ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

γιατί είμαι μόνη. Νιώθω μεγάλη μοναξιά. Κι εδώ έχω ένα υποκατάστατο επικοινωνίας. Γράφω τις απόψεις μου για διάφορα θέματα, ενίοτε και με έντονο τρόπο, προσπαθώντας να ξεχάσω αυτό που πραγματικά έχω ανάγκη: μια αγκαλιά (φιλική ή ερωτική, δεν έχει σημασία).Σκέφτηκα να γράψω στο "σε είδα" για να γνωρίσω άτομα (κορίτσια ή αγόρια), αλλά ντρέπομαι. Όλο μου βρίσκω ελαττώματα. "Γιατί να θέλει κάποιος να κάνει παρέα μαζί σου;" λέω στον εαυτό μου. Ίσως αυτό να είναι συνέπεια του bullying που είχα δεχτεί στο σχολείο, δεν ξέρω.Κάποιες φορές, περπατάω για πολλή ώρα στην πόλη μου και κοιτάω τους ανθρώπους έχοντας αυτήν την τρελή ελπίδα: κάποιος/κάποια να έρθει και να μου πει "Θες να περπατήσουμε μαζί;". Ξέρω ότι είναι χαζό, αλλά το ελπίζω.Μια φορά το είχα κάνει εγώ αυτό. Είχα ρωτήσει 2 παιδιά (τουρίστες) αν θα τους πείραζε να περπατούσαμε μαζί. Ήταν πολύ καλά και ανοιχτά παιδιά... δέχτηκαν και περπατήσαμε μαζί για πολλή ώρα, μιλώντας για το πώς είναι η ζωή στην Ελλάδα και πώς στην χώρα τους.Αλλά δεν το έχω ξανατολμήσει. Ειλικρινά, αν ερχόταν κάποιος και σας έκανε αυτήν την ερώτηση δεν θα τον περνούσατε για psycho; Ή ότι είναι κλέφτης ή κάτι παρόμοιο;Τέλος πάντων. Ας δω τις καινούριες εξομολογήσεις. Να δω αν ταυτίζομαι ή όχι. Να δω αν θα σκεφτώ να γράψω κάτι έξυπνο στα σχόλια και πόσα "συμφωνείτε" θα πάρω....