί και να δει τι θελει... Μετα απο επικοινωνία δική του.. Βρεθήκαμε και κάναμε μια αρχή βάζοντας κατω τα οποια προβλήματα και μιλώντας πλεον ανοιχτά για ολα.. Έμαθα οτι σε αυτο το διάστημα αναζήτησε συντρόφους και μαλιστα γνώρισε και ενα παιδί που το προχώρησε καπως και εαν θελεις επέβαλε και στην επαφή τους το ερωτικο, μιας που δν τον κάλυπτε και δν πληρούσε τα απαραίτητα σε θεμα γούστου γιαυτον, απλα του παρείχε απο όσο μου ειπε τον ενθουσιασμό που είχε χάσει απο εμενα, γιαυτο και βρέθηκε! Τον συγχώρεσα, προσπάθησα να τον καταλαβω... Και είπαμε αυτην την νεα αρχή γιατι το θέλαμε πιο πολυ και οι δυο και κατάλαβε και συνηδητοποιησε και αυτος κάποια πραγματα για εμενα! Τωρα πλεον ύστερα απο 3 βδομάδες που ολα ηταν μια χαρα και πιο ουσιαστικά μεταξύ μας τα πραγματα μου ζήτησε διάλειμμα, γιατι ενώ με θελει με αγαπάει με νιώθει με καταλαβαίνει... Νιώθει οτι θελει να ζήσει και να εξερευνήσει πραγματα με διαφορετικούς συντρόφους για να βγάλει μια εικόνα γενικα στο τι θελει στο πως γίνεται και ολα αυτα, μιας που ημουν ο πρώτος του και δν εχει εμπειρίες! Νιώθει οτι ειμαι το σπίτι του η βάση του και οτι αμα μπορούσε 3-4 χρονια να κανει ολα αυτα που θελει και εχει μεςα του να γυρίσει σε εμενα ολοκληρωτικά για να ζήσουμε μαζι για το υπόλοιπο. (Να σημειώσω οτι αυτή η επιθυμία του ξερει και αυτος οτι ειναι μονο στις φαντασιώσεις του και οτι δν θελει να το βιώσει στην πράξη τοςο όσο το σκεφτεται) θελω πραγματικά την βοήθεια σου... Γιατι απο κάποιο σημείο και μετα χανω κάθε αξιοπρέπεια και οτι εχω κανει για αυτον...
Πραγματικά ελπίζω να με βοηθήσεις, ευχαριστώ-Γιώργος
Θέλεις τη βοήθεια μου για ποιο πράγμα; Να δούμε εμείς, μεταξύ μας, πώς θα αλλάξουμε τα μυαλά σε έναν τρίτο;
Αφού πιστεύει ότι χρειάζεται κι άλλες εμπειρίες στη ζωή του, έτσι είναι. Το αν πρόκειται για φαντασίωση ή όχι, δεν έχει σημασία – αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχει ακόμα την ψευδαίσθηση της άπειρης επιλογής. Πρέπει να ζήσει μόνος του τη ματαίωση και να καταλάβει την αξία του ενός ανθρώπου (σε σχέση με τους άπειρους, που όμως βρίσκονται μόνο στη φαντασία του).
Αν τον αγαπάς, ας τον να φύγει που λένε, αλλά πες του ότι δεν πρόκειται να τον περιμένεις. Και μην τον περιμένεις! Εννιά μήνες είναι πολύ λίγο. Εσύ τον ξέρεις ελάχιστα, και αυτός τον εαυτό του, καθόλου. Στην άγνοια είναι που λέγονται τα μεγαλύτερα λόγια. Οι πράξεις άλλα λένε. Έξι μήνες του πήρε για να ανακαλύψει ότι βαρέθηκε. Και είσαι το άλλο του μισό;
__________________
7.
Ειμαι εδω και τρία χρονια σε μια παράνομη σχέση .Εγω 40 παντρεμένη με δυο παιδιά 7,8)εκείνος 43 παντρεμένος χωρίς παιδιά .ζουμε τον απόλυτο έρωτα και θέλουμε να το προχωρήσουμε αλλα δεν ξέρω πως να το πω στα παιδιά μου που λατρεύουν υπερβολικά τον πατέρα τους .
Εγω όμως δεν θελω να ζήσω την ζωη μου χωρίς τον άνθρωπο μου .Τι να κανω ;
Πιστεύεις ότι για να ζήσεις με τον άνθρωπο σου πρέπει να σκοτώσεις τον πατέρα των παιδιών σου;
Δεν ζούμε στο Game of Thrones. Είναι θαυμάσιο που τα παιδιά σου λατρεύουν τον πατέρα τους. Μπορούν να συνεχίσουν να το κάνουν, κι εσύ μπορείς να υποστηρίζεις αυτή τη σχέση με όλη σου την καρδιά, είτε παραμείνεις παντρεμένη με αυτόν τον άντρα, είτε χωρίσεις και παντρευτείς έναν άλλον.
Αλήθεια δεν καταλαβαίνω ποιο πιστεύεις ότι είναι το πρόβλημα. Υπάρχουν ένα σωρό προβλήματα, αλλά το ότι τα παιδιά σου λατρεύουν τον πατέρα τους δεν είναι ένα από αυτά.
σχόλια