ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα φορέσω ξανά το μπλε πουά φόρεμα που σου άρεσε, θα συναντηθούμε στο γνωστό μας σημείο και θα κατηφορήσουμε την Θεμιστοκλέους. Θα κάτσουμε ξανά στο μικρό σου μπαλκόνι. Θα σου παραπονεθώ για τα λουλούδια σου που τα αφήνεις πάντα απότιστα. "Δεν μπορώ τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις" θα μου πεις. Μα δεν θα θελήσω να καταλάβω. Θα χαθώ και πάλι στην αγκαλιά σου. Θα ακούσω για τις βαρετές μέρες σου στο γραφείο και στο μυαλό μου θα φαντάζουν ως οι πιο ωραίες ιστορίες. Τα δάχτυλά σου θα μπλέξουν με τα μαλλιά μου. Τα χείλη μας θα ενωθούν. Τα σώματά μας θα ενωθούν.Και ύστερα θα έρθει μια μέρα που το σαλόνι σου θα φαντάζει ξένο. Το μπαλκονάκι σου θα είναι υπερβολικά μικρό για να μας χωρέσει και τους δύο. Η μουσική που ακούς θα είναι πλέον εκνευριστική. Τα αστεία μου δεν θα σου φαίνονται και τόσο αστεία. Τα μηνύματα που θα σου στέλνω θα τα διαβάζεις αδιάφορα. "Διαβάστηκε". Θα ξεχνάς να απαντάς. Δεν θα έχεις πια χρόνο. Και για να είμαι ειλικρινής δεν θα με νοιάξει και πολύ. Γιατί θα έχω ήδη φύγει. Θα έχω ήδη διαγράψει τα τραγούδια που μου έγραψες. Η υγρασία του Λονδίνου θα έχει εξαφανίσει κάθε ζεστασιά. Και η απόστασή μας, δεν θα είναι μόνο γεωγραφική. Μα σχεδόν έναν Αύγουστο μετά θα σε ψάχνω ασυνείδητα στους δρόμους της Αθήνας. Θα φορέσω ξανά το μπλε πουά φόρεμα που σου άρεσε μήπως και σου είναι πιο εύκολα να με διακρίνεις στο πλήθος. Και αν τύχει και σε δω, δεν θα σου πω ότι κάθε καλοκαίρι θα μου θυμίζει λίγο από το καλοκαίρι μας. Γιατί το ξέρεις και εσύ άλλωστε. Είμαστε εγκλωβισμένοι σε ατέρμονους κύκλους. Όπου κάθε ιστορία -μικρή ή μεγάλη- πάντα θα τελειώνει. Και θα επαναλαμβάνεται ξανά. Σε άλλα στενά, σε άλλα μπαλκόνια, σε άλλες αγκαλιές.