__________________
1.
Α, μπα. Είμαι 25 χρονών και δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις μουσικής (δεν ξέρω π.χ. να παίζω κάποιο όργανο). Ακούω γενικά πολλή μουσική αλλά τους τελευταίους μήνες έχω την επιθυμία να αρχίσω να ακούω κλασική μουσική, καθώς θέλω να διαπιστώσω γιατί σε κάποιους αρέσει τόσο ή αν τελικά μου πάει. το θέμα είναι ότι μου φαίνεται βουνό να αρχίσω να ψάχνω καθώς δεν έχω γνώσεις. Ή πιο σωστά θέλω να τα πάρω κάπως με τη σειρά τα πράγματα. Έκανα μια σύντομη αναζήτηση αλλά δε βρήκα λίστες, σελίδες κτλ που να προτείνουν ιδέες για αρχάριους, καθώς επίσης και να σε εξοικειώνουν με την ορολογία, την ιστορία κτλ. Έχεις εσύ κάποια ιδέα ή οι αγαπητοί συναναγνώστες;- sword
*Αναστεναγμός*
H πιο βασική γνώση που πρέπει να αποκτήσεις το συντομότερο είναι πώς να χρησιμοποιείς το google. Με άριστα το είκοσι παίρνεις τγία, και αυτό χαριστικά, επειδή διαβάζεις 'Α μπα'.
Επίσης
Αυτό, αυτό, αυτό, εκείνο, το άλλο, το παράλλο, και ένα σωρό άλλα που δεν βάζω γιατί μιλάμε για χιλιάδες λινκς.
Όταν θέλεις να μάθεις κάτι καινούριο, χρειάζεται κόπος. Πολύς κόπος. Πολύ διάβασμα, και πολύς χρόνος στο ψάξιμο. Το ψάξιμο είναι μέρος της δουλειάς, και μάλιστα πολύ μεγάλο, ίσως το μεγαλύτερο. Το να ξέρεις πώς να ψάχνεις, πού να ψάχνεις, και πώς να κοσκινίζεις, χωρίς να ζητάς βοήθεια, είναι μια πάρα πολύ βασική απαίτηση της ζωής. Η «σύντομη αναζήτηση» δεν θα σου βρει ούτε την καλύτερη συνταγή για ομελέτα.
-
__________________
2.
Τι γνώμη έχεις γιά τον David Sedaris;Eχεις διαβάσει κανένα απο τα βιβλία του; Πως σου φάνηκαν;
Τον λατρεύω. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία του, και έχω γελάσει δυνατά, μόνη μου, διαβάζοντας τα, κάτι που συμβαίνει πολύ δύσκολα με την ανάγνωση. Πιστεύω ότι είναι πανέξυπνος και πνευματώδης, και βασικά, μακάρι να ήταν φίλος μου. Ένα από τα αποσπάσματα που μου έχουν μείνει είναι από το βιβλίο «Όταν σας έχουν τυλίξει οι φλόγες», όπου περιγράφει τρεις μήνες στο Τόκιο, ενώ προσπαθεί να κόψει το κάπνισμα. Είναι από τα πιο αστεία κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ. Ένα άλλο που μου αρέσει πολύ είναι εδώ που μιλάει για ψώνια, και πάλι στο Τόκιο, κι εδώ η σχέση του με το κάπνισμα. Έχει γράψει και για άλλα πράγματα εκτός από το κάπνισμα και το Τόκιο, αλλά αυτά μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό. Για κάποιον που δεν τον ξέρει καθόλου ένα χαρακτηριστικό του βιβλίο είναι το "Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια".
__________________
3.
Αγαπητή Αμπα, θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Πριν ένα χρόνο και κάτι ξέκοψα τελείως με τον πρώην μου μετά από μία περιπετειώδη θα έλεγα σχέση 5-6 χρόνων. Είχαμε χωρίσει λίγο καιρό πριν και πέρσι το Μάρτη το τελειώσαμε οριστικά όταν αποφάσισε ότι ήθελε να προχωρήσει με κάποια άλλη. Τότε πέρασα μία τραγική περίοδο μηνών - θα έλεγα την χειρότερη της ζωής μου σε συνάρτηση με άλλους παράγοντες - στην οποία ήμουνα χάλια, μου έλειπε, τον ήθελα πίσω, έκλαιγα, οδυρόμουν και τα συναφή. Πριν κάνα εξάμηνο αποφάσισα ότι έπρεπε να σταματήσω να κάνω κακό στον εαυτό μου και κατάφερα πράγματι να συνέλθω και - ω του θαύματος! - να τον ξεπεράσω. Σ αυτό το εξάμηνο έχω καταφέρει να απομυθοποιήσω και αυτόν και τη σχέση μας, να καταλάβω όλα όσα πήγαν στραβά, να τον σκέφτομαι χωρίς να πονάω, να τον συγχωρήσω για όλα όσα του κρατούσα, να παραδεχτώ και τα δικά μου λάθη (στον εαυτό μου) και να συγχωρήσω κι εμένα, να εκτιμήσω τις όμορφες αναμνήσεις και όσα έμαθα από τις άσχημες και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως είμαι πραγματικά καλά μετά από καιρό. Δεν τον κατηγορώ πια που αποφάσισε να προχωρήσει, αφού το ίδιο θα έπρεπε να είχα κάνει κι εγώ από τότε. Αλλά αυτό που ακόμη μέσα μου δεν μπορώ να καταλάβω και να ξεπεράσω είναι γιατί επέλεξε να είναι με την άλλη κι όχι μαζί μου. Ξέρω ότι η σκέψη μου είναι παράλογη και ανώριμη, ξέρω πως προφανώς είχε τους λόγους του και καλά έκανε, αλλά όσο κι αν προσπαθώ να το εκλογικεύσω δεν μπορώ να καταφέρω να μην με πικραίνει κάθε φορά που το σκέφτομαι. Και είναι κρίμα, γιατί έχω κάνει τόσο μεγάλη προσπάθεια και είμαι τόσο περήφανη για τον εαυτό μου που κατάφερα να φτάσω σε μια συναισθηματική κατάσταση που θεωρούσα απίθανη μερικούς μήνες πριν και μένει αυτό το πράγμα να με τσιγκλάει. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι καθόλου αλλά ξέρω ότι αυτό δεν είναι λύση. Πώς μπορώ να ξεπεράσω και αυτό το τελευταίο θέμα και να κλείσω επιτέλους αυτή την ιστορία μια και καλή; Τι να σκεφτώ, από ποια άποψη να το δω και πώς να το δικαιολογήσω; Δεν θέλω να μου το εξηγήσεις, θα ήθελα ιδανικά να μου πεις με ποια λογική και ποια βάση θα μπορούσα να το εξηγήσω εγώ στον εαυτό μου, ώστε να το καταλάβω, να το συνειδητοποιήσω και να το ξεπεράσω. Ευχαριστώ!
ΥΓ: Ήσουν μία από τις μεγαλύτερες βοήθειες και τα πιο γερά στηρίγματα που είχα σ' αυτήν την προσπάθεια, οπότε ειλικρινά σ' ευχαριστώ!- kk
Βρε kk, βρε kk.
Αν όντως πιστεύεις ότι καλώς προχώρησε στη ζωή του και αυτό θα έπρεπε να είχες κάνει κι εσύ, αν το πιστεύεις πραγματικά και δεν το λες επειδή ξέρεις ότι πρέπει να το πεις, για την καινούρια του κοπέλα θα έπρεπε να λες «χάρισμα της, και καλή τύχη».
Αν σε στενοχωρεί ότι είναι με άλλη τώρα, σημαίνει ότι θα ήθελες να τον έχεις σημαδέψει τόσο πολύ ώστε να είναι ανίκανος να κάνει άλλη σχέση. Να είσαι εσύ ό,τι καλύτερο του έχει συμβεί στη ζωή του, παρόλο που η σχέση σας έληξε – και, όπως φαίνεται, ήταν κάθε άλλο παρά ιδανική. Φαντάζομαι ότι εσύ είσαι ελεύθερη να βρεις άλλον, αλλά αυτός είναι που πρέπει να θρηνεί μέχρι το τέλος της ύπαρξής του;
Διάλεξε άλλη επειδή εσείς δεν τα πηγαίνατε καλά, και ίσως επειδή αυτή η άλλη του ταιριάζει περισσότερο (το εύχομαι, γιατί για όλους εύχομαι να βρουν έναν καλό και συμβατό σύντροφο). Εσύ γιατί ταυτίζεις την δική σου αξία με τις δικές του ανάγκες; Το γούστο του είναι αυτό που καθορίζει την ιεραρχία των γυναικών στη γη; Αν κάποιος προτιμάει το τσάι από τον καφέ, αυτό σημαίνει ότι ο καφές είναι χειρότερος από το τσάι;
__________________
4.
Αγαπητή Ά, μπα, το πρόβλημα μου ακούγεται γελοίο, αλλά πραγματικά αισθάνομαι πως δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Η μητέρα μου είναι τόσο περίεργη. Ανακατεύεται παντού και θέλει να ξέρει τα πάντα. Και όταν λέω παντού και πάντα: μένουμε σε πολυκατοικία και μόλις αντιληφθεί οποιονδήποτε ήχο στην εξώπορτα τρέχει (τρέχει!) στο παράθυρο για να δει ποιος μπαίνει/βγαίνει, τι φοράει, τι ώρα γυρνάει/φεύγει από το σπίτι του κλπ, ψάχνει τα πράγματά μου είτε αυτά είναι σημειώσεις της σχολής μου (διαβάζει τις σημειώσεις μου;!) είτε είναι κάτι που αγόρασα χωρίς να της το πω, μπαίνει κάθε μέρα στην επίσημη ιστοσελίδα της σχολής μου και σε αυτή της αδελφής μου (τυχεράκιας να πούμε είναι σε άλλη πόλη) δλδ δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάποια αναπλήρωση χωρίς να πρέπει (;) να πάω και φυσικά αφού γνωρίζει πότε είμαι στη σχολή και πότε όχι πρεπει να δίνω αναφορά πού θα πάω, με ποιούς θα είμαι κλπ κλπ. Της έχω πει πόσο ενοχλητική είναι αυτή της η συμπεριφορά όμως τίποτα δεν αλλάζει έστω και στο ελάχιστο. Έχω σταματήσει να της μιλάω. Είμαι φοιτήτρια και νιώθω πως δεν έχω καθόλου προσωπικό χρόνο-χώρο. Οκέυ καταλαβαίνω πως μπορεί να βαριέται αλλά όλο το πακέτο είναι too much για μένα. Αν αναρωτιέσαι έχει σπουδάσει και από επιλογή της δεν δουλεύει (τουλ. σε μόνιμη βάση) και ο πατέρας μου κρατάει τόσο παθητική στάση σε όλη την κατάσταση εκνευρίζοντας με λίγο παραπάνω. Τι να κάνω; Απλώς να συνεχίσω να την αγνοώ; Φθείρομαι και αισθάνομαι πως σιγά σιγά χάνομαι.
Σημείωση: αυτό το πρόβλημα είναι ίσως από τα light που έχω στη σχέση με τη μητέρα μου απλώς ξεκινάω από αυτό επειδή ελπίζω πως μπορεί να λυθεί και πραγματικά ντρέπομαι να θίξω κάποιο από τα υπόλοιπα. Ά, μπα ντρέπομαι για τη σχέση μου με τη μητέρα μου και ζηλεύω τόσο πολύ τις μαμάδες των φίλων μου. Νιώθω μόνη.- Ίρις
Κανένα πρόβλημα που έχει σχέση με το χαρακτήρα της δεν μπορεί να λυθεί οριστικά. Η μαμά σου είναι αυτή που είναι και δεν θα την αλλάξεις εσύ, ούτε κανένας άλλος. Αυτό που μπορείς να αλλάξεις, και πρέπει να το κάνεις το συντομότερο γιατί είσαι 23, είναι το πώς αντιδράς και πώς αντιμετωπίζεις τη μητέρα σου. Με αυτή την έννοια, όλα τα προβλήματα που έχουμε με τους άλλους μπορούν να λυθούν με οριστικό τρόπο.
Πρώτα, μη ζηλεύεις, είναι το πιο άχρηστο συναίσθημα που υπάρχει. Κανείς δεν έχει τις τέλειες σχέσεις, κανείς δεν ζει την τέλεια ζωή. Η ζωή δεν έχει νικητές, στο τέλος όλοι χάνουν, και αυτή είναι η ομορφιά της. Κράτα την ενέργεια σου στον εαυτό σου και στην δική σου ζωή, μην την σπαταλάς σε φθόνο και αυτολύπηση.
Δεύτερον, μην ταυτίζεις την δική σου αξία με την αξία των γονιών σου. Δεν σε καθορίζουν, ούτε τους καθορίζεις. Δεν είναι σε θέση να σε κρατήσουν ασφαλή για πάντα, αυτό έχει τελειώσει προ πολλού. Δεν γίνεται να βασίζεσαι στους γονείς για να μη νιώθεις μοναξιά. Η βαρύτητα της ύπαρξης (είμαι μόνος μου, και μόνος θα πεθάνω) είναι ένα πρόβλημα που όλοι πρέπει να λύσουν με κάποιο τρόπο. Τρόποι υπάρχουν πολλοί, αλλά κανένας δεν πρέπει να βασίζεται στο παρελθόν και σε παιδικές ανάγκες. Πρέπει να είναι ένας τρόπος που λειτουργεί αυτόνομα, που είναι προσωπικός, και βασίζεται στο παρόν και στο μέλλον σου, σε κομμάτια της ζωής σου που έχεις χτίσει μόνη σου.
Η μαμά σου δεν φέρεται έτσι επειδή βαριέται. Εσύ δεν χρειάζεται να την αλλάξεις, αλλά να οργανώσεις τη ζωή σου για να απομακρυνθείς από το σπίτι σου και να φτιάξεις τη δική σου ζωή.
Αυτά που έγραψα σε μερικές προτάσεις είναι κάτι χρόνια παρατήρησης, προσωπικής εξέλιξης και ενίοτε θεραπείας – αν δεν καταλαβαίνεις καθόλου τι λέω, και πώς να το κατακτήσεις, τότε καλύτερα να διαλέξεις τον δρόμο της θεραπείας, ακριβώς για να αντιμετωπίσεις και όλα τα υπόλοιπα, που είναι λιγότερο λάιτ, και δεν θέλεις καν να γράψεις με ψευδώνυμο.
__________________
5.
ρε συ αμπα.. ωραια τα λες.. πολυ ωραια ειλικρινα.. δεν μπορω να μην αναρωτιεμαι ομως πώς τα καταφερνεις εσυ στη ζωη σου και μια αντιστοιχη "εσυ".. μπορεις και τα εφαρμοζεις αυτα που μας λες ή μπαινει ο προσωπικος παραγοντας και γ****νται ολα; Γιατι πες οκ, οι εξυπνες και ευφυεις συμβουλες για να λυνεις καθημερινα προβληματα οπως "η γειτονισσα κανει καθημερινα σεξ και ακουγεται" ή "μου κλεβουν τα ταπερακια μου στη δουλεια", αλλα στο προσωπικο κομματι παντα δυσκολευει η φαση.. "με εμενα ειναι αλλιως, εμενα με αγαπαει πραγματικα, οποτε δε θα χωρισω οπως θα συμβουλευα" ή "δεν πειραζει να κερατωσω, ειμαστε open minded και σημασια εχει να κανουμε αυτο που θελουμε" και εκει φανταζομαι αναιρουνται ευκολοτερα οσα λεμε ως εξωτερικοι παρατηρητες.. τα παραδειγματα τα τελευταια προφανως ακυρα και τα αναφερω επειδη η πλεινοτητα των προβληματων αφορα κατι ερωτικο.. επισης.. εσυ που θεωρητικα λογω της τριβης σου με καθημερινα προβληματα και ανθρωπους εχεις πιθανον μια διαφορετικη αντιληψη των πραγματων (ειπα πιθανον!), δεν ειναι πιο ευκολο να τα γειωνεις/αποκωδικοποιεις/ερμηνευεις ολα και επομενως πιο δυσκολο να βρισκεις ευχαριστηση σε καταστασεις, να το "ζεις", να μη βρισκεις ατομα να συνδεθεις, να μην εχεις περισσοτερα ψυχολογικα;
Παραδειγμα: αρεσεις πολυ σε καποιον 37ρη.. δε κανεις αυτοματως ψυχαναλυση σε αυτον και λες "σου αρεσω επειδη εισαι 37 και ειμαι η μονη κοπελα που εχεις γνωρισει τον τελευταιο χρονο. Και παρ'ολο που εγω ως αμπα θεωρω οτι δεν υπαρχει ηλικια στα συναισθηματα, εσυ αυθυποβαλλεσαι οτι σου αρεσω επειδη 40ριζεις και εχεις φρικαρει";
Δεν ξερω αν βγαζεις ακρη, αλλα ευχαριστω για το χρονο σου..
Δεν χρειάζεται να απαντήσω προσωποποιημένα, καλύτερα να απαντήσω γενικά, για όλους.
Νομίζω ότι αυτό που θέλεις να πεις είναι αν η καθαρή ματιά προς τη ζωή δυσκολεύει κάποιον στο να την απολαύσει.
Πιστεύεις ότι οι κριτικοί κινηματογράφου δυσκολεύονται να απολαύσουν καλές ταινίες;
__________________
6.
Γεια σου Α μπα,
Είμαι 23 ετών φοιτήτρια, είμαι βαρήκοη( ακούω από τ ένα αυτί με ακουστικό βαρηκοΐας και στο άλλο καθόλου).
Έχω ένα θέμα που με απασχολεί τα τελευταία 3-4 χρόνια.
Να ξεκινήσω πως στο σχολείο αν και τα μαθήματα δυσκολευόμουν να καταλαβαίνω τους δασκάλους και τους καθηγητές και αυτό μου προκαλούσε αρκετή ανασφάλεια ενώ αντίθετα με τις φίλες μου ήμουν πιο χαλαρή, ήξεραν φυσικά το πρόβλημα μου αλλά κανένας δεν με έκανε να νιώσω άσχημα ή περίεργα γι αυτό.
Πριν 3-4 χρόνια μετακόμισα σε μια πόλη γνώρισα μια κοπέλα, ξεκινήσαμε να κάνουμε πολλή παρέα και σιγά σιγά δεθήκαμε και γίναμε πολύ καλές φίλες. Αργότερα προστέθηκαν άτομα στη παρέα (κυρίως αγόρια) και γίναμε μεγάλη παρέα. Και εκεί ξεκίνησαν τα θέματα, εγώ λόγω του προβλήματος της ακοής είμαι πολλές φόρες λίγο εκτός των συζητήσεων, τις πλάκες, τα αστεία που κάνουν μεταξύ τους διότι όταν μιλάνε πολλά άτομα ταυτόχρονα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο τι λένε.
Και με τον καιρό τα παιδιά άρχισαν να λένε είμαι ντροπαλή, ότι δεν συμμετέχω ποτέ στη συζήτηση, ότι δεν είμαι κοινωνική ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει για μένα.
Μ αρέσει πολύ να συμμετέχω, να μιλάω, να κάνω πλάκες με την παρέα, απλά μου είναι τόσο δύσκολο να το καταφέρω αυτό.
Μέχρι που τι πήγαινα εγώ κοντά τους τι δεν πήγαινα δεν τους έκανε διαφορά και αυτό άρχισε να με στεναχωρεί. Και το είχα συζητήσει με τη φίλη μου πολλές φόρες, και θυμάμαι χαρακτηριστικά να της έχω πει ότι ώρες ώρες νιώθω σαν γλάστρα, και αυτή να γνέφει χωρίς να διαφωνεί.
Επιπλέον έχω ένα θέμα με τη προφορά μου (πχ το 'σ' δεν το λέω σωστά) και ως τότε κανένας δεν μου έχει πει κάτι ότι ενοχλεί και η φίλη μου μου είπε πως θα'πρεπε να το κοιτάξω και ίσως αυτό είναι εμπόδιο στο να βρω δουλειά αργότερα κλπ.
Και όλο αυτό μου έχει προκαλέσει τρομερή ανασφάλεια μέχρι και να πάω να μιλήσω σε κάποιον ξένο, ή όταν γνωρίσω κάποιον να φοβάμαι να μιλήσω.
Και με προβληματίζει διότι πιο μικρή δεν είχα τέτοια θέματα και όσο μεγαλώνω θα πρεπε να αποκτάω περισσότερη αυτοπεποίθηση και όχι να μειώνεται.- Bunny
Η φίλη σου, όπως και οι φίλοι που προστέθηκαν μετά, είναι για ώρες ανάγκης, αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Και μπορείς, και πρέπει να βρεις καλύτερους φίλους. Σκέψου εκείνες τις φίλες που είχες στο σχολείο, με τις οποίες ένιωθες πάντα άνετα και δεν σε έκαναν ποτέ να νιώθεις άσχημα (αλήθεια, πού είναι εκείνες οι φίλες; Ελπίζω να τις έχεις ακόμα). Έτσι είναι οι φίλοι. Σε ενθαρρύνουν να είσαι ο εαυτός σου και δεν σε κάνουν να νιώθεις άσχημα γι' αυτό που είσαι.
__________________
7.
Αγαπητή Α,μπα είσαι φοβερή. Είμαι 17 χρόνων και πριν 5 μήνες αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο. Δεν έχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα , γενικά είμαι πολύ κοινωνική και αισιόδοξη, έχω αυτοπεποίθηση και μια καλή ζωή. Το πρόβλημα είναι οι γονείς μου οι οποίοι αν καί με αγαπούν πολύ, τσακώνονται και φωνάζουν ο ένας στον άλλο από τότε που θυμάμαι. Επιτέλους φέτος, έπειτα από τόσα χρόνια καυγάδων ,στα οποία είχα ρόλο μεσάζοντα καί ένιωθα να με μοιράζουν στα δύο άθελα τους, αποφάσισαν να πάρουν διαζύγιο. Έτσι θεώρησα ότι ο ψυχολόγος θα με βοηθούσε να αποβάλω αυτό το βάρος που ένιωθα και το άγχος που θα μου δημιουργούσαν οι μετακινήσεις(μια εβδομάδα στον ένα και μια εβδομάδα στον άλλο) ειδικά σε μια τέτοια περίοδο (πανελλαδικές).Επέλεξα ένα ψυχολόγο αρκετά νέο που όμως έχει πολύ καλές συστάσεις ,έχει εκδώσει έρευνες και θεωρείται ο καλύτερος στην περιοχή μου. Αυτός, ας τον πούμε Ψ, δεν είναι παιδοψυχολόγος οπότε δεν δέχεται ανήλικους, αλλά αφού σε 2 μήνες κλείνω 18 δέχτηκε να με αναλάβει. Λοιπόον οι πρώτοι 3 μήνες κύλησαν ομαλά, επικοινωνούσα καλά με τον Ψ, προσαρμόστηκα στις μετακινήσεις αλλά και με τις νέες σχέσεις των γονιών μου και γενικά ήμουν αρκετά ικανοποιημένη. Από τον 3ο μήνα και μετά ο Ψ άρχισε να φέρεται παράξενα. Άρχισέ να φέρεται πιο φιλικά, να με ρωτά για θέματα που ειλικρινά δεν ήταν και πολύ σχετικά(για αγόρια και ραντεβού) και να κάνει αστεία. Εγώ δεν θεώρησα ότι ήταν και πολύ επαγγελματικά όλα αυτά αλλά ούτε και τόσο σημαντικά ώστε να σταματήσω να πηγαίνω εκεί. Αυτά συνεχίστηκαν μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα όπου δεν θα πιστέψεις τι έγινε. Λοιπόν επειδη θα βρισκόμουν εκτός Αθηνών, είπα στον Ψ ότι δεν θα πήγαινα στην συνεδρία μας αυτή την εβδομάδα, οπότε εκείνος μου είπε να πάω Σάββατο στις 8 το βράδυ(αυτό ήταν το πρώτο παράξενο).Πήγα και πρόσεξα ότι όλα τα γραφεία ήταν σκοτεινά(στην πολυκατοικία)και η κοπέλα η κοπέλα στη ρεσεψιόν έλειπε. Εκεί άρχισα ν τρομάζω και σκέφτηκα ότι έτυχε να με αναλάβει δολοφόνος κι σκέφτηκα να φύγω, αλλά άνοιξε την πόρτα και μπήκα στο γραφείο. Αρχίσαμε λοιπόν ν μιλάμε και πρόσεξα ότι με έβλεπε όπως βλέπει η γάτα μου το χρυσόψαρο. Ξαφνικά μου λέει "πρέπει να σου πω κάτι πολύ σημαντικό" (εγώ σκέφτηκα θα μου κάνει ερωτική εξομολόγηση αχαχαχαχ, που να ήξερα)"είμαι ερωτευμένος μαζί σου" μου λέει.Εγώ σάστισα, δεν ήξερα τι να πώ.Και εκέινος συνέχιζε και μου είπε ότι είμαι μια πολύ ώριμη, όμορφη,έξυπνη κοπέλα, ότι σεμένα βρήκε ότι δε μπορούσε να βρει στισ κοπέλες της ηλικίας του κτλ , ότι συνεχώς ανυπομονούσε να με δει και ξαφνικα σηκώστηκε (εγώ ακόμη δεν το είχα συνειδητοποιήσε)και με ΦΙΛΗΣΕΕΕΕΕ.Έμεινα ακίνητη 2 δευτερόλεπτα, τον έσπρωξα και άρχισα να τρέχω , πήρα ένα ταξί και πήγα σπίτι μου. Δεν έιπα τίποτα σε κανένα, από τότε με παίρνει συνεχώς τηλέφωνα(τα οποία δεν απαντώ) και μου στέλνει μηνύματα ζητώντας συγγνωμη. Του έστειλα σήμερα μήνυμα κι του είπα να μην με ξαναενοχλήσει και δεν θα πω τίποτα. Συγγνωμη για το μεγάλο μήνυμα και που δεν έχω ερώτηση απλά ήθελα να τα βγάλω απο μέσα μου, αφού προφανώς ο ψυχολόγος μου είναι ερωτευμένος μαζί μου και δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του σωστά. Έλεος, το μοναδικό άτομο στο οποίο μπορούσα όντως να εμπιστευτώ τα προβλήματα μου, καλά τι νόμιζε? ότι θα του έλεγα τέλειααα είσαι κούκλος σε αγαπώ? Ευχαριστώ για την κατανόηση.- Girl interrupted
Αχ.
Αυτό που έκανε είναι υπεραρκετό για να χάσει την άδεια του, αν έχει κάποιου είδους άδεια. Είναι αρκετό για να τον μπλέξει πάρα πολύ με το νόμο. Οι ψυχολόγοι που διαβάζουν θα έχουν φρίξει. Εσύ, τώρα, άκου:
Όταν κάποιος άντρας σε πιέζει και σε φέρνει σε δύσκολη θέση και σε παρενοχλεί σεξουαλικά, ΜΗΝ ΤΟ ΚΡΑΤΑΣ ΜΥΣΤΙΚΟ.
Καταλαβαίνω ότι η πρώτη σου σκέψη είναι να μην το πεις πουθενά και να το κρατήσεις μέσα σου για πάντα, το καταλαβαίνω, κι επειδή ακριβώς το καταλαβαίνω στενοχωριέμαι και απελπίζομαι. Ενώ το μυαλό σου καταλαβαίνει μια χαρά πόσα επαγγελματικά, ηθικά και κοινωνικά όρια ξεπέρασε, πόσο χρησιμοποίησε και εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσύνη που του είχες, στο πολύ βάθος μέσα σου φοβάσαι ότι εσύ φταις, και ότι αν το πεις σε άλλους, θα σκεφτούν ακριβώς το ίδιο. Ότι φταις που το προκάλεσες, φταις που δεν το απέτρεψες, φταις που δεν το πήρες είδηση, φταις που πήγες στο γραφείο του Σάββατο, φταις που τον άφησες να σε φιλήσει, φταις, γενικώς, που είσαι ελκυστική και δεν μπορείς να ελέγχεις τις πράξεις των άλλων.
Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι, δεν μπορώ να πω ότι αποκλείεται να το ακούσεις αυτό αν μιλήσεις. Όμως, είναι σημαντικό να ξέρεις ΓΙΑΤΙ δεν μιλάς. Γιατί σου φαίνεται αυτονόητο να μην πεις σε κανέναν τίποτα, γιατί είναι αυτή η πρώτη σου σκέψη, γιατί δεν την αμφισβητείς και σου φαίνεται η πιο εύκολη. Γιατί πιστεύεις ότι πρέπει όχι μόνο να ξεμπροστιάζεις κακούς (τι λέξη να διαλέξω;) επαγγελματίες, αλλά να τους προστατεύεις και να τους καθησυχάζεις.
Αν ένας υδραυλικός ερχόταν να σου φτιάξει το καζανάκι, και αντί να κάνει αυτό, προκαλούσε πλημμύρα και έφτιαχνε και αντικλείδι του σπιτιού σου, αφήνοντας το καζανάκι χαλασμένο, θα το κρατούσες μυστικό από όλους και θα του έλεγες «δεν θα το πω πουθενά, αρκεί να μην με ξαναπάρεις τηλέφωνο;»
Είμαι βέβαιη πως όχι. Τι αλλάζει τώρα; Ότι στην ιστορία περιλαμβάνεται σεξ, και ό,τι έχει μέσα σεξ, νιώθουμε ότι μας ντροπιάζει. Καταπολέμησε το. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Προειδοποίησε φίλους και φίλες για αυτόν τον «ψυχολόγο». Και κυρίως, μίλησε στους γονείς σου, πες τους τι συμβαίνει στη δική σου ζωή, όσο αυτοί είναι απασχολημένοι με το να τσακώνονται μεταξύ τους.
σχόλια