ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο που να αρχισω δεν ξερω. Τα πραγματα στην ζωη μου δεν πηγαιναν ποτε καλα αλλα παντα παλευα για να κερδισω ομως αυτο που μου εμενε ηταν μια πικρη γευση. Ξεκινησα οπως ολοι με ονειρα, τελειωσα το πανεπιστημιο (ονειρο καθε μαθητη) με καλο βαθμο, εκανα μεταπτυχιακο και ήλπιζα πως ηταν θεμα χρονου να βρω κι εγω μια δουλεια για να κανω το ξεκινημα μου. Δυστυχως με την ολη κατασταση καταλαβαινετε πως θα πραγματα δεν εγιναν οπως τα περιμενα. Μετα φυσικα απο μεγαλη αναζητηση αναγκαστηκα να γυρισω στο πατρικο μου (σε ενα μικρο χωριο της επαρχιας) και να προσπαθησω να κανω απο εκει το ξεκινημα μου. Απο εκει ξεκινουν ολα. Σε ενα σπιτι στο χωριο με τους γονεις συνεχεια μπροστα σου, με μηδαμινες δυνατοτητες για να βρεις δουλεια εδω, χωρις μεταφορικο μεσο για να μπορεις να πας λιγο πιο διπλα μπας και βρεις καμια ευκαιρια, με σχεδον καθολου βοηθεια απο τους γυρω σου διοτι ποιος θα νοιαστει για σενα, βρεθηκα αποκλεισμενη σε μια κατασταση που δεν αντεχεται. Οι "φιλοι" εχουν ολοι εξαφανιστει ή καλυτερα εμφανιζονται οποτε και αν θελουν διοτι ειναι σε σχεση και δεν εχουν χρονο για τιποτε αλλο και παντα κανονιζουν χωρις φυσικα να σε συμπεριλαβουν διοτι δεν εισαι ζευγαρι οποτε δεν κολλας με αυτους. Ετσι ακομη και ο καφες στην παρακατω καφετερια αποτελει πλεον κοσμοιστορικο γεγονος για μενα. Εχω κλειστει απο ολους και απο ολα οχι επειδη το διαλεξα αλλα γιατι με αναγκασαν ολοι να το κανω. Ακομη και η ιδια μου η αδερφη δεν με υπολογιζει που ενω φαινεται απο μακρια πως μαραζωνω αυτη εχει σχεδια μονο για το αγορι της. Δεν εχω κανεναν πλεον και θεωρω οτι ουτε οι ιδιοι μου οι γονεις καταλαβαινουν τι περναω. Δεν θελω να ειμαι αχαριστη διοτι ενα πιατο φαγητο και την στεγη μου την εχω αλλα ειμαι μονη μου και παλευω μονη μου χωρις να εχω δει αποτελεσμα. Δεν ξερω ποσο θα αντεξω ακομη αλλα νομιζω οτι δεν εχω αλλες δυναμεις. Η μονη μου ανασα, η μιση ωρα βολτα που πηγαινω για να περπατησω μεσα στο χωριο γιατι σπιτι σκαω δεν μπορω. Συγνωμη αν σας κουρασα αλλα ηθελα να το μοιραστω με καποιον ολο αυτο...Παναγιωτα