ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με ρωτανε ολοι οι φιλοι μου γιατι δεν βρισκω καποιον να κανω σχεση κ τους λεω οτι δεν θελω σχεση. Μην παρεξηγηθω, ειναι πολυ ωραιο να βρισκεσαι σε μια ειλικρινη σχεση, να ξερεις οτι ο αλλος σ αγαπαει κ σ εχει αναγκη, οχι ομως επειδη δεν εχει κανεναν αλλον στη ζωη του, αλλα επειδη οντως σε θεωρει ξεχωριστη κ σε θελει διπλα του. Ειναι ωραιο να ξερεις οτι καποιος ξυπναει κ κοιμαται με τη σκεψη σου, ειναι ωραιο να εισαι "δεσμευμενη" με εναν ανθρωπο, χωρις ομως να βιωνεις κ την υπερβολικη πιεση του τυπου "ποιος ειναι αυτος που σου εκανε λαικ?, γιατι θα πας σε εκεινο το παρτυ, γιατι φορεσες κοντη φουστα, γιατι βγαινεις με τον κολλητο σου κλπ". Ομως για πειτε μου, ποσες σχεσεις μεταξυ ατομων ηλικιας 20-25(εγω ειμαι 23)πραγματικα λειτουργουν σωστα κ βασιζονται σε αληθινα συναισθηματα? Οι περισσοτεροι κανουν σχεσεις για να μην νιωθουν μονοι ή για να ανεβασουν την αυτοεκτιμηση τους, δηλαδη στην ουσια "χρησιμοποιουν" τον αλλον για δικο τους οφελος. Κ φυσικα στις περισσοτερες σχεσεις κυριαρχει η καταπιεση, η υπερβολικη κ αναιτια ζηλεια, οι ανασφαλειες κλπ. Εχω βαρεθει να ακουω απο φιλες μου που εχουν σχεση ατακες του τυπου "δεν θα πω στον δικο μου οτι βγηκα με τον Κωστα, γιατι θα θυμωσει", "δεν θα παω στο παρτυ που με καλεσαν, γιατι ο δικος μου θα τσαντιστει", "δεν θα αγορασω αυτο το φορεμα, παρολο που μ αρεσει, γιατι δεν θα μ αφησει ο δικος μου να το φορεσω, επειδη ειναι σεξυ". Σιγουρα καμια σχεση δεν μπορει να ειναι τελεια, οταν ομως λειπουν κ τα βασικα(εμπιστοσυνη, σεβασμος), τοτε δεν μπορεις να ελπιζεις κ πολλα. Οποτε, απ το να εχω μια κακη σχεση, στην οποια κανεις δεν θα περναει καλα, προτιμω να ειμαι μονη μου. Αν πρεπει να αποχωριστω ολους τους αντρες φιλους μου, για να μη ζηλευει ο συντροφος μου, αν δεν μπορω να βγαινω κ να φοραω ο,τι θελω, επειδη εκεινος θα ζηλευει, αν πρεπει να ακουω ολη την ωρα τη γκρινια του για το παραμικρο, επειδη δεν απαντησα στην κληση του, επειδη δεν απαντησα εγκαιρα στο μηνυμα, λες κ δεν ειμαι ανθρωπος κ γω κ δεν εχω δικαιωμα να ετρωγα, ή να κοιμομουν κλπ, αν πριν απο καθε αποφαση μου σκεφτομαι πως θα το παρει εκεινος και αν γενικα νιωθω οτι στη δικη μου ζωη, δεν μπορω να παιρνω εγω τις αποφασεις, αλλα παντα παιρνω οποιαδηποτε αποφαση προσπαθωντας να ικανοποιησω μονο τον αλλον, ΤΟΤΕ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΟΝΗ. Εγω οσες φορες κανω σχεση, δεν φερομαι ετσι. Κ φυσικα απαιτω το ιδιο κ απ τον αλλον. Δεν μπορω να πνιγω τον αλλον. Δεν μπορω να του στερω απ τη ζωη του πραγματα που του αρεσουν, απλα επειδη εμενα δεν μ αρεσουν. Δεν μπορω να τον ζηλευω αρρωστημενα, θα με σιχαινομουν αν εκανα κατι τετοιο. Θελω ο αλλος να ειναι ευτυχισμενος διπλα μου, οχι να με φοβαται. Θελω να μπορει να μου πει ο,τι θελει χωρις να τρεμει για το πως θα αντιδρασω. Δεν θελω να εχω τον αλλον διπλα μου με μια θηλια γυρω απ το λαιμο του. Θελω να ειναι ελευθερος να κανει ο,τι θελει, με ενα οριο βεβαια. Κανουμε σχεσεις για να περναμε καλα, για να μοιραζομαστε ευχαριστες στιγμες, οχι για να βγαζουμε ο ενας πανω στον αλλον τα κομπλεξ μας. Ειστε σιγουροι οσοι ειστε σε σχεση, οτι περνατε πραγματικα καλα? Κ οτι κ ο αλλος περναει καλα μαζι σας? Για αναρωτηθειτε λιγο.