__________________
1.
Εδώ και κάποιους μήνες πηγαίνω σε ψυχολόγο κάθε εβδομάδα. Ο λόγος που πήγα αρχικά ήταν επειδή αισθανόμουν δυσκολία στο να αντιμετωπίσω το 6 ετών παιδί μου και τα θέματα του. Όχι κάποια σοβαρά θέματα. Απλά καθημερινά πράγματα. Από το ότι έκλαιγε για μια περίοδο και δεν ήθελε να πάει σχολείο μέχρι το πως θα του μιλήσω για το σεξ ή το πως θα αντιμετωπίσω άρνηση να κάνει κάποια εξωσχολική δραστηριότητα ή το ότι αγχώνεται όταν υπάρχει ένταση ανάμεσα σε μένα και τον άντρα μου. Γενικώς έβρισκα (και συνεχίζω να βρίσκω) πολύ βαριά την ευθύνη του ρόλου μου και στην προσπάθειά μου να είμαι καλύτερη μητέρα για την κόρη μου πήγα στην ψυχολόγο με την σκέψη ότι θα με βοηθήσει να διαπιστώνω ευκολότερα κάθε φορά το τι πρέπει να κάνω. Δηλαδή πήγα και της ζήτησα συμβουλευτικές υπηρεσίες, κάτι σαν σχολή γονέων σε ιδιαίτερο μάθημα. Την επέλεξα γνωρίζοντας ότι ασχολείται και με παιδιά γιατί μου φάνηκε ότι θα μπορεί να με συμβουλεύσει καλύτερα.
Όταν πήγα και αρχίσαμε να συζητάμε (να μιλάω εγώ περισσότερο δηλαδή) μου είπε ότι πιστεύει ότι πρέπει να ασχοληθούμε με εμένα πρωτίστως, ώστε να κατανοήσω τον εαυτό μου και τα θέματά μου και να λύσω ότι αποφασίσω να λύσω. Αυτό από μόνο του θα με βοηθήσει να ισορροπήσω και να ανταποκριθώ καλύτερα στον ρόλο της μητέρας. Το δέχτηκα και αρχίσαμε την ψυχοθεραπεία.
Σήμερα κλείνουν 5 μήνες που πηγαίνω και μιλάω. Έχω καταλάβει πολλά πράγματα και με έχει βοηθήσει αρκετά. Όμως αυτό που με προβληματίζει είναι ότι η διαδικασία που χρησιμοποιεί μπορεί και να μη μου ταιριάζει. Δηλαδή με αφήνει να μιλάω και να λέω να λέω. Όμως όταν τη ρωτάω κάτι ποτέ δεν μου απαντάει. Αντί για απάντηση παίρνω μια ερώτηση τύπου 'αν το σκεφτούμε εδώ καλύτερα τι μπορεί να σημαίνει αυτό?'! Και κάθε φορά που μου κάνει αυτή την ερώτηση α) εκνευρίζομαι και β) σκέφτομαι ότι αν ήξερα την απάντηση δεν θα ήμουν εδώ! Αυτό το έχω πει, ευγενικά μια δυο φορές, αλλά η απάντηση που μου δίνει είναι ασαφής και τελικά εγώ έχω πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Τις μόνες φορές που μου έχει απαντήσει επακριβώς και με σαφήνεια ήταν δύο φορές που είχα περιστατικά με το παιδί μου, στα οποία με βοήθησαν πολύ αποτελεσματικά οι συμβουλές της.
Αντιλαμβάνομαι ότι προσπαθεί να με μάθει να σκέφτομαι και να αυτο-αναλύομαι, αλλά με κουράζει και θέλω να σταματήσω. Σήμερα σκοπεύω να της πω ότι θα σταματήσω. Και δεν ξέρω αν θέλω να συνεχίσω αλλού.. ακόμα τουλάχιστον.
Η ερώτησή μου είναι η εξής: πιστεύεις ότι είμαι βιαστική? ότι είναι λογικό η ψυχοθεραπεία να είναι κοπιαστική και θα έπρεπε να κάνω υπομονή? ή ότι απλώς δεν μου ταιριάζει η συγκεκριμένη ψυχολόγος? (ή κάτι άλλο?) Είναι πολύ σημαντική η γνώμη σου. Σε ευχαριστώ.- Stacy
Τα παράπονα που έχεις από τον ψυχολόγο σου είναι εξίσου σημαντικά με τα οφέλη που αναγνωρίζεις. Όταν δεν σου αρέσει κάτι, πρέπει να το λες, και να εκφράζεις την δυσαρέσκεια σου. Αν η απάντηση της σου φάνηκε ασαφής, τότε έπρεπε να επιμείνεις περισσότερο μέχρι να γίνει σαφής. Δεν είναι συζήτηση με φίλο για να φοβάσαι ή να διστάζεις να συζητήσεις τις ανησυχίες σου, ή να αφήνεις αναπάντητα ερωτήματα. Ο ψυχολόγος είναι εκπαιδευμένος για τέτοιες συζητήσεις, και περιμένει τις αρνητικές αντιδράσεις, που είναι εξίσου θεραπευτικές με τις θετικές.
Δεν μπορώ να ξέρω τι συμβαίνει στη θεραπεία σου, τα παρακάτω που θα γράψω είναι γενικές σκέψεις. Δεν πας στον ψυχολόγο για να σου πει τη γνώμη του, ή για να σου δώσει συμβουλές. Δεν σου απαντάει γιατί δεν είναι η θέση της να σου απαντήσει. Λειτουργεί περισσότερο ως καθρέφτης. Άλλωστε δεν ξέρει τις απαντήσεις. Τις απαντήσεις τις ξέρεις μόνο εσύ, αλλά δεν ξέρεις πώς να τις αλιεύσεις από μέσα σου. Ο ψυχολόγος είναι αυτός που θα σε βοηθήσει να ρίξεις τα δίχτυα. Δεν μπορεί να σου λύσει τα προβλήματα, μπορεί να σε κάνει να τα δεις, και την δουλειά πρέπει να την κάνεις μόνη σου.
Είναι και μια από τις κοινές παρανοήσεις όσων δηλώνουν αντίθεση με την πρακτική αυτή. Εσύ θα θεραπεύσεις τον εαυτό σου, αυτός είναι εκπαιδευμένος να σε στηρίξει χωρίς να σε κρίνει. Ναι, είναι πολύ κουραστική διαδικασία η ψυχοθεραπεία, είναι πάρα πολύ κοπιαστική. Είναι πολύ κρίμα να την αφήσεις επειδή κουράστηκες. Μπορεί να κουράστηκες επειδή βρίσκεσαι σε κάποιο κρίσιμο σημείο, οπότε το κρίμα είναι διπλό.
Και μια ακόμη πιο προσωπική παρατήρηση: υποψιάζομαι, φοβάμαι, ότι οι «ασαφείς» απαντήσεις που πήρες όταν εξέφρασες τα παράπονά σου δεν ήταν ασαφείς, αλλά δεν ήθελες να τις ακούσεις επειδή δεν σου άρεσαν, οπότε επέλεξες να μην τις καταλάβεις. Όπως φαίνεται, είναι σε θέση να δώσει σαφείς οδηγίες. Γιατί να μην μπόρεσε να το κάνει σε εκείνη την περίπτωση;
__________________
2.
Α, μπα μου γεια σου, και σε σένα και στους αναγνώστες σου! Ευχαριστούμε πολύ για την συντροφιά και τις απόψεις σου! Έχεις γράψει στο παρελθόν και σε άλλες απαντήσεις σου, πως οι ερωτικές σχέσεις δεν χρειάζεται να είναι πολύ δύσκολες γιατί τότε κάτι δεν πάει καλά. Επίσης σε μια απάντησή σου είχες πει πως το ζητούμενο στην σχέση δυο ανθρώπων είναι η ξεχωριστή δραστηριότητά τους αλλά οι κοινοί τους στόχοι, ότι οι σχέσεις θέλουν πρώτα προσωπική δουλειά αλλά και δουλειά στο μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό θέλω και εγώ. Μια σχέση ανθρώπινη, έναν άνθρωπο που θα είναι δραστήριος και παθιασμένος με την ζωή του όπως και εγώ , ο καθένας ξεχωριστά με αυτό που κάνει, αλλά μαζί στους κοινούς στόχους. Και όταν λέω ξεχωριστά, δεν εννοώ ο ένας να αδιαφορεί για τον άλλον αλλά να περπατάμε παράλληλα και μαζί, όχι ο ένας πάνω στον άλλον. Είμαι 27 χρονών και είμαι μόνη μου τα τελευταία 3 χρόνια γιατί αυτό δεν το έχω βρει. Έχουν περάσει από τη ζωή μου κάποιοι άνθρωποι αλλά δεν βρήκα-και αντιστρόφως δεν βρήκαν αυτοί σε μένα- αυτό που θα μπορούσε να με/τους κρατήσει. Μεγαλώνοντας όπως έχεις πει και εσύ, οι επιλογές είναι όλο και πιο λίγες και αυτό που με φοβίζει είναι η μοναξιά. Δεν θέλω να αφήσω την ζωή μου στα χέρια κάποιου άλλου, απλώς θέλω να μοιραστώ τα ωραία και τα άσχημα σημεία της μαζί με έναν καλό άνθρωπο. Φοβάμαι ότι δεν θα βρω αυτήν την αβίαστη, ήρεμη σχέση. Θα ήθελα να υπάρχει ένας άνθρωπος να μοιραζόμαστε τις ιδέες μας, τις αξίες μας και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον. Μήπως κάνω κάτι λάθος και δεν τον βρίσκω αυτόν τον άνθρωπο; Δεν θέλω να είμαι μόνη μου, και δεν θέλω να συμβιβαστώ με κάποιον ή κάποιος να συμβιβαστεί μαζί μου μόνο και μόνο για να λέμε πως "είμαστε μαζί", και μην μου πεις πως αυτό δεν γίνεται, γιατί το βλέπω παντού γύρω μου. Υπάρχει περίπτωση να υπάρξω με κάποιον με τον τρόπο αυτόν που σου περιέγραψα;- Sherlock
Φοβάμαι ότι όλα αυτά τα λες επειδή σε τρία χρόνια θα γίνεις τριάντα και πιστεύεις ότι στα τριάντα θα πρέπει να είσαι παντρεμένη, πιθανόν και έγκυος, οπότε σκέφτεσαι: για να γίνει αυτό μέχρι τα τριάντα, πρέπει φέτος, του χρόνου το αργότερο, να έχω βρει την τέλεια σχέση που θα οδηγήσει σε γάμο, και αφού δεν έχω πλησιάσει καν μέχρι τώρα εκεί, πόσες πιθανότητες έχω να το καταφέρω τώρα;
Δεν είναι παράξενο, αξιοσημείωτο, ανησυχητικό που δεν έχεις κάνει μια ισότιμη, δεμένη, ισορροπημένη σχέση μέχρι τα 27 σου (ούτε θα ήταν παράξενο αν είχες κάνει, βέβαια). Είσαι μόλις 27, και αναρωτιέσαι πώς γίνεται να μην έχεις βρει τον σύντροφο με τον οποίο θα ταιριάζεις για τα επόμενα σαράντα χρόνια; Για να τον βρεις πρέπει πρώτα να ξέρεις ποια είσαι, και πριν από τέσσερα ή πέντε χρόνια ίσως να κατάλαβες ποιο είναι τελικά το αγαπημένο σου φαγητό.
Έχεις όλη σου τη ζωή μπροστά σου για να βρεις αυτόν που σου ταιριάζει. Σε άλλους συμβαίνει νωρίς, σε άλλους αργά. Ο φόβος είναι άχρηστος, διότι πολύ απλά, για να βρεις αυτόν που σου ταιριάζει, πρέπει να το θέλεις. Δεν είναι ένας. Θα συναντήσεις πολλούς. Το θέμα είναι αν θα το καταλάβεις. Γι' αυτό, μην σπαταλάς χρόνο με την ανησυχία, και επένδυσε σε δραστηριότητες που θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις ποια είσαι: τι σου αρέσει, τι δεν αντέχεις, με τι μπορείς να συμβιβαστείς, πόσα θέματα έχεις υιοθετήσει χωρίς να τα σκεφτείς, πόσα πρέπει να αναθεωρήσεις γιατί τελικά διαφωνείς. Γίνε ολοκληρωμένος άνθρωπος, και τότε θα κάνεις μια ολοκληρωμένη σχέση.
__________________
3.
Γειά σου Λένα, σε διαβαζω ενα χρόνο περίπου και θελω να σ'ευχαριστώ γιατί με εχεις βοηθήσει πολυ μεσα απο τη στήλη σου σε πολλα θέματα. Λοιπόν είμαι 21 χρόνων κοπέλα και έχω σχέση εδώ και εννέα μηνες περίπου με ένα αγόρι, συνομηλικό μου. Το θέμα είναι ότι είμαι πολύ μπερδεμένη, δεν ξέρω τελικά αν αυτή η σχέση μου κάνει καλό η κακό. Γενικά είναι ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος και εκδηλωτικός. Αυτό μου αρέσει πολυ διότι κι εγω είμαι ετσι. Επίσης ταιριάζουμε σε πολλά πράγματα και έχουμε αρκετά κοινά ενδιαφέροντα. Το θέμα όμως είναι ότι πολλές φορές μου ρίχνει τη διάθεση, την αυτοπεποιθηση με πράγματα που θα πει η θα κάνει. Για παράδειγμα μπορεί να περνάμε μια ωραια βραδιά εξω για φαγητό ολα να κυλουν όμορφα και τσουπ να με κοιτάξει και να πει "α εχεις σπυρακια η σημαδακια στο πρόσωπο" η "α γιατί τρως τόσο πολύ; θα γίνεις χοντρουλα" η "αυτο το παντελονι σου κανει μεγαλα μπουτακια" και όλα αυτα με τόνο ναζιάρικο και παιχνιδιαρικο συνήθως αλλα το νόημα παραμένει το ίδιο. Εγώ εκείνη την ώρα πειραζομαι και μου λέει ελα πως κάνεις ετσι πλακα κανω η για μενα εισαι όμορφη οπως και να χει.Και γω τότε προσπαθω να το ξεπερασω αλλα συνέχεια τριγυρναει στο μυαλο μου και μου ριχνει τη διάθεση. Σκέφτομαι μήπως δεν είμαι αρκετή γι αυτόν; μήπως θελει καποια με πιο ωραιο σωμα, πιο όμορφη; Αυτό το τροπαριο επαναλαμβανεται συνέχεια να φανταστείς. Ακόμα και οι πράξεις του κάποιες φορές θα με ενοχλησουν δεν θα μου φανουν σωστες. Παραδειγματος χαρη μπορεί να του ζητήσω να μου κάνει λιγο μασάζ γιατι είμαι πιασμενη και αμεσως μου λέει οχι αν δεν μου κάνεις κι εσυ η θα του ζητησω να με συνοδεψει μέχρι το σπίτι και να το κανει με κατεβασμενα μούτρα και νεύρα ακόμα και στο θέμα σεξ μπορώ να πω οτι ειναι αρκετά εγωιστης. Αμα με αγαπουσε οπως συνηθιζει να μου λεει, κατι τοσο απλό θα του φαινοταν τοσο μεγάλη αγκαρια αναρωτιεμαι.. Ενω εγώ πάντα ειμαι πρόθυμη να το συνοδεψω μέχρι το σπίτι του, να του κανω μασάζ, να τον ικανοποιησω όσο μπορώ κλπ γιατι μαρεσει να φροντιζω τους ανθρώπους που νοιαζομαι. Δηλαδή εκει που θα με προσβαλει θα δείξει οτι κατι δεν του αρέσει πανω μου και θα με κανει να αισθανθω χαλια μετα θα αλλαξει συμπεριφορά και θα αρχίσει τα γλυκολογα για το πόσο μαγαπαει, οτι δεν θα αντέξει να με χασει, οτι με θεωρει πανέμορφη κλπ. Ουσιαστικά είναι σαν να φασκει και να αντιφασκει.Βεβαια λέω στα λόγια όλοι είναι τελειοι οι πράξεις ομως; Αλλά κι εκει ακόμα με μπερδευει.Παντα επιδιώκει να βρισκόμαστε όσο πιο πολύ μπορούμε, θέλει να με βλέπει καθημερινά, με αγκαλιάζει με φιλαει αρκετα συχνα και ισως να ειναι η ιδεα μου αλλα οταν με κοιταει πολλες φορες χαμογελαει, βλέπω κατι όμορφο να σχηματίζεται στα ματια του. Με κανει να γελάω πολύ επίσης. Υπαρχουν μερες που νιώθω πολύ όμορφα μαζι του, ευτυχισμένη αλλα και αλλες που θελω να σηκωθω να φυγω να μην τον ξαναδω. Δυστυχώς είμαι ενας άνθρωπος που παλευει πολυ με τις ανασφαλειες του και με πολυ χαμηλη αυτό εκτίμηση. Γι αυτό λοιπόν καθε φορά λεω στον εαυτό μου μήπως ολα τα παίρνεις πολυ προσωπικά; Μήπως με την παραμικρή κουβέντα πεφτει η διαθεση σου γιατι δεν εχεις την απαραίτητη αυτοπεποιθηση; Είμαι τόσο μπερδεμένη και πολύ στενοχωρημενη.. Γιατί δεν μπορώ να προστατεψω τον εαυτό μου, να ζησω τις στιγμές και καταληγω με ενα κομπο στο λαιμό και δεν μπορώ να μιλήσω, να πω αυτα που σκέφτομαι . Επιπλέον κάτι άλλο που δεν μαρεσει είναι ότι παίζει το ματάκι του συχνα πυκνά. Οταν περνάει μια όμορφη κοπέλα από δίπλα του θα τη κοιτάξει και ισως μερικές φορές αρκετά έντονα, σα να καρφωνεται. Να σημειωσω οτι είμαι η πρώτη του σχέση, μπορεί να παίζει και αυτο το ρόλο του. Εγω απ την αλλη ειχα αλλες δυο σχέσεις, οι οποίες έχουν ολες ενα κοινό μεταξυ τους, νιώθω αργα η γρήγορα οτι δεν ειμαι αρκετη για τον αλλον. Οτι δεν είμαι ιδιαίτερα όμορφη η ενδιαφέρον άνθρωπος. Αναρωτιέμαι λοιπόν φταιει η σχέση η εγω για αυτα τα αναμεικτα συναισθηματα; υπάρχει περιθώριο βελτίωσης;η μήπως έτσι ειναι λιγο πολύ οι ανθρώπινες σχέσεις; μήπως κανω τα στραβα ματιά σε πολλα πράγματα ; Τα λέω μπερδεμένα το ξέρω αλλα ετσι είναι και στο μυαλό μου ειλικρινά. Προσπάθησα να είμαι περιγραφικη διότι θέλω να καταλάβεις περίπου την κατάσταση που βρίσκομαι ώστε να με βοηθήσουν και να με ταρακουνησουν τα λόγια σου προκειμένου να παρω μπρος και να βαλω μια ταξη μεσα στο κεφάλι μου αλλα και στη ζωή μου. Σ ευχαριστώ και ελπίζω να δω σύντομα απάντηση σου.
Αχ.
Θέλω να μπω στη οθόνη να σε αγκαλιάσω και με την ευκαιρία να ρίξω και μια σφαλιάρα στον αγαπητικό.
Δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι, δεν υπάρχει κάποιο δίλημμα. Είναι ξεκάθαρο: αυτή η σχέση σου κάνει κακό. Ναι, τα παίρνεις προσωπικά αυτά που σου λέει, και πολύ σωστά κάνεις, διότι είναι εντελώς προσωπικά. Λέει για τα πόδια σου, για το δέρμα σου. Σε σένα απευθύνεται.
Συμβαίνουν διάφορα πράγματα εδώ, και το ένα τροφοδοτεί το άλλο σε μια μαγευτική λούπα, τόσο ομαλά, που στο τέλος αναρωτιέσαι μήπως έχεις εσύ το λάθος. Ο κύκλος σχηματίζεται ως εξής: εσύ έχεις χαμηλή αυτοπεποίθηση που σχετίζεται – μεταξύ άλλων- με την εμφάνιση σου. Αυτή είναι η σύγχρονη ασθένεια της νέας γυναίκας, που μεγαλώνει σε μια κοινωνία που ερευνά, σχολιάζει και βαθμολογεί με άριστα το αδύνατο, το άπιαστο, το ανύπαρκτο. Αυτός το ξέρει πολύ καλά, γιατί –μεταξύ άλλων- έχει δικό του πρόβλημα αυτοπεποίθησης (το οποίο δεν μπορώ να διαγνώσω, αλλά δεν μας ενδιαφέρει). Όποιος έχει ένα πρόβλημα, το εντοπίζει στους άλλους με ραντάρ μεγάλης ακρίβειας. Για να νιώσει καλύτερα με τον εαυτό του, κι επειδή φοβάται ότι θα καταλάβεις τι μηδενικό είναι (γιατί έτσι αισθάνεται, ποιος ξέρει ποιος είναι, ούτε αυτός ξέρει) μόλις νιώσει απειλή, φόβο ότι θα αποκαλυφθεί το κενό του, σε μειώνει με έναν τρόπο που ξέρει ότι είναι αδύνατον να αποτύχει: σχολιάζοντας αρνητικά την εμφάνιση σου. Εσύ στενοχωριέσαι γιατί έχεις μάθει να δέχεσαι αυτού του είδους τις προσβολές ως δίκαιες (σε έναν κόσμο που απαιτεί τελειότητα) και δεν ξεσηκώνεσαι να φύγεις να τον αφήσεις στη μιζέρια του. Αυτός, επειδή υποψιάζεται ότι αν το παρακάνει θα φύγεις, μόλις δει ότι πιάνουν οι προσβολές, συμπληρώνει ότι «γι' αυτόν είσαι πανέμορφη» που έχει από πίσω το μήνυμα: «για μένα είσαι πανέμορφη, άρα για τους άλλους δεν είσαι, οπότε είσαι πολύ τυχερή που με βρήκες, οπότε μην σου περάσει από το μυαλό να βρεις κάποιον άλλον, εγώ είμαι ό,τι καλύτερο μπορείς να πετύχεις». Εσύ το δέχεσαι, επειδή έχεις χαμηλή αυτοπεποίθηση, και πάμε πάλι από την αρχή.
Δεν φαντάζεσαι πόσες κοπέλες έχουν περάσει από τέτοιες σχέσεις, που κράτησαν ακόμη και χρόνια, πόσες έχουν ζήσει ραντεβού με προσβολές, πόσες είχαν ακόμη και φίλους που τις κρατούσαν σούζα με σχόλια για την εμφάνιση τους. Δεν φαντάζεσαι πόσες μουντζώνονται τώρα που έκατσαν και τα άκουσαν αυτά αδιαμαρτύρητα επειδή πίστευαν ότι τα αξίζουν. Δεν φαντάζεσαι πόσες ανακάλυψαν έκπληκτες ότι δεν είναι υποχρεωμένες να κάθονται και να στενοχωριούνται γιατί είναι μια χαρά κανονικές κοπέλες με χαρίσματα. Πόσες ανακάλυψαν ότι αυτός δεν είναι ο κανόνας, ήταν ο κανόνας επειδή τράβαγαν τέτοιους ανθρώπους. Ότι υπάρχουν άντρες και γυναίκες που τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και τις θαυμάζουν και τις αγαπάνε ακριβώς γι' αυτό που είναι, αλλά δεν ήξεραν πώς να τους βρουν, επειδή νόμιζαν ότι οι άλλοι έχουν δικαίωμα να τις μειώνουν, επειδή το αξίζουν, επειδή δεν είναι μοντέλα μετά από φότοσοπ σε σελίδα περιοδικού.
Ρίξε ένα σουτ και γκολ στον μουχλιασμένο μύκητα που βρήκες, και διάβασε. Διάβασε βιβλία, διάβασε για πολιτική, διάβασε ό,τι βρεις μπροστά σου, από δω και πέρα και όσο ζεις. Δεν θα ανοίξει το μυαλό σου με τυχαίες συναντήσεις – χρειάζεται πολλή τύχη, και δεν είναι πολλές οι πιθανότητες αν δεν ξέρεις πού να ψάξεις, και είναι ακόμη πιο λίγες αν δεν είσαι άξια συνομιλήτρια. Η αυτοπεποίθηση σου δεν φτιάχνεται με ευχές, ούτε θα φτιάξει αν βρεις κάποιον που θα σε λέει Θεά ολημερίς. Φτιάχνεται με δική σου προσπάθεια. Καταλαβαίνεις ότι σου λείπει η αυτοπεποίθηση, καταλαβαίνεις ότι σε έχει οδηγήσει σε λάθος επιλογές. Και τι κάνεις γι' αυτό;
__________________
4.
Λένα,
ήμασταν φοιτητές, ερωτευτήκαμε μα δε προλάβαμε να το ζήσουμε. Οικογενειακά δράματα, αρρώστιες, εγωισμός.
Πολλά δάκρυα μετά, πήγα παρακάτω κι εκείνος άλλωστε. Μα όλο και γυρίζαμε γύρω από τον εαυτό μας, Χώρισε σε 6 μήνες, μου ζήτησε να είμαστε μαζί. Πως φοβήθηκα... Να αφήσω μια ήρεμη σχέση, έναν άνθρωπο-Τ.-που αγαπούσα, που περνούσαμε όμορφα.. που δεν με συνάρπαζε, που δεν πάγωνε η καρδιά μου όταν τον έβλεπα λυπημένο, που δεν καιγόμουν ολόκληρη όταν μου χαμογελούσε. που δεν έτρεμα όταν κάναμε έρωτα-όπως ένιωθα με τον Φ.
Όσες φορές ήρθε, τόσες φορές έφυγα.. όλο και πιο μακριά.
Χώρισα...μετά από 4 χρόνια και πολλά γιατί μετά.
Και σκέφτομαι εκείνον...τον έρωτα. Μπορεί επειδή δε πρόλαβε να ξεφτίσει, δε πρόλαβε να πάρει την ανθρώπινη υπόστασή του.
Και σε ρωτώ, να πάω να τον βρω? Να του ζητήσω εγώ αυτή την ευκαιρία που κάποτε μου πρόσφερε?
Τώρα δε φοβάμαι πια...
Κάλλιο αργά παρά ποτέ? ή Της γριας το καταχείμωνο, αγγούρι της θυμήθηκε??
Κοίτα, αν αυτός δεν σε χαρακτήρισε αρνητικά όταν σου έταζε τον ουρανό με τα άστρα αλλά εσύ προτιμούσες το σιγουράκι σου, και αν δεν εκνευριστεί ακόμη περισσότερο που τον θυμήθηκες τέσσερα χρόνια μετά, επειδή βασικά έμεινες μπακούρι, έχεις πολλές πιθανότητες επιτυχίας.
__________________
5.
Αγαπητή Α μπα,
Sos! Θα ήθελα τη γνώμη σου!
Είμαι 29 ετών και ψάχνω για δουλειά. Μένω Ελλάδα. Κατά καιρούς έχω δουλέψει με σύμβαση ορισμένου χρόνου .εντελώς περιστασιακά δηλαδή και για αρκετό καιρό απλήρωτη κ ανασφάλιστη. Πριν κάποιους μήνες πήγα σε ενα open day γνωστής ασιατικής αεροπορικής. Μετά απο μεγάλο χρονικό διάστημα και διάφορα έγγραφα που μου ζητήθηκαν, έλαβα ένα mail που έλεγε οτι προσλαμβάνομαι. Πολύ καλά νέα δηλαδή.
Από τότε όμως δε μπορώ να ηρεμισω. Ρώτησα μια γνωστή μου που δούλευε χρόνια σαν αεροσυνοδός. Μου είπε πως ο μισθός είναι πολυ ικανοποιητικος, τα ταξίδια , η εμπειρία κλπ αξίζουν τον κόπο. Μου είπε ακόμη ότι έχει απίστευτη κούραση (λογικό )σκεφτομουν να παω για καποια χρόνια αρχικά, να επιστρέψω και να κάνω κάποιο μεταπτυχιακό ίσως.... Αυτό που με προβλημάτισε είναι οτι μου είπε πως έχει και αρκετή μοναξιά, και επιπλεον ότι η θέση της γυναίκας σ αυτές τις χώρες είναι κάπως περιορισμένη. Και αναρωτιέμαι, αξιζει να φυγω σ αυτη την ηλικια ; μήπως είναι αργά για μένα ; θα χάσω απλά το χρόνο μου; αξίζει να είμαι μόνη μου σε μια χώρα που οι γυναίκες έχουν περιορισμένο ρόλο; είμαι πολύ παράλογη που σκέφτομαι οτι μπορεί εκεί να κάνω νέες γνωριμίες, καινούργιες φίλες-φίλους και γιατί οχι κ σχέση; εδώ και τρεις μέρες δεν εχω κοιμηθεί. Σ ευχαριστώ προκαταβολικά!!!- Anapofasisth
Γιατί τόση αϋπνία βρε παιδί μου. Πήγαινε, αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, και αν δεν σου αρέσει, φεύγεις.
__________________
6.
Βρε συ Α,μπα είμαι εγώ η αναίσθητη της υπόθεσης ή είναι η φίλη μου υπερβολική; Κάνουμε παρέα από μικρά παιδιά και τα τελευταία χρόνια διαβάζει πολιτικά στον ελεύθερο της χρόνο από αριστερές σελίδες και ανεβάζει και τα ανάλογα ποστ στα social media - πολλές φορές αρκετά εριστικά για όποιον δεν συμφωνεί μαζί της. Επειδή το έβλεπα πως δεν συμφωνούσαμε στα πάντα απέφευγα οι συζητήσεις μας να πάνε σε πολιτικού επιπέδου συζήτηση. Ε μια μέρα πάνω στην συζήτηση ανέφερα πως βάση με αυτά που ήξερα -σπουδάζω οικονομικά- δεν μου φαινόταν πως ο καπιταλισμός σαν ιδέα ήταν απαραίτητα κάτι κακό και της ζήτησα αν μπορεί να μου προτείνει κάτι να διαβάσω που να μου αλλάξει την άποψη, γιατί έβλεπα πως πολλοί διαφωνούσαν μαζί μου. Όχι μόνο δεν μου πρότεινε τίποτα, μου ζήτησε να σταματήσουμε την συζήτηση γιατί φοβόταν πως θα θυμώσει πολύ μαζί μου και θα με προσβάλει. Δεν έβρισκα πραγματικά λόγο να γίνει κάτι τέτοιο και της το είπα, αλλά εκείνη επέμενε. Ε, μετά από αυτό ξαφνικά αραιώνουν οι σχέσεις, αυξάνονται τα ειρωνικά σχολιάκια, ακυρώνονται κοινές δραστηριότητες που είχαν κανονιστεί. Μετά από μήνες αποφασιζεί να μου δικαιολογήσει την όλη συμπεριφορά της, λέγοντας μου πως με την άποψη μου προσέβαλα την οικονομική κατάσταση της (που δεν είναι τόσο καλή). Νιώθω λίγο προδομένη. Έχω σταθεί σε αυτήν την κοπέλα πολλές φορές και την θεωρούσα από τις πιο στενές μου φίλες, και για αυτόν τον λόγο αποφασίζει να αποκρυνθεί; Είπα μήπως μεγάλη χοντράδα και δεν το κατάλαβα; Είμαστε κι οι δύο γύρω στα 22.
Πιο πάνω έχουμε τη φίλη που αναρωτιέται αν κάνει λάθος που παίρνει προσωπικά τις προσωπικές επιθέσεις – τώρα η δική σου φίλη παίρνει προσωπικά ένα σχόλιο για όλο το οικοδόμημα του καπιταλισμού.
Λοιπόν, με την λογική της φίλης, ο καπιταλισμός (σα να είναι ένα πράγμα, όπως κι αν εφαρμόζεται, σε όποια χώρα κι αν εφαρμόζεται, με όποιες προϋποθέσεις κι αν υπάρχει) είναι η αιτία της δικής της οικονομικής κατάστασης. Δηλαδή πιστεύει ότι αν κυριαρχούσε ένα άλλο οικονομικό σύστημα, αυτή οπωσδήποτε θα ήταν καλύτερα οικονομικά. Το σχόλιο σου το κατάλαβε ως εξής: αφού ο καπιταλισμός δεν είναι οπωσδήποτε κακός, υπονοείς ότι φταίει η ίδια που δεν έχει λεφτά, και όχι το σύστημα.
Είναι βέβαιο ότι δεν ήθελες να πεις αυτό. Νομίζω ότι αφού είσαστε φίλες για χρόνια, αξίζει να κάνεις μια προσπάθεια να της εξηγήσεις ότι πήρε προσωπικά κάτι που πιστεύεις για τελείως άλλους λόγους, που δεν έχουν να κάνουν με τη δική της ζωή.
Νόμιζα ότι πια έχει πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και έχουν ξεχωρίσει οι παρέες. Φαίνεται ότι το ξεκαθάρισμα συνεχίζεται. Αγαπητή φίλη, πολλοί φίλοι ψυχράνθηκαν με την κρίση, γιατί πριν έρθουν τα δύσκολα, κανείς δεν ήξερε τελικά τι πιστεύει ο άλλος. Η πολιτική δεν είναι ασήμαντο θέμα διαφωνίας. «Αυτός ο λόγος» που λες, είναι πάρα πολύ σημαντικός παράγοντας για την μακροβιότητα μιας σχέσης. Τώρα που το ξέρεις, να το έχεις υπόψη σου για όλες τις καινούριους και παλιούς ανθρώπους στη ζωή σου.
__________________
7.
Καλησπερα αμπα!
Τελειωνω Ηλεκτρολογος μηχανικός και μηχανικός υπολογιστων και σκέφτομαι να φυγω για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, μαλλον προς Ευρώπη. Ξερω ειναι γενική η ερωτηση αλλα θα ηθελα να ακούσω εμπειρίες άλλων, διάφορες με ελληνικά πανεπιστήμια, πως ειναι η ζωή κτλ και σε Αμερική και σε Ευρώπη... Και φυσικά τη δική σου εμπειρία και γνώμη αν θες να μου πεις!- Stem
Δύσκολα βρίσκει κανείς πιο γενική ερώτηση, αλλά πιστεύω ότι θα υπάρχουν πολλοί στα σχόλια που θα προσπαθήσουν να σε βοηθήσουν. Η Αμερική είναι άλλη ήπειρος, και άλλος κόσμος. Η Ευρώπη είναι πιο κοντά σε αυτά που ξέρεις, αλλά η ζωή σου θα είναι μέρα με τη νύχτα ανάλογα με το πόσο μεγάλο, ανεκτικό ή κοσμοπολίτικο είναι το μέρος που θα διαλέξεις. Αν δεν σου αρέσουν τα μικρά μέρη, μην πας σε μικρό μέρος.
σχόλια