Στην πρώτη παράγραφο τα λες όλα. Δημιουργείς στο μυαλό σου μία εικόνα για τον άλλο, η οποία δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Προβάλλεις τα δικά σου θέλω και τις δικές σου προσδοκίες. Δημιουργείς ένα είδωλο, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή όπως τον τοποθετείς σε ένα βάθρο, να έρχεται η απομυθοποίηση και να απογοητεύεσαι. Να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου γιατί σε προειδοποιεί. Ενδέχεται να μην μπορείς να το ερμηνεύσεις με τη λογική, αλλά σχεδόν πάντα είναι αλάνθαστο. Ίσως βιάζεσαι να ερωτευτείς και να αποκτήσεις συναισθήματα για τον άλλο, αλλά αυτό είναι κάτι που απαιτεί χρόνο. Χρόνο για να τον μάθεις και να τον γνωρίσεις. Μπορεί στην αρχή να μας ελκύει η εικόνα που βλέπουμε και αυτή που προβάλλει ο άλλος, αλλά μην στέκεσαι εκεί. Ο έρωτας έρχεται και ολοκληρώνεται όταν ερωτευτείς το μυαλό του και τον τρόπο σκέψης του. Μην αποθαρρύνεσαι και μην απομακρύνεις τους ανθρώπους που σε προσεγγίζουν. Αναρωτήσου αν τα άτομα που γνώρισες, θα σε έλκυαν και τώρα. Αποστασιοποιήσου και κρίνε τους σύμφωνα με τη λογική. Είναι πολύ πιθανό να καταλάβεις πως δεν τους ήθελες πραγματικά και όχι απαραίτητα επειδή δεν άξιζαν ως άνθρωποι, αλλά επειδή στην ουσία δεν τους γνώρισες και ούτε εσύ από την πλευρά σου, τους άφησες να σε γνωρίσουν. Τέλος, αφού αγαπάς τον εαυτό όσο λες, να μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από όσα αξίζεις.
12.7.2016 | 18:41
μαλλον μου συμβαινει
αυτο που κοινως λεγεται απωθημενο και μου τα σκαει τωρα ανεξελεγκτα. δηλαδη τον ηθελα τοσο πολυ, δηλαδη ηθελα τοσο πολυ την ιδεα που ειχα φτιαξει για εμας, που επεισα τα μεσα μου οτι αυτο ειναι το αληθινο και αν και η λογικη μου λεει το ακριβως αντιθετο μεσα μου ,η διαισθηση μου, που μαλλον εγινε εμμονη και παραισθηση, οχι μονο λεει οτι ναι αλλα το νιωθει τοσο πολυ, τοσο ζωντανα και αληθινα, που πραγματικα απορω ποση δυναμη εχει πια η φαντασια μου? τοση οσο χρειαζεται για να με ξετιναξει? για να με απομονωσει και να με κανει να μην ζω?θελω να ζησω, οχι να ειμαι στη φαντασια μου, και θα προσπαθησω και αλλο, και ας ειμαι ξεθεωμενη και κλειδαμπαρωμενη. και ας εκανα καποιες προσπαθειες (ξανα και ξανα) που πονεσαν και αυτες. δεν περιμενω τιποτα απο κανεναν πια, και ισως αυτο ειναι πλεον το κακο, αλλα μηπως τελικα ειναι καλύτερα απο τότε που περίμενα ?δεν ξερω με εχετε μπερδεψει, με εχετε κανει καχυποπτη, με εχετε κανει να χασω την εμπιστοσυνη στο σωμα μου, στο μυαλο μου, στη διαισθηση μου, στη καρδια μου ,στα παντα μου. μετα απο αυτο που εγραψα σαν να καταλαβα οτι δεν εχω απολυτως κανενα προβλημα. ο περισσότερος κοσμος που με περιτρυγυριζε δεν ηξερε να εκφραζεται και να αγαπα. ελπιζω οτι θα δω καλυτερες μερες σε αυτο το τομεα. ειμαι μονη μου απο παντα για αυτο τον λογο. ειναι μεγαλη μαλακια οτι εχω γινει καχυποπτη . και λεω οτι ειναι μεγαλη μαλακια γιατι ενω δεν θελω να ειμαι, βλεπω οτι εχει ποτιστει βαθια μεσα μου αυτη η νοοτροπια, που απο την μια ειμαι υπερηφανη για αυτο ,γιατι επιτελους προστατευω τον εαυτο μου, αλλα απο την αλλη νιωθω οτι διωχνω κοσμο μακρυα μου. δεν τους θελω κοντα μου ειναι η αληθεια, γιατι καθε φορα που καποιος ερχεται πιο κοντα θα πει την μαλακια του, θα με κρινει, θα με ψυχαναγκασει και δεν ξερω και εγω τι αλλο. τι στο διαολο? ολοι ετσι ειναι?κανεις σας δεν μπορει να ειναι ελευθερος και ευγενικος μεσα σε μια σχεση?κοντευω 40 και δεν εχω κανει ακομα καποια ικανοποιητικη σχεση.(ναι ακουγεται και ειναι φοβερο)και ναι εχω κανει ψυχοθεραπεια καποια χρονια και συνεχεια ακουγα την καραμελα αγαπα τον εαυτο σου. με λατρευω παιδια, θεωρώ οτι ειμαι οτι πιο πολυτιμο έχω και δεν νομιζω οτι ειναι αυτο το προβλημα μου. μικρη ειχα αυτη την απιστευτη αυτοπεποιθηση που με εκανε να χορευω οπου ακουγα μουσικη και την θυμαμαι ακομα αυτη ητν αισθηση.εχω σταματησει να χορευω εδω και χρονια....με καναν να σταματησω αλλα δεν επρεπε , επρεπε να τους πω να πανε να γαμηθουν και να συνεχισω τον χορο μου.αυτο ηταν το μοναδικο μου λαθος.βασικα πρεπει να βγαινω περισσοτερο εξω, δηλαδη ειναι πιο απλα τα πραγματα απο οτι τα περιγραφω.οποιος το διαβασε,καλα έκανε. καταλαβε όμως?
4
