Όλα ξεκίνησαν από μια ανοιχτή επιστολή του Διονύση Τσακνή με την οποία υποστήριζε τη Βούλα Παπαχρήστου και κατηγορούσε όσους την κατηγόρησαν ως φταίχτες και υποκριτές, ενώ αυτή ήταν ένα κοριτσάκι που δεν ήξερε τι έκανε - το ότι είναι αραβωνιασμένη με πυγμάχο μέλος του κόμματος, ακολουθεί τη Χρυσή Αυγή και ριτουιτάρει Κασσιδιάρη, πρέπει να έγινε τελείως τυχαία, αφού το κοριτσάκι δεν έχει ιδέα απ' αυτά.
Έχει πολλές μέρες που διάβασα την επιστολή του (και την επακόλουθη κόντρα του με τον τραγουδοποιό Στάθη Δρογώση) τώρα όμως έπεσα πάνω και σε μια ενδιαφέρουσα απάντηση.
Πρώτα η επιστολή Τσακνή:
«Βούλα παιδί μου!
Επίτρεψέ μου αρχικά, αυτή την προσφώνηση, γιατί ηλικιακά και μόνο θα μπορούσες να ήσουν. Ο δεύτερος γιος μου άλλωστε, γυμναστής και αθλητής ανήκει κι αυτός στην ΑΕΚ όπως κι εσύ. Εσύ στο τριπλούν, εκείνος στο Handball.
Ξέρω επομένως, από πρώτο χέρι και τους κόπους και τον ιδρώτα και τις στερήσεις και την αυτοπειθαρχία, που επιτάσσει τρόπον τινά, ο λεγόμενος επαγγελματικός αθλητισμός.
Καμαρώνω για τις νίκες σας και συμπάσχω με τις λεγόμενες αποτυχίες ή ήττες σας. Μα πάνω απ' όλα, σας βλέπω σαν παιδιά μου. Όλους σας. Τι ωραίος αυτός ο συναγωνισμός, (το πρώτο συνθετικό της λέξης, δίνει μέγιστη σημασία στο δεύτερο, τον αγώνα-αν με εννοείς) τι ωραία η επιβράβευση των κόπων και τι μεγαλείο η προσπάθεια για υπέρβαση των ατομικών σας ορίων.
Είναι σα να σε ξέρω. Ακούω τον Αναστάση (το γιο μου) να μού λέει «κατέβασα ρολά σήμερα πατέρα» (τερματοφύλακας γαρ) και είναι σαν να ακούω να λες στο δικό σου, «πάτησα τέλεια στο πρώτο μου βήμα μπαμπά.»
Να γυρίζεις στο σπίτι «φορτωμένη» με τον προπονητή σου και να μη μιλιέσαι, ή να έχεις να διηγηθείς κάτι καινούριο απ' την έτσι κι αλλιώς κοπιαστική σου μέρα.
Όπως γνωρίζω καλά, και την ανάγκη σου να αποφορτιστείς με το αγόρι ή τους φίλους σου. Μετρημένη όμως πάντα, γιατί αύριο, θα πάρεις τον αθλητικό σάκο σου και θα πρέπει στις 8 να είσαι εκεί, όπως κάθε μέρα. Να γυρίσεις, να συμμαζέψεις τα κομμάτια σου, να λύσεις τις όποιες εκκρεμότητές σου, γιατί και το απόγευμα σε περιμένει η δεύτερη προπόνηση.
Τα ξέρω σού λέω...
Θα σου πω και κάτι άλλο. Η πολιτική μου τοποθέτηση είναι δηλωμένη και γνωστή. Ανήκω στην Αριστερά, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Καταλαβαίνεις λοιπόν, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται, πως τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις, προσπαθώ να εμπνεύσω στα τέσσερα παιδιά μου. Ο τρόπος της ζωής μου και η καθημερινή μου συμπεριφορά θα τους πείσει όμως, κι όχι τα λόγια και οι θεωρίες.
Πολλές φορές, σ' αυτό το άγιο και λυτρωτικό μεσημεριανό τραπέζι, ακούγονται τα νέα της μέρας του καθένα και συνήθως τα μικρότερα, έχουν να διηγηθούν ένα αστείο ή ένα ανέκδοτο απ' το σχολείο. Κι οι μεγάλοι δεν πάνε πίσω. Δεν ξέρω γιατί, το υποθέτω μάλλον, όταν πρόκειται για «μαύρα» ή ρατσιστικά ανέκδοτα, ζητούν άδεια! Πάντα τη δίνω βέβαια, για να υπάρξει αφορμή για κουβέντα εκ των υστέρων και άλλα τα «εγκρίνουμε» ως έξυπνα και άλλα, απλώς ως χαζά.
Να φανταστείς, αυτό που ανάρτησες στο face book, το είχα ακούσει μια μέρα πριν. Κάποιοι γέλασαν, κάποιοι όχι. Δεν έχει σημασία. Όταν ήσουν πιο μικρή,. τα «μαύρα» ανέκδοτα με τη μικρή Ελενίτσα που πεθαίνει, έδιναν κι έπαιρναν. Με τον Αλβανό επίσης...
Παιδί είσαι και κάτι που σού φάνηκε έξυπνο, να το μοιραστείς θέλησες με τους φίλους σου στο φατσοβιβλίο. Κι από δω ξεκινάει το πρόβλημα. Στα μάτια πολλών, υποκριτών ή μη, που ξεπλένουν την ανεπάρκειά τους στη διαπαιδαγώγηση τη νέας γενιάς, παύεις να είσαι ένα νέο έως και αφελές (με την πιο καλή έννοια του όρου) κορίτσι. Γίνεσαι πρέσβειρα του ελληνικού αθλητισμού, γίνεσαι πολιτικό πρόσωπο, γίνεσαι τάχα ο ταχυδρόμος μιας ανεπίδοτης επιστολής στους απανταχού λακέδες των διοργανωτών, των έτσι κι αλλιώς εμπορευματοποιημένων Ολυμπιακών αγώνων. Στην πυρά λοιπόν. Μ' αυτόν τον τρόπο οι ιεροεξεταστές ξεπλένουν τις αμαρτίες τους και κοιμούνται ήσυχοι, μια και έπραξαν το καθήκον τους...
Ποιοι; Αυτοί οι ίδιοι που εξαπολύουν καθημερινά πογκρόμ διώξεων και συλλήψεων αδιακρίτως; Αυτοί που φτιάχνουν στρατόπεδα συγκέντρωσης για να μαντρώσουν την ανθρώπινη δυστυχία; Αυτοί που ανέχονται τους ξυλοδαρμούς και τα μαχαιρώματα των αλλοδαπών και καλλιεργούν το μίσος στη διαφορετικότητα; Έτσι είναι μάτια μου.
Ακόμα- ακόμα και στην περίπτωση που υιοθετούσες αυτό το με ή χωρίς εισαγωγικά αστείο, πάλι δεν φταις εσύ. Αυτοί που φταίνε μετατρέπονται σε εισαγγελείς για να αποσείσουν από πάνω τους τον εγκληματικό ρόλο της στρεβλής διαπαιδαγώγησης των αθλητών σε όλους τους τομείς: «Φα' την», «σκίσε την αράπισσα», «λιώσε τη σχιστομάτα». Τα ξέρεις...
Ζήτησες συγγνώμη. Εμένα με έπεισες. Δεν ξέρω κι ούτε με νοιάζει να μου δείξεις την πολιτική σου ταυτότητα. Δέχτηκες πως έκανες μια αστοχία, πως επέδειξες αφέλεια, άγνοια. Δεν είσαι πολιτικό πρόσωπο, παιδί είσαι. Δικό μου παιδί, δικό μας.
Πήρες το μάθημα: Άλλο μια ιδιωτική κουβέντα κι άλλο μια δημόσια δήλωση. Μετράνε αλλιώς. Έτσι είναι. Υποψιάζομαι όμως πως δεν το εννοούσες. Έλα όμως που κάποιοι θέλουν να κρυφτούν πίσω σου και να πουλήσουν εκ του ασφαλούς, τάχα δημοκρατικές ευαισθησίες, τάχα καθωσπρεπισμό και τάχα Ολυμπιακό πνεύμα...
Να συνεχίσεις με πείσμα και αγάπη σ' αυτό που κάνεις. Παραδέχτηκες το λάθος σου, ενώ κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να εγκληματούν σε βάρος ενός ολόκληρου λαού με τις πιο ρατσιστικές ταξικές επιθέσεις.
Ένας πατέρας ονόματι
Διονύσης Τσακνής»
--------
Προσωπικά βρήκα το κείμενο ανούσια γλοιώδες.
Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει πατρικά και συμβιβαστικά και αυστηρά, αλλά όχι "εσύ είσαι αθώα, οι άλλοι είναι τέρατα". Τέλος πάντων, βαριέμαι και να το σχολιάσω.
Ο Στάθης Δρογώσης έγραψε στο τουίτερ του:
«Διάβασα επιστολή Τσακνή. Αυτός διάβασε τα tweets της νεοναζί αθλήτριας; Θα μας τρελάνουνε ρε παιδιά. Βιασμός της λογικής μέρα με τη μέρα».
«Κάθε φορά που ένας ευαίσθητος παρηγορεί τη νεοναζί αθλήτρια ένας νεοναζί ακονίζει το μαχαίρι του για να σκοτώσει μετανάστες ή αντιρατσιστές».
«Τελικά οι καλλιτέχνες είμαστε χειρότεροι κι από τους πολιτικούς. Για τα εισιτήρια στρογγυλεύουμε απόψεις. Μην τυχόν και χάσουμε Κοινό. Όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε προοδευτικοί εκ του ασφαλούς. Και για όσο εγκρίνει το κοινό μας. Με την ακροδεξιά να ανεβαίνει αλλάζουμε κι εμείς»...
Ο Διονύσης Τσακνής απάντησε πάλι πατρικά και σεβάσμια:
Αγαπημένε Στάθη
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάποιοι άνθρωποι, χωρίς να καταβάλλουν προσπάθεια οι ίδιοι, κερδίζουν την εκτίμησή μας. Είσαι ένας απ’ αυτούς –σε ό,τι με αφορά και το ξέρεις. Θυμάσαι άλλωστε πως μ’ ένα σημείωμα που σού ενεχείρησα κάποτε, σού εκδήλωσα την εκτίμησή μου για το θάρρος και τις εύστοχες απόψεις σου.
Με πληροφόρησαν για την αρνητική σου θέση στην επιστολή μου προς στην αθλήτρια Βούλα Παπαχρήστου, καθώς και για κάποια άλλα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Χαίρομαι που δηλώνεις δημόσια πως δεν αναφέρεσαι σε μένα, όταν μιλάς για κάποιους «καλλιτέχνες», που κάνουν τα πάντα προκειμένου να αυξήσουν τα εισιτήρια, «στρογγυλεύοντας» τις απόψεις τους.
Άλλο τόσο εύκολο, είναι για κάποιους, να δημιουργήσουν θέματα εκεί που δεν υπάρχουν, ή να δώσουν την κουτσομπολίστικη εκδοχή και μόνο, ενός ζητήματος που σίγουρα πρέπει να συζητηθεί, αλλά με άλλους όρους.
Έγραψες, πως θα μπορούσες να συνυπογράψεις το άρθρο μου, αν δεν γνώριζες καλά, το πολιτικό και κοινωνικό παρελθόν της συγκεκριμένης αθλήτριας. Μπορεί να έχεις δίκιο. Συζητιέται η άποψή σου και σίγουρα, την υιοθετούν πολλοί. Υπάρχουν βέβαια και επιχειρήματα περί του αντιθέτου.
Η αναγκαιότητα δηλαδή απεύθυνσης, σε κάποια παιδιά που κολακεύτηκαν απ’ την «κρυφή γοητεία του ναζισμού», μ’ έναν διαφορετικό τρόπο απ’ τον συνήθη της καταγγελίας.
Όχι πως αυτή η τελευταία – η καταγγελία να με εννοείς- δεν πρέπει να υπάρχει και μάλιστα έντονη, σε φαινόμενα σαν αυτά που γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες, αλλά μπορεί, χωρίς να μασάμε τα λόγια μας να βοηθάμε κάποιους, μ’ ένα διαφορετικό τρόπο, να δουν και μια άλλη πλευρά των πραγμάτων. Δες το σα μια σπορά, που ίσως καταφέρει κάποτε να καρπίσει. Αλλά κι αν ακόμα, αυτό δεν συμβεί μαζικά, έναν και μόνο να κερδίσεις απ’ τα νύχια του φασισμού, (και δεν αναφέρομαι στην αποδέκτρια μόνο της επιστολής μου) πάλι κέρδος είναι.
Δεν είμαι κάτοχος της απόλυτης αλήθειας, αλλά σίγουρα, λόγω της ιδιότητας του γιου μου ως επαγγελματία αθλητή, γνωρίζω τον τρόπο που μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά. [...]
Είναι καιρός ν’ αποφασίσουμε: Ήρθε το τέλος εποχής για τα τσιτάτα και τις αντιγραφές παραγράφων των κλασσικών του Μαρξισμού. Αν ήταν έτσι, ακόμα κι ένας ηλίθιος κομπιούτερ, με περασμένη στη μνήμη του όλη τη βιβλιογραφία, θα έβαζε κάτω όχι μόνο τον Γκράμσι και τους σύγχρονους διανοητές, αλλά και τους Μαρξ και Λένιν αυτοπροσώπως. Σκέψη και δημιουργική επεξεργασία της επιστημονικής θεωρίας χρειαζόμαστε και όχι υστερικούς ρήτορες που έχουν αποστηθίσει βιβλία και κατοικούν μακριά απ’ την κοινωνία.
Κι αυτούς όμως, με κατανόηση τους βλέπω. Παιδιά της ήττας είναι και των κατάλοιπων της Τασκένδης, που σα φαντάσματα, μας ακολουθούν μέχρι σήμερα. (Λόγω ηλικίας δεν τα πρόλαβες, σίγουρα όμως θα έχεις ακουστά).
Δεν ανήκεις στην κατηγορία αυτή, γι αυτό και χαίρομαι να συνομιλώ μαζί σου. Άλλωστε «διαφορετικοί» όντες, μεταξύ μας, πολλές φορές βρεθήκαμε δίπλα- δίπλα στις μεγάλες συγκεντρώσεις και τις πλατείες.
Εννοώ και θέλω να γράψουμε κάποια στιγμή ένα άρθρο μαζί, για τον εκφασισμό της κοινωνίας με ιδιαίτερη αναφορά στη νεολαία, που είναι κάτι που μας αφορά και μας καίει και τους δυο.
Σού σφίγγω το χέρι και σ’ ευχαριστώ για την κριτική σου, αλλά και για τις εξηγήσεις που όχι μόνο μου έδωσες προφορικά, αλλά και έγραψες στο διαδίκτυο.
Συντροφικά
Διονύσης Τσακνής
------
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το "έναν και μόνο να κερδίσεις απ’ τα νύχια του φασισμού, (και δεν αναφέρομαι στην αποδέκτρια μόνο της επιστολής μου) πάλι κέρδος είναι". Αν δεν είχα διαβάσει την αρχική του επιστολή στην Παπαχρήστου -με την οποία την αθωώνει και στην ουσία την προτρέπει να συνεχίσει, χωρίς ούτε το παραμικρό ψήγμα κριτικής, χωρίς την πραγματική προσπάθεια να της δείξει ότι μπορεί να γίνει καλύτερη- ίσως να συμφωνούσα.
Αν ο τρόπος για να κερδίσεις κάποιον απ' τα νύχια του φασισμού λέγοντας "Δεν φταις εσύ, φταίνει αυτοί που σε κατηγορούν" πιάσει σε οποιονδήποτε οπαδό της Χρυσής Αυγής θα βγάλω το καπέλο μου στον Διονύση Τσακνή - και ίσως το φάω κιόλας.
Τέλος πάντων. Μια απάντηση στο αρχικό κείμενο του Τσακνή, γραμμένη φαινομενικά στο ίδιο ύφος με τη δική του έχει το δικό της ενδιαφέρον...
Βούλα παιδί μου!
Από τον behemoth
Βούλα παιδί μου!
Επίτρεψέ μου αρχικά αυτή την προσφώνηση γιατί η ξεκάθαρη ειρωνεία της δεν απευθύνεται σε σένα αλλά σε εκείνους τους μαϊντανούς [τον Τσακνή δηλαδή] που φορούν τον μανδύα της αριστεράς και σπεύδουν να σου σκουπίσουν τα ποτισμένα με στεροειδή δάκρυα και να σε κεράσουν συντροφικά σουβλάκια στο επόμενο φεστιβάλ της ΚΝΕ.
Σε αντίθεση με τον καλό θείο Διονύση, δεν έχω την παραμικρή επαφή με τον αθλητισμό και ειδικά με το εκτρωματικό του αδερφάκι που λέγεται επαγγελματικός αθλητισμός. Παρόλ’ αυτά νιώθω σα να σε ξέρω. Είσαι ο γείτονας που αρνείται τη ρετσινιά του ρατσιστή αλλά αποθηκεύει στο κινητό του τα ονόματα των Αλβανών που δουλεύουν στην οικοδομή του με το πρόθεμα Αλβ “για ευκολία”. Είσαι ο μπατζανάκης που κάνει repost στο facebook τα μηνύματα μίσους της Χρυσής Αυγής “για πλάκα” αλλά ψηφίζει ΠΑΣΟΚ γιατί χάρη σ’αυτούς πληρώνει το νοίκι του.
Είσαι η ξαδέρφη που ψήφισε τους φασίστες στις τελευταίες εκλογές επειδή κάποιος πρέπει να κάνει κάτι με όλους “τους Αφρικανούς στην Ελλάδα”. Είσαι ο κλώνος της Φανής Χαλκιά που αποδίδει τη νίκη της μεθυλτριενολόνης στο “Ελληνικό DNA”. Πολλά εισαγωγικά, πολλές δικαιολογίες.
Θέλω να σου πω και κάτι άλλο. Όχι, δεν θα σε λιβανίσω με ένδοξες πορδές του αριστερού μου παρελθόντος. Μια ιστορία θέλω να σου πω που με συγκινεί.
Το 1968 οι Ολυμπιακοί αγώνες έγιναν στο Μεξικό. Ίσως να γνωρίζεις ότι οι αγώνες αυτοί είναι περισσότερο γνωστοί για 2 αθλητές, τον Tommie Smith και τον John Carlos: δυο μαύρους αθλητές των ΗΠΑ που τερμάτισαν πρώτος και τρίτος αντίστοιχα στον τελικό 200 μέτρων. Στην απονομή, οι δύο ολυμπιονίκες παρέλαβαν τα μετάλλιά τους χωρίς παπούτσια, αλλά φορώντας μαύρες κάλτσες – σύμβολο της φτώχειας των μαύρων. Στη διάρκεια του εθνικού ύμνου φόρεσαν μαύρα γάντια και ύψωσαν τις γροθιές τους σε μια από τις πιο εμβληματικές πολιτικές διαμαρτυρίες που έχουν γίνει στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων, ενάντια στο ρατσισμό που μαινόταν στην αμερικάνικη κοινωνία. Θα έχεις δει τη φωτογραφία, φαντάζομαι.
Θα παρατήρησες, λοιπόν, ότι στη φωτογραφία υπάρχει κι ένα τρίτο, πιο user friendly πρόσωπο. Είναι ο Peter Norman, ο Αυστραλός αθλητής που κέρδισε τη δεύτερη θέση. Κι αυτού του τύπου η ιστορία είναι που με συγκινεί. Αυτό το 26χρονο “παιδί” λοιπόν, στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του ήρθε αντιμέτωπο με μια απόφαση. Αντίστοιχη με αυτή που πήρες κι εσύ όταν πόσταρες στο twitter σου φωτογραφίες με τα χρυσαυγίτικα περίστροφα, όταν διέδωσες από το μέσο επικοινωνίας σου με τους φαν σου την προπαγάνδα της χρυσής αυγής, όταν έκανες το αθώο αστειάκι που οδήγησε στον αποκλεισμό σου από την ολυμπιακή αποστολή.
“They asked Norman if he believed in human rights. He said he did. They asked him if he believed in God. Norman, who came from a Salvation Army background, said he believed strongly in God. “We knew that what we were going to do was far greater than any athletic feat. He said, ‘I’ll stand with you’.” Carlos said he expected to see fear in Norman’s eyes. He didn’t. “I saw love".
O Norman αποφάσισε να στηρίξει τη διαμαρτυρία των συναθλητών του. Δανείστηκε ένα σήμα της OPHR (Olympic Project for Human Rights) και το φόρεσε ως ένδειξη αλληλεγγύης. Όταν ήρθε η ώρα της απονομής, ο Carlos είχε ξεχάσει τα γάντια του στα αποδυτήρια. Με προτροπή του Norman, οι δύο αμερικάνοι μοιράστηκαν τα γάντια του Smith, προσθέτοντας μια συγκλονιστική ασυμμετρία στην φωτογραφία που απαθανάτισε το γεγονός.
Ο Norman δεν ήταν Αμερικάνος και δεν ήταν μαύρος. Ο Norman, δεν ύψωσε τη γροθιά του, απλά φόρεσε ένα σήμα εγκεκριμένο από την ολυμπιακή επιτροπή. Ο Norman γιουχαΐστηκε και τιμωρήθηκε για τη στάση που επέλεξε, όπως και οι δύο συναθλητές του. Ο Norman αποβλήθηκε για 2 χρόνια από την αθλητική επιτροπή της Αυστραλίας, λοιδωρήθηκε από τα media και του απαγορεύτηκε η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το ’72, παρόλο που βάσει των χρόνων του προκρινόταν.
Βλέπεις Βούλα, ο τότε πρόεδρος της Ολυμπιακής επιτροπής ήταν ο Avery Brundage, o οποίος, όπως κι εσύ, θεωρούσε ακίνδυνους και απολίτικους τους Ναζιστικούς χαιρετισμούς στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου αλλά θα ‘λεγε κανείς ότι “χρησιμοποίησε το μάξιμουμ της πειθαρχικής του δύναμης” σε όσους συμμετείχαν ή στήριξαν αυτή την κίνηση.
Στην τελική, ο Norman τιμωρήθηκε βάσει της ίδιας αρχής που απέκλεισε κι εσένα, η οποία απαγορεύει ρητά την προώθηση πολιτικών ιδεών στους Ολυμπιακούς αγώνες. Σε αντίθεση με σένα, τα γόνατα του Norman δεν κόπηκαν, παρόλο που έφτασε κοντά να χάσει το πόδι του το ’85 που συμμετέχοντας σε φιλανθρωπικό αγώνα έπαθε ρήξη τένοντος και συνέχισε να τρέχει μέχρι να τερματίσει. Σε αντίθεση με σένα, ο Norman δεν δήλωσε ποτέ να χάνει τον ύπνο του και τελικά αυτό είναι που διαχωρίζει έναν άνθρωπο που αναγνωρίζει τις προσωπικές του ευθύνες και ζει με τις συνέπειες των πράξεών του από ένα μ**νόπανο βουτηγμένο στα προνόμια, που ποστάρει ρατσιστικά αστειάκια περιμένωντας να τη βγάλει καθαρή και μυξοκλαίει όταν χάνει την ευκαιρία να συνταξιοδοτηθεί από τις ένδοξες Ένοπλες Δυνάμεις.
Τουλάχιστον εσύ έχεις τη στήριξη της φάλαγγας των γελοίων και των κρετίνων: των βλαμμένων που βλέπουν στην περίπτωσή σου την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας και των μισαλλόδοξων. Σου αξίζει.
Ενας τυχαίος μαλάκας ονόματι
Βεεμώθ.
σχόλια