ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάσχω. Από κοινωνική φοβία,από κλειστοφοβία, από υψοφοβία, περιοδικές διατροφικές διαταραχές, από αγχώδη διαταραχή με κρίσεις πανικού, έχω ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά, κυκλοθυμίες, διαταραγμένο ύπνο. Προς τα έξω βγάζω ένα πρόσωπο σοβαρό και μετρημένο, με εξάρσεις δυναμικότητας και ανεξαρτησίας. Απ'τη μια μέρα στην άλλη, αλλάζω χίλια πρόσωπα (από την άποψη της διάθεσης). Τρώω τα νύχια μου. Βάζω ψεύτικα, και τελικά τα μασουλάω κι αυτά (πόσο πιο μπλιαξ???). Καπνίζω σαν νταλικέρης σε βραδινή βάρδια. Έχω δυσαριθμησία. Δυσκολεύομαι με τους αριθμούς. Δεν μπορώ να κάνω υπολογισμούς με το μυαλό. Έχω προβλήματα προσανατολισμού. Μπερδεύω το αριστερό με το δεξί. Μου λένε πάνω, πάω κάτω. Τελευταία έχω και προβλήματα συγκέντρωσης. Διασπάται η προσοχή μου. Τρομάζω εύκολα με τον παραμικρό ξαφνικό ήχο. Λατρεύω και μισώ τη μουσική.Έχω τέτοια σύνδεση μαζί της, που πολλές φορές δεν μπορώ να ακούσω καν. Μου προκαλεί τόσο βαθιά συναισθήματα, που αν δεν την κλείσω, θα πάθω καρδιακό (μπορεί να φταίει και ο συνδυασμός με το τσιγάρο, who knows?)Έχω ταξιδέψει μακριά. Έχω κάνει πράγματα που όταν τα σκέφτομαι, αναρωτιέμαι αν συνέβησαν στ' αλήθεια και πότε πρόλαβα και τα έκανα. Έχω γίνει άπειρες φορές χαλί να με πατήσουν. Οικειοθελώς. Χωρίς να καταλαβαίνω κάθε φορά γιατί το κάνω. Γίνομαι καλή ακόμα και με άτομα που μου έχουν φερθεί σκατά. Αυτό σε ποια πάθηση εμπίπτει άραγε; Να τη βάλω στο βιογραφικό μου. Είμαι υπεύθυνη. Ακατάστατη. Νευρική. Έχω λίγη πλάκα άμα με πετύχεις στις καλές μου ώρες. Γίνομαι λίγο σαρκαστική καμιά φορά.Μαρέσει να πηγαίνω σε θερινά σινεμά. Μαρέσει η γεύση του ποπ κορν και της κόκα κόλας. Θα ήθελα μια φορά στη ζωή μου να πάω σε ροκ συναυλία και να μην με νικά η κοινωνική φοβία και να χορεύω και να ουρλιάζω. θα ήθελα να μην έχω εμμονές και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές, με τις οποίες κολλάω για να μετριάζω το άγχος μου.Θα ήθελα να μη με νοιάζει η γνώμη των άλλων. Θα ήθελα να ζω σε μια χώρα που να είναι η Ελλάδα, αλλά να μην είναι η Ελλάδα. Θα ήθελα όλα αυτα να τα έλεγα σε σένα. Και να γελούσες γλυκά με την τρελαμένη πάρτη μου. Και μετά να κάτσω να ακούσω τα δικά σου με τεντωμένα αυτιά. Θα ήθελα να μπορούσες να πεις με λόγια αυτά που έλεγαν τα μάτια σου τόσο καιρό. Αλλά δεν μπορείς και δεν θα μπορέσεις γιατί για σένα ήταν ένα παιχνίδι της πλάκας και της *αυλας, της στιγμής και της ανάγκης σου να καθρεφτιστείς πάνω μου. Δεν με είδες ποτέ, μόνο με κοίταζες. Κοίταζες το έξω μου, και σου έφτανε απλά να διαβάζεις την επιβεβαίωση στα μάτια μου. Με το που γύρναγες την πλάτη και έφευγες, με είχες ήδη ξεχάσει. Ενώ εγώ έφευγα ενθουσιασμένη/μπερδεμένη/σκεπτική/υπερδιεγερμένη συναισθηματικά/γεμάτη προσδοκίες. Και τώρα, τώρα που ξέρεις για μένα, τώρα που σε επιβεβαίωσα πλήρως, παίζεις άλλου τύπου παιχνίδι...σαδιστικό; τι κάνεις; Αισθάνομαι ότι είσαι πολύ μαύρος μέσα σου. Πολύ πιο σκοτεινός και φοβισμένος απ' ό,τι θα είμαι εγώ ποτέ, κουβαλώντας μέσα μου όσα έγραψα παραπάνω. Εγώ, γυναίκα,μικρότερή σου κατά πολύ, φοβισμένη και αγχωμένη μια ζωή, είχα τα κότσια να ζητήσω αυτό που ήθελα. Εσύ δεν έδωσες ποτέ καμία απάντηση, κι εκεί φαίνεται ο σαδισμός και η μισανθρωπιά σου. Μην παίζεις άλλο μαζί μου, παίξε με τα κουβαδάκια σου, γλυκούλη. Απόψε δεν θέλω εφιάλτη ξανά. Όχι άλλο. Θέλω όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, σε θερινό σινεμά με ποπ κορν και κόκα κόλα (light).