Εκνευρισμένος Γιούνκερ προς Φάρατζ: Εσύ γιατί είσαι εδώ;

Νοιωθω οτι δεν εχει δωθει μεχρι τωρα η αναλογη σοβαροτητα στο ζητημα του ευρωσκεπτικισμου. Ο ευρωσκεπτικισμος δεν αρχιζει και τελειωνει με τον Φαρατζ και τον Λε Πεν. Τα βιβλια στο ζητημα ειναι απειροελαχιστα. Πριν δυο χρονια ειχε βγει ενα για τον βρετανικο ευρωσκεπτικισμο αλλα δεν καλυπτει ολα τα ηπειρωτικα θεματα. Στις 11 Ιουλιου του 96 ο σπουδαιος πολιτικος αρθρογραφος Tony Judt, ειχε δημοσιευσει στη New York Review, ενα αρθρο με τιτλο-λογοπαιγνιο την ταινια του Ρενουαρ "Ευρωπη : Η Μεγαλη Ψευδαισθηση". Το εκανε βιβλιο και δημοσιευτηκε στη μοναδικη συλλογη για τον ευρωσκεπτικισμο, ενα κολλεγιακο εγχειριδιο προορισμενο για τα ματια της νεολαιας, με τιτλο "Euroscepticism - a reader", (c) 2001. Στο αρθρο λοιπον παροτι παραδεχεται την φυση της γνωστης μεταπολεμικης Γαλλο-Γερμανικης συμμαχιας ( η Γερμανια τον κουμπαρα, η Γαλλια την πολιτικη ), η ολο και αυξανομενη αναγκη για πετρελαιο τα πρωτα εικοσιπεντε μεταπολεμικα χρονια ( το 1970 το πετρελαιο αναλογουσε στο 60% της ευρωπαικης καταναλωσης ενεργειας, τετραπλασιαζοντας την τιμη του μεσα σε διομισυ δεκαετιες ), δημιουργησε τη βαση για την επιστροφη στην ανεργια, οταν η πετρελαικη κριση χτυπα το '74. Αυτο σε συνδυασμο με τη ραγδαια αστικοποιηση επανεφερε την οικονομικη ανασφαλεια που ειχαν να δουν οι ευρωπαιοι απ τα τελη της δ-40. Επιπροσθετα το κρατος προνοιας αντιμετωπιζει τρομερες δυσκολιες να εξυπηρετησει εναν δυτικοευρωπαικο πληθυσμο που γερναει σε ολο και μεγαλυτερα νουμερα, αφου κανει πλεον λιγοτερα παιδια ( απο τα μεσα της δ-60 ενω γνωριζουμε πλεον οτι μετα το 89 αυτο ισχυει για ολη σχεδον την Ευρωπη). Μολις το 1993 ο ρυθμος γεννησεων ανα χιλιους κατοικους στην Ισπανια ηταν 1.1 ενα ιστορικο χαμηλο. Στη βορεια και κεντρικη Ευρωπη ο πληθυσμος ανω των 65 ετων αυξηθηκε σε ποσοστα μεταξυ 12% και 17% ( μετα τα μεσα της δ-60). Με την συνταξιοδοτηση των baby boomers ( τα μωρα του αμεσου μεταπολεμου ) γυρω στο 2010, μια μεγαλη κοινωνικη κριση μπορει να βρεθει προ των πυλων", αναφερει ο Τζουντ. Και συνεχιζει : "Για να ερθουμε να προσθεσουμε την περιβοητη "ερωτηση-μεταναστης". Στο πιο πανω προβλημα της κοινωνικης προνοιας ερχεται να προστεθει σ αυτο το ζητημα της μεταναστευσης απο τις πρωην αποικιες και τα μεσογειακα παραλια. Ηδη απο τις αρχες της δ-60 η δυτικη Ευρωπη γνωριζει για πρωτη φορα σ αυτον τον αιωνα μεγαλυτερα νουμερα μεταναστων απ' οτι εμιγκρεδων. Το 1973, 7,5 εκατομμυρια ξενοι εργατες δουλευουν στη δυτικη Ευρωπη. Το 1990 γυρω στο 6.1 του γερμανικου πληθυσμου, 6.4 του γαλλικου, 4.3 του ολλανδικου και 3.3 του βρετανικου ειναι ξενοι. Τα τελευταια χρονια εχουν υπαρξει προβληματα μεταξυ αυτων και "ντοπιων", ενα πραγμα που γινεται αντικειμενο εκμεταλλευσης απο εξτρεμιστικους και mainstream πολιτικους. Η Ευρωπη δεν εχει παραδοση πολυπολιτισμικοτητας να απορροφησει αυτες τις μαζες, μ αποτελεσμα οι λιγοτεροι τυχεροι "ντοπιοι" αλλα και οι μεταναστες να δημιουργουν κοινοτητες πολιτων δευτερης κατηγοριας, την ιδια στιγμη που η Ευρωπη μπορει να βοηθησει μοναχα στο να απαλυνει τον πονο τους, οχι να διορθωσει τα στραβα. ( Μιαμισυ δεκαετια μετα τα προβληματα αυτα εχουν πιασει στρατοσφαιρα - δεν εχει κανεις παρα να κυτταξει τα προαστια του παρισιου οπως το "department 93" - τους πρωην κομμουνιστες εχουν αντικαταστησει μεταναστες απ το Μακχρεμπ - δικο μου ). Στη συνεχεια ο Τζουντ - ο για χρονια γνωστος καθηγητης στο New York Univ. - αναφερεται στον παραδοσιακο θεσμο του ρετζιοναλισμου σε αντιπαραθεση με αυτον του εθνους-κρατους. Για να ισχυροποιησει την ευρωσκεπτικιστικη του θεση υπενθυμιζει οτι πετυχημενες σχεσεις μεταξυ εθνικοτητων υπηρξαν καλυτερα μεταξυ περιοχων παρα μεταξυ κρατων. Κι οτι αν υπαρξουν νικητες ( που θα υπαρξουν γιατι υπαρχουν χαμενοι ), αυτο θα δημιουργησει ταξικες διαφορες αλλα και διαφορες τοπικιστικου χαρακτηρα. ( Αυτο φανηκε στο Brexit δημοψηφισμα μεταξυ βρετανικης επαρχιας και του αστυ). Τελος, παραδεχεται οτι η μελλοντικη Ευρωπη θα κοντρολαρεται απο την Γερμανια, και εκφραζει τον φοβο οτι καθως η Γερμανια επεκτεινεται και διοικει, η ηπειρος ισως εχει προβλημα εμπλοκης στην εξωτερικη πολιτικη λογω του προσφατου κακου της παρελθοντος ( δινει παραδειγμα την πρωην Γιουγκοσλαβια και την ανικανοτητα της Ευρωπης να σταματησει το αιματοκυλισμα καθως και τα αντι-γερμανικα αισθηματα των σλαβων, την καχυποψια των τελευταιων οτι η Γερμανια παει να εγκαθυδρισει μια γερμανο-καθολικη "Mitteleuropa" ). Οσο απομακρυνομαστε απο τις μερες του δευτερου παγκοσμιου πολεμου πρεπει να καταλαβουμε οτι αυτο που καλουμε Ευρωπη και τα ωφελη της κοινοτητας της, δεν ειναι παρα "τα μεσα" οχι ενας "σκοπος". Κι οτι η "Ευρωπη" ειναι κατι περισσοτερο απο μια γεωγραφικη οντοτητα αλλα κατι λιγοτερο απο μια απαντηση ( στα τωρινα μας προβληματα). Πηγη: a ) The New York Review of Books 1996 / Tony R. Judt και b )18ο κεφαλαιο στο Reader του Ευρωσκεπτικισμου που δημοσιευτηκε το 2001, με εντιτορ εναν ιστορικο του Φρανσουα Μιτεραν, καθηγητη στο κολλεγιο του Αμχερστ, τον Ronald Tiersky.

Παίζουν στην ίδια ομάδα πλέον... Γι αυτο οι αγκαλιές!