ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με την κολλητη μου ειμαστε γυρω στα 10 χρονια φιλες.Η ιδια ειναι σε σχεση 7 χρονια με ενα παιδι, το οποιο δεν μπορω να πω, καλο παιδι ειναι, αλλα μεταξυ τους δεν τα βρισκουν καθολου. Ποτε δεν τα εβρισκαν δηλαδη, αλλα πλεον μετα απο τοσα χρονια εχουν βαρεθει κιολας, οποτε τα πραγματα εχουν γινει χειροτερα. Δεν υπαρχει κανενας σεβασμος μεταξυ τους, καμια επικοινωνια κ ολη μερα τσακωνονται. Δεν κανουν τιποτα ενδιαφερον μαζι, ολη την ωρα καθονται σπιτι ή αντε το πολυ πολυ να κανουν καμια βολτα με τα ποδια(δεν οδηγαει κανεις απ τους δυο). Καθε φορα που μιλαει για κεινον εχει μια δυσαρεσκεια στο προσωπο της, την ενοχλουν ολα πανω του, βλεπεις οτι δεν ειναι ευχαριστημενη απ τη σχεση της, αλλα δεν λεει να κανει κατι για να αλλαξει αυτο. Κανεις απ τους δυο δεν προκειται ποτε να παρει την αποφαση να χωρισει τον αλλον, γιατι απλα εχουν βολευτει. Οποτε μενουν μαζι κ βουτηγμενοι μες στη μιζερια. Δεν μ αρεσει να κρινω τις ζωες των αλλων, αλλα στη συγκεκριμενη περιπτωση το κανω, γιατι θεωρω οτι η δικη τους σχεση επηρεαζει πολυ αμεσα τη σχεση μου με τη φιλη μου. Αυτη η μιζερια που πηγαζει απ τη σχεση της επεκτεινεται σε καθε τομεα της ζωης της κ νιωθω οτι ενω θα μπορουσε να ειναι πολυ πιο ευτυχισμενη με καποιον αλλον, η ιδια βαζει ορια στο ποσο ευτυχισμενη μπορει να γινει, μενοντας μ αυτον. Εχω πολυ καιρο να τη δω πραγματικα ευτυχισμενη, εχω καιρο να τη δω να χαμογελαει πραγματικα, τις περισσοτερες φορες που βρισκομαστε απλα γκρινιαζει για κατι που εκανε ο "καλος" της. Κ δεν ειναι το παιδι το προβλημα, γιατι οπως ειπα μια χαρα ειναι, αλλα το προβλημα ειναι οτι μετα απο τοσα χρονια σχεσης εχουν παραγνωριστει κ εχει χαθει καθετι ομορφο στη σχεση τους. Κ το ξερουν κ οι δυο. Αλλα φοβουνται να παρουν την αποφαση του χωρισμου. Οταν σε μια σχεση δεν μπορεις να επικοινωνησεις με τον αλλον, οταν μονο κακα μπορεις να βρεις για κεινον, οταν δεν τον εκτιμας, για μενα δεν υπαρχει καμια ουσια να μενεις μαζι του. Κ δεν ειναι δυνατον η συνηθεια κ ο φοβος για το αγνωστο να σε κρατανε σε κατι τοσο μετριο. Ειναι υποτιμητικο για τον ιδιο της τον εαυτο αυτο που κανει.Οσες φορες τυχαινει να ακουσει κατι για ενα αλλο ζευγαρι, πχ οτι πηγαν διακοπες ή οτι εκαναν τελοσπαντων κατι συναρπαστικο βλεπεις στο βλεμμα της τη ζηλεια για το οτι αλλα ζευγαρια περνανε καλα, ενω εκεινη οχι. Παντα προσπαθει να υποβαθμισει ο,τι καλο ακουσει για αλλα ζευγαρια, για να νιωσει η ιδια καλυτερα που δεν θα μπορουσε ποτε να ζησει κατι τοσο ωραιο με τον δικο της, γιατι η δικη τους καθημερινοτητα ειναι δουλεια-σπιτι. Ακομα κ εγω οταν της λεω μερικες φορες για κανενα δικο μου αγορι ή φλερτ, βλεπω οτι ναι μεν χαιρεται, αλλα ταυτοχρονα νιωθει οτι αυτο που της περιγραφω εχει καιρο να το ζησει, εχει καιρο να νιωσει τη διεκδικηση καποιου κ φυσικα της λειπει. Αλλα εφοσον δεν χωριζει, δεν το κοβω πιθανο να το ξαναζησει συντομα.Ξερω οι περισσοτεροι θα μου πειτε "κ σενα τι σε νοιαζει τι κανει στη σχεση της" κ μην ασχολεισαι κλπ κλπ. Ε δεν μπορω να μην ασχολουμαι κ σας ειπα γιατι. Εχω βαρεθει να βγαινω μαζι της κ να ακουω γκρινια γκρινια κ μονο γκρινια. Καθε φορα τσακωμοι για τον ιδιο λογο, καθε φορα χωρισμος ανα 5 μερες, καθε φορα οι ιδιες ανοησιες. Κ εγω να πρεπει να της δωσω συμβουλη πανω σ αυτα. Τι συμβουλη να δωσω πια? Εχω στερεψει απο ιδεες. Δεν ξερω πια τι αλλο να της πω, αφου την πιο σωστη συμβουλη, δηλαδη το να χωρισουν, δεν προκειται να την εφαρμοσει ποτε. Της λεω να παμε σ ενα παρτυ κ ειτε δεν ερχεται για να μη θυμωσει ο δικος της, ή ερχεται κ μου χαλαει κ μενα τη διαθεση μεταφεροντας μου τις βλακειες που της στελνει ο δικος της. Ε δεν μπορω αλλο. Εχω κουραστει. Δεν μπορω να απολαυσω τιποτα με τη φιλη μου εξαιτιας της σχεσης της. Κ ξαναλεω, δεν φταιει το αγορι της, φταινε κ οι 2. Δεν θελω να κοψω επαφες με τη φιλη μου, γνωριζομαστε απο μικρες κ την αγαπω, αλλα δεν παει αλλο ρε παιδια, δεν μπορω αλλη αρνητικη ενεργεια.