ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω κλείσει ακόμη τα 20. Σπουδάζω σε μια σχολή που ανέκαθεν έχει από τις χειρότερες επαγγελματικές αποκαταστάσεις (και ποιά δεν έχει ένα τέτοιο διάστημα θα μου πείς), πράγμα που για το συγκεκριμένο επάγγελμα σημαίνει πως δεν αρκεί το πτυχίο, χρειάζεται τουλάχιστον μεταπτυχιακό και τουλάχιστον μια άλλη γλώσσα για να μπορέσεις κάποιος να βγεί στην αγορά εργασίας (προσέξτε: για να μπορέσει να βγεί στην αγορά εργασίας, όχι για να έχει αρκετές πιθανότητες να βρεί μια δουλειά).Κάνω μια δουλειά ολιγόωρη (όσο μου επιτρέπει το διάβασμά μου) που δεν μπορεί να καλύψει ούτε το 10% των βασικών μου εξόδων. Όπως είναι φυσικό ζω με τους γονείς μου (μεγάλοι σε ηλικία).Και αναρωτιέμαι (όπως τόσοι και τόσοι άλλοι άνθρωποι): Θα καταφέρουμε ποτέ να φύγουμε από το σπίτι (που μας πνίγει, που δεν μας αφήνει να ζήσουμε τα χρόνια αυτά με φίλους, με σχέσεις);Θα καταφέρουμε ποτέ να ανεξαρτητοποιηθούμε;Θα καταφέρουμε να συντηρούμε τον εαυτό μας χωρίς φόβο και χωρίς ανασφάλειες;Ξεκινώντας στην σχολή μου, είχα μια ελπίδα πως μέχρι να τελειώσω, τα πράγματα ίσως, ίσως και να έχουν καλυτερεύσει. Πίστευα πως ίσως, κάνοντας και μια άσχετη με αυτό που έχω σπουδάσει δουλειά, θα μπορούσα σιγά σιγά να ανεξαρτητοποιηθώ.Έχω φτάσει στα μισά σχεδόν. Ο καιρός έχει περάσει γρήγορα, τα πράγματα ίδια και χειρότερα.Έχω αρχίσει να μην ελπίζω πια πως θα μπορέσουν οι άνθρωποι της ηλικίας μου να ζήσουν σαν άνθρωποι πριν από μια μεγάλη ηλικία (π.χ 30 χρονών) απ' όπου ξεκινούν άλλες υποχρεώσεις.Νιώθω οτι φεύγουν αυτά τα χρόνια που είναι τόσο σημαντικά και δεν μπορούμε να τα ζήσουμε όπως θέλουμε.