ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από αρκετά χρόνια έζησα για λίγο το παραμύθι. Συγκατοίκηση, καλή δουλειά, αγάπη. Αληθινές σκέψεις για το επόμενο βήμα, οικογένεια. Και ξαφνικά σε 2 στιγμές γύρισε ο κόσμος ανάποδα: Ανεργία.Και όταν χάθηκε η βολή, το παραμύθι της αγάπης ξεφούσκωσε. Έφυγε, εξαφανίστηκε τη χειρότερή στιγμή και με άφησε να πέσω μόνος μου. Δεν έμεινε να το ξεπεράσουμε μαζί, να γίνουμε ακόμα πιο δυνατοί, αλλά στα δύσκολα παρουσιάστηκε το πραγματικό πρόσωπο. Δεν διαφαινόταν βλέπετε μέλλον λαμπρό μαζί μου πλέον.Και έπεσα άσχημα, τσακίστηκα. Βοήθησε και η σπρωξιά, λες και δεν ήμουν ήδη αρκετά μετέωρος. Αλλά θα έπρεπε να με ήξερε καλύτερα, θα έπρεπε να ήξερε αν θα τα κατάφερνα, αν ήμουν ή όχι δυνατός, αν άξιζα να πιστεύει σε μένα.Και ήμουν. Έκανα κωλοδουλειές που μου πηδούσαν τον εγκέφαλο, στούμπωσα στα νερόβραστα μακαρόνια από τα Lidl, έπιασα πάτο αλλά άντεξα.Και τα κατάφερα τελικά, όλα αυτά που συζητούσαμε μαζί πως θέλω να κάνω, τα κατάφερα και δεν φαντάζεται πόσο καλά. Περήφανα και εντελώς μόνος. Ακούς? Το είχα πει ότι μπορώ, ότι ξέρω τι κάνω.Και η μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι να το αποδεικνύω με τον τρόπο που μου ταιριάζει: με πράξεις, όχι με λόγια.Και όμως δεν κρατάω κακία, δεν επιθύμησα ποτέ άσχημα πράγματα για κανέναν. Μόνο ένα πράγμα με πείραξε πραγματικά, το ότι δεν πήρε ποτέ ένα τηλέφωνο να πει ένα σκέτο γειά. Α, και το ότι δεν είναι εδώ πια...