Για καθετί που τελειώνει, σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων, υπάρχει και ένας λόγος, μία αιτία. Το αυτομαστίγωμα δεν είναι η λύση, ίσως λίγη αυτοκριτική να αρκεί. Πάντως, έχω μάθει πλέον πολύ καλά δύο πράγματα: το πρώτο είναι ότι δεν υπάρχει αλάνθαστος άνθρωπος, και όλοι μπορεί να υποπέσουν σε σφάλμα κάθε είδους μέσα σε μία σχέση. Το δεύτερο είναι ότι δεν είναι το ''μέγεθος'' του σφάλματος ο παράγοντας που καθορίζει τον αν θα μας ''συγχωρήσει'' ο άλλος, αλλά η επιθυμία του ή μη να μας έχει στη ζωή του. Και πολλές φορές τα σφάλματα δεν είναι τελικά το αίτιο, αλλά μία πολύ καλή αφορμή για να φύγει κάποιος επειδή αυτό επιθυμούσε πραγματικά...
1.9.2016 | 21:35
.
Αναλωνομαστε καθημερινα σε ενα σωρο μαλακιες και ξεχναμε καποια βασικα πραγματα στη ζωη μας που ισως θα μπορουσαν να δωσουν παραπανο νοημα στη ζωη μας αν εμεις τους διναμε ομως πρωτα την ευκαιρια να μπορεσουν να το κανουν.Καθε φορα μετα απο ενα χωρισμο σκεφτομαστε πως εμεις ειμαστε οι υπαιτιοι αυτου του τελους και ασυνειδητα χτυπαμε τον εαυτο μας με μια πληθωρα ελατωμματων που εκτος του οτι ενθαρρυνουν την ανασφαλεια δεν κανουν τιποτα μα τιποτα αλλο.Ακομη και αν τελειωσει κατι δεν εχει σημασια η μαλλον εχει ..η μηπως εμεις το κανουμε να εχει? και γιατι να εχει αν ειχε σημασια θα υπηρχε ακομα για να μην υπαρχει σημαινει τελος.πολλες φορες αυτο το τελος μας ποναει απλως πρεπει να καταλαβουμε οτι δεν χρωσταμε τιποτα σε κανεναν παρα μονο στον εαυτο μας
1
