__________________
1.
Γεια σου Αμπα. Είχες πει σε μια απάντηση σου σχετικα με τα μάγια οτι δεν τα πιστεύεις και οτι πιστευεις μονο οτι μπορείς να δεις να ακούσεις ή να εξηγήσεις μέσω της επιστήμης. Επισης ειπες το εξης:"Για να αντιμετωπίσω και για να αντέξω την αβεβαιότητα, το ανεξήγητο και την ιδέα του θανάτου έχω βρει άλλες μεθόδους, που βασίζονται και πάλι σε αυτά που μπορώ να δω, ακούσω, ή καταλάβω με τη λογική μου και το μυαλό μου." Κι εγώ είμαι ακριβως της ίδιας άποψης και γενικά έχω τετράγωνη σκεψη όμως δεν ξέρω πως να εξηγήσω όλα αυτά τα ανεξήγητα... Μήπως μπορείς να μου πεις πως τα εξηγεις εσύ;
Μπορεί να έχεις τετράγωνη σκέψη. Αυτό δε σημαίνει ότι έχεις τα προσόντα για να εξηγήσεις τα ανεξήγητα - που ο ορισμός τους είναι ακριβώς αυτός: δεν έχουν εξήγηση. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει (κάποια εξήγηση), ούτε σημαίνει ότι η εξήγηση είναι μεταφυσική. Δεν είναι απαραίτητο να μπορείς να εξηγήσεις κάτι προσωπικά, ώστε να δεχτείς ότι υπάρχει (ή ότι δεν υπάρχει). Τα ανεξήγητα υπάρχουν γιατί ο άνθρωπος δεν έχει φτάσει ακόμα σε σημείο να ξεκλειδώσει τα μυστικά του σύμπαντος, και είναι πολύ πιθανό να μην τα καταφέρει ποτέ. Πιστεύω σε ότι μπορώ να αντιληφθώ και να καταλάβω, αλλά δεν πιστεύω ότι τα πράγματα υπάρχουν μόνο μέχρι εκεί που τα καταλαβαίνω εγώ. Η μεταφυσική προσέγγιση κάνει ακριβώς αυτό: εξηγεί πράγματα με τρόπο που μοιάζει κατανοητός για ανθρώπους που δεν εννοούν να δεχτούν ότι απλώς, για κάποια πράγματα, χρειάζεται εκπαίδευση και εξειδικευμένη μόρφωση, και για κάποια άλλα πράγματα, η επιστήμη χρειάζεται άλλα πεντακόσια χρόνια.
(Πάντως, δεν είπα ότι πιστεύω μόνο σε ό,τι μπορώ να δω, να ακούσω και να καταλάβω μέσω της επιστήμης. Είπα ότι για τα υπαρξιακά βασίζομαι σε αυτά, και μου αρκούν. Μπορείς να πιστεύεις σε αυτά που βλέπεις και καταλαβαίνεις, χωρίς να χρειάζεται να αποκλείσεις ότι υπάρχουν περισσότερα. Στα «περισσότερα» είναι το θέμα. Επιλέγεις να εξομαλύνεις την αβεβαιότητα με μεταφυσική, ή αναγνωρίζοντας την αβεβαιότητα και συνθηκολογώντας μαζί της;)
__________________
2.
Αγαπητή Α, μπα εκτιμώ πολύ την ειλικρίνεια σου. Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι το εξής: φίλη μου 23 χρονών χώρισε με το επί 6 χρόνια αγόρι της και επίσης φίλο μου. Της έφυγε ο έρωτας που το βρίσκω λογικό. Γνώρισε παράλληλα και ένα άλλο παιδί και τώρα που χώρισε βγαίνουν. Μου είπε ότι είναι πολύ ερωτευμένη και όταν την ρώτησα αν το βλέπει σοβαρά και θέλει σχέση μαζι του με γείωσε λέγοντας ότι η σχέση είναι κάτι πολύ άσχημο. Της είπα ότι αυτο ειναι η αποψη της και απάντησε πως όχι είναι όντως κάτι ανούσιο. Ε πως αλλιώς όμως δηλώνεις ότι είσαι μαζί με κάποιον αποκλειστικά; Και βασικά με πλήγωσε η κυνικότητα της και ο απότομος τρόπος που το είπε, γιατί εγώ βρε α μπα μου είμαι τόσα χρόνια μόνη μου και το ξέρει ότι νιώθω μόνη. Σαν να υποτίμησε αυτό που θέλω τόσα χρόνια. Είναι η σχέση ένα τίποτα; Δεν λεω οτι όλα πρέπει να περιστρέφονται και να γίνεται αυτοσκοπός αλλα τιποτα;- fouska\
Δεν ξέρω τι εννοούσε, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι όταν οι άλλοι λένε τη γνώμη τους για κάτι, δεν έχουν στο μυαλό τους εσένα πάνω από όλα. Πάνω από όλα έχουν στο μυαλό τους τον εαυτό τους, όπως ακριβώς κάνεις εσύ. Όπως εσύ ερμήνευσες κάτι που άκουσες με τα δικά σου, προσωπικά βιώματα, και με το δικό σου ντέρτι, έτσι και η φίλη σου είπε αυτό που είπε σκεπτόμενη τα δικά της, προσωπικά βιώματα, και το δικό της ντέρτι. Για τον εαυτό της μιλούσε, όχι για σένα, και σύμφωνα με τις δικές της εμπειρίες καταλαβαίνει τον κόσμο.
Δεν ξέρω τι εννοούσε με αυτό που είπε, αλλά ούτε εσύ κατάλαβες τι εννοούσε, διότι ήσουν υπερβολικά απασχολημένη με το δικό σου πρόβλημα, και με το πώς πρέπει να το έχει υπόψη του κάποιος άλλος. Δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο καθένας για αυτά που θέλεις να πετύχεις εσύ προσωπικά. Αν κάποιος σου πει ότι είναι ανούσιο να κάνεις ερωτήσεις σε αγνώστους στο ίντερνετ, τι θα κάνεις; Θα ρωτήσεις κάποιον τρίτο αν είναι σωστή η άποψή του;
__________________
3.
Καλημέρα Αμπα!
Μεγάλωσα σ'ένα ζεστό οικογενειακό περιβάλλον με πολύ αγάπη και ισορροπημένες σχέσεις. Οι γονείς μου είναι και οι δύο μορφωμένοι και πάντα φέρονταν μεταξύ τους με σεβασμό όπως και προς εμάς.
Ο πατέρας μου μεγάλωσε μιλώντας στον πληθυντικό στους γονείς του και θέλησε να ακολουθήσει αυτό τον τρόπο αγωγής και σ' εμάς, απ' ότι έχουμε συζητήσει επειδή θεωρεί ότι πρέπει να υπάρχει μια απόσταση μεταξύ γονέα και παιδιού που εδραιώνει το σεβασμό και δεν ξέρω τι άλλο γιατί δεν με ενδιέφερε. Αν κ η μητέρα μου δεν το θεωρούσε απαραίτητο, μια παιδοψυχολόγος της είπε οτι απ τη στιγμή που θα μάθουμε τον πληθυντικό προς τον πατέρα, πρέπει να μιλάμε αναλόγως και στη μητέρα για να μη θεωρήσουμε πως είναι κατώτερη κτλπ.
Αυτό το αναφέρω γιατί μπορεί να έχει σχέση με το ερώτημά μου.
Είμαι η δεύτερη κόρη και πάντα απέφευγα να τσακώνομαι με τους δικούς μου σε αντίθεση με την μεγάλη μου αδερφή μου είχε ομηρικούς καυγάδες με τη μητέρα μου καθημερινά ειδικά στην εφηβεία. Εγώ πάλι το θεωρούσα σπατάλη ενέργειας και συνήθως έκανα αυτό που ήθελα κάπως πιο έμμεσα πχ στην αδερφή μου έλεγαν οτι για να βγει το Σάββατο έπρεπε να είχε κάνει τα τάδε μαθήματα, οπότε η αδερφή μου προτιμούσε να μην βγει παρά να ''υποταχθεί΄΄ εγώ πάλι ενώ δεν ήμουν τόσο καλή μαθήτρια όσο εκείνη, τα έκανα γιατί ήθελα να βγω και τελείωνε εκεί η ιστορία ή έβρισκα κάποιο άλλο τρόπο να κάνω το δικό μου.
Τις φορές που με έπνιγε όμως το άδικο γιατί δεν με άφηναν να κάνω κάτι και αναγκαζόμουν να διαφωνήσω, παρατηρούσα ότι δεν μπορούσα να σταθώ στο ύψος μου. Αν και οι γονείς μου ήταν πάντα εξαιρετικά συζητήσιμοι και ποτέ δεν έλεγαν όχι χωρίς να το δικαιολογήσουν, ούτε φώναζαν μειώνοντάς με, αισθανόμουν αδύναμη ειδικά μπροστά στον μπαμπά μου και δεν μπορούσα να πώ ούτε μια πρόταση σωστά με επιχειρήματα ή θα έπρεπε να το χω προβάρει κάποιες φορές και πάλι με έπιανε άγχος. Το χειρότερο απο όλα ήταν ότι έβαζα τα κλάματα. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο λόγο γιατί ποτέ δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερα σημαντικό (έξοδοι, εκδρομές κτλπ) αλλά θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να τα συγκρατήσω όσο και να προσπαθούσα και τελικά αισθανόμουν γελοία γιατί πως να διεκδικήσεις αυτό που θες όσο μεγαλώνεις αφού κλαίς σαν μωρό? Οι γονείς μου δεν το σχολίαζαν βέβαια, προσπαθούσαν να συνεχίσουν την κουβέντα ήρεμα, ούτε υποχωρούσαν επειδή με έβλεπαν να κλαίω εννοείται.
Σήμερα είμαι 25, απ τα 18 μου μένω σε άλλη πόλη για σπουδές και απο πέρσυ είμαι για μεταπτυχιακό εξωτερικό οπότε τις λίγες φορές που τυχαίνει να κάνουμε κάποια συζήτηση πιο βαριά για το μέλλον μου (αισθάνομαι φτερό στον άνεμο γιατί δεν έχω διαμορφώσει το στόχο μου για το τι ακριβώς θέλω να κάνω, σε ποιά χώρα θέλω να μείνω κτλπ) παρατηρώ ότι και πάλι προσπαθώ να συγκρατήσω τα κλάματα κάποιες στιγμές! Και με προβληματίζει γιατί τελικά θεωρώ ότι έχω πρόβλημα να διεκδικώ κάτι από κάποιον ανώτερό μου όπως και με το αφεντικό μου στο γραφείο που κάνω την πρακτική μου.
Υποθέτω η ερώτηση είναι τί μπορώ να κάνω για να το αλλάξω αυτό όσο μπορώ..
Παίζει ρόλο ότι μιλάω στον πληθυντικό και όσο να ναι αισθάνομαι κάποια απόσταση απο τους δικούς μου και ειδικά τον μπαμπά μου? Μην με παρεξηγείς, έχω πολύ καλή σχέση και μπορώ να συζητάω πολλά θέματα αλλά πάντα ένιωθα μέσα μου ότι υπάρχει ένας τοίχος ανάμεσα μας που τον ύψωσε ο ίδιος λόγω των αρχών του και μπορεί στο δικό μου χαρακτήρα να είχε συνέπειες ακόμα και στον συναισθηματικό μου κόσμο..
Σ' ευχαριστώ που με διάβασες, συγγνώμη για το κατεβατό, είσαι υπέροχη και σε θαυμάζω!
Όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι στον τρόπο συμπεριφοράς μας, και ειδικότερα, όταν θέλουμε να αλλάξουμε έναν τρόπο συμπεριφοράς που δεν ξέρουμε από πού έχει προκύψει, η λύση θα έρθει μόνο με θεραπεία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Αυτά που λες, μόνο για να προσδιοριστούν, χρειάζονται δεκαπέντε επισκέψεις σε ψυχολόγο, που λέει ο λόγος (για το δεκαπέντε- όχι για τον ψυχολόγο). Και για να βρεθεί η απάντηση, άλλες τόσες, και για να αλλάξεις συμπεριφορά, όπως μπορείς να φανταστείς, άλλες τόσες.
Δεν υπάρχει μαγική συνταγή ή συμβουλή ή εξήγηση που θα σε βγάλει εκεί που θες, χωρίς να κάνεις την συστηματική προσπάθεια, που είναι χρονοβόρα. Όμως αν είναι να μπεις σε αυτό τον δρόμο, σιγουρέψου ότι υπάρχει κάτι που θέλεις να αλλάξεις. Δεν είσαι καλή στις άμεσες διαπραγματεύσεις – και ποιος είναι; Ποιος έχει βρει τον τέλειο τρόπο για να διεκδικεί δικαιώματα από το αφεντικό του; Άλλωστε, δεν προπονήθηκες από μικρή γιατί επέλεγες να κάνεις το δικό σου με πλάγιους τρόπους, χωρίς άμεση σύγκρουση. Ίσως είδες ότι οι άμεσες συγκρούσεις δεν βγάζουν κάπου καλύτερα, και μάλλον ισχύει. Ο πλάγιος τρόπος εξακολουθεί να είναι ένας τρόπος. Μήπως, αντί να προσπαθείς να γίνεις κάποια άλλη, είναι πιο χρήσιμο να καταλάβεις πρώτα ποια είσαι, και τι μπορείς να κάνεις με αυτά που ξέρεις να κάνεις;
__________________
4.
Αγαπητή Α,μπα.. το πρόβλημα μου αφορά τη σχέση μου με τον μεγάλο μου αδερφό, είναι 10 χρόνια μεγαλύτερος. Τα τελευταία 3 χρόνια μένει μόνος του,απο την εφηβεία μου οταν άρχισα να δείχνω τη προσωπικότητα μου,να εχω την άποψη μου (που συνήθως δεν συμβαδίζει με τις δικές του και των γονιών μου) με απειλούσε να σταματήσω, εγώ εκνευριζόμουν γιατί ένιωθα πως ειναι αυτόνοητο δικαίωμα μου το να μπορώ να συζητώ οπως εκείνοι και να μην συμπεριφέρομαι σαν φάντασμα στο σπίτι επειδή "διαφέρω", μόλις λοιπόν ακουγόταν κάτι του τύπου "δικαίωμα" ή "όπως κι εσύ μπορώ κι εγώ.." γινόταν έξαλλος και με χτυπούσε, τόνιζε πως δεν είμαστε ίσα κι όμοια, με τους γονείς μου είτε να τον υποστηρίζουν είτε να μην μετέχουν.. Ακόμη και τώρα που είμαι πια 26 αν στενοχωρήσω την "μανούλα" ή δεν είμαι "καλό κορίτσι" οι γονείς μου με απειλούν πως θα τον πάρουν τηλέφωνο για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Περιττό να πω πως τον μισώ. Το πρόβλημα είναι πως τον φοβάμαι και δεν θέλω να τον φοβάμαι, τον αποφεύγω, οταν έρχεται επίσκεψη φροντίζω να λείπω ή δεν συμμετέχω σχεδόν σε τίποτα -αυτό που φοβόμουν-αλλα ακόμη κι έτσι είναι σχετικά εύκολο να φτάσουμε να πιαστούμε στα χέρια γιατι πολλές φορές εχει την απαίτηση να είμαι παρούσα και να υποστηρίζω το ρόλο μου (σωστή κόρη, αδερφή, γυναίκα ετών 26, πάντα οπως τα εχει εκείνος στο κεφάλι του.) Οταν με χτυπούσε εκείνος κι οι γονείς μου προσπαθούσαν να υποτιμήσουν τη κατάσταση λέγοντας πως πηγαίνω γυρεύοντας ή πως ενα χαστουκάκι ηταν μόνο-ενω δεν ήταν.. Τώρα θα κάνει δική του οικογένεια και επιδιώκει να φτιάξει τις σχέσεις μας αλλα εγω δεν το θέλω αυτο, δεν θα ήθελα να πάω ούτε στο γάμο του. Δεν αντιλαμβάνεται προς τι η ψύχρα απο μέρους μου ,ισχυρίζεται πως οτι έκανε το έκανε για το καλό μου,για να γίνω άνθρωπος,εγω δεν νιώθω πως του χρωστάω ευχαριστώ και πολυ φοβάμαι οτι οταν έρθει η ώρα θα βρεθούμε στα μαχαίρια πάλι. Απ' οταν έφυγε η κατάσταση ειναι καλύτερη αλλα οταν ξέρω πως θα έρθει νιώθω απροστάτευτη σαν 6χρονο και ενδόμυχα προσπαθώ απο δειλία να του κάνω την καλή για να μην έρθουμε σε σύγκρουση και με σιχαίνομαι γι αυτό. Πλέον ειμαι αποφασισμένη πως αν σηκώσει χέρι θα πάω στην αστυνομία ομως την ψυχολογική πίεση πως να την διαχειριστώ? Δεν θέλω καθε φορά που θα ξέρω πως θα έρθει να ασπρίζω και να χτυπάει γρήγορα η καρδιά μου. Καποιες φορες σκέφτομαι πως αν τον "προκαλούσα" μια ώρα αρχήτερα ισως να γλίτωνα απο αυτες τις σκέψεις ομως δεν θέλω να γίνει χαμός. Δεν θέλω να νιώθω ευάλωτη και να ζυγίζω τις κουβέντες μου 5φορές πριν μιλήσω. Πως σταματάμε να φοβόμαστε; Γιατί ντε και καλά αν δεν είσαι καλό κορίτσι ο άλλος νομίζει πως έχει το δικαίωμα να χειροδικεί; Και κυρίως πως θα ξέρω πως αυτό που είμαι ειμαι πράγματι εγώ κι οχι ο φόβος ;
Πολυαγαπημένη φίλη, μερικές φορές εύχομαι να μην ήταν ανώνυμες οι ερωτήσεις στο 'α μπα'.
Όταν υπάρχει απειλή, και τα άγρια θηρία φοβούνται. Δεν είσαι δειλή επειδή φοβάσαι. Φοβάσαι επειδή είσαι έξυπνη και θέλεις να προστατέψεις τον εαυτό σου. Ο φόβος είναι πολύ χρήσιμο συναίσθημα, χωρίς αυτό δεν θα επιζούσαμε. Καλώς χτυπάει γρήγορα η καρδιά σου. Ασπρίζεις επειδή το σώμα σου σε προειδοποιεί. Ο εγκέφαλος σου σε διατάζει ένα πράγμα: να φύγεις. Μην μαλώνεις τον εαυτό σου που νιώθει έτσι. Ακριβώς έτσι πρέπει να νιώθεις, και να κάνεις αυτό που λέει όλη σου η ύπαρξη να κάνεις.
Αυτό που προέχει είναι να βρεθείς σε ασφαλές περιβάλλον. Είναι το πρώτο και το μόνο που έχει σημασία, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον. Είσαι θύμα κακοποίησης, και ο θύτης δεν είναι μόνο ο αδερφός σου. Οι θύτες είναι οι γονείς σου, αλλά εκτός από θύτες, είναι και ηθικοί αυτουργοί. Αυτοί δημιούργησαν αυτή την κατάσταση, εκπαιδεύοντας το ένα παιδί απέναντι στο άλλο, αυτοί είναι που χρησιμοποιούν τον γιο ως μπαμπούλα για να επαναφέρουν το κορίτσι «στην τάξη».
Η σκέψη της αστυνομίας είναι σε πολύ σωστή κατεύθυνση, αλλά σκέψου πώς θα γίνει να φύγεις από το σπίτι και να μείνεις αλλού. Δεν λες αν σπουδάζεις, αν δουλεύεις, αλλά πρέπει να βρεις τον τρόπο. Για την κακοποίηση γυναικών μέσα στην οικογένεια υπάρχουν οργανώσεις που μπορούν να βοηθήσουν και να σε κατατοπίσουν περισσότερο, τόσο για το ψυχολογικό μέρος, όσο και για το νομικό και τελικά, πρακτικό. Δεν γίνεται να φοβάσαι μέσα στο σπίτι σου, και δεν υπάρχει απολύτως κανένας τρόπος να δικαιολογηθεί η συμπεριφορά κάποιου που σε κάνει να φοβάσαι.
Ματώνει η καρδιά μου κάθε φορά που συνειδητοποιώ, ίσως μαζί με εσάς που διαβάζετε, πόσο συχνό είναι το φαινόμενο της κακοποίησης, πόσες διαφορετικές μορφές έχει, και πόσο (ακόμα!) δεν παραδέχονται όλοι και δεν αναγνωρίζουν καν τι είναι κακοποίηση και τι όχι, κατηγορώντας το θύμα. Είναι τόσο διαποτισμένη η κουλτούρα μας από τη βία και τη σιωπή, που ακόμη και τα θύματα δεν καταλαβαίνουν πότε υποφέρουν. Δεν είναι εύκολη εφτάδα η σημερινή. Διαβάστε και παρακάτω.
__________________
5.
Αγαπητή Α,μπα νομίζω πως χρειάζομαι τα φώτα σου.
Καταρχάς να σε ευχαριστήσω για τη στήλη σου, αποτελεί για όλο το αναγνωστικό κοινό που σε ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, μια όαση μέσα στο cyberχάος.
Στο δια ταύτα . Πριν από 4-5 χρόνια γνώρισα και ερωτεύτηκα σφόδρα έναν άντρα 20 χρόνια μεγαλύτερό μου. Αυτός ο άντρας , αν και στα μάτια μου ήταν πολύ γοητευτικός, ήταν ένας άνθρωπος επιθετικός και γενικότερα αυτό που λέμε «πολλά βαρύς». Εφόσον συνδέθηκα μαζί του και έπεσαν οι κλασικοί όρκοι «αιώνιας αγάπης», αντιλήφθην ότι επρόκειτο και για έναν άνθρωπο με σοβαρά προβλήματα κατάθλιψης, ψυχοσωματικά προβλήματα και άλλα ψυχολογικά προβλήματα τα οποία δεν μπορώ να ονομάσω καθότι δεν είμαι ειδικός (πχ. Θεωρούσε πως στις γυναίκες της ζωής του έδινε τα πάντα και όλες τον εγκατέλειπαν ή θεωρούσε πως τον παρακολουθούν, τον καταδιώκουν, ήταν καταστροφολόγος, συνωμοσιολόγος κλπ). Κατά τη διάρκεια της σχέσης, με έβαλε στη διαδικασία να τα πιστεύω και εγώ όλα αυτά και να ακολουθώ σχεδόν τυφλά ό,τι μου ελεγε -δεδομένου ότι είχε πάντα δίκιο- και λίγο καιρό αργότερα διέκοψε την ερωτική σχέση επιβάλλοντάς μου μια «συντροφική» σχέση. Μέσα σε αυτήν την ιδιότυπη σχέση λοιπόν που αναπτύχθηκε, και ενώ υποτίθεται πως ήταν φίλος, πατέρας (τα πάντα εκτός από εραστής), και όλα αυτά καλυμμένα από ένα πέπλο αγάπης, περνούσαμε 24 ώρες το 24ωρο μαζί, με χειραγωγούσε, με έκοψε από όλους και από όλα, με ήλεγχε, περνούσε από τη δουλειά μου συνεχώς (δουλεύαμε κοντά,) με μείωνε και μου έτρωγε και λεφτά. Όλα αυτά συνέβαιναν φυσικά επειδή από τη μεριά του «με αγαπούσε βαθιά» και ήθελε να με κάνει καλύτερη και να μου μαθαίνει πράγματα, και εγώ με τη σειρά μου τα άφηνα να συμβούν διότι αφενός ήμουν ακόμα τσιμπημένη μαζί του (!) και είχα συνηθίσει την καθημερινότητα μαζί του , αφετέρου διότι κάπου μου δημιουργήθηκαν αισθήματα φόβου (μην μου κάνει κακό) και τύψεων (ακόμα και εγώ τον προδίδω και θέλω να τον παρατήσω ενώ με αγαπάει τόσο πολύ). Πέρασε πολύς καιρός για να καταλάβω ότι δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση και κάποια στιγμή αποφάσισα να ξεκόψω. Τελικά , δεδομένου ότι δεν ήταν τόσο εύκολο να ξεκόψω, παραιτήθηκα, άλλαξα πόλη, σήκωνα στην αρχή κάποια τηλέφωνα και τελικά εδώ και κάποιους μήνες δεν ξανασήκωσα τηλέφωνο ούτε επικοινώνησα με κάποιον τρόπο. Και να καταλήξω –επιτέλους- στο ότι ακόμα και σήμερα νιώθω τύψεις και φόβο. Τύψεις γιατί ενώ μου είχε «ανοιχτεί όπως σε κανέναν άλλο, με αγαπούσε βαθιά, μου έμαθε πράγματα», εγώ τον πρόδωσα και τον εγκατέλειψα και δεν με ενδιαφέρει να μάθω τι κάνει γιατί δε θέλω να ξανανιώσω αυτά τα άσχημα συναισθήματα που ένιωθα, και φόβο μήπως μου κάνει κάτι (για παράδειγμα φοβάμαι μήπως το διαβάσει αυτό και τι θα γίνει;). θέλω λοιπόν να σε ρωτήσω αν αυτά τα συναισθήματα (παροδικά μεν, υπαρκτά δε) είναι λογικά ή αν έχω πέσει θύμα ψυχολογικής κακοποίησης. Φυσικά εσύ μπορείς να κρίνεις μόνο από αυτά που σου λέω, και είμαι σίγουρη πως αν έλεγε εκείνος την ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετική. Για τα πρακτικά οι ηλικίες μας ήταν early 20's η δική μου και 40's εκείνου.
Και μια παράκληση προς τους αναγνώστες κυρίως της δεκαετίας των 20: προς Θεού μην αναπτύσσετε σχέσεις με ανθρώπους με μεγάλη διαφορά ηλικίας, τις περισσότερες φορές αυτά που σας χωρίζουν είναι πολλά περισσότερα από αυτά που σας ενώνουν.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγγνώμη για το σεντόνι.
Ναι, είσαι θύμα ψυχολογικής κακοποίησης. Δεν χρειάζεται να ακούσω την δική του πλευρά. Φοβάσαι. Αυτό θα έπρεπε να αρκεί, αλλά έτσι κι αλλιώς, δίνεις στοιχεία που ολοκληρώνουν το πιο κλασικό προφίλ επικίνδυνου, χειριστικού ανθρώπου με πάρα πολλά προβλήματα που σχηματίζει σχέσεις που βασίζονται στον τρόμο. Δεν ξέρει άλλον τρόπο.
Χρειάζεται και άλλος χρόνος για να τοποθετήσεις αυτή την ιστορία στο μυαλό σου εκεί που πρέπει, αλλά πιστεύω ότι είσαι στη σωστή κατεύθυνση. Όμως, θα προσπεράσω μερικά στάδια γιατί νομίζω ότι χρειάζεται. Αυτό που έγινε, δεν έγινε επειδή ήταν πιο μεγάλος από σένα. Δεν ήταν η διαφορά ηλικίας το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν ότι έπεσες πάνω σε έναν άνθρωπο επικίνδυνο. Επικίνδυνος ήταν και στα δεκαπέντε του, απλώς τότε ίσως να μην είχε αναπτύξει όλες αυτές τις μεθόδους χειραγώγησης (τρομοκρατία, έμμεσες απειλές, δημιουργία τύψεων, όρκοι αγάπης). Η διαφορά ηλικίας ίσως να έπαιξε ρόλο για σένα, αν πίστεψες κάποτε (ή αν πιστεύεις ακόμα) ότι είσαι αδύναμη, άρα χρειάζεσαι προστασία, οπότε ένας μεγαλύτερος άντρας θα σου προσφέρει περισσότερη ασφάλεια. Τώρα ίσως ξέρεις, ελπίζω να ξέρεις, ότι η ηλικία δεν συνεπάγεται απαραίτητα εμπειρία ή σοφία. Ότι δεν υπάρχει κανείς που μπορεί να σε σώσει. Και κυρίως, ότι όποιος υπόσχεται ότι μπορεί να σε σώσει, είναι επικίνδυνος. Το μόνο που μπορεί είναι να σου λέει αυτά που θέλεις να ακούσεις.
Δυστυχώς, παρόλο που κατάφερες να ξεφύγεις από μια πάρα πολύ επικίνδυνη κατάσταση, η πλύση εγκεφάλου που έχεις υποστεί δεν σε αφήνει ακόμα να πετάξεις από πάνω τις τύψεις που σου έχει δημιουργήσει. Δεν ήταν αγάπη αυτό που έζησες. Δεν υπάρχει αγάπη που βασίζεται στον τρόμο. Σου έλεγε μεγάλες κουβέντες για να σε δέσει μαζί του και να διστάζεις να φύγεις. Είναι η πιο συνηθισμένη μέθοδος χειραγώγησης. «Θα μου κάνεις εμένα αυτό, που σε αγαπάω;» Από εραστές μέχρι γονείς, είναι το υπερατού μου πιάνει σε ανθρώπους που δυσκολεύονται να δεχτούν ότι πάνω από όλα πρέπει να βάζουν πάντα τον εαυτό τους.
Η ασφάλεια σου είναι το πρώτο σου μέλημα, και το κυριότερο. Αν συνεχίσει να ασχολείται μαζί σου, μην διστάσεις να αλλάξεις τηλέφωνο και να εξαφανιστείς, και αν σε απειλήσει ποτέ, έστω και έμμεσα, κράτα στοιχεία και αποδείξεις της απειλής. Και όταν ηρεμήσεις, είναι καλή ιδέα να αρχίσεις να σκέφτεσαι τι ήταν αυτό που σε τράβηξε σε έναν άντρα που φαινόταν επιθετικός και «πολλά βαρύς». Ήταν απλώς η ηλικία σου, ή ήταν η ηλικία σου σε σχέση με κάτι άλλο; Θα σε τραβούσε αυτός ο τύπος άντρα τώρα, και αν όχι, γιατί; Δε είμαστε αυτά που μας συμβαίνουν, είμαστε όμως οι αντιδράσεις μας, και ό,τι γινόμαστε μέσα από τις εμπειρίες αυτές.
__________________
6.
Αμπα μου, να σου πω τη μοίρα μου. Παντρεύομαι μεθαύριο και είμαι κι έγκυος. Έχεις δει που λένε όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη. Τι να κάνω δεν ξέρω. Τι να φορέσω δεν έχω. Με τον κομμωτή-μακιγιέρ τσακώθηκα γιατί μ' έκανε σα μούμια στην πρόβα. Το δαχτυλίδι μου φαίνεται πως κιτρινίζει και φοβάμαι ότι μας γελάσε ο διαμαντέμπορας. Τόσα χρόνια περίμενα αυτή τη στιγμή και τελικά δεν είχα το χρόνο να απολαύσω την προετοιμασία. Μου έκανε το χατήρι να με πάει ταξίδι σε κοραλλειογενείς υφάλους αλλά τώρα φοβάται το τρομοκρατικό χτύπημα και δηλώνει ότι θα περάσει τις διακοπές στο ξενοδοχείο. Οι γονείς μας πρώτη φορά θα βρεθούνε στο γάμο. Στο τραπέζι πρέπει να κάτσουμε όλοι μαζί χωρίς να γνωριζόμαστε. Σε ποια χώρα να γεννήσω δεν ξέρω. Τι μου προτείνεις για να το απολαύσω και να μην ανησυχω??
Επειδή έχουν ήδη περάσει μήνες από τότε που έστειλες το μήνυμα, φαντάζομαι ότι πλέον ξέρεις ότι αυτά που έβλεπες ως προβλήματα, ήταν χαριτωμένες αναποδιές για ρομαντική κομεντί (όχι από τις καλές. Από κείνες που πρωταγωνιστεί η JLo).Το μόνο που έχω να προτείνω είναι να πας το δαχτυλίδι σε έναν εκτιμητή για να διαπιστώσεις αν αγόρασες διαμάντι ή κανένα γυαλί που ξέβρασε η θάλασσα.
__________________
7.
Αγαπητη Α,μπα Μπήκα σημερα σε ένα κατάστημα ρούχων για να δοκιμασω ένα φόρεμα που είδα στη βιτρίνα κ μου άρεσε. Να σημειωσω ότι στο συγκεκριμένο μαγαζί πρώτη φορά είχα μπει. Το φόρεμα μου άρεσε αλλά επειδή δεν είχα προγραμματίσει οικονομικα την αγορά του (μπήκα παρεμπιπτόντως) Ρώτησα την πωλητρια κ ιδιοκτήτρια του μαγαζιού αν θα μπορούσα να της αφήσω μια προκαταβολή για να μου το κρατήσει κ να περάσω την επόμενη να το πάρω. Μου είπε πως δεν υπάρχει πρόβλημα οπότε κ γω της άφησα ένα ποσό .Αυτή σημείωσε το όνομα μου στη σακούλα με το φόρεμα και το έβαλε στην άκρη. Τότε εγώ της ζήτησα ευγενικά να μου δώσει απόδειξη για το ποσό που κατέβαλα και αυτή μου απάντησε ότι θα μου κόψει αποδείξει μια και καλή όταν το εξοφλησω όλο. Τότε της απάντησα ότι θα πρέπει να έχω στα χέρια μου κάποιο αποδεικτικό ότι κατέβαλα το ποσό για το συγκεκριμένο φόρεμα
Ή απάντηση της ήταν με τόνο επιθετικό "δε κατάλαβα δηλ. Δε με εμπιστευεστε;" αυτό που σκέφτηκα αυθόρμητα να πω αλλά τελικά δεν το είπα ήταν "γιατί να σας εμπιστευτω σας γνώριζα κ από χθες;".Ήταν αυτό που ζήτησα αγενες; Όταν μου είπε ότι δεν την εμπιστευομαι ενιωσα ότι την προσβαλα.
Αν η συναλλαγή βασίζεται σε εμπιστοσύνη, γιατί δεν σου δίνει το φόρεμα χωρίς καμία απόδειξη, για να την πληρώσεις εσύ μετά από κανέναν μήνα;
σχόλια