ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όχι απλά δεν το έχω ανάγκη αλλά δεν μου βγαίνει κιόλας. Δεν είναι πως όλα στην ζωή μου είναι φανταστικά και όπως όλοι μας έχω και εγώ πράγματα για τα οποία θα μπορούσα να παραπονιέμαι. Απλά όταν το κάνω αισθάνομαι εντελώς αδύναμη σαν να αποποιούμαι την ευθύνη της ζωής μου. Είμαι καλωδιώμενη να βλέπω όποια δυσκολία σαν πρόκληση , σαν παιχνίδι, ακόμη έχω την παιδιάστική ιδέα πως κάποτε όλα θα είναι ακριβώς όπως τα θέλω. Δεν έχω τα κότσια να παραδεχθώ στον εαυτό μου πως κάτι πάει σκατά ή πως μια κατάσταση δεν επιδέχεται βελτιώση, απλά δεν γίνεται! Στο μικρό μυαλό μου βλέπω την ζωή, σαν έναν δρόμο, που εγγυημένα καταλήγει σε μια ωραία παραλιά. Εγγυημένα όμως! Άρα πιέζω τον εαυτό μου να οδηγήσει, για να φτάσω εκεί γρηγορότερα. Το ξέρω πως θα φτάσω εκεί και για αυτό δεν παραιτούμαι. Είναι σαν να πηγαίνω εκδρομή, όταν παει κάποιος εκδρομή και είναι ενθουσιασμένος για τον υπέροχο προορισμό που τον περιμένει, δεν πτοείτε από την ζέστη, από την κίνηση στον δρόμο από ένα σκασμένο λάστιχο ίσως, αντιθέτως χαίρεται πριν καν φτάσει.