Αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι η αυτοπεποίθηση δεν έρχεται λογικά αλλα βιωματικά.Αυτό που λένε να πιστέψεις στον εαυτό σου έτσι αόριστα δεν έχει μου έχει συμβεί ποτέ και νομίζω ότι δεν έχει κάποια λογική βάση.Κάνεις ένα μικρό και ελεγχόμενο βήμα το οποίο θα σου επιφέρει μια μικρή επιτυχία.Συνεχίζεις με ένα λίγο μεγαλύτερο κ.ο.κ. Αυτό που είπε ο φίλος με τις κατσαρίδες είναι σωστό.Σιγά σιγά χτίζεται η αυτοπεποίθηση,όχι μαγικά.Όσο όμως αναβάλεις αυτό το πρώτο βήμα η την πειθαρχία στην διαρκεί δημιουργία βημάτων,τότε δεν θα έχεις εξέλιξη.Εννοείται ότι δεν σταματάς στις αποτυχίες,διότι δεν υπάρχουν.Η αποτυχία είναι μια λέξη που δημιουργήθηκε για να αποθαρύνει.Μία άλλη σκέψη είναι η μη αποτελεσματική προσέγγιση και όχι η αποτυχία.
20.5.2016 | 18:40
Σημερα
it hit me, που λενε... Η ζωη που κανω ειναι μια σκια ζωης. Φυτοζωω και απλα δεν το ηξερα μεχρι τωρα. Ο λογος; Κωλωνω. Κωλωνω παντου. Φοβος. που δε με αφηνει να ξεδιπλωσω τις ικανοτητες μου. Φοβος που με κανει να βλεπω τη ζωη διστακτικα, με φοβο. Να μην απλωνω το χερι να παρω αυτα που μου αξιζουν, γιατι νομιζω οτι δεν ειμαι αρκετα ικανη και αξια. Ετσι, αυτος ο φοβος και η ιδεα που εχω καλλιεργησει για τον εαυτο μου συγκρινοντας τον με αλλους πιο τολμηρους και αρχιδατους με εμποδιζει να ζω δυναμικα και με ορεξη. Παντα μικρα διστακτικα βηματακια, ενω αλλοι με τον αερα τους και τη σιγουρια τους, ακομα και πολυ λιγοτερο ικανοι απο μενα να ειναι, κανουν παπαδες. Η λυση; Nα πεισω τον εαυτο μου οτι αξιζω. Οτι μπορω να καταφερω τα παντα. Να σταματησω να συγκρινω τον εαυτο μου με αλλους αλλα να εχω τον χθεσινο μου εαυτο σαν μετρο συγκρισης. Ναι, το ακουμε να το λενε, ας καταλαβουμε και τι εννοουν με αυτο. Και να πιστεψω στον εαυτο μου και να τον μεταμορφωσω σε ο,τι εγω θελω. Και ετσι επιτελους να ξεδιπλωσω την αληθινη μου ζωη με ολες της τις δυνατοτητες, αυτη που κρυβεται τοσο καιρο στα υπογεια.
1
