ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όπως το λέει ο τίτλος. Δεύτερη μέρα διακοπών και κατέρρευσα. 12 ώρες ύπνου, πίνω ένα καφέ, ετοιμάζω κάτι ελαφρύ και σχεδιάζω που θα πάω για την μοναδική μου ενασχόληση εδώ και 10 χρόνια, το κολύμπι αποστάσεων. Μετά το φαγητό και ενώ έχω κοιμηθεί 12 ώρες, νιώθω να με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου. Ξανακοιμάμαι άλλες 4 ώρες, πάει απόγευμα. Τελικά με τα χίλια ζόρια ανεβαινω στην μηχανή και φτάνω αργά στην παραλία... Παρεξηγημενο θέμα αυτό που ονομάζουμε κατά χρηστικά "κατάθλιψη". Άσχημο βέβαια για αυτόν που το περνάει, αλλά πάνω από όλα, παρεξηγημενο. Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη φορά που πήρα βαριά χάπια για να γίνω καλά από την κατάθλιψη...και είχα περισσότερο μια περιέργεια...πως γίνεται ένα χάπι να με κάνει χαρούμενο και αισιόδοξο όταν έχω σοβαρά αντικείμενα προβλήματα υγείας;;;; Ύστερα από 6 μήνες μεγάλων δόσεων ισχυρών "αντικαταθλιπτικων" θυμάμαι ότι δεν είχα καμία δυνατότητα για στύση, αλλά το χειρότερο ήταν ότι δεν ένιωθα καμία έλξη για το γυναικείο κορμί. Μπορούσε να κάτσει μια κοπέλα(λαμπάδα) γυμνή πάνω μου χωρίς να αισθανθώ τον παραμικρό ερωτισμο και αυτό ήταν τρομακτικό. Επίσης τα χέρια μου έτρεμαν σε σημείο που δυσκοκευομουν στο κινητό ή το πληκτρολόγιο. Δεν ξανα πήρα χάπια ποτέ, δεν είχε κανένα απολύτως νόημα, εξ άλλου δεν αποτελώ κίνδυνο για κανένα, ούτε για τον ίδιο μου τον εαυτό. Έμαθα μια σειρά από άσχημα μαντάτα για την υγεία μου και αυτό είναι όλο, η δικαιολογημενη θλίψη με εξαντλησε και σταδιακά με αποσυναισθηματικοποίησε. Η έλλειψη συναισθήματος, έσβησε τα ένστικτα και κίνητρα. Έτσι λοιπόν τον τελευταίο χρόνο φλερταρω με την ολική ψυχική και σωματική ατονία. Δεν έχω άλλο αποκουμπι εκτός από την θάλασσα...ελπιζω αύριο να είμαι λίγο καλύτερα, να πάω πιο νωρίς στην παραλία, δεν νομίζω ότι ζητάω πολλά...