Σου έχει συμβεί αυτό που με διάφορες παραλλαγές και σε διαφορετικούς βαθμούς συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους είτε το συνειδητοποιούν, είτε όχι: "Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα". Πάλι και πάλι η ίδια ιστορία. Ανώριμοι γονείς με ένα σωρό προβλήματα αντί να κοιτάξουν να τα λύσουν ως ενήλικοι και υπεύθυνοι άνθρωποι, τα κληροδοτούν στα παιδιά τους. Και τα παιδιά παιδεύονται, και πάλι τα ίδια όταν αυτά γίνουν γονείς και μεταβιβάσουν τα προβλήματα στα παιδιά τους. Και πάει λέγοντας. Λοιπόν, αν καταφέρεις να ξεφύγεις από αυτό το φαύλο κύκλο θα είναι το μεγάλο επίτευγμα της ζωής σου. Φυσικά και μπορείς. Όλοι έχουμε αυτή τη δυνατότητα αρκεί να το προσπαθήσουμε και να το επιδιώξουμε. Το ότι είσαι μόνη και κλαις είναι ένα καλό σημάδι προς αυτό το δρόμο. Κάποια στιγμή τα δάκρυά σου θα δώσουν τη θέση τους σε έναν πιο δυνατό εαυτό. Διάβασε, ομως, ψάξε, σκέψου, διαλογίσου. Μη το βάζεις κάτω. Θα βρεις λύσεις. Τα παιδιά των χειρότερων γονιών γίνονται πιο δυνατά από τα υπόλοιπα.
28.8.2016 | 11:38
Συγνωμη ειναι μεγαλο
2004-Εγω 8 χρονων κοριτσακι να βλεπω τους γονεις να τσακωνονται πολυ ασχημα και παρακαλαω να χωρισουν αλλα αυτοι τα βρισκουν και πινουν κρασι και φιλιουνται σαν να μην εγινε τιποτε.2012 καλοκαιρι-Με πλησιασε στο φβ ενας ξενος μεγαλης ηλικιας και αρχισαμε να μιλαμε πολυ,(αγγλικα) και καπως ειχαμε διαδικτυακη σχεση. Το ανακαλυψαν οι γονεις μου, μου πηραν ολες τις συσκευες, και το ανεφεραν στην αστυνομια. Ημουν ανηλικη 16 ετων.2012 φθινοπωρο- Κανω σχεση με εναν που δεν μαρεσε καθολου, απλα για να λεω οτι εχω σχεση, επειδη ολες οι φιλες μου ειχαν. Ηταν τρομερα ζηλιαρης. Εμαθε ο πατερας μου ποσο πολυ με πιεζε και μας χωρισε.2013 καλοκαιρι-Οι γονεις μου, μου ξεκαθαρισαν οτι ειμαι τελειοφοιτη και να μη κανω σχεση. Παραλληλα ανακαλυψα στο φβ οτι ο πατερας μου εχει κρυφη σχεση.2013 φθινωπορο-Κανω σχεση με καποιον δυο χρονια μεγαλυτερο που σπουδαζε σε αλλη πολη αλλα ερχοταν στις γιορτες. Ομως τα καταφερνω αψογα στα μαθηματα. Στο σπιτι ειχε μαθευτει η σχεση του πατερα και ολα πηραν την κατηφορα.2014 καλοκαιρι-Βγαινουν οι βασεις, περασα την τελευταια μου επιλογη. (17000 μορια).Το αγορι μου αλλαξε σχολη και εμενε στην ιδια πολη μαζι μου. Ερχοταν σπιτι μου σχεδον καθε μερα. Παραλληλα, οι γονεις μου αρχισαν να τσακωνονται καθε μερα και με τσακωμους που δεν μπορειτε να φανταστειτε. (Μπροστα στα παιδια για συζυγικα θεματα).2014 φθινωπορο-Χωριζω επειδη δεν αντεχα αλλο να του μαγειρευω, να με προσβαλλει, να ζηταει περισσοτερα, να με μειωνει και ειχα και τα οικογενειακα στο κεφαλι μου.2015 ανοιξη-Ξαναδινω πανελληνιες για να περασω τη πρωτη μου επιλογη. Παραλληλα αρχισα να μιλαω με εναν νεαρο πολυ καλο παιδι απο το ιντερνετ, επειδη εμενε σε αλλη πολη. Υπηρξαν ομως καποια θεματα στην υγεια μου(τα οποια εχω ακομα) που ειχαν ως κυρια αιτια το αγχος. (Απο τους γονεις).2015 φθινοπωρο-Μπαινω στη σχολη που ηθελα. Εξακολουθω να μιλαω με εκεινο το αγορι και ολο χαιρομαι πιο πολυ που δεν εχει οσα δεν μαρεσαν στους προηγουμενους. Ταξιδεψα στη πολη του για να τον συναντησω αλλα ντρεποταν και δεν με συναντησε. Και μετα οταν τελικα ειπε να συναντηθουμε, εγω εκανα μουτρα. Και ετσι δεν τον ειδα ποτε. Στο μυαλο μου ειχα συνεχεια το αγχος για τους γονεις. Στα μαθηματα στη σχολη τα πηγαινα αθλια και κοπηκα αρκετα.2016 καλοκαιρι-Απομονωμενη απο ολους. Γεματη αγχος για τους τσακωμους στο σπιτι, για τη σχολη. Οι γονεις μου τελικα χωρισαν. Το αγορι με αφησε επειδη με ειχε βαρεθει. Οι φιλες μου με αφησαν επειδη δεν εβγαινα. Και εμεινα μονη.Σημερα-20 χρονων κοριτσι και σκεφτομαι αν υπαρχει κατι αλλο, κατι αθλιοτερο να ζησω πια. Οικογενεια, φιλια, σχεση, σπουδη, οικονομικο ολα πηραν την κατηφορα. Κοιμαμαι και καθε βραδυ στον υπνο μου βλεπω τους γονεις μου να σφαζονται. Ξυπναω και συνεχεια σκεφτομαι ποσο αγαπαω εκεινο το αγορι που με αφησε. Σκεφτομαι την σχολη ποσο την αγαπαω αλλα τα παω χαλια. Και κλαιω συνεχεια. Οσο υπερβολικο και αν σας φαινεται, οντως κλαιω συνεχεια. Θελω να εξαφανιστω. Δεν εχω ουτε καλες παιδικες αναμνησεις, ουτε φιλους, ουτε ερωτες να θυμαμαι και να λεω "α για δες ποσα καλα ειχες στη ζωη σου". Ολα ειναι κακες αναμνησεις. Κουραστηκα. Θελω να εξαφανιστω. Καποιος καποτε (στο lifo) μου ειπε να σωσω ο,τι σωζεται. Και ειπα να βαλω τα δυνατα μου με τη σχολη, αλλα δεν μπορω να συγκεντρωθω. Ολα αυτα στο μυαλο μου απτο πρωι μεχρι το βραδυ και κανεις να μην ειναι διπλα μου. Σας παρακαλω δωστε μου κουραγιο, καποια συμβουλη, το εχω αναγκη.
5
