ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου βγήκε λίγο τεράστια η εξομολόγηση, αλλά θα μου κάνετε μεγάλη χάρη αν αφιερώσετε αυτόν τον χρόνο :) Σε λίγο καιρό κλείνω 2 μήνες που έχω χωρίσει. Είμαι σε κατάσταση ακόμα που μπορεί να συσχετίσω οτιδήποτε με αυτήν και να με ρίξει ψυχολογικά ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Κάθε μέρα, συνέχεια. Είχα πιστέψει σε αυτή τη σχέση και παρά κάποιες συγκεκριμένες δυσκολίες, που δεν θέλω να επεκταθώ, φαινόταν ότι θα είχε ακόμα πολύ μέλλον. Τελικά δεν κράτησε. Δεν πήγαινε άλλο και το καταλαβαίνω αυτό. Με στεναχωρεί πολύ που τέλειωσε έτσι, ενώ υπήρχαν ακόμα συναισθήματα και από τους δύο και που λογικά δεν θα τη ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου. Τη πρώην μου τη γνώρισα κατά τη διάρκεια του εράσμους που είχα πάει. Γενικά το εράσμους είναι η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου και την προτείνω ανεπιφύλακτα. Το αποτέλεσμα είναι να μην θέλεις να τελειώσει ποτέ και όταν συμβεί αυτό να σε ρίχνει ψυχολογικά για αρκετό καιρό. Εγώ αν και πέρασα τέλεια μπορώ να πω, όταν ερχόταν το τέλος, το έβλεπα μόνο ως μια ευκαιρία να είμαι ακόμα περισσότερο με τη πρώην μου. Κλεινόμουν μέσα τον τελευταίο καιρό που ήταν και η εξεταστική εκεί και ασχολιόμουν μόνο μαζί της. Έγραψα στα @@ μου εκείνες της μέρες άτομα που είχαμε περάσει τόσα μαζί και σχεδόν τους αγνοούσα. Πολλούς δεν τους χαιρέτησα ποτέ και τώρα δεν τολμάω ούτε στο φβ να τους στείλω γιατί ντρέπομαι. Είμαι λοιπόν σε μια κατάσταση που έχω πέσει πολύ ψυχολογικά λόγω του χωρισμού και συνδυάζεται με τη στεναχώρια για το τέλος του εράσμους (που βγαίνει τώρα μαζεμένη) και τη συμπεριφορά μου προς άτομα που τους θεωρώ ακόμα φίλους από τότε, αν και αμφιβάλλω ότι με θεωρούν αυτοί. Γενικά το τέλος της καλύτερης περιόδου της ζωής μου. Και τώρα να 'μαι πίσω, μετά από τις χειρότερες καλοκαιρινές διακοπές της ζωής μου, να μην μπορώ να ασχοληθώ με τη σχολή, που χρωστάω αρκετά μαθήματα και μπαίνω και 5ο έτος. Δεν έχω όρεξη για τίποτα, ούτε να διαβάσω, ούτε καν να καώ στον υπολογιστή. Το μόνο που κάνω όλη την ημέρα είναι να ψάχνω λόγους να φύγω απ' το σπίτι και όταν είμαι μέσα να ακούω μουσική και να κλαίω ασταμάτητα. Καθημερινά. Δεν μπορώ να φανταστώ το μέλλον μου. Μου λείπει πάρα πολύ όλη αυτή η κοινωνικοποίηση του εράσμους και αν και βρήκα εδώ τους κολλητούς μου που τόσο μου έλειψαν, νιώθω απίστευτα μόνος μου. Και ξανακλαίω. Μου λείπει να έχω μια σχέση, μου λείπει να δίνω αγάπη που νιώθω ότι έχω τόση να δώσω. Νιώθω κενός. Δεν έχω να ασχοληθώ με τίποτα. Δεν γνωρίζω νέο κόσμο. Δεν ξέρω ποιες είναι οι επιλογές μου πλέον. Σκέφτηκα ότι μια καλή λύση, που θα με βοηθούσε κάπως, είναι να βρω κάποιο χόμπυ, που δεν έχω κανένα. Κάτι που να αθλούμαι, που θέλω να ξεκινήσω να το κάνω και αυτό και ίσως έτσι να έρθω σε επαφή και με νέο κόσμο. Τα γυμναστήρια τα βαριέμαι όμως αφάνταστα και δεν έχω άλλες ιδέες. Sorry for the long post και όποια συμβουλή, ιδέα, κράξιμο ή ευχή, όλα ευπρόσδεκτα :)