ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω τόσο και απελπιστικά άπελπις. Κοιταζω γύρω μου και δεν καταλαβαίνω. Ντιπ. Τι γίνεται ρε παιδια; Υπάρχει αραγε κάπου, κάποια λογική, κάποιο έρμα στον τρόπο με τον οποίο επιλέγουμε να κατασκευάζουμε τις ταυτότητες μας (εννοώ σε προσωπικό, ερωτικό, κοινωνικό, εθνικό-φτου κακα πιπέρι στο στόμα συγγνωμη πατερ μου που εγραψα αυτην τη λέξη, συγχωρα με τον αμαρτωλο-επίπεδο;). Τι διαβολο είμαστε; Και πιο σημαντικό από αυτό, τι διαβολο θέλουμε να είμαστε; Υπαρχει κάποια πυξίδα; Κάποια κατευθυνση συνειδητοποιημένη; Ζούμε σίγουρα σε ενδιαφέροντες χρόνους. Η αριστερα γίνεται δεξια, ο ήλιος ανατέλλει από τη Δύση (the west is the best, get here an we''ll do the rest), οι μαστρωποί και οι μαφιόζοι γίνονται ευεργέτες, οι φελλοί και τα τσουτσέκια κοινωνικοί ταγοί, το σεξ και το γκορ και το μπανιστήρι υψιστες αξίες. Το άτομο γίνεται πλέον το ευρύτατο κοινωνικό μόρφωμα, το πιο σημαντικό είναι να βγαζεις ωραίες σελφι(ζ) -α , πάνω από όλα, καθρεφτη καθρεφτάκι μου ποια είναι η ομορφότερη του κόσμου, εγω. Ψαχνω να βρω ανθρώπους να ακουμπήσω την ψυχη μου, να νιώσω οτι υπάρχει βλέμμα απέναντι που να κοιτάζει το δικό μου και όχι τον εαυτό του στο καθρέφτισμα. Ψάχνω μέσα στα βλέμματα, όχι αλλου, δεν ζητάω πολλα νομίζω, έστω την αμυδρή αίσθηση του συνανήκειν, εστω την αμυδρή αισθηση του "σε καταλαβαίνω, στην ίδια μοίρα είμαστε", και όχι την τυφλή αυτιστική αντιδραση του δεν υπαρχει τίποτα, παρα μόνο το δικιο του ιδιωτη. Δεν βλέπουμε πια ότι είμαστε μόνοι μας, ο καθένας για τον εαυτό του, ο κάθενας μόνος του να τρώει το ιδιο ατελείωτο αγγούρι, αυτό που τρώει ο και διπλανός -και ο παραδιπλανός- του. Ανερμάτιστοι, τυφλοί στο νου, κοιτάζουμε μονάχα τον κοσμο μέσα από γυαλάκια, χωρις πια την αναγκη να νιώθουμε, να βιώνουμε τον γύρω, τον αληθινό κόσμο που αναπνέει, και στενάζει και ματώνει και θνήσκει. (Φαίνεται ότι) εχω ωραία κοιλιά; (Φαίνεται οτι) εχω ωραια βυζιά; (Φαίνεται ότι) εχω ωραία μαλλιά; (Φαίνεται οτι) εχω πολλα λάικς; (Φαίνεται ότι) εχω πολλούς friends; (Φαίνεται ότι) έχω τα βλέμματα πανω μου; Ε, εαν φαίνεται ότι, τότε μπορώ κι εγω να αναφωνήσω "Γιεα μπειμπι, Αι αμ δε μαδερφακινγκ μπεστ". Αμ δε. Συγγνωμη για το παραλλήρημα, θα επανέλθω στην ατομική idiotiki μου τάξη πάραυτα. Προς υπεράσπισή μου, είμαι νέος, ωραίος, καλλιεργημένος και πλούσιος.