Πριν από 10 χρόνια περίπου, για το τεύχος Θεσσαλονίκη της LIFO, είχα περάσει μια ολόκληρη ημέρα στην Ναυαρίνου.
Σήμερα έπεσα πάνω στις φωτογραφίες που δεν είχαν μπει, εικόνες γατιών στα αρχαία (τραβηγμένες όλες απ' τον Γιώργο Κοκονίδη) τότε που η απόκτηση μιας γάτας ήταν μεγάλο μου όνειρο.
Κι αντί να κοιτάζω τον πεζόδρομο που έσφυζε από -ανθρώπινη- ζωή, τα μαγαζιά ή έστω τα αρχαία, παρατηρούσα σαν υπνωτισμένος τις γάτες στα αρχαία.
Από μικρός αγαπούσα τη Ναυαρίνου γιατί συνδύαζε τα αρχαία με τα σύγχρονα, γιατί συνέχεια γινόταν κάτι και γιατί είχε ένα βιβλιοπωλείο που πουλούσε ξένα μουσικά περιοδικά - εκεί πήγαινα και έπαιρνα το Bravo και το Smash Hits στα τέλη των '80ς αρχές '90ς. Κι ακόμα το έχει, όπως και ένα σωρό τοστάδικα, μερικά δισκάδικα με βινύλια και το Πάρε Δώσε με τα παλιά περιοδικά και βιβλία.
Τα αναστηλωμένα Ανάκτορα του Γαλεριου είναι επισκέψιμα εδώ και χρόνια και μάλιστα βραβεύτηκαν από την Europa Nostra. Όμως οι επισκέπτες είναι λίγοι, παρόλο που ο περίπατος στο ξύλινο μονοπατάκι είναι μια εμπειρία συναρπαστική. Οι γάτες είναι, τελικά, οι πιο συχνοί επισκέπτες τους. Τι επισκέπτες – μόνιμοι κάτοικοι.
Δεκάδες γάτες ζουν μέσα στις υπαίθριες κάμαρες, παίζουν στις αναστηλωμένες κολώνες, ζευγαρώνουν εκεί που ήταν τα λουτρά, τσακώνονται στις παλιές αυτοκρατορικές κρυψώνες. Δεν περνάει δευτερόλεπτο που να μην εμφανίζεται μια νέα γάτα, που να μη γίνεται κάποιος τσακωμός ή συμφιλίωση, που να μην κάνουν τα αδέσποτα γατιά κάτι αστείο, χαριτωμένο ή άξιο προσοχής. Για τις ίδιες τις γάτες τα ανάκτορα πρέπει να είναι κάτι σαν την Disneyland.
Σαν να παίζουν σε ένα ζωντανό 24ωρο ριάλιτι, οι γάτες της Ναυαρίνου ζουν τη ζωή τους σε κοινή θέα, προσφέροντας συνεχές θέαμα στους γατόφιλους θαμώνες της Ναυαρίνου. Μόνο που το σκηνικό τους δεν είναι ένα ριαλιτόσπιτο στην Παιανία, αλλά τα πανέμορφα, επισκέψιμα Ανάκτορα που είχε χτίσει ο αυτοκράτορας Γαλέριος το 300 μ.Χ., στο κέντρο της Ρωμαϊκής Θεσσαλονίκης.
