ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ε ψιτ..εσυ εκει στη Κρήτη..Με ακούς?Σιγά μην δεις αυτό το γράμμα.Απλά να γράφω για να ξεσπάσω κάπου.Μοιάζει σαν ένα μπουκάλι με χειρογραφο σημείωμα μέσα που το πετάς στην θάλασσα.Τι να πώ παιδί μου δίκιο έχεις.Δίκιο έχεις που δε θες να με δεις. Που δε θες να γυρίσω πίσω.Δίκιο έχεις.Τα χείλη σου μου λείπουνε. Το πρόσωπο σου. Να και η βλακεία σου μου λείπει.Σου χω φτιάξει και μιά λίστα με τραγούδια άραγε την ακούς ?Δίκιο είχες που δεν ήθελες να με δεις.Ευχαριστώ για το άκυρο.ήταν το πιο χρήσιμο άκυρο που έφαγα ποτέ μου.Καταλαβαίνω.Δίκιο είχες σου λέω.Μη μου φωνάζεις άλλο πια σε παρακαλώ.Δεν είναι που δε σε αγαπώ η που δεν σε αγάπησα.Δεν είναι τιποτε από αυτά στο ορκίζομαι.Είναι που δεν μπόρεσα να δώσω αυτό ακριβώς που ήθελες εσύ.Γιατί να μωρέ παιδί μου ήθελες να με φέρεις στα μέτρα σου και εγώ δε μπορούσα.Δεν είμαι για αυτά. Μη με θεωρεις λιγότερη.Ηθελες να πάρω ρίσκα που δεν είμουν έτοιμη να πάρω.Από άλλη οικογένεια εγώ και από άλλη εσυ και μη ξεχνας ότι εγω δεν είχα ποτέ κανένα.Και το ξέρεις.Τι να πω βρε παιδάκι μου. Είσαι η μόνη αλυσίδα που πρέπει να σπάσω.Μόνο στο μυαλό μου υπάρχεις πια. Ούτε και στα γενέθλια μου με θυμήθηκες .ήταν η πρώτη φορά που δεν άκουσα την φωνή σου την ημέρα των γενεθλίων μου.Ακόμη σφίγγεται το στέρνο μου γι αυτό.Έχω να ακούσω τη φωνή σου μήνες. Έχω σταματήσει το μέτρημα.Με έκανες να έρθω πίσω μόνο για να σε δω και με ακύρωσες. Μπράβο σου που βρήκες την δύναμη.Εγω δεν την έιχα.Και πολύ καλά το έκανες. Αν είχαμε συναντηθεί....άντε να μας ξεκολλήσεις πάλι. Πάλι δράμα ελλληνικό θα άρχιζε..Και μοιάζουν τα ελληνικα δράματα σαν τούρκικες σειρές και εμένα ξέρεις ότι δε μαρέσουνε αυτά.Τι να πω παιδί μου. Ζορίστηκες και εσυ με την πάρτη μου.Ένα σαγαπώ από το στόμα μου δεν άκουσες.καταλαβαίνω.Δε είναι ότι δε σε αγαπούσα. Απλά να μωρέ δε τη λέω αυτη τη λέξη εύκολα γιατί μετά θα πρεπε να αναλάβω και ευθύνες που δεν ήθελα να αναλάβω και δε μπορούσα να αναλάβω και δεν γινόταν.Πάνω από όλα ειλικρίνεια απέναντι στην πάρτη μας.Και εγώ την είχα. Και συ την έιχες δε λέω.Αλλά να μωρέ..δε μπορώ να καταπιώ αυτό που μου έκανες.δε μπορώ.Ε εσύ εκει κάτω στην Κρήτη.Με ακούς?Τα σκάτωσα. Δε μετανιώνω όμως που έφυγα.Δεν είχα ούτε τσιγάρα να πάρω. Γι αυτό. Γι αυτό εφυγα. Καλά μου κανες. Μια χαρα με πλήγωσες. Πολύ δημιουργική η ιδέα σου για να μου κλείσεις τη πόρτα στα μούτρα.Μούδιασα εκείνη την μέρα. Σε καταλαβαίνω όμως. Και πολύ καλά το έκανες.Κατάλαβα την θέση σου. Την ήξερα από πριν. Απλά να μωρέ...ζορίστηκα που θελες να με κάνεις να είμαι αλλιώς .Δε με πίστευες ότι είμαι αυτό που είμαι νόμιζες ότι άλλα έλεγα και άλλα ήμουν. όχι δεν ήταν έτσι πάντα ειλικρινής ήμουν μαζί σου .Πάντα ειλικρηνης.Πάντα είχες το περιθώριο να κόψεις από μένα.Περίμενες κάτι που ποτέ δεν μπόρεσα να δώσω.δεν φταίω σε αυτό δε φταίω.Δεν σου είπα ποτε ψέμματα παιδί μου. Ποτέ.Εσύ δεν ήθελες να με πιστέψεις και ήλπιζες ότι θα με αλλάξεις.Δε μπορώ να ξανάρθω πια πίσω . Είναι και αυτά τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι μου συνέχεια ρε παιδάκι μου..Ευτυχώς που μου λαχες όμως.Μου μαθες να μη λέω ποτε την λέξει ΠΟΤΕ.όλα μπορούν να συμβουν στη καρδιά ενός ανθρώπου.Και εσύ ένα απρόσδόκητο συμβάν στη καρδιά μου ήσουν. Και εγώ το ίδιο ήμουν ε?Πόσο δύσκολη είναι η κοινωνία της Κρήτης. ΄πόσο πολύ με πονάει που έπρεπε να φύγω.Ξέρεις κάτι? Με σπασμένη βαλίτσα ήρθα. Να δεν με ένοιαζε και τόσο. ήταν εκέινη που μου είχες χαρίσει. Και να βαριά ήταν μωρέ. Ένιωθα λες και σε κουβαλούσα τότε θυμάμαι.Σαν να σήκωνα το βάρος σου.Η βαλίτσα αχρηστεύτηκε. Ακόμη νιώθω το βάρος της όμως.Την ψυχη σου δεν την έχει άνθρωπος που λεγες συχνά.Νομίζω το ίδιο μπορώ να πω και για σένα.Αποδέχτηκα πια ότι καμμία σαν εσένα δεν θα είναι και ούτε ψαχνω.Μεμονωμένο γεγονός. Από κείνα τα περίεργα που λένε. Δεν θα ξανασυμβείς και δεν θα ξανασυμβω. Το χώνεψα και αυτό.Έχω άλλο βάρος τώρα. Και είναι 5 μήνων βάρος.Θα της δώσω το όνομα το δικό σου. Μου λέει μια ψυχη Οχι λεω.Δεν θέλω να βασανίζομαι. Θέλω να την θυμάμαι. Γιατί την αγάπησα.Ψυχή μου να σαι καλά. όπου και να σαι.Το χώμα της κρήτης να σου δίνει δύναμη όπου πατάς και όπου βρισκεσαι. Να σαι καλά.ε ψιτ ...Σαν τις ψυχές μας...κανείς.