ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βγαίνω χθες βράδυ απο το Μέγαρο. Μαγεία. Η παράσταση του Μπόρις Άιφμαν μου γέννησε ένα σωρο σκέψεις και συναισθήματα. (προτείνω σημερα, τελευταια παρασταση, να σπεύσετε). Χαζεύω το πάρκο ε.βενιζέλου, γαλήνιο μες στα σκοτάδια του. στην αποβάθρα του μετρό, κοιτώ τα πρόσωπα γύρω μου, ακούω τις συζητήσεις τους, τις γνώμες του για την παράσταση. Σουσουρα, χαμόγελα. Κι εγώ χαμογελάω. Μπαίνω στο μετρό, είναι φίσκα, ακούγεται μια φασαρια απο τα μπροστινα βαγονια, κανεις δεν καταλαβαίνει, κανεις δε μπορει να βγει. το μετρό ξεκιναει. "dear passengers, mind your personal belongings" και λοιπα. Ένα παιδί, ίσα με 15-17 χρονών, φωνάζει σε εναν φίλο του λίγο πιο πέρα "Ρε τάδε, έλα, ρίξε ένα" και το μισό βαγόνι και πλέον αρχίζει να κραυγαζει "αναρχικε και μπολσεβικε, αυτη η γη δε σου ανηκει". Παγώνει το αλλο μισο βαγονι. Ευαγγελισμός. ανοιγουν οι πόρτες, δεν κινειται κανεις. "Αλβανε, Αλβανε, δε θα γινεις ελληνας ποτε". Συνταγμα. "Ελλας, Ελλας, ή ταν ή επι τας". Κατεβαίνω.