Λίγο πολύ όλοι ανεξαιρέτως έχουμε δεχτεί μπουλινγκ κατά τα μαθητικά χρόνια, όπως κι εγώ. Αλλά ποτέ δεν ανταπαντούσα/τσακωνόμουν ούτε έκλαιγα/έδειχνα πόσο με πείραζε από φόβο ότι θα τους δώσω τροφή. Απλά αδιαφορούσα -φαινομενικά τουλάχιστον- μέχρι που τους περνούσε, βαριούνταν και σταματούσαν. Όμως παρά τη φαινομενική αδιαφορία, μόλις έκλεινα την πόρτα πίσω μου γινόμουν κουρέλι. Αλλά το ξεπέρασα κι εκεί θέλω να καταλήξω, πως είναι κάτι που όταν πάρεις την απόφαση να το πετάξεις ολοκληρωτικά από πάνω σου μπορείς να το κάνεις! Πάντα θα υπάρχει ένα μικρό απομεινάρι με τη μορφή μιας δυσάρεστης ανάμνησης αλλά μέχρι εκεί.
20.8.2016 | 00:34
"Γιατρεύεται" ποτέ η ψυχή από το bullying των σχολικών χρόνων;
Εγώ νομίζω όχι.. και μακάρι να κάνω λάθος. Φυσικά εξαρτάται και από τον άνθρωπο αλλά και τον τρόπο με τον οποίο το βίωσε ο καθένας(αν είχε υποστήριξη, αν είναι κλειστός χαρακτήρας κτλ. ). Για παράδειγμα υπήρξαν κάτι περιστατικά πολύ άσχημα για μένα και παρόλο που ξέρω πως ανήκουν στο παρελθόν και τα εχω περάσει όταν θυμάμαι ακριβώς τον τρόπο που με έκαναν να νιώσω και την αδικία , στεναχωριέμαι ακόμα για τον εαυτό μου. Θα ήθελα να ακούσω πάρα πολύ τι πιστεύετε:)
6