ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα στην lifoπαρέα,είμαι 23 ετών.Ακολουθεί μεγάλο κείμενο.Όταν ήμουν 12 ετών η μητέρα μου διαγνώστηκε με καρκίνο και μάλιστα σε πολύ προχωρημένο στάδιο,οι γιατροί της έδιναν 6 μήνες ζωή.Ο πατέρας μου λόγω δουλειάς έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι και όλη την κατάσταση μετά την εγχείρηση και τις θεραπείες την βίωνα εξ ολοκλήρου εγώ.Δεν καταλάβαινα τότε πως τα γεγονότα αυτά με επηρέαζαν ήμουν μικρό ανώριμο παιδί δεν είχα καταλάβει την ακριβή σοβαρότητα της κατάστασης ούτε τίποτα.Παρόλα αυτά στεκόμουν στην μητέρα μου πάντα.Γεγονότα έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου,να γυρίζω κάθε μέρα από το σχολείο και να βλέπω την μητέρα μου στο κρεβάτι σε άθλια κατάσταση να παραμιλάει πως θα πεθάνει και εγώ μόνος να της κρατάω το χέρι,άλλες φορές να χάνει πλήρη επαφή με το περιβάλλον και εγώ να προσπαθώ να την κάνω να μου πει μια κουβέντα με δάκρυα στα μάτια,ώρες ώρες να μου λέει να μην φοβάμαι ότι θα είναι πάντα μαζί μου ακόμα κι αν είναι μακρυά,να προσπαθεί να μου μάθει πράγματα γενικά για την ζωή καθώς έλεγε δεν ήθελε να πεθάνει και να μην τα ξέρω,εγώ αρνούμενος να το δεχτώ να μου λένε οι συγγενής μου ότι η μαμά μου δεν θα ξαναγίνει ποτέ όπως πριν ακόμα και να επιβιώσει.Η μητέρα μου επιβίωσε και ακόμα και σήμερα είναι πολύ καλά και 6 χρόνια χωρίς θεραπείες και με καλές εξετάσεις.Ωστόσο αυτά τα γεγονότα και άλλα πολλά με έχουν στιγματίσει,κάποιες φορές θυμώνω γιατί ήμουν ένα μικρό παιδί που είχε ανάγκη την μητέρα του και της στάθηκα σχεδόν μόνος,παρατούσα διάβασμα φίλους τα πάντα γιατί φοβόμουν ότι θα πεθάνει,νόμιζα ότι όσο ήμουν δίπλα της θα έμενε ζωντανή.Θυμώνω γιατί ο αδερφός μου δεν μου στάθηκε ποτέ αν και ήταν εκτός Ελλάδας τότε.Θυμώνω γιατί κλεινόμουν στο δωμάτιο μου και έκλαιγα με τις ώρες στο πάτωμα.Θυμώνω γιατί ώρες ώρες η μαμά μου έλεγε πως μόνη της το πέρασε όλο αυτό,γιατί δεν κατάλαβε ποτέ πως εγώ ουσιαστικά μπορεί να μην έκανα τίποτα πρακτικό για να την βοηθήσω και όλα αυτά ήταν σχεδόν μηδαμινά μέσα στην άθλια κατάσταση που ήταν αλλά εγώ σχεδόν κάθε βράδυ έκλαιγα και κάθε μέρα φοβόμουν και αυτό κράτησε 4 χρόνια.Είμαι σίγουρος πως δεν θα τα ξεχάσω ποτέ απλώς δεν ξέρω,αν επισκεφτώ ψυχολόγο θα με βοηθήσει? δεν ξέρω καν γιατί τα έγραψα όλα αυτά.Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.