ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...έφυγε σήμερα για τις πασχαλινές του διακοπές. Οπότε πήρα τελικά την απόφαση να κάνω την κίνησή μου όπως τότε πριν επτά μήνες που του είχα αφήσει εκείνο το πρώτο ανώνυμο γράμμα. Κατά τα ξημερώματα λοιπόν, που δε θα κυκλοφορεί κανείς στη γειτονιά να με πάρει χαμπάρι και να ξεφτιλιστώ ευρέως, θα διασχίσω μες στα σκοτάδια το χωράφι που χωρίζει τα σπίτια μας και θα σκαρφαλώσω στο χαμηλό του το μπαλκονάκι να του αφήσω ένα δεύτερο γράμμα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω σκεφτεί τι ακριβώς να του γράψω αυτή τη φορά - σίγουρα κάτι που αν δεν τον κάνει να γελάσει τουλάχιστον να το πάρει ευχάριστα(αν είναι νορμάλ άνθρωπος).Εν τω μεταξύ, προχθές το μεσημέρι έγινε κάτι παράξενο: καθώς είχα μαζέψει τα ρούχα κι έμπαινα στο σπίτι μου, είδα ότι κι εκείνος είχε βγει και μάζευε τα δικά του κι έτσι όπως μου είχε γυρισμένη την πλάτη, άρχισε ξαφνικά να βγάζει τα ρούχα που ήδη φορούσε, τα έβαλε στην απλώστρα, κοντοστάθηκε φορώντας μόνο το βρακί του(!) και τακτοποίησε τα μαζεμένα ρούχα κι έπειτα μπήκε μέσα. Βρε λέτε να με έχει πάρει χαμπάρι κι απλά να με ψιλοδουλεύει με τον τρόπο του; Να το έκανε για τον πάρει μάτι κάποια άλλη γειτόνισσα δε νομίζω να παίζει ως πιθανότητα, διότι είμαι η μόνη της ηλικίας του απ' όσους μένουμε απέναντί του(αλλά απ' την άλλη, θα μου πείτε, ποιος ξέρει τα γούστα του καθενός;)Εν πάση περιπτώσει, επειδή ένα μπλακάουτ το 'χει πάθει ο εγκέφαλός μου μετά από εκείνο το - ωραιότατο - θέαμα κι έχω στερέψει από έμπνευση, εσείς που τόσο εύστοχα συμβουλεύετε κάθε εξομολογητή/τρια εδώ μέσα, μήπως έχετε κάποια έξυπνη ιδέα να μου προτείνετε για το δεύτερο γράμμα μου;ΥΓ: Ο λόγος που έχω βρει ως μόνη λύση τα γράμματα στο μπαλκόνι του κάθε φορά που θέλω να του πω κάτι είναι επειδή δεν έχω βρει άλλη εναλλακτική λύση προσέγγισης. Σχεδόν δυο χρόνια που είμαστε γείτονες δεν το έχω πετύχει ποτέ on foot στον δρόμο έξω από τα σπίτια μας ώστε να τολμήσω να του μιλήσω απευθείας, κινείται μονίμως με το αυτοκίνητό του κι ούτε υπάρχουν μαγαζιά στη γειτονιά μας ώστε και τον πετύχω τυχαία σε κάποιο - γενικά, μένουμε σε απόμερη κι αραιοκατοικημένη γειτονιά με παλιές μονοκατοικίες όπου σπάνια θα πέσουμε μούρη με μούρη με κάποιον γείτονα/νισσα. Το να εφαρμόσω το κόλπο με τη ζάχαρη που τάχα μου τέλειωσε, νομίζω πιάνει καλύτερα σε γείτονες που μένουν σε διαφορετικά διαμερίσματα κι όχι σε μονοκατοικίες που τις χωρίζουν 50, 100 μέτρα χωραφιού. Πείτε μου ό,τι θέλετε, δεκτή κάθε γνώμη ή συμβουλή και συγνώμη για τη φλυαρία μου.:-)