ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι άντρας 23 ετών και θα σας διηγηθώ λίγο την πονεμένη μου ιστορία μπας και πάρω λίγο κουράγιο: Σαν άτομο είμαι πολύ εσωστρεφής και ντροπαλός με τις γυναίκες.. Ως εκ τούτου δεν είχα ποτέ σχέση με γυναίκα, παρά μόνο μια εμπειρία εντελώς πλατωνική και παιδιάστικη όταν ήμουν 19 χρονών. Ενώ λοιπόν με τις γυναίκες δε το έχω, γενικά προσπαθώ πολύ στη ζωή μου: Έχω αρκετούς και καλούς φίλους, έχω αρκετά ενδιαφέροντα κτλ.. Φέτος λοιπόν γνώρισα μια κοπέλα 22 χρονών που μου φάνηκε η τέλεια. Ταιριάζαμε πολύ, είχαμε ίδιες απόψεις κτλ.. Πρώτη φορά ένιωσα ότι μπορώ να κάνω σχέση με μια γυναίκα. Να μην τα πολυλογώ τα φτιάχνουμε, όμως αυτή η σχέση κράτησε μόλις 6 μήνες και έλειψε άδοξα από πλευράς μου.. Έληξε διότι εγώ σαν άπειρος εντελώς δόθηκα 100% και παραμελούσα τις ανάγκες μου και τα θέλω μου συνεχώς, ώστε να είναι ικανοποιημένη η κοπέλα.. Ήθελα πολύ να το κάνω, διότι ήταν η πρώτη μου και ήθελα να τα δώσω όλα! Ωστόσο μετά από λίγο καιρό είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη για μένα αυτή η κατάσταση: Η κοπέλα απαιτούσε να βλεπόμαστε καθημερινά, δε ήθελε να ασχολούμαι πολύ με φίλους και τα ενδιαφέροντα μου διότι όπως έλεγε ένιωθε παραμελημένη. Εγώ πάντα υποχωρητικός έκανα συνεχώς πίσω, μέχρι που κάποια στιγμή δεν άντεξα και έσκασα από τη πίεση και την χώρισα... Από τότε νιώθω τύψεις διότι θεωρώ ότι πήρα μια βεβιασμένη απόφαση, και ότι απλώς ήταν λόγω του ότι ήμουν άπειρος και άβγαλτος σε αυτά τα θέματα, και ότι ίσως θα μπορούσα να το χειριστώ διαφορετικά.. Πονάω διότι ήταν η πρώτη κοπέλα που ένιωσα έτσι, και η πρώτη μου εμπειρία σε όλους τους τομείς.. Ξέρω ότι δε ήταν σωστή αυτή της η πίεση, αλλά με πληγώνει επίσης το ότι από όσα έχω μάθει από κοινούς φίλους, αυτή θεωρεί ότι την παραμελούσα και ότι δε έκανα τα πάντα γι αυτή, ενώ δεν ισχύει... Κρίμα διότι την πίστεψα πολύ αυτή τη σχέση.. :/