ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μόνη, πάλι μόνη. Μια ζωή μόνη. Τα χρόνια περνούν και οι άνθρωποι φεύγουν και ξανά μόνη. Δεν είναι ότι δεν έχω φίλους. Αλλά και με αυτούς πάλι μόνη αισθάνομαι. Πληγώθηκα πολύ στη ζωή μου και έτσι έμαθα να μην εμπιστεύομαι πλέον τους ανθρώπους. Οπότε όσες φιλίες και αν κάνω με όσους ανθρώπους και αν συναναστραφώ φιλικά ή ερωτικά είμαι πολύ επιφυλακτική και στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα σκέφτομαι ότι μπορεί να με προδώσουν. Έτσι ανοίγομαι πολύ δύσκολα και δεν απολαμβάνω τις στιγμές. Έχω προσπαθήσει πολύ να αλλάξω και όταν τα κατάφερα ξανά τα ίδια, πληγώθηκα ξανά και έκλεισα. Ακόμη, δεν ξεχνώ. Αν με πληγώσει κάποιος ποτέ δε το ξεχνώ. Θα το κρατάω πάντα μέσα μου. Χωρίς να δείξω όμως ότι πληγώθηκα. Ακόμα και αυτό το κρατάω μέσα μου. Θα ήθελα τόσο πολύ να ήμουν ανοιχτός άνθρωπος, να έκανα εύκολα φιλίες να μην έκανα δεύτερες σκέψεις για όλα, να εμπιστευόμουν τους ανθρώπους και να μη σκεφτόμουν πάντα το χειρότερο, να εξέφραζα αυτά που νιώθω. Θα ήταν μεγάλη ελευθερία. Αλλά δεν ξέρω πως να αλλάξω... Θέλω επίσης να βγάλω κάποιους ανθρώπους από τη ζωή μου. Ανθρώπους με τους οποίους δεν αισθάνομαι καλά. Δε θέλω να συμβιβαζομαι άλλο. Αλλά δεν έχω τα κότσια να το κάνω. Δεν αντέχω άλλο να αισθάνομαι έτσι μόνη και καταπιεσμένη. Θέλω να ζήσω ελεύθερη από όλα αυτά, ευτυχισμένη, με ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για μένα και θα είναι δίπλα μου, που θα μπορώ να τους εμπιστευθώ, θέλω να ερωτευθώ χωρίς δεύτερες σκέψεις. Δεν ξέρω αν αυτά που γράφω βγάζουν νόημα. Δεν ξέρω γιατι γράφω...