__________________
1.
Αγαπητή Α, Μπα
Ήθελα να σε ρωτήσω, οταν σε απασχολεί-προβληματιζει κάποιο θέμα, κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό κλπ. για το οποίο δεν γνωρίζεις πολλά πράγματα πως το προσεγγίζεις? Από που ξεκινάς την έρευνα σου και με ποιο τρόπο την συνεχίζεις? Έχεις κάποια συγκεκριμένη μεθοδολογία? τα φιλιά μου-nikos
Αν είναι θέμα ειδησεογραφικό, ψάχνω τι γράφουν οι πέντε έξι μεγάλες εφημερίδες (New York Times, Guardian και τα ανάλογα). Αν είναι κοινωνικό-επιστημονικό-ιστορικό ψάχνω τα links που βρίσκονται στο κάτω μέρος της Wikipedia. Η Wikipedia είναι καλή αρχή για της πηγές της. Από τις πηγές της Wikipedia βρίσκεις άλλες πηγές.
Γενικά, για να ξέρει κανείς αν χρειάζεται να κάνει τον κόπο να διαβάσει κάτι, βλέπει αν αυτό που διαβάζει έχει υπογραφή, αν αυτός που υπογράφει έχει τα εφόδια και το βιογραφικό για να γράφει για αυτό το θέμα, κι αν βάζει πηγές που μπορούν να ανιχνευτούν (και από τις πηγές του μπορεί ένας αναγνώστης να βρει κι άλλες πηγές, προς τα πίσω).
__________________
2.
Α,μπα μου καλησπέρα,
Σε διαβάζω καθημερινά τα τελευταία χρόνια και πραγματικά απολαμβάνω τον τρόπο που γράφεις, τον δυναμισμό σου, την αποφασιστικότητα, το ενδιαφέρον με το οποίο προσεγγίζεις κάθε ερώτηση. Ήρθε λοιπόν και η σειρά μου να ρωτήσω τη γνώμη σου. Τους τελευταίους 5 μήνες βρίσκομαι με έναν άνθρωπο οποίος κάνει χρήση κοκαΐνης και αλκοόλ. Μιλάμε για πολύ, αν και δεν ξέρω κατά πόσο αυτό μπορεί να φτάνει τα όρια του εθισμού. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει πόσο συχνά κάνει, πλέον όμως αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον έχει πρόβλημα. Ο ίδιος θεωρεί ότι το έχει υπό έλεγχο, ότι τόσα χρόνια δεν έχει ξεφύγει. Όμως η μελαγχολία του, το άγχος του, η έλλειψη ενθουσιασμού, το ότι γενικά είναι ψυχολογικά σε κακή φάση έχουν αρχίσει να με απασχολούν πολύ έντονα. Δεν ξέρω αν οι φίλοι του βλέπουν το πρόβλημα και δεν ξέρω τι να κάνω και εγώ. Από τη μια θέλω γκόμενο όχι ασθενή και φοβάμαι ότι τα προβλήματα του θα γίνουν δικά μου, από την άλλη φοβάμαι ότι θα είμαι γαϊδούρα άμα τον ξεγράψω, άσε που θέλω να βοηθήσω αλλά δεν ξέρω και πώς. Άσε που καμία φορά σκέφτομαι ότι υπερβάλλω και είναι μια χαρά. Ξέρω ότι αυτός μόνο μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του και ότι και να πω και εγώ δεν θα έρθει η επιφοίτηση στα ξεκούδουνα, αλλά τι μπορώ να κάνω; Σε ευχαριστώ
Όχι, δεν θα είσαι γαϊδούρα αν τον αφήσεις γι' αυτό τον λόγο. Δεν είναι γαϊδουριά να προστατεύεις τον εαυτό σου. Δεν είναι δική σου δουλειά να σώσεις τον κόσμο, εσένα ποιος θα σε σώσει; Άλλωστε, σου ζήτησε κανείς βοήθεια;
Δεν είναι η κατάχρηση το θέμα. Η κατάχρηση είναι αποτέλεσμα, δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα που έχει αυτός ο άνθρωπος είναι η μελαγχολία, το άγχος, η έλλειψη ενθουσιασμού, και ότι γενικά είναι σε κακή φάση και αυτό αρχίζει να σε επηρεάζει.
Νομίζω ότι αν έβλεπες αυτόν τον χαρακτήρα χωρίς την κατάχρηση ουσιών θα είχες λιγότερους ενδοιασμούς να φύγεις. Μην σε πιάνει το σύνδρομο νοσοκόμας, γιατί δεν είσαι. Τα προβλήματα που έχει αυτός ο άνθρωπος θα λυθούν μόνο όταν πεισμώσει και θελήσει να τα λύσει με όλη του την ύπαρξη, και αφού απευθυνθεί σε ειδικούς, που είναι εκπαιδευμένοι για να βοηθούν σε τέτοιες περιπτώσεις. Δεν αρκεί η καλή σου θέληση, όσο καλή κι αν είναι.
__________________
3.
Γεια, ειμαι γκει γυναικα στα 30κάτι και νιωθω στασιμη τα τελευταια χρονια.
Είμαι σε μια δουλεια που μου προκαλει θλιψη, δεν με γεμιζει, δεν υπαρχει εκτιμηση, αναγνωριση, αλλά ούτε και λεφτα. Νιώθω πως οσο είμαι εκει ειμαι εγκλωβισμένη και δε δινω ευκαιρια να προχωρήσω. Δεν εχω την οικονομικη δυνατοτητα να την παρατησω, αλλά παραλληλα ψαχνω κατι αλλο πιο ενδιαφερον, χωρις αποτελεσμα. Μένω με την οικογενεια μου ακομα, αφου δεν βγαινω οικονομικα και τους βοηθαω οσο μπορώ για να την βγάζουμε όλοι μεχρι το τελος του μήνα. Θα ηθελα να ανεξαρτοποιηθω αλλα δεν το βλεπω τουλαχιστον μεχρι του χρόνου.
Ερωτικά τα τελευταια 8 χρονια εχω κάνει 3 σχεσεις των 2-3 μηνών, οι οποιες δεν αντεξαν περισσοτερο, είτε γιατι δε γουσταρα εγώ, είτε αυτές. Η μοναξιά ποτε δε με ενοχλησε, τωρα με ενοχλεί κάπως, αλλά όρεξη για καινουριες γνωριμίες δεν έχω ιδιαίτερα. Άντε βγάλε συμπερασμα.
Γενικοτερα είμαι κλειστο άτομο, πεισματαρα, περηφανη, αισιοδοξη, με χιουμορ και λιγους φίλους που δεν βρισκομαστε συχνα λογω οικογενειακων τους υποχρεωσεων ή βαρεμάρας μου. Η ζωή μου είναι δουλειά και σπίτι με ελάχιστες εξόδους.
Νιωθω στασιμη στη ζωη, κενή συναισθηματικά , χωρις κανένα ενδιαφερον και απογοητευμένη απο τον εαυτό μου. Έχω χασει την αυτοπεποιθηση μου, την αισιοδοξία μου και νιώθω πως αποκτώ και πολλά κόμπλεξ με πρωτο και καλύτερο αυτό της κατωτερότητας. Ειδικά αν συγκρίνω τη ζωή μου με ζωές συνομιλικων μου, λεω απλά χέστο. Δε θυμαμαι να εχω νιωσει χειροτερα με τον εαυτο μου.
Κάποτε την παλεύω με χιούμορ και κάποτε απλά δεν την παλευω αλλο. Θέλω να κάνω επανεκκίνηση ή να βρεθω κάπου αλλού με άλλα δεδομένα. Κάποτε σκεφτομαι πως ετσι είναι η ζωή με τα πανω της και τα κάτω της, αλλα 10 χρόνια στα κατω της, κάτι δε παει καλά ή κατι δεν κάνω εγώ καλα.
Το καμπανακι κτυπησε πριν λίγους μήνες που σκεφτηκα, αν μου έλεγαν πως αύριο θα πεθαινα τι θα εκανα ή τι θα άλλαζα; Κανενας φόβος, κανένα συναίσθημα. Μου φάνηκε λυτρωτικό. Απλά θα περιμενα υπομονετικά το τέλος. Στην ιδέα του θανατου ημουν απλα απαθής. Φοβήθηκα που δεν φοβήθηκα.
Πλεον δεν υπαρχει τόση απάθεια για το θέμα αυτό. Μάλλον κρίση που θα περάσει.
Θελω να το παλέψω και όπου βγει. Ήττα για την ώρα δε δέχομαι. Σκεφτηκα ψυχολόγο να μου δωσει ενα boost up, αλλά πριν σφάξω το 50άρι μου λέω δε στέλω εδώ πρώτα; Ίσως πάρω καμμιά ιδέα και το γλυτώσω.
Και πάντα στο τέλος σκεφτομαι το γνωστο... «Θα μας ερθει καμμιά χαρα και δε θα ξέρουμε πως να την διαχειριστούμε».
Ευχαριστώ για το χρόνο σου.
Lost In Somewhere-Lost In Somewhere
Το «α μπα» δεν μπορεί να σώσει το πενηντάρι, που δεν θα είναι πενηντάρι, θα είναι αρκετά παραπάνω, αν μπεις στην διαδικασία. Αν πας πάντως, κι ελπίζω να πας, μην πας ελπίζοντας να πάρεις boost. Μπορεί –αρχικά- να σε κάνει ακόμη χειρότερα. Ο ψυχολόγος δεν είναι αυτός που θα σου λύσει το πρόβλημα, ή που θα σου δείξει την θετική πλευρά των πραγμάτων. Είναι αυτός που θα σε βοηθήσει να δεις την ρίζα του προβλήματος, και πολύ συχνά η ρίζα είμαστε εμείς οι ίδιοι, και αυτό πονάει πάρα πολύ, μόνο boost δεν το λες.
Υπάρχουν κάποια αντικειμενικά προβλήματα που θα έριχναν τον οποιονδήποτε: μια δουλειά που δεν γεμίζει, συγκατοίκηση με γονείς στα τριάντα, έλλειψη προοπτικής λόγω της γενικότερης κατάστασης στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει ψυχολόγος που μπορεί να σου λύσει αυτά, και αν δεν σε στενοχωρούσαν, τότε θα είχες πραγματικά πρόβλημα. Όμως, έτσι είναι, ή έτσι τα βλέπεις; Εσύ λες ότι η δουλειά δεν σε γεμίζει, αλλά αυτό δεν λέει κάτι για την δουλειά, λέει κάτι για σένα. Δεν μπορώ να ξέρω τι, αν δεν μιλήσεις αναλυτικά για το θέμα, όπως και για το γιατί χάνεσαι με τους φίλους σου (οικογενειακές υποχρεώσεις δεν είχαν πριν;)
Για όλα αυτά, δεν μπορείς να γλιτώσεις το πενηντάρι με το α μπα. Αφού θέλεις να το παλέψεις, και μπράβο σου, πήγαινε σε έναν ψυχολόγο – χωρίς να περιμένεις να σου φτιάξει το κέφι.
__________________
4.
Πως ξεφευγω απ την ανάγκη μου για high?Η πως τη διοχετευω σωστα? Μου έκανε απίστευτο κλικ ο τρόπος που παραλληλιζεις σε απαντησεις τη διαρκή "ανάγκη για επιβεβαίωση ότι εισαι ένα συναρπαστικό, επιθυμητό, σεξουαλικό, κλπ ατομο από κάποιον που θεωρείς καλύτερο" με την ανάγκη για sugar high των παιδιών. Είμαι 24 πλεον. Μετα απο λαμπρη, παχυσαρκη , αγαμη,μαθητικη καριερα, ασχημο φοιτητικο φλερτ με ανορεξια, άφησα μία αξιόλογη θεωρητικά σχολή για να δουλεύω σε υπομετριου φήμης μπαράκια κ να τρώω το πενιχρό μου μεροκάματο σε μαλλιά, ρούχα ,και εντυπωσιακές βουλιμικες κρίσεις, που ακυρώνονται είτε με το συνήθη αηδιαστικο τρόπο ,είτε με συμμετοχή σε μαραθώνιους (no jk),είτε με λιμοκτονία, κ υπερκατανάλωση τσιγάρων κ zero calorie drinks.Στο μεταξύ έχω όλη την επιβεβαίωση που θέλω (εκεί νόμιζα ότι ήταν όλο το θέμα),και έτυχαν εξ ουρανου τον τελευταίο χρονο δύο απανωτές πολύ όμορφες κ υποστηρικτικές σχέσεις μ αμοιβαιότητα κ όλα,π ράγμα που είχα την εντύπωση ότι θα θεράπευε την αρνητική αυτό εικόνα μ και το θέμα με τη διατροφή, αλλά για κάποιο λόγο ούτε καν. Πως βρίσκεις κάτι π να έχει νόημα κ αντίκτυπο μέσα σου(το να φυτέψω βουκαμβιλιες κ να τις δω ν ανθιζουν δε με καλυπτει στην παρουσα φαση) ν το προσπαθήσες ,ν το κυνηγησεις,ν το αποκτήσεις κ ν νιωσεις γ λιγο'μπράβο, αξίζεις, δεν εισαι σπαταλη πορων του πλανητη"?Α κ ν μην είναι αυτοκαταστροφικο (να φτάσω ψ ανθυγιεινα κιλά,να πάω με το γερασμενο παντρεμένο γυναικα αφεντικό μου ,να αγοράσω κτ πανάκριβο που δε θα φοράω σχεδόν ποτέ)?Ξερω ότι ακουγομαι καπως ρεταλι άτομο, αλλα έφαγα τα καλύτερα μου χρόνια να είμαι εσωστρεφής, να περιμένω τον 'ερωτα' κ να μη βλεπομαι. Τώρα πως ν υιοθετήσω μία ισόρροπη σχέση ανάμεσα σε αυτοαξια- σχεση με το άλλο φυλο-body image? Ξερω ότι ρωτάω υλικό για 15συνεδριες με ψυχολόγο αλλά θα θελα μία δική σου νύξη για το προς τα πού πέφτει η έξοδος γιατί σε βρίσκω εξαιρετικά insightful.βασικά αν έχεις ακούσει για intra-personal intelligence,απλώς υποκειμενικά μεν θεωρώ ότι το δικό σου ξεπερνάει το μέσο ψυχολόγο που βαριέται τη ζωή του κ θέλει τα λεφτά μου .ευχαριστώ!- Πριγκίπισσα ροδακινο-χωρις-κουκουτσι
Αυτό που κάνεις τώρα είναι σα να έχεις πονοκέφαλο και να ρωτάς κάποιον να σου εξηγήσει γιατί. Όσο καλός γιατρός και να είναι, δεν μπορεί να σου πει γιατί πονάς αν δεν πεις ένα σωρό άλλα. Κοιμάσαι καλά; Τρως καλά; Βάρος, πίεση, ιστορικό; Εξετάσεις αίματος; Μαγνητική; Πώς να προσπεράσει αυτά τα ερωτήματα και να σου πει γιατί πονάς, όσο αναλυτικά και αν περιγράφεις τον πόνο; Λες πολλά για αυτά που κάνεις, αλλά αυτά είναι επιφανειακές περιγραφές. Καμία νύξη ή ιδέα για την αφετηρία, για τους λόγους που σε κάνουν να φέρεσαι αυτοκαταστροφικά.
Σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη, αλλά αν απευθύνεσαι στο α μπα επειδή πιστεύεις ότι είναι καλύτερο από έναν μέτριο ψυχολόγο, τότε η λύση είναι να πας σε έναν άριστο ψυχολόγο. Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να πας σε ψυχίατρο που ειδικεύεται σε ζητήματα διατροφικής διαταραχής γιατί όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα στο βάρος σου μπορεί να έχουν ταλαιπωρήσει τον οργανισμό σου και είναι καλή ιδέα να κάνεις και γενικότερες εξετάσεις για να δεις πώς πάει η υγεία σου.
Εδώ είναι ένα καλό λινκ για να διαβάσεις λίγο. Είναι απολύτως απαραίτητο να απευθυνθείς σε ειδικό για το θέμα. Μόνο έτσι θα ξεκινήσεις να παίρνεις απαντήσεις σε αυτά που ρωτάς (και το ζήτημα δεν είναι πώς θα υιοθετήσεις μια ισορροπημένη σχέση με το άλλο φύλο και την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, αλλά γιατί δεν έχεις τώρα μια τέτοια σχέση.)
__________________
5.
Γεια σας α μπα! Είσαι τέλεια! Λοιπόν έχω σχέση (αν θεωρείται σχέση) 1 μισή χρόνο είμαι 30 αυτός 25. Είμαστε το πιο υποκριτικο ζευγάρι αλλα μας αρέσει προφανώς! Αυτός είναι πολύ ανασφαλης θέλει συνέχεια να επιβεβαιώνεται γενικά μέχρι στιγμής είχε κ άλλες γυναίκες εκτός από μένα όσες φορές το μαθαίνα παρακαλαει να μη χωρίσουμε επίσης τα παραδέχεται και συχνά ζητάει συγνώμη. Εγώ πάλι δεν είμαι και Αγία έχω κοιτάξει κι άλλους άντρες εκτός από αυτόν βέβαια δεν τα έχει μάθει και δεν θέλω να μάθει είναι πολύ εγωιστικο το ξέρω. Και ρωτώ ενώ θέλω να είναι μόνο μαζί μου, όταν μαθαίνω ότι ήταν με άλλη θυμωνω, ζηλεύω άσχημα αλλά μου περνάει αμέσως, μέσα σε μια μέρα και μετά είμαι μια χαρά! Επίσης και μια από τις κοπέλες που πήγε λέμε και ένα γεια αφού την γνώρισα από κοινού φίλου, μιλήσαμε και τώρα όλα κομπλέ ενω ξέρω με αυτή έκανε ΣΕΞ!!! Πως γίνεται να είμαι έτσι; Οι φίλες μου με θεωρούν ανωμαλη. Είμαι; Γιατί δεν είμαι φυσιολογική;
Φυσιολογική είσαι. Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα έχει άπειρες αποχρώσεις. Αν νιώθεις καλά με αυτό, νιώθεις καλά. Γιατί να το αλλάξεις; Αυτό που νομίζω ότι χρειάζεται διόρθωση στην περίπτωση σας είναι τα ψέματα. Γιατί δεν κάνετε μια ειλικρινή κουβέντα; Αν θέλετε να είσαστε μαζί, και να συμφωνήσετε να έχετε εξτραδάκια (με τους όρους που θα βάλετε μεταξύ σας), γιατί όχι; Σίγουρα δεν θα είσαστε οι πρώτοι που το κάνουν. Αν είναι όλα ανοιχτά, θα είσαστε ακόμη καλύτερα.
Αν θέλεις οπωσδήποτε να απατάς και να το κρατάς μυστικό, τότε αλλάζει το πράγμα.
__________________
6.
Γειά σου Λένα!
Σου γράφω για να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Αν προκύψει στο τέλος ερώτηση θα το στείλω.
Βρισκομαι στην τέταρτη εβδομάδα του μεταπτυχιακού μου στο Βερολίνο και νομίζω οτι εχω κάνει λάθος επιλογή.
Τον οκτώβριο που μας πέρασε κατάφερα να τελιώσω μετα κόπων και βασάνων ενα απαιτητικό προπτυχιακό στα Μαθηματικά και Οικονομικά και έκανα αμέσως αιτήσεις για μεταπτυχιακά. Αποφάσισα να συνεχίσω στον τομέα των χρηματοοικονομικών και ενα απο τα πανεπιστήμια επέλεξα να είναι στο βερολίνο, καθώς πάντα με ενθουσίαζε η ιδέα να ζήσω εδω. Έγινα δεκτή, ενθουσιάστηκα, αγχώθηκα, δεν έβρισκα σπίτι, λάμβανα συγχαρητήρια απο παντού, βρήκα σπίτι, ξεκίνησα μαθήματα ΜΠΑΜ! Νιώθω σαν να ξυπνάω απο όνειρο και να συνειδητοποιώ οτι βρίσκομαι κάπου που δεν θα έπρεπε. Το πρώτο σοκ της νεας ζωής φαινεται να έχει περασει, είχα ήδη φίλους εδω και εχω δημιουργήσει μια ρουτίνα παρακολούθησης- διαβασματος- διασκέδασης. Δεν μπορώ να πω οτι δεν μ'αρέσει το αντικείμενο, μπορώ να πω ομως αυτη τη στιγμή με σιγουριά οτι δεν είναι αυτο που με φαντάζομαι να κάνω στη ζωή μου. Βλέπω τους 'συναδέλφους" μου να έχουν πάθος, αγάπη, ακόμη και φυσική κλίση στο αντικείμενο πράγματα που εμένα μου λείπουν. Μου φαίνεται ενδιαφέρον, αλλά μεχρί εκεί και αντικειμενικά δεν είμαι καλή. Αν υπάρχει κάτι που λέγεται ¨κλίση¨ στον καθένα μας, η δική μου είναι οι ξένες γλώσσες και το ¨πάθος" μου είναι η μόδα. Και δεν εννοώ οτι ζω για να ψωνίζω...Ειλικρινά νομίζω οτι όποιος το διαβάσει αυτο θα γελάσει με το ενα ακόμη κοριτσάκι που του αρέσει η μόδα, και γελούσα και εγώ μαζί, γι'αυτό μέχρι τώρα όσες σκέψεις εχω κάνει στο θέμα τις έχω ακυρώσει. Νιώθω λες και μιλάω για απαγορευμένο έρωτα, αλλά είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ξυπνάω, το μόνο που με ηρεμεί όταν έχω άγχος ή στεναχώρια, με εμπνέει αφάνταστα και νιώθω οτι είναι δικό μου. Διαβάζω βιβλία, ψάχνομαι στο ιντερνετ, σχεδιάζω, περνάω ώρες σε εκθέσεις. Έχω ήδη κοιτάξει προγράμματα που θα μπορούσα να ξεκινήσω καθώς και τρόπους να τα χρηματοδοτώ εργαζόμενη παράλληλα. Έχω δείξει ¨δουλειά" μου σε φίλη μου σχεδιάστρια για να ξέρω αν όντως έχω δυνατότητες ή αν απλά είναι μια φούσκα στο μυαλό μου και είχα την απόλυτη υποστήριξή της. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να πάρω την απόφαση και αναρωτιέμαι γιατί έκανα τέτοια χαζομάρα με το μεταπτυχιακό. Γιατί άργησα τόσο πολύ να ωριμάσω? Και είμαι τώρα αρκετά ώριμη? Ξέρω οτι δυσκολεύτηκα άπειρα στο προπτυχιακό γιατί γενικά η επιλογή μου είχε επηρεαστεί πολύ απο το οικογενειακό μου περιβάλλον. Γιατί συνέχισα έτσι? Και πως θα κάνω την κωλοτούμπα τωρα..? Είμαι έτοιμη να την κάνω αλλα είναι πολύ έντονο το σφίξιμο στο στομάχι απο την "αποτυχία' του μεταπτυχιακού. Η οικογένεια μου δεν ξέρει τίποτα ακόμη, οι κοντινοί μου φίλοι και το αγόρι μου το θεωρούν αυτονόητο οτι πρέπει να το κάνω. Και αυτο που βλέπω καθαρά είναι οτι είναι ο τομεας που θέλω τόσο πολύ να περάσω ώρες διαβάζοντας, σχεδιάζοντας, κάνοντας styling και ετοιμάζοντας εκθέσεις δουλεύοντας υπερωρίες χωρίς ύπνο.Και όλα αυτά μαθαίνοντας παράλληλα ξενες γλώσσες για να μπορώ να επικοινωνώ τη δουλειά μου καλύτερα. Δεν θα είναι εύκολο αλλά θα είναι υπέροχα. Ρε γαμώτο έχω βουρκώσει μόνο που τα σκέφτομαι. Νομίζω θα το κανω.
Πολύ μου άρεσε αυτό που διάβασα, ειδικά όπως καταλήγει στο τέλος. Μόνη σου ρώτησες, μόνη σου απάντησες. Πολύ αισιόδοξο όλο. Σου εύχομαι τα καλύτερα. Στείλε μου πρόσκληση για την πρώτη σου επίδειξη.
__________________
7.
Αγαπητή Α, μπα;
Καταρχάς συγχαρητήρια για την στήλη σου. Με έχεις βοηθήσει πάρα πολύ να απενοχοποιήσω τον εαυτό μου ως γυναίκα και σε ευχαριστώ γι'αυτό.
Είμαι 30 ετών και τα τελευταία πέντε χρόνια ζω στην Γερμανία. Ζω μαζί με τον τριετίας αγόρι μου (ντόπιος) με το οποίο έχω μια πολύ κακή σχέση-πράγμα που φαινόταν από την αρχή. Παρόλα αυτά αγνόησα όλες τις καμπάνες που χτυπούσαν ηχηρότατά και έμεινα με πείσμα μαζί του. Είναι άνθρωπος δύσκολος και από πολύ προβληματική οικογένεια. Λέει ότι έχει κάποια ψυχική ασθένεια που δεν ξέρουμε τι είναι και επειδή δεν έχει λεφτά δεν μπορεί να πάει σε ψυχίατρο και το σύστημα τον χαντακώνει και δεν έχει βοήθεια από πουθενά κτλ κτλ. Είναι 32, άνεργος, κάθεται όλη μέρα σπίτι παίζοντας play station και καπνίζοντας χόρτο και ζει από λεφτά του κράτους. Δεν έχει σπουδάσει τίποτα, δεν έχει οικογένεια να τον στηρίξει και γενικά δεν έχει στον ήλιο μοίρα που λένε. Εγώ κάνω διδακτορικό, πληρώνομαι, ταξιδεύω, βγαίνω αλλά αυτός δεν ακολουθεί. Το τελευταίο τρίμηνο είμαι στην Ελβετία για έρευνα και αυτός είναι σε πλήρη κατάθλιψη. Δεν αντέχω άλλη αυτή την μιζέρια. Τον έχω χιλιοπαρακαλέσει να πάει σε ένα γιατρό αλλά με έχει στο περίμενε. Τον Μάιο προσπάθησε να αυτοκτονήσει μπροστά στα μάτια μου και τώρα φοβάμαι ότι αν τον αφήσω θα βλάψει τον εαυτό του επειδή είμαι το μόνο άτομο που έχει στον κόσμο. Αυτό εμένα μου έιναι τεράστιο βάρος αμπίτσα μου. Με την οικογένειά του έχει κόψει κάθε επαφή και δεν έχει κανέναν να τον προσέξει. Θέλω όταν γυρίσω στην Γερμανία να πάω να πάρω τα πράγματά μου και να εξαφανιστώ αλλά φοβάμαι τόσο πολύ μην κάνει κακό στον εαυτό του. Θα με σημαδέψει για πάντα κάτι τέτοιο. Είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση αλλά δεν μπορώ να τον βοηθήσω. Θέλω να προστατέψω τον ευατό μου γιατί κι εγώ αναρρώνω από κατάθλιψη δύο ετών με φάρμακα και ψυχοθεραπεία. Δυστυχώς σταμάτησα τον ψυχολόγο επειδή μπόρεσα να σταθώ στα πόδια μου αλλά τώρα τον χρειάζομαι ξανά. Θα με τρελάνει αυτός ο άνθρωπος ρε αμπα. Τον λυπάμαι πάρα πολύ και θέλω να τον βοηθήσω και να είναι καλά αλλά δεν θέλω να έίμαι το κορίτσι του πια. Έχω υποφέρει σε αυτήν την σχέση από αλκοόλ, ανεργία, ναρκωτικά και ψυχική ασθένεια. (Μα κι εγώ στραβή ήμουν, που πήγα κι έμπλεξα;;) Δεν ξέρω τι να κάνω, καμία συμβουλή;
Να πας αμέσως ξανά σε ψυχολόγο και να ξεμπλέξεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Έπρεπε να είχες φύγει προ πολλού, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
Μάζεψε τα πράγματα σου και φύγε. Τώρα, άμεσα. Για το θέμα της αυτοκτονίας βρες την υπηρεσία που ασχολείται με τέτοιες περιπτώσεις, στη Γερμανία είσαι, σίγουρα θα υπάρχει, πες τους ότι υπάρχει άτομο που κινδυνεύει και άσε το σύστημα να ασχοληθεί. Είναι πολύ πέρα από τις δυνάμεις σου αυτό που ζεις, πάρα πολύ πέρα από τις δυνάμεις σου. Φύγε γρήγορα πριν γίνεις χειρότερα και χάσεις τη δύναμη σου. Αν μείνεις, δεν θα τον σώσεις. Θα καταστραφείτε και οι δύο. Δεν κερδίζει κανείς από αυτό.
Οι λόγοι που σε έκαναν να μείνεις με αυτόν τον άνθρωπο (το πείσμα που λες) ενώ ήξερες από την αρχή ότι δεν έπρεπε είναι το πρώτο που πρέπει να συζητήσεις με τον ψυχολόγο σου. Πείσμα γιατί; Επειδή κατά βάθος πιστεύεις ότι είσαι πολύ δυνατή και τα καταφέρνεις όλα; Ή επειδή πιστεύεις ότι σου αξίζει κάτι τέτοιο, επειδή έχεις ιστορικό κατάθλιψης και σου φάνηκε οικείο; Ή κάτι άλλο; Πολύ σοβαρά θέματα που πρέπει να καταλάβεις πολύ καλά για τον εαυτό σου, γιατί κινδυνεύεις να κάνεις στο μέλλον κι άλλα τέτοια λάθη, και να μην μπορείς να φύγεις πακετάροντας μια βαλίτσα.
Αν διαβάζεις στείλε μήνυμα ότι έφυγες και είσαι καλά.
σχόλια