ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μέχρι τα 25 θα έλεγε κανείς οτι έχω τα πάντα. Υγεία, οικογένεια, φίλους, πολύ σεξ, συντροφικότητα και οικονομική άνεση.Σχεδόν ανέμελη ζωή.Στην πορεία δυσκολεύτηκα αρκετά οικονομικά αλλά δε σκοτιζόμουν-είχα ακόμα όλα τα υπόλοιπα.Στα 28 χώρισα, έμεινα άνεργη, αντιμετώπισα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, κλείστηκα στον εαυτό μου, απομάκρυνα πολύ κόσμο από δίπλα μου και τελικά έπεσα στη μαύρη τρύπα της κατάθλιψης. Ευτυχώς χάρη σ' έναν καταπληκτικό ψυχίατρο και έναν πολύ δικό μου άνθρωπο κατάφερα και ξαναβγήκα δειλά-δειλά στο φως.Στα 30 πια ευχαριστούσα το σύμπαν κάθε μέρα που ζω, χαμογελάω και είμαι υγιής. Ήμουν τόσο θετική! Αισθανόμουν ευγνώμων ακόμα και για το νερό που πίνω ή για τον ήλιο που μου χτυπούσε το πρόσωπο! Βρήκα δουλειά και ένιωθα πλήρης. Άρχισα να δουλεύω ασταμάτα-απίστευτες ώρες.Περιστασιακό σεξ και λίγες εξόδους για τα επόμενα δυο χρόνια.Σήμερα στα 33 νιώθω οτι έχω βαλτώσει. Είμαι ακόμα υγιής, έχω ελάχιστους φίλους πλέον, οικονομικά είμαι άνετη (για τα δεδομένα της εποχής φυσικά), κάνω ακόμα σεξ χωρίς δεσμεύσεις, βγαίνω λίγο, ζω μόνη όπως πάντα. Στην πραγματικότητα έχω τη ζωή που ανέκαθεν ήθελα-να ζω ελεύθερη και ανεξάρτητη.Νιώθω όμως οτι έχω αποτύχει, νιώθω κενή, οτι απλά υπάρχω και δε ζω. Δεν ονειρεύομαι. Νιώθω οτι με ρουφάει πάλι η μαύρη τρύπα. Μου λείπει η συντροφικότητα. Μου λείπει η ανάγκη του άλλου. Μου λείπει η ανεμελιά. Έχω βαρύνει. Και το χειρότερο; Δεν ξέρω τι να κάνω...πως να το διαχειριστώ.Ουφ! Τα είπα κάπου! Να είστε καλά!