Τις προάλλες υπερασπίστηκα το δικαίωμά του να είναι πολιτικός (αλλά ευτυχώς ποτέ στρατευμένος) παρότι το τραγούδι για τον Τσίπρα, το παραδέχομαι, δεν με ξετρέλανε...
Τώρα όμως, χάρη στην Χριστοφίλη άκουσα άλλο ένα νέο του τραγούδι, που όντως μ' άρεσε. Η Παρεξήγηση του Φάουστ, αναφέρεται σε αληθινό συμβάν, όπως σήμερα το πρωί είπε ο ίδιος ο Κωστής σε συνέντευξη του στον Διεση.
Όσα περιγράφονται έλαβαν χώρα πέρυσι στο κέντρο της Αθήνας. Μ' αυτό το τραγούδι δίνει μια ενδιαφέρουσα απάντηση στις απειλές που δέχθηκε πρόπερσι με το παγκάκι.
*Το παγκάκι-gate έγινε πρόπερσι όταν έγραψε στο facebook του:
Αγαπημένε μου συνάνθρωπε,
πόση βία ν' αντέξεις πια σ' αυτό τον τόπο; Βία "κρατική", βία "αντιεξουσιαστική", βία "χρυσαυγίτικη", όλες βίες φασίζουσες και εν τέλει βαθιά εξουσιαστικές. Καταπονημένη και καταπατημένη από δαύτους της καρδιάς μας η μη βία.
Κι αφού μου ζητάς να πάρω θέση επίμονα κι αφού σου πω το προφανές Πρόσβαση στη Γνώση και στη Μόρφωση για Όλους, θα σου τραγουδήσω το υπόλοιπο.
(Σε Μι Ματζόρε )
Καμία αλληλεγγύη στον κανιβαλισμό της απόγνωσης και σε όποιον εκφραστή και εμπνευστή της με οποιαδήποτε ψυχογενή "ιδεολογικά" προσχήματα.
Καμία συμμετοχή στον πιθηκισμό της ιδιοτελούς συμπαράστασης σε άδικα "δίκαιους αγώνες" που φέρουν όπλα φωτιές και δακρυγόνα.
Τέλος,
η ομορφιά θα μας σώσει αγαπημένοι.
Κι αν η φωτιά σου φαίνεται όμορφη, βούτα στα μέσα σου να πιεις λίγο νερό αγάπης. Κάπου θα 'χεις κι εσύ συνάνθρωπε. Θα ξεδιψάσεις.
ΥΓ. Θερμή παράκληση να καθαριστούν τα παγκάκια της Αθήνας από τα χημικά και τις μολότοφ. Θέλω να βγω με το κορίτσι μου σήμερα που 'ναι Κυριακή, να τη φιλήσω σε παγκάκι.
Με αγάπη
Κ. Μαραβέγιας
Το τι είχε ακούσει δεν λέγεται, ειδικά απ' όσους πήραν το υστερόγραφο του κυριολεκτικά. Να ένα σχόλιο για τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν - το είχα διαβάσει σ' ένα status του Αλέξανδρου: «Αλίμονο. Πέσαμε να φάμε τον Μαραβέγια επειδή τόλμησε να μιλήσει εύγλωττα, λυρικά και καθόλου στρατευμένα -αυτό πρεσβεύει, αυτό κάνει καλά- για το μπούχτισμα που έχουμε νιώσει ορισμένοι απέναντι στην αγιοποιημένη καθημερινότητα της βίας.»
Δυο χρόνια μετά: Νέο τραγούδι - Η Παρεξήγηση του Φάουστ
Τώρα, μέσα απ' το τραγούδι του, ο Μαραβέγιας αντικρίζει κατά πρόσωπο τους «εχθρούς» του -αυτήν την αγιοποιημένη βία- και μου θυμίζει Σαββόπουλο της δεκαετίας του '70. Τότε που οι δίσκοι δεν ήταν γεμάτοι με «σ' αγαπώ, με χώρισες, μ' αγαπάς;», που τα τραγούδια ήταν ένα ημερολόγιο της ζωής του καλλιτέχνη, αλλά και της κοινωνίας που ζει. Με τρόπο πολιτικό, αλλά ποτέ στρατευμένο.
Ενώ θα μπορούσε να λουφάξει μ' ένα δίσκο γεμάτο ερωτικά -άλλα λόγια να αγαπιόμαστε- τραγούδια, ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη, μια με τον Τσίπρα, μια με το παγκάκι, ξέροντας ότι θα τσατίσει ακόμη περισσότερο και τους συριζαίους και τους «του χώρου». Κι αυτό πιστεύω πως το εκτιμούν, κατά βάθος, ακόμα και οι «εχθροί» του.
