ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επηρρεασμένη από τη συνήθης φράση "κάποιος που σου φέρθηκε άσχημα σημαίνει πως του το επέτρεψες εσύ να το κάνει", αναρωτιέμαι αν πάντα έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης όταν κάποιος μας φερθεί άσχημα. Προφανώς κάποιου του έχεις επιτρέψει εσύ αυτή την συμπεριφορά εναντίον σου όταν το ίδιο άτομο αρέσκεται στην ίδια αυτή συμπεριφορά επανειλλημένα βρίσκοντας άλλοθι στην δική σου ανοχή. Τι ισχύει όμως για άγνωστά μας άτομα με τα οποία δεν διατηρούμε κάποιου είδους διαπροσωπική σχέση ή μια συνεχή συναναστροφή και τα οποία θα φροντίσουν να μας αντιμετωπίσουν με αναίτια εχθρότητα στην πρώτη κιόλας επαφή μας μαζί τους; Για παράδειγμα, κάποιος που θα σου μιλήσει άσχημα στο σούπερ μάρκετ επειδή δεν τον άφησες να κλέψει τη σειρά σου στο ταμείο μιας και βιαζόταν ή π.χ. κάποια συγχωριανή της γιαγιάς σου που όταν σε δει κάνει ευθή υποτιμητικό σχόλιο για τα κιλά/εμφάνισή σου, σε τέτοιες περιπτώσεις έχεις κάπου δώσει εσύ δικαίωμα για να σε βρίσουν/προσβάλουν/μειώσουν;Αλλά και στον ερωτικό τομέα, όταν κάνεις ερωτική εξομολόγηση σε αυτόν που ποθείς αν και δεν γνωρίζεστε προσωπικά, του μιλάς όμως ευγενικά και με ειλικρίνεια δίχως να τον πιέζεις ή να τον φέρνεις σε δύσκολη θέση, αλλά εκείνος δε σε αντιμετωπίζει με τον ίδιο σεβασμό και σου λέει κατάμουτρα χασκογελώντας ειρωνικά πως παραείσαι άσχημη για τα γούστα του, εδώ πού ακριβώς ήταν το δικό σου λάθος ώστε να πέσεις τόσο στα μάτια του και να σε αντιμετωπίσει με τέτοιον τρόπο;Σας τα ρωτάω όλα αυτά επειδή κάθε φορά που κάποιος, ακόμα κι ένας εντελώς άγνωστος, μου συμπεριφερθεί με άσχημο τρόπο, αμέσως νομίζω πως εγώ έκανα πρώτη κάτι λάθος ώστε να προβεί μετά αυτός σε τέτοια συμπεριφορά κι άρα ως συνέπεια ρίχνω μονίμως ολοκληρωτικά το φταίξιμο σε εμένα. Κι αν δε φταίμε πάντοτε εμείς όταν οι άλλοι συμπεριφέρονται ως κάφροι, τότε γιατί κάποια άτομα βιώνουν συχνότερα καταστάσεις στις οποίες κάποιος θα τους υποτιμήσει/μειώσει, χωρίς φυσικά προφανή αφορμή, ενώ κάποιοι άλλοι χαίρουν άκρατο σεβασμό από τους πάντες;ΥΓ: Το να μη με ενδιαφέρει το αν με σέβεται ή με εκτιμά κάποιος που κατά τα άλλα μου είναι άγνωστος, γιατί μάλλον αυτό θα με συμβουλεύσετε, δε νομίζω πως είναι πάντοτε μια εφικτή λύση όταν ζεις μέσα σε μια ανθρώπινη κοινωνία που επί το πλείστον συνυπάρχεις και συνλειτουργείς με αγνώστους. Αν μας αρκούσε να μας φέρονται καλά μόνο οι δικοί μας άνθρωποι δε θα είχε και νόημα η έννοια της κοινωνικότητας αφού δε θα υπήρχε λόγος να κάνουμε καν νέες γνωριμίες με τον οποιονδήποτε άλλο κι απλώς θα ζούσε ο καθένας μας απομονωμένος στην δική του βουνοκορφή παρέα μόνο με τους λίγους δικούς του ανθρώπους που τον ξέρουν, τον εκτιμούν ή έστω τον σέβονται.