ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν το γράφω αυτό τώρα είναι γιατί ολοι οι φίλοι είστε στο εξωτερικό κι ουτε έναν χωρισμό δε μπορώ να βιώσω όπως του αξίζει! Καταραμένο skype! Πέρασε μια βδομάδα που λες απο τη μέρα που χωρίσαμε και επειδή χωριστήκαμε μέσα σε κλάματα,αγκαλιές και φιλιά, είχα μια ελπίδα. Την ίδια ελπίδα και ταυτόχρονα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους που κουβαλούν όλοι όσοι προσπάθησαν και ένιωσαν περισσότερο μέσα σε μια σχέση: θα του λείψω και θα καταλαβει τι πρέπει να αλλάξει για να γίνουν όλα ξανά ομορφα και ανάλαφρα. Τι κρίμα όμως που καποιοι άνθρωποι δεν ταιριάζουμε απλά κι οσο κι αν δε θέλουν να σε χάσουν,ταυτόχρονα δε ξέρουν και δε θέλουν να σε κρατήσουν. Και επειδή είναι πάντα το χόμπυ μου να ακούω τις αλήθειες στα μούτρα,ρίχνω εγωισμούς και παιρνω τηλέφωνο μετά απο μια βδομάδα να κάνω την αφελή ερώτηση: αυτό δηλαδή ήταν το τέλος? χωρίς δευτερες σκέψεις και παίρνεις την απάντηση Ναι. και κάπως έτσι πνίγεται και η τελευταία ανάλαφρη σκέψη! Πνίξε λοιπον την ελπίδα αφου έτσι κι αλλιώς ήταν ψέμα και προχώρα παρακάτω. κι αφου είστε όλοι μακριά για να βγούμε να τα πιούμε να κλάψουμε και μετά να γελάσουμε με τα χάλια μας,κάθομαι και τα λέω μόνη μου στον εαυτό μου κι εχω για μουσικό χαλί τον Μακεδόνα να μου λεει: Μόνο μια φορά εκλαψα για σένα πικρά κι υστερα κανόνισα και δε σου τηλεφώνησα ούτε μια φορά! Ας ελπίσουμε οτι θα γίνει πράξη όπως ακριβώς τα λέει ο Κώστας!Κι αυτό ήταν το δράμα μιας χωρισμένης που δε τη χωράει ο τόπος αυτή τη στιγμή που σου γράφει και δε ξέρει τι να κάνει με την ένταση που κουβαλάει αλλα ταυτόχρονα πόσο μελούρα να γίνω κιολας! Ααααα στα διάλα