ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι κορίτσι, στα 19!! Στα 14 μου έκανα μια σχέση με κάποιον ο οποίος μου έλεγε συνεχώς "είσαι σαν φάλαινα".. Φάλαινα δεν ήμουν..ήμουν 1,65 και 55 κιλά..Ξεκίνησα δίαιτα..η μανία που είχα, η εμμονή..να ζυγισω το φαγητό μου, να βρω τις θερμίδες.. Έλεγα θα φτάσω τα 48 και θα και πανέμορφη..εξαντλητικές δίαιτες..ατέλειωτες ώρες γυμναστική..και η ζυγαριά να πέφτει..πρωτη εβδομάδα 2 κιλά κάτω.. 53! Καιρό μέτα θυμάμαι τη μητέρα μου απο πανω μου να λέει.. Μυρτώ σύνελθε...θα πάμε στο νοσοκομείο.. Και η ζυγαριά να λέει 36.. Το πάτωμα γεμάτο τούφες απο τα μαλλιά μου... Τα κοκκαλα μου φαινόταν τόσο έντονα..τοσο άσχημα.. Το δέρμα μου ηταν πανιασμένο..με σήκωναν να περπατήσω..με έκαναν μπάνιο άλλοι..και εγώ δεν μίλαγα..ειχα οργή μέσα μου..και θλίψη! Δεν μίλαγα σε κανέναν..νομιζα πως ήθελαν το κακό μου όλοι..ενέσεις, οροί και πόνος στη ψυχή μου..κλαμα ατελείωτο ..ήθελα να μαι μονη μου, κανεις δε το σεβάστηκε και ευτυχώς! 5 χρόνια μετά και ζυγιζω 48 κιλά..παλευω ακόμα..η νευρική ανορεξία είναι ασθενεια δεν είναι παιχνιδακι..δεν χάνεις μόνο κιλά..χανεις το μυαλό σου...τον εαυτό σου...την υγεία σου..εχω ένα σωρό προβληματα..αυτο που πόνεσε πιο πολύ ήταν οτι απο τη μια στιγμή στην άλλη η καρδιά μου έγινε προβληματική.. Κανένας δεν αξίζει να σας κλέψει τη ζωή ακόμα και αν είστε φάλαινες.. Ο κάθε άνθρωπος αξίζει για το μέσα του..σημασια δεν έχει αν είσαι όμορφος ή όχι..κοντος ή ψηλός..αν έχεις αναλογίες μοντέλου ή όχι..σημασια έχει να στέκεσαι σαν άνθρωπος με το μέσα σου..ειμαι απο τη γενιά που αυτό το πράγμα δεν ισχύει...εχω νιώσει το ρατσισμό στο πετσί μου..υπηρξα κι γω μια απο αυτές που δεν μίλαγαν στη αποτυχημένη της τάξης..υπηρξα όμως και γω μια αποτυχημένη.. Τώρα πια έχω σώμα μοντέλου..πήρα ύψος, ειμαι αδύνατη ειμαι όμορφη ε? Μέσα μου όμως? Τι ειμαι? Ειμαι χαμένη, μονη μου..κλεισμένη σε μένα..κλεισμενη στο σπίτι μου...ντρεπομαι! Αυτή είναι η λέξη που περιγράφει τι νιώθω.. Ντρέπομαι..εμενα ντρέπομαι που άφησα τον εαυτό μου να γίνει έτσι για χατίρι ενός που δεν το άξιζε..! Ντρέπομαι που με διχνουν όλοι και με σχολιάζουν..ντρεπομαι που με κατέστρεψα..όταν ο καθρεφτης δε εκδικείται αυτό συμβαίνει...δεν ξέρω αν θα γίνω ποτε καλά..αν οι πληγές απο τους εμετους φυγουν..αν σταματήσω να κάνω εμετό γιατί ακόμα μόλις φάω κάνω εμετό..δν ξέρω .ξερω μόνο πως κανένας ποτέ δε θα μου φέρει πίσω τις στιγμές που στερηθηκα..και τον εαυτό μου που έχασα..