__________________
1.
Αμπα μου! Είμαι 30 ετών και έχω μια αδερφή 4 χρόνια μεγαλύτερη, η οποία από τα 23 της τυραννιέται με κατάθλιψη,κρίσεις πανικού και φοβίες που συνήθως προκύπτουν όταν αλλάζει περιβάλλον.Απο μικρή ήταν παιδί κλειστό(σε αντίθεση με εμένα) που ήθελε πάντα να έχει καλούς βαθμούς, να παίρνει με τη μια τα διπλώματα στα αγγλικά, γαλλικά κτλ όπως και γινότανε! οι δικοί μας ποτέ δν την πίεζαν καθώς και η ίδια δεν τους είχε προβληματίσει ποτέ ,καθώς ήταν ένα συνεσταλμένο παιδί(σε αντίθεση με εμένα).Που λες αμπα μου, η πρώτη κρίση ήταν λίγο πριν τις πανελλαδικές, πόνος στο στομάχι,διπλωνόταν στα δύο.οι δικοί μου την έτρεξαν σε γιατρούς φοβούμενοι για έλκος, οι όποιοι το μόνο που διέγνωσαν ήταν άγχος. Πέρασε στην σχολή που ήθελε και όλα καλά μεχρι να πάει για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Εκεί ύστερα από μια ερωτική απογοήτευση δεν μπόρεσε να τελειώσει το μεταπτυχιακό της.Οι δικοί μου όταν κατάλαβαν πως δεν είναι καλά και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει,της είπαν αμέσως να γυρίσει πίσω και πως δεν είχε σημασία που θα τα παρατούσε στην μεση.Εκεινη γύρισε,δεν συγχώρησε τον εαυτό της για την ΄΄αποτυχία΄΄ της αυτή και σε συνδυασμό με τον χαμένο της έρωτα,επεσε στα πατωματα για καιρό.Αφαγίες,ορεξη για ζωη μηδεν και έτσι οι δικοί μου φοβούμενοι για τα χειρότερα την πηγαν σε ψυχολογο ο οποιος εκρινε αναγκαια την επίσκεψη και σε ψυχιατρο ο οποιος της χορηγησε αντικαταθλιπτικα.Μεσα στον επομενο χρόνο μπήκε μόνιμη σε τραπεζα.Έκανε μια σχέση με ενα αγόρι,παιδικός της ερωτας και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά, προσπαθούσε μάλιστα να μειώσει και τα χάπια που έπαιρνε! Μέχρι που δυστυχώς ξαφνικά και αιφνίδια το αγόρι αυτό έχασε την ζωή του. και όλα τούμπα πάλι..Πάλι ψυχολογοι,ψυχιατροι.. όλοι πάνω..καταπάνω της να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της. Στο σήμερα λοιπόν.. έχει μια σχέση, εδω και 3 χρόνια με τον οποιον οπως μου λεει τον αγαπαει. και εκείνος την αγαπά πολύ,την φροντιζει,την βοηθα στα καθημερινα..όμως πολύ συχνά καυγαδίζουν για ασήμαντα πραγματα καθως η αδερφη μου πνιγεται καθε τρεις και λιγο σε μια κουταλια νερο,αγχωνεται για προβλήματα που ΜΠΟΡΕΙ να προκυψουν στο μελλον ενω πραγματικά δεν αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους ουσιαστικα προβλήματα. Κι όταν δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα δημιουργεί θεωρητικά μελλοντικά προβλήματα.. Προσπαθώ να πείσω τους δικούς μου και την ίδια πως πρέπει να ξανα επισκεφτεί Ψυχολόγο και η ίδια αρνείται γιατί ισχυρίζεται πως και στο παρελθόν εχει πάει και πάλι τα ίδια θα της λενε..και τα χει ξανα ακουσει..Οι δικοί μου κάθε φορά που έχει ένα ''υποθετικό πρόβλημα'' κάθονται και την ακούνε με αφοσίωση και το παίρνουν τόσο σοβαρα (λες και λυνουν κυπριακό) και στεναχωριούνται που το παιδί τους δεν είναι καλά(λογικό)αλλά θεωρώ πως δεν είναι λύση το να την κανακεύουν, να την βοηθούν επιφανειακά(πχ χάλασε η βρύση στη βεράντα και με έχει πιάσει υστερία και αμόκ) μεχρι την επομένη κρίση. Τι να κάνω να βοηθήσω μου λες? Με θεωρούν αναίσθητη που τους λεω πως πρέπει να πάει σε ψυχολόγο ενώ δεν την βοηθάω όταν παθαίνει κρίσεις, κλαιει κτλ...-υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωματιο
Η αδερφή σου πρέπει να πάει στον ψυχίατρο. Όχι για να της πει «τα ίδια» ή «τα καινούρια», αλλά για να καθορίσει αν χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή, και είτε ναι, είτε όχι, για να την παρακολουθεί. Υποψιάζομαι ότι όταν σταμάτησε τα φάρμακα, το έκανε χωρίς σύμφωνη γνώμη γιατρού, απλά επειδή αισθανόταν καλύτερα (και αισθανόταν καλύτερα, επειδή έπαιρνε φάρμακα).
Αν σε θεωρούν αναίσθητη επειδή τους λες ότι πρέπει να πάει σε ψυχολόγο, δεν έχουν καταλάβει τι είναι ο ψυχολόγος, τι είναι ο ψυχίατρος, και κυρίως ότι μερικοί άνθρωποι πρέπει να παρακολουθούνται μόνιμα από ψυχίατρο για να είναι εντάξει, όπως οι υπερτασικοί πρέπει να παρακολουθούνται από (παθολόγο;). Δεν έπαθε κρίσεις επειδή της έτυχαν αναποδιές και καταστροφές στη ζωή, άλλωστε το βλέπεις τώρα, που παθαίνει κρίσεις χωρίς λόγο. Οι γονείς σου έχουν ευθύνη σε αυτό που συμβαίνει γιατί βλέπω ότι όταν θέλουν να πάει σε ψυχίατρο, 'την πάνε', ενώ όταν δεν θέλουν, δεν πάει. Η ίδια έχει πάρει απόφαση για τον εαυτό της;
Άσε τους γονείς σου λίγο στην άκρη. Μίλησε στην ίδια. Εξήγησε της ότι δεν γίνεται να ζει έτσι, δεν χρειάζεται να ζει έτσι. Βρες έναν ψυχίατρο για να πάει, πες της ότι θα πας μαζί της. Κάνε την προσπάθεια σου, αλλά πρόσεχε παράλληλα να μην κάνεις σκοπό της ζωής σου να σώσεις την αδερφή σου. Προσπάθησε, κρατώντας και κατάλληλη απόσταση ώστε να μη σε ρουφήξει αυτή η ιστορία, γιατί η ευθύνη που έχεις πάνω από όλα είναι απέναντι στον εαυτό σου. Δεν είσαι εσύ υπεύθυνη για τους άλλους, εκτός αν είναι τα ανήλικα σου παιδιά. Το λέμε ξανά και ξανά: δεν μπορούμε να σώσουμε κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό μας.
__________________
2.
Α, μπα με έχεις μπερδέψει.. σου χα στείλει μια ερώτηση πιο παλιά (για την παρέα μου που σχολίαζε την 'άστατη΄ προσωπική μου ζωή με άσχημο σχετικά τρόπο) και η απάντηση σου ήταν πως ''η προσωπική μου ζωή είναι ακριβώς αυτό προσωπική και δεν χρειάζεται να την διατυμπανίζω'' (το διατυμπανίζω δεν το είπες αλλά κάτι παρόμοιο ήταν). Εκεί είναι που μπερδεύτηκα, αλλά δεν ήξερα πως να εκφράσω σωστά τις σκέψεις μου ..η προσωπική μου ζωή είναι ένα κομμάτι του εαυτό του και δεν θεωρώ πως θα έπρεπε να το κρύβω από τους φίλους μου ή οποιονδήποτε άλλον, ακόμα και αν αυτό μου δημιουργήσει κάποια προβλήματα.. Γιατί πρέπει να κρύβω το γεγονός πως δεν θέλω σχέση, ή ότι έκανα κάτι με κάποιον έτσι? Όπως λες πολύ συχνά αν ήμουν άντρας δεν θα χρειάζονταν να το κρύψω θα ήταν μαγκιά. Ακόμα και αν κάποιος ή κάποιοι αντιδράσουν άσχημα για αυτό, δεν είναι κάτι που με αφορά. Τα κουτσομπολιά κλπ χαρακτηρίζουν μόνο εκείνους και με βοηθάνε να τους κάνω πέρα για να βρω ανθρώπους που θα με εκτιμούν και θα με δέχονται όπως είμαι, ακόμα και αν δεν συμφωνούν με αυτά που κάνω.. Σωστά? Όταν κάποιος σου λέει πως είναι γκέι και φοβάται τον περίγυρο του, του απαντάς πως δεν έχει τίποτα να κρύψει.. όποτε εγώ γιατί να κρύψω ένα κομμάτι του εαυτού μου? Ελπίζω να κατάλαβες τι εννοώ..ευχαριστώ πολύ-μπερδεμένη
Λες «η προσωπική μου ζωή είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου και δεν θεωρώ πως θα έπρεπε να το κρύβω από τους φίλους μου ή οποιονδήποτε άλλον, ακόμα και αν αυτό μου δημιουργήσει κάποια προβλήματα». Λες «ακόμα και αν κάποιος ή κάποιοι αντιδράσουν άσχημα για αυτό, δεν είναι κάτι που με αφορά». Ωραία, αφού είναι έτσι, γιατί έστειλες ερώτηση στο 'α μπα'; Διότι η αναφορές στην προσωπική σου ζωή τελικά σου δημιούργησαν προβλήματα, κι επειδή, όπως φαίνεται, αυτοί που αντιδρούν άσχημα σε αυτά που λες, σε αφορούν.
Είπες τα προσωπικά σου σε μια ομάδα ανθρώπων – η συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων αντέδρασε εναντίον σου – σου απάντησα ότι τότε, να μη λες τα προσωπικά σου χωρίς κριτήριο – και με ρωτάς γιατί λέω κάτι τέτοιο; Αν ήσουν η Στέλλα της ταινίας δεν θα ρωτούσες, απλώς θα το έκανες, και δεν θα σε απασχολούσαν οι αντιδράσεις (αν και αυτή το έφαγε το κεφάλι της τελικά).
Αγαπητή μπερδεμένη, οι άνθρωποι μας κρίνουν. Αν ποτέ κάνεις έναν φίλο που δεν θα σε κρίνει, ό,τι και να του πεις, θα είσαι πάρα πολύ τυχερή και κράτα τον στη ζωή σου πάσα θυσία. Ο μόνος που σίγουρα δεν θα σε κρίνει ό,τι και να πεις, κι αυτό αν πετύχεις καταπληκτικό επαγγελματία, είναι ο ψυχολόγος ή ο ψυχίατρος σου. Αν περιμένεις να λες ό,τι σκέφτεσαι και ό,τι κάνεις και να μην σε κρίνει κανένας, είσαι αφελής, ή έχεις υπερβολικές απαιτήσεις από τους άλλους. Ποτέ δεν είπα σε κάποιον γκέι να κάνει coming out χωρίς να το σκεφτεί καλά. Ποτέ δεν θα έλεγα σε κάποιον, άντρα ή γυναίκα, να λέει τα προσωπικά του χωρίς να επιλέγει προσεκτικά ακροατήριο. Οι άλλοι μας κρίνουν. Ακόμη και οι φίλοι μας, ακόμη και χωρίς να το θέλουν, και δεν μας κρίνουν όλοι το ίδιο αυστηρά, ούτε με τα ίδια κριτήρια, ο καθένας έχει την δική του ιδιοσυγκρασία. Κάτι που σε έναν θα φανεί χαριτωμένο, σε άλλον θα φανεί μεγάλη ατασθαλία. Όμως δεν μπορούν να μην κάνουν κρίσεις, γιατί έτσι αυτοπροσδιορίζονται. Αναρωτιούνται αν θα έκαναν το ίδιο, αν θα το έκαναν καλύτερα, ή εύχονται να μην πάθουν το ίδιο – δεν ακούν χωρίς να σκέφτονται και τον εαυτό τους. Έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι, και έτσι σχηματίζουν σχέσεις και συμμαχίες, όταν βλέπουν ότι έχουν παρόμοιο σύστημα αξιών με τους άλλους. Άλλωστε κι εσύ έκρινες όσους αντέδρασαν αρνητικά στις προσωπικές σου εξομολογήσεις. Γιατί περιμένεις διαφορετική αντιμετώπιση από τους άλλους;
__________________
3.
Α, μπα εσύ που ξέρεις τα πολλά θα σου κάνω μια ερώτηση που την έχω καιρό.. Θα ακουστεί λίγο επιπόλαια(ή και αρκετά αλλά οκ)..γιατί είναι κακό να λέμε πως κάποιος είναι μαύρος ή Κινέζος? Εννοώ καταλαβαίνω τον ρατσισμό που έχουν νιώσει όλες οι ομάδες ανθρώπων στον κόσμο,( τις βρισιές για το χρώμα του δέρματος κλπ κλπ κλπ, δυστυχώς τα παραδείγματα είναι αμέτρητα) όμως θεωρώ πως αντί να βρίσκουμε άλλες λέξεις για να χαρακτηρίσουμε το χρώμα του δέρματος ή το οτιδήποτε άλλο, θα έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να το δεχτούμε. Δηλαδή όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και ίσοι, απλά βγαίνουν σε διαφορετικά χρώματα και έρχονται από διαφορετικές περιοχές του κόσμου..είναι απλό..οπότε γιατί δεν προσπαθούμε περισσότερο να παραδεχτούμε και να καταλάβουμε μια αλήθεια που είναι μπροστά στα μάτια μας και να μάθουμε και τις επόμενες γενιές να το κάνουν από το να ψηφίζουμε και να ξαναψηφίζουμε λέξεις που είναι πολιτικά σωστές και λάθος πχ person of color κλπ.
Δεν είναι κακό από μόνο του να λέμε ότι κάποιος είναι μαύρος ή Κινέζος, εξαρτάται από τα συμφραζόμενα. Μερικές φορές είναι λεπτή η ισορροπία μεταξύ του απλού προσδιορισμού και της προσβολής, αλλά τις περισσότερες φορές είναι σαφέστατη.
Αν πεις «είδα τρεις Κινέζους στην Ακρόπολη που φορούσαν μαγιό» δεν είναι ρατσιστικό το σχόλιο, αν και θα έπρεπε να αναρωτηθείς μέσα σου γιατί ένιωσες ότι είναι σημαντικό να αναφέρεις ότι ήταν Κινέζοι. Θα έλεγες «είδα τρεις λευκούς στην Ακρόπολη που φορούσαν μαγιό;» Ή το είπες για να κάνεις πιο ζωντανή την εικόνα; Από την άλλη, αν έχεις κάποιον γνωστό ή γνωστό γνωστού που είναι Κινέζος και δεν τον λες ποτέ με το όνομα του, αλλά αναφέρεσαι σε αυτόν αποκλειστικά με το «Κινέζος», περιορίζεις έναν ολόκληρο άνθρωπο στο χαρακτηριστικό «Κινέζος» γιατί έχεις πρόβλημα με τους Κινέζους, και οι υπόλοιποι έχουμε πρόβλημα με σένα. Αν στην ερώτηση «πώς πέρασες στο νησί» απαντήσεις «ήταν γεμάτο Βούλγαρους και Ρουμάνους» μαζί με στόμφο και αηδία, καταλαβαίνουμε ότι θα προτιμούσες Γάλλους και Σκανδιναβούς, ίσως, ή σκέτα Ελληνόπουλα.
Η πρόταση σου «να δεχτούμε όλους όπως είναι για να μην χρειαζόμαστε άλλες λέξεις» είναι στολισμένη με μαργαρίτες και γαρίφαλα. Είναι παιδική, αφελής, και κυρίως είναι η σκέψη ενός ανθρώπου που δεν έχει ζήσει στο πετσί του πόσο κόβουν οι φορτισμένες «αθώες» λέξεις και πόσο πολύ πονάει ο ρατσισμός. Ναι, ωραία θα ήταν να δεχόμασταν όλους όπως είναι και να μην χρειαζόμαστε καινούριες λέξεις, μόνο που ο κόσμος δεν δέχεται όλους όπως είναι, οπότε κάτι πρέπει να κάνουμε. Υπάρχει έντονος ρατσισμός, που ειδικά στην εποχή μας έχει εκτοξευτεί σε επίπεδα που παλιότερα έχουν οδηγήσει σε πολέμους και κατά κάποιο τρόπο, ζούμε τώρα σε ένα είδος πολέμου, έτσι κι αλλιώς. Όσοι είμαστε απέναντι, πρέπει να ενημερωνόμαστε και να δείχνουμε με το λεξιλόγιο μας πού βρισκόμαστε πολιτικά, γιατί οι λέξεις ΕΙΝΑΙ πολιτική, η γλώσσα ΕΙΝΑΙ πολιτική, καμία λέξη δεν είναι χωρίς πρόσημο. Όποιος ενδιαφέρεται, ασχολείται, όποιος δεν ενδιαφέρεται, ας μην ασχοληθεί, αλλά τουλάχιστον ας μην έχει το θράσος να αναρωτιέται σε τι χρειάζεται η πολιτική ορθότητα.
__________________
4.
Μου λενε παντα οτι ειμαι υπερβολικά καλη, οτι δίνω παραπανω απο οτι θα έπρεπε, συναισθηματικα, χωρίς να μου ανταποδίδουν απαραίτητα. Πολυ συχνα φιλες αναφέρουν οτι θα πρεπει να δείχνω λιγο εγωισμό γιατι αλλιώς δεν θα με εκτιμούν, κυρίως οι άντρες. Ομως εγω νιωθω (και λεω νιωθω γιατι ακούω συχνότερα το gut feeling απο οτι τη λογική) οτι εαν θελουμε κατι πρεπει να το διεκδικήσουμε οσο πιο έντονα γινεται, οτι πρεπει να αγαπάμε απεριόριστα χωρίς παιχνίδια του τύπου "φτυστον να κολλήσει" , ότι η αγάπη, αν την δίνεις απλόχερα, θα βρει τον τροπο να σουεπιστραφεί απο καποιον αλλο.
Δεν κακομεταχειρίζομαι τον εαυτό μου και προσπαθω η διάθεση μου να μην εξαρτιέται απο το τι θα κανουν οι άλλοι. Επισης δεν γίνομαι φυσικα βάρος σε κανένα, ομως οταν αγαπώ μπορεί να πει κάποιος εξωτερικός παρατηρητής οτι δεν εχω εγωισμό.
Πιστευεις οτι ο εγωισμός ειναι όπλο για να προστατεύουμε τον εαυτό μας ή τελικα μια φυλακή στημένη απο τα βιώματα, την ανατροφή, τα πρεπει και τα μη, το τι θα πει ο κοσμος, που μας εμποδίζει τελικα απο το να αγαπάμε;- Lovelife
Αυτή η ερώτηση επαναλαμβάνεται με πολλές παραλλαγές. Άνθρωποι ρωτάνε αν είναι κακό να τα δίνουν όλα, αφού θέλουν να τα δίνουν όλα, και γιατί να κάνουν κάτι άλλο αφού αυτό τους βγαίνει, και στο κάτω κάτω, αφού αυτό είναι το σωστό.
Ναι, είναι κακό να τα δίνεις όλα και να μην έχεις εγωισμό. Όχι, δεν θα σου επιστραφεί η αγάπη από κάποιον άλλον αν την δίνεις απλόχερα, δεν υπάρχει κάποιο παγκόσμιο σύστημα ισορροπίας αλληλεπίδρασης αγάπης. Μπορεί να πάρεις αγάπη από κάποιον άλλον, αλλά μπορεί να χάσεις την ενέργεια σου από τις απογοητεύσεις πριν προλάβεις να τον γνωρίσεις.
Η εναλλακτική του «τα δίνω όλα» δεν είναι μόνο το «φτύστον να κολλήσει». Αν δεν αγαπάς απεριόριστα δεν σημαίνει ότι παίζεις παιχνίδια. Δεν είναι όλα ή τίποτα η ζωή. Ποτέ δεν είναι καλό να φέρεσαι, να νιώθεις, να σκέφτεσαι με ακραίους όρους.
Έχουμε την τάση να δικαιολογούμε τα πάντα στον έρωτα και την αγάπη, σε αντιδιαστολή με άλλα συναισθήματα, που έχουμε μάθει να κρίνουμε από απόσταση. Έχουμε καταπιεί το «η αγάπη δεν έχει όρια» και «έρωτας δίχως τέλος» και άλλες κλισέ εκφράσεις που αφαιρούν την κριτική ικανότητα μας όταν βρισκόμαστε σε σχέση, ή όταν βρισκόμαστε σε φάση αναζήτησης. Αυτή η στάση είναι εντελώς κατασκευασμένη, εξηγείται ιστορικά, και δεν αποδεικνύεται ποτέ στην πράξη. Η αγάπη έχει όρια, ο έρωτας έχει τέλος, και όπως άλλα συναισθήματα, έτσι κι αυτό, μπορεί να είναι υπερβολικό.
Η υπερβολή βλάπτει κυρίως αυτόν που αγαπάει, γιατί η πίστη του στο απέραντο της αγάπης τον κάνει τυφλό στις καθημερινές, ποίκιλλες προκλήσεις που προκύπτουν σε μια ερωτική σχέση. Η εμμονή μπορεί να τον κάνουν ανίκανο να δει το τέλος, ή την ασυμβατότητα, ή ακόμα και την αντιπάθεια του προς το άλλο άτομο, που την συνειδητοποιεί όταν λήξει ο «έρωτας». Πόσοι και πόσες έχουν πει «τι έκανα με αυτόν», «πώς ήμουν με αυτή», τραβώντας τα μαλλιά τους;
Μπορεί να νομίζεις ότι δεν γίνεσαι βάρος σε κανέναν, και μπορεί να μη γίνεσαι. Σκέψου όμως αν αυτό που θέλεις να καταφέρεις είναι να γίνεις απαραίτητη στον άλλον, ώστε να μην φύγει. Κάθε πράξη έχει μέσα της και μια σκοτεινή πλευρά. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Κάθε μας πράξη, κάθε μας κίνηση, όσο αθώα και αγαπησιάρικη κι αν λέμε ότι είναι, κλείνει το μάτι στον Βελζεβούλη.
__________________
5.
Αγαπητή Αμπουλα
Το κόλλημα μου επανήλθε μετά απο πολλούς μήνες και μου ζήτησε να βρεθούμε γιατι θέλει πάρα πολύ να με δει και να τα πούμε. Είναι ένα παιδί που υπήρξαμε πολύ καλοί φίλοι και κάποια στιγμή αυτό προχώρησε όμως απότομα το σταμάτησε ο ίδιος διοτι δεν ήθελε δέσμευση (είχε βγει απο μια μεγάλη σχέση) και δεν ήθελε να με πληγώσει γιατι εγώ μπορεί να ζητούσα κατι παραπάνω στο οποίο ο ίδιος δεν θα ανταποκρινόταν. Απο την στιγμή που άλλαξε η σχέση μας εμένα βγήκαν στην επιφάνεια αισθήματα τα οποία δεν ειχα συνειδητοποιήσει οτι είχα για αυτόν. Ομως το γεγονός οτι σταμάτησε απότομα χωρίς να το καταλάβω μου δημιούργησε υπολήμματα απωθημένων και κατεπέκταση οδήγησε στο να κολλήσω μαζι του. Κάθε φορά που ακούω για εκείνον μελαγχολω, μην μιλήσω για οταν τον βλεπω. Μπορεί να μιλησουμε σε γιορτες ή πρωτοχρονια κτλπ αλλα οχι παραπανω. Το θεμα ειναι ομως οτι εγω αποφευγω την επαφη μαζι του (οπως ανέφερα εχουμε υπαρξει πολυ καλοι φιλοι) διοτι ξερω οτι εχουμε διαφορετικες προσδοκιες. Αυτος μου εχει αδυναμια και χαίρεται πολυ να με βλεπει και να ειμαστε φίλοι. Εγω θελω να ειμαστε μαζι, δεν μπορω να τον δω αλλιώς δεν ξερω πως να το εξηγησω αυτο που μου συμβαινει. Ομως εχουμε παψει να ειμαστε φίλοι απο την ημερα που εγινε κατι μεταξύ μας και δεν εννοει να το κατάλαβει, και θαρρω πως ειναι αρκετα έξυπνος για αντιληφθει οτι τον βλεπω αλλιώς. Ωστοσο καθε φορα που μπορει να βρεθουμε εγω βασανιζομαι και πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω την εκρηξη επιθυμίας του για να με δει , δεν πιστευω πως αναζητας καποιον τοσο αν δεν επιζητας κατι απο αυτον. Και τα ερωτηματα μου ειναι τα εξης :πως πρεπει να διαχειριστω την κατασταση; οταν βρεθουμε να τον ρωτησω τι ακριβως θελει απο εμενα; να του ξεκαθαρισω οτι φίλοι δεν είμαστε και οτι τον βλεπω αλλιώς και να το κόψω μια και καλη; με εχει κουρασει η κατασταση και θελω να προχωρησω.- Λούση
Αυτό που θέλει από σένα σου το έχει πει, το έχεις καταλάβει, και είναι αυτό που είναι. Σε συμπαθεί, μπορεί ακόμη και να σε θαυμάζει, αλλά δεν θέλει να τα φτιάξει μαζί σου. Όταν συμβαίνει στους άλλους το καταλαβαίνουμε αμέσως και δεν μας φαίνεται καθόλου περίεργο, μόνο όταν συμβαίνει σε εμάς μας είναι εντελώς αδύνατον να το συλλάβουμε και ψάχνουμε όοολες τις άλλες πιθανές εξηγήσεις (που είναι ανύπαρκτες). Ελπίζεις να έχει αλλάξει κάτι; Αν αλλάξει κάτι, θα είσαι η πρώτη που θα το μάθεις, δεν θα το κρατήσει μυστικό.
Φυσικά και έχει αλλάξει η σχέση σας από τότε που έγινε κάτι μεταξύ σας και δεν προχώρησε, εννοείται πώς το ξέρει. Τώρα δεν είσαστε φίλοι, είσαστε παραλίγο εραστές με ολίγη από χυλόπιτα. Μπορεί να μην υπάρχει λέξη για αυτό που είσαστε, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σπάσεις το κεφάλι σου για να λύσεις κάποιον γρίφο. Ναι, μπορεί και να σε βλέπει και λίγο ερωτικά, αν εννοείς αυτό, γιατί όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλει να τα φτιάξετε. Μπορεί να κολακεύεται και να θέλει ένα ακόμα σφηνάκι θαυμασμού που βρίσκεται στα μάτια σου. Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλει να τα φτιάξετε.
Αν σε έχει κουράσει η κατάσταση και θέλεις να προχωρήσεις, φυσικά και να του το ξεκόψεις. Να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να προστατέψεις τον εαυτό σου, γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει για σένα.
__________________
6.
Γεια σου Α,μπα.
Αρχικά θα ήθελα να σου τονίσω πως αν ποτέ φύγεις από τη στήλη νομίζω πως θα κάνω καιρό να συνέλθω. Έχω την εντύπωση πως έχω γίνει ένα λιθαράκι πιο σοφή τα τελευταία χρόνια που σε διαβάζω. Κι έτσι σου στέλνω μια αγκαλιά κι ένα φιλί. Η ερώτησή μου είναι ταυτοχρόνως ερώτηση και παράπονο. Εγώ είμαι 38 χρονών κι ελεύθερη. Έχω παρατηρήσει μία μάλλον στανταρισμένη συμπεριφορά των παντρεμένων με παιδιά. Όταν βγαίνουμε έξω ποτέ μα ποτέ δεν συμπεριλαμβάνουν τα παιδιά στην πληρωμή. Ακόμη κι αν έχουν πάρει μερίδα κανονική. Η δουλειά μου είναι τέτοια που πολλές φορές θα βρεθώ για φαγητό με ανθρώπους που δεν είναι φίλοι. Άρα η συζήτηση επί του οικονομικού είναι πιο άβολη. Όχι ότι με τους φίλους όμως λέω κάτι. Που είναι και πιο συχνό το φαινόμενο δηλαδή. Και τυχαίνει να είναι τρία ζευγάρια με παιδιά κι εγώ. Ή ακόμη περισσότεροι συνάδελφοι με τα παιδιά τους κι ένας οι δύο ακόμη σινγκλς. Το ποσό θα διαιρεθεί διά των ενηλίκων. Όμως αυτό είναι άδικο και τόσο γι' αυτούς που τα παιδιά είναι μωρά και για μένα ή οποιονδήποτε άλλον ελεύθερο. Εμένα η μαμά μου μου έλεγε όταν ο άλλος έχει δύο παιδιά κι εσύ πέντε, αν μπορείς, θα πρέπει να είσαι λίγο πιο "λαρτζ" στα δώρα σου. Γιατί ο άλλος ξοδεύεται διαρκώς. Και δε λέω να βγάλουμε τα τεφτέρια και να υπολογίζουμε εγώ έφαγα τόση σαλάτα εσύ τόσο τυρί αλλά όταν τα παιδιά παίρνουν μερίδα δική τους θα πρέπει να υπολογίζονται σαν ενήλικες κι όχι σαν παιδιά. Η ερώτηση: λογίζεται αυτό σαν τσιγκουνιά; κι αν ναι γιατί είναι δική μου τσιγκουνιά κι όχι απερισκεψία των γονιών; το παράπονο: ρε γονείς, εμείς που δεν έχουμε παιδιά γιατί να πληρώνουμε το ίδιο;
Υ.γ. αν τελικά σκέφτομαι λάθος αποσύρω το παράπονο.
Φιλιά σε όλους.- Άννα
Νομίζω ότι έθιξες ένα πολύ τζιζ και σύγχρονο θέμα που δεν συζητιέται μεταξύ γνωστών, οπότε είναι τέλεια ευκαιρία να συζητηθεί μεταξύ αγνώστων. Πιστεύω ότι το φαινόμενο που περιγράφεις υπάρχει (δεν είναι στάνταρ, αλλά υπάρχει), και δεν πιστεύω ότι αυτό που λες λογίζεται ως τσιγκουνιά. Ανυπομονώ να διαβάσω τα σχόλια τώρα.
__________________
7.
Έχω προβληματιστεί. Έκανα κάτι και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Στο προκείμενο: Έχω επιτέλους χωρίσει από έναν βλάκα που με έκανε σκουπίδι για να κάθομαι μαζί του, αλλά έκτοτε είμαι χάλια ψυχικά. Ψάχνομαι διαρκώς για σεξ, όχι επειδή το θέλω, αλλά για να ξεχαστώ έστω για λίγες στιγμές, και ίσως για να ξαναβρώ λίγη από τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση. Και έχω κάνει λίγο ελεεινό σεξ, με όποιον άθλιο βρήκα μπροστά μου, το οποίο και ονομάζω "εθελούσιο βιασμό", τόσο χάλια είναι (και είμαι κι εγώ συναισθηματικά, δε μου φταίνε μόνο οι άλλοι).
Σε μια φάση απελπισίας έβαλα το κινητό μου σε αγγελία όπου έψαχνα μια λυκειακή μου καψούρα (δεν έψαχνα σεξ!). Απάντησαν ένα σωρό χαρμάνηδες, μου σκάσαν στο κινητό μια αρμαθιά πέη, γιατί βλέπεις κι εμένα δε μου έκοψε να βάλω μεηλ! Τέλος πάντων, με κάνα δυο ευγενείς βγήκα, με έναν δε έκανα τηλεφωνικό σεξ! (αυτό για μένα είναι υπέρβαση, αλλά δοκιμάζω καινούρια πράγματα) Και μετά είπαμε να βγούμε.
Και βγαίνουμε.
Του είχα πει να περάσει στη γειτονιά μου με το αμάξι να με πάρει. (πολύ αργότερα σκέφτηκα το ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΕ ΑΜΑΞΙΑ ΑΓΝΩΣΤΩΝ) Όταν πλησίασα το αμάξι (η καρδιά μου το ξερε πόσο φοβόμουν κι αηδίαζα με όλα αυτά που κάνω για να ξεχάσω), αντίκρυσα ΕΝΑΝ ΜΠΑΡΜΠΑ. Πάγωσα. Είμαι 19. Αυτός ήταν ένας άσχημος, καράβλαχος ΜΠΑΡΜΠΑΣ. Καταντράπηκα για λογαριασμό του. Αυτουνού τα μάτια φώτισαν. Ντράπηκα να σηκωθώ να φύγω. Ψέλλισα μόνο "Μα μου είχες πει ότι είσαι 30!". Αυτός, ενθουσιασμένος, το παραμέρισε "Ε, λίγα πάνω, λίγα κάτω". Δεν καταλαβαίνω γιατί ντράπηκα, γιατί αυτό είναι το μόνο που ένιωσα, και για λογαριασμό μου και για δικό του, αλλά ΜΠΗΚΑ στο κωλάμαξο. Η μόνη μου αντίδραση ήταν η απουσία αντίδρασης.
Για λίγο οδηγούσε τρελαμένος κι έλεγε πόσο όμορφη είμαι και πού θα με πάει. Εγώ με το ζόρι ανέπνεα, δεν ήθελα ούτε να σκέφτομαι ότι θα βγω ραντεβού με έναν αηδιαστικό γέρο, έλεγα "Χριστέ μου, πόσο χαμηλά έχω πέσει;" Μετά δεν ήξερα πώς θα ξεμπλέξω, πώς θα τον κάνω να ξεγράψει το σεξ που διαγραφόταν στα μάτια του, έλεγα "Βρε λες να το κάνω να ξεμπερδεύω; Είναι ο πιο ήπιος τρόπος για να μην τον απορρίψω" (γιατί ΝΤΡΕΠΟΜΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ βλέπεις που αναλογιζόμουν να βιαστώ για να μην του στερήσω το χρωστούμενο σεξ) και μετά αναγούλιαζα, ανατρίχιαζα σύγκορμη. Εκεί που άπλωσε το χέρι να με χαϊδέψει, ο πανικός χτύπησε κόκκινο, του λέω "Σταμάτα να πάρω τσιγάρα". Μπαίνω μέσα στο ψιλικατζίδικο και λέω στον υπάλληλο "Σώσε με!(μπουρου μπουρου) εγώ από δω μέσα δεν βγαίνω!"
Ακολούθησε μια εφιαλτική ώρα όπου ο μπάρμπας με έπαιρνε τηλέφωνα κι εγώ φώναζα ΔΕ ΘΕΛΩ, μετά του μιλούσε ο υπάλληλος και του έλεγε "μην την ξαναενοχλήσεις", αυτός να λέει "Μα ένα ποτό στο Λιόλιυποπ θα σ'έβγαζα, μα τη Μπαναγία" και δεν έφευγε αλλά ούτε έμπαινε στο μαγαζί - ευτυχώς ήταν θρασύδειλος. Με τα πολλά καλέσαμε την αστυνομία. Την 1η φορά με ρώτησε μια γυναίκα αν θέλω να κάνω μήνυση, εγώ τα χασα, είπα όχι, μου το κλεισαν στη μάπα. Τη 2η στείλαν περιπολικό κι ο πορνόγερος τσακίστηκε. Γύρισα με το περιπολικό σπίτι. Έκτοτε με παίρνει τηλέφωνα αλλά δεν το σηκώνω.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ΝΤΡΑΠΗΚΑ να πω αυτό που με κατέκλυζε ή έστω να ακούσω το ένστικτό μου που ούρλιαζε ΜΗΝ ΜΠΕΙΣ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ. Οκ, έχω πάθει ψυχικό τραλαλά, ο αυτοσεβασμός στα τάρταρα, δεν έχω τόσο το θάρρος της γνώμης μου, είμαι ένας φοβισμένος άνθρωπος, αλλά τόσο αυτοκαταστροφικά; Αυτές οι δεύτερες σκέψεις ότι πώς θα του πω δεν έχει κοκό; Τόσο διαβρωμένη; Κατεστραμμένη; Καμιά ιδέα; Διεύρυνέ το και πέραν του μισογυνισμού αν πηγαίνει. Έχω προβληματιστεί.
Για αρχή, άσε τους χαρακτηρισμούς προς τον εαυτό σου, είναι πολύ απορριπτικοί και καθολικοί και άσχημοι. Ευτυχώς ενεργοποιήθηκε το ένστικτο αυτοπροστασίας και κατάφερες να γλιτώσεις, θα μπορούσε να είχε πάει πολύ άσχημα αυτή η ιστορία. Ευτυχώς δεν πήγε, και είναι τώρα αφορμή για να ξυπνήσεις από έναν λήθαργο που είχες βάλει τον εαυτό σου. Αναγκάστηκες να σταματήσεις αυτό που κάνεις, γιατί καταλαβαίνεις και μόνη σου ότι είναι επικίνδυνο και σε φθείρει.
Αυτό που βλέπω εγώ από την ιστορία είναι ότι χρησιμοποιείς το σεξ για να φτάσεις σε κάποια συναισθηματική κατάσταση που δεν καταλαβαίνω ποια είναι. Αναφέρεις το «να ξεχαστώ για λίγες στιγμές» αλλά τι θα πει αυτό; Τι θέλεις να ξεχάσεις; Τι σκέφτεσαι όταν δεν ασχολείσαι με το σεξ; Το χρησιμοποιείς ως μέσο για να καλμάρεις; Για να καταλάβεις ότι υπάρχεις; Δεν θα είναι μάλλον μια η απάντηση, ούτε θα είναι απλό να τη βρεις, αλλά νομίζω ότι κάπου εκεί πρέπει να εντοπιστεί η αφετηρία του μηχανισμού σου αυτή την περίοδο.
Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα, δεν μπορώ να εμβαθύνω άλλο, αλλά όποιος δηλώνει ότι έχει πάθει ψυχολογικό τραλαλά, ότι είναι φοβισμένος και δεν έχει θάρρος της γνώμης του, χρειάζεται θεραπεία. Αυτό πρέπει να κάνεις. Η ψυχή σου, ας πούμε, για να συνεννοούμαστε, έχει πληγεί, και χρειάζεται γιατρό για να θεραπευτεί. Το αυτομαστίγωμα δεν οδηγεί κάπου χρήσιμα, είναι στατικό και αφαιρεί ευθύνη. Αντιθέτως, πρέπει να δεις τον εαυτό σου με συμπάθεια, να αναγνωρίσεις ότι έχει πελαγώσει, και να πάρεις την σταθερή, γενναία και ορθή απόφαση να τον βοηθήσεις, ζητώντας βοήθεια. Πες μας, αν διαβάζεις, τι κάνεις και αν χρειάζεσαι οδηγίες για το πώς να βρεις έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο.
