ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καμιά φορά μπορεί να διαφωνούμε με κάτι που κάνουν οι φίλοι μας αλλά δεν έχουμε δικαίωμα να μιλήσουμε γιατί δεν επηρεάζει εμάς. Σε τέτοιες περιπτώσεις τσιτώνομαι πάρα πολύ γιατί θέλω να μιλήσω αλλά ξέρω ότι δεν έχω δικαίωμα. Δε με αφορά και δε χρειάζεται να τη χαλάσω στον άλλον. Δεν εννοώ για περιπτώσεις κακοποίησης φυσικά. Έχω μια φίλη που στα 23 της γνώρισε ένα παιδί 28 χρονών και αποφάσισαν να συζήσουν στον 1 μήνα. Στον 1 μήνα βρε παιδιά, μου φαίνεται εξωπραγματικό. Και στους 7 μήνες, αυτός της έκανε πρόταση γάμου. Αυτός δε, 2 χρόνια πριν, είχε ξαναφτάσει στον γάμο, μέχρι και προσκλητήρια είχαν στείλει αλλά χώρισε με την άλλη. Τόσο καιρό δεν έχω πει κουβέντα, δε θέλω να στενοχωρήσω τη φίλη μου, αυτόν τον έχω γνωρίσει και φαίνεται ευχάριστος άνθρωπος, την αγαπάει πολύ, τον αγαπάει πολύ αλλά όλο αυτό μου φαίνεται μεγάλη ανωριμότητα. Για να μην πω ότι το θεωρώ απαράδεκτο να ζεις στο 2016 και να αρραβωνιάζεσαι απ΄τα 23 σα να είμαστε στο '50. Και μια άλλη φίλη μου παντρεύτηκε στα 22 της, μετά από 6 μήνες σχέσης. Βέβαια μετά από 5 χρόνια είναι ακόμα μαζί και ως τώρα φαίνεται πως ο χρόνος τους δικαιώνει.Όπως προείπα δε με αφορά, ειδικά απ΄τη στιγμή που βλέπω ότι είναι χαρούμενες, αλλά μου φαίνονται εξωγήινα όλα αυτά. Και μετά αναρωτιέμαι όταν βλέπω κορίτσια στα 27 τους και στα 35 τους (άντε πες στα 35 στενεύουν τα βιολογικά περιθώρια για μια γυναίκα) να χτυπιούνται που είναι μόνες και πότε θα κάνουν οικογένεια αφού ο χρόνος περνάει και μετά θα χάσουν το τρένο. Εσείς θα λέγατε κάτι αν τα βλέπατε αυτά σε στενό σας φίλο/η;