__________________
1.
Γειά σου άμπα μου. Είμαι 17 και του χρόνου θα δώσω πανελλήνιες. Είμαι καλή στα μαθήματα (μαθήτρια του 20 που λένε). Οι γονείς μου θέλουν συνέχεια να διαβάζω. Άν πάρω κανένα 18 ας πούμε, γίνεται κακός χαμός στο σπίτι. Μου λένε ότι δεν διαβάζω και ότι δεν θέλω να πετύχω. Διαβάζω την περισσότερη μέρα. Παρόλαυτά η μητέρα μου θεωρεί απαραίτητο να έρχεται κάθε μια ώρα, ανοίγει την πόρτα και μου λέει « Διάβασε». Την έχω σιχαθεί γι αυτό. Πριν 2 χρόνια έδωσα για 2 πτυχία ξένων γλωσσών. Βγήκαν αποτελέσματα για το ένα και κόπηκα. Το τι άκουσα δεν λέγεται. Εκλαιγα 2 μέρες. Μου έλεγαν ότι τους κοροιδεψα και δεν διάβασα και ότι ειμαι μια απογοητευση και ότι άλλα παιδιά που οι γονείς τους δεν ενδιαφέρονται τόσο το πέρασαν. Ο πατέρας μου δεν μου μίλαγε για 2 μήνες. Μετά βγήκαν τα αποτελέσματα για το άλλο που το πέρασα και ξαναέγινε καλός. Τους λέω ότι δεν είναι αναγκη να διαβάζω όλη την ώρα, τα πάω καλά έτσι κ αλλιώς. Πολλές φορές κάνω τα δικά μου όταν είμαι στο δωμάτιο. Αλλά άμπα μου δεν αντέχω άλλο αυτη την κατάσταση. Ευτυχως θα δηλώσω εκτός σπιτιού του χρόνου και θα φύγω. Ως τότε απλά θα συγκεντρωθώ στα μαθήματά μου. Φταίω εγώ μετά να ρίξω μάυρη πέτρα?- Ελένη
Συγκεντρώσου στα μαθήματα για να καταφέρεις να φύγεις από το σπίτι. Συγκεντρώσου γιατί αυτή είναι η λύση. Κάνε ό,τι μπορείς για να περάσεις αλλού. Και όταν περάσεις αλλού, που θα το καταφέρεις γιατί είσαι πολύ ικανή, θα ηρεμήσεις για λίγο καιρό, και μετά θα σκεφτείς πολύ καλά πώς θέλεις να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με τους γονείς. Πρόσεχε όμως μην χάσεις τον στόχο σου στις σπουδές. Η ελευθερία θα είναι υπέροχη, αλλά θα πας να σπουδάσεις για να εξασφαλίσεις την οικονομική ανεξαρτησία από τους γονείς σου, και αυτό σημαίνει αφοσίωση στα μαθήματα. Οι σπουδές θα είναι ένα διάλειμμα, αλλά δεν είναι ο στόχος. Αν δεν τα πας καλά εκεί, σε πέντε χρόνια, θα είσαι πίσω μαζί τους.
Καλή επιτυχία, θα πάνε όλα θαυμάσια.
__________________
2.
Αγαπητη Α Μπα
Ειναι η πρωτη φορα που σου γραφω. Αυτο το καιρο εχω νευρα πολλα ,καθως και γκρινια για τα παντα. Γενικα ημουν πολυ ψυχραιμη και παντα εβρισκα λυσεις μεσω διαλογου και ποτε με φωνες... Απο μικρη ηξερα να ποναω τον αλλον με τα λογια τον "χτυπουσα" εκει που ποναγε και αυτα οταν ηξερα οτι εχω δικιο ,στην αντιθετη περιπτωση οχι μονο ζηταγα συγνωμη αλλα εκανα τα παντα για να επανορθωσω (δεν φτανει να πεις την λεξη μονο πρεπει και να πραττεις σωστα;;) . Εδω και ενα μηνα μπορει και παραπανω , εχω απιστευτα νευρα κια πρωτη φορα αντιδραω με φωνες . Νοιωθω οτι πνιγομαι ειτε εχω δικιο ειτε εχω αδικο και ξεσπαω σε ατομα που αγαπαω. Δεν μπορω να το διαχειριστω ολο αυτο . Με νευριαζει ακομα και γιατι μου μετακινησαν κατι , αν μου πουν κατι για πλακα και εγω το παρω στραβα μεχρι και να ακουσω την αθλια κατασταση της χωρας μας απο τις ειδησεις ή οταν βλεπω κατι ή καποιον να αδικειται τοτε γινομαι τοσο εξαλη που ανοιγω το στομα μου και βγαινειβο ωχετος. Πραγματικα μετα νοιωθω απιστευτες τυψεις και νευριαζω με μενα . ακομα χειροτερα γιατι κλαιω απ τα νευρα μου.
Δεν νπορω αλλο δεν ξερω πως να το διαχειριστω γιατι δεν ημουν ετσι ποτε κα δεν μπορω να συγκεντρωθω να δω απο που προερχεται..
Εχω σκεφτει να παω σε ψυχολογο ομως λεφτα δεν εχω και νοιωθω καπως να ζητησω απο τη μανα μου λεφτα 25 χρονων γομαρα... Ειμαι ενα χρονο ανεργη και σκεφτομαι μην ειναι αυτο που το προξενησε αλλα τοσο πολυ;;; ειλικρινα ακομα και ετσι να ειναι πρεπει να σταματησω τα νευρα αλλα δεν ξερω πως..
Μηπως υπαρχει καποιος τροπος να διαχειριστω το θυμο μου;; Σημειωτεον εχω δοκιμασει κολυμπι περπατημα στη θαλασσα ποδηλατο να κανω καμια βολτα με μουσικη αλλα παλι τα ιδια...- Μαρια
Πόσες φορές πρέπει να πούμε στο α μπα ότι το οικονομικό θέμα δεν είναι δικαιολογία για να μην πάμε σε ψυχολόγο; Έχω την αίσθηση ότι το γράφω, το διαβάζουν κάποιοι, και μετά από κάποιο καιρό εμφανίζεται πάλι κάποιος καινούριος.
Μου κάνει αρνητική εντύπωση ωστόσο όταν κάποιος φέρνει αυτό το επιχείρημα χωρίς καν να ψάξει τι συμβαίνει, πόσο κάνει ας πούμε. 10 ή 100; Κι έτσι, ίσως μάθει μόνος του ότι υπάρχουν και δωρεάν λύσεις.
Μαρία, ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε μέσα μας κάτι που μας δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους, αν δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει, είναι ο ψυχολόγος. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Απλώς, δεν υπάρχει.
__________________
3.
Έχω ερωτευθεί τον κιθαρίστα μου. Χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη αντί του 'crash' της Αγγλικής.O ανθρωπος έχει μωρο και γυναικα με την οποια το μεγαλωνει.Κι εγω εχω σχεση,λιγοτερο απο ενα χρονο αλλα σχεση.Παιζουμε μαζι τρια χρονια και παντα τον συμπαθουσα και το ενστικτο μου μου ελεγε οτι ειναι αξιολογη προσωπικοτητα αλλα μονο προσφατα καταφεραμε λογω συνθηκων να μιλησουμε οι διο μας,για τρεις ωρες,και ηταν ξημερωμα μετα τη συναυλια και ασχοληθηκε μαζι μου,ανθρωπινα και μου μιλησε με αφοπλιστηκη ειλικρινεια και σε τιποτα δε διεψευσε τις εντυπωσεις μου.Φυσικα και δε με φλερταρε κι αυτο με εκανε ακομη περισσοτερο να τον θαυμασω.Στην επομενη συναυλια ηρθε απ'το πουθενα και μου χαρισε ενα αξεσουαρ της κιθαρας του,χωρις να το ζητησω.Απλα ετεινε το χερι κ μου το εδωσε χωρις να πει τιποτα.Κιεγω το πηρα και θυμηθηκα οτι μερικους μηνες πριν ειχα ζητησει ενα τετοιο μαραφετι απο εναν αλλο κιθαριστα κ δε μου το εδωσε.(Δεν εχει ιδιαιτερη αξια απλως μου αρεσε αισθητικα και σκεφτηκα οτι δε θα αγορασω,θα περιμενω να μου το χαρισει καποιος και να που συνεβη).Νιωθω ενοχες.Απεναντι στο αγόρι μου,στον εαυτο μου, στην ομορφη ομαδα αυτων των τριων ανθρωπων.Καταλαβαινω οτι αυτο σχετιζεται με καποια κενα σtη σχεση μου.Η και οχι,μπορει να εχει να κανει με δικα μου θεματα.Δεν με απασχολησε αρχικα,απλα χαρηκα που τα'παμε,στην πορεια ομως οι ατακες που ανταλλάσσουμε νιωθω σα να εχουν νοημα και χθες το βραδυ πριν κοιμηθω διπλα στο αγορι μου τσουπ! Να'τος, φαντης μπαστουνης, μπροστα στα ματια μου σε πληρη λεπτομερεια.Θα μου πεις σου γυαλισε καποιος,οκ συμβαινουν αυτα καταπιε το και συμφωνω.Αλλα δεν το'χω ξαναπαθει εντος σχεσης.Μ'αρεσει το αγορι μου, μαρεσει που επιτελους εχω καποιον που μου φερεται σα να'μαι ανθρωπος,με αγαπη και σεβασμο.Θελω να στεριωσω αλλα νιωθω σα να μην κανω εγω.Η θα με τρεχει ενας ψυχοπαθης ή θα σκεφτομαι τον κιθαριστα.Η ιστορια του κοσμου ε? Εν τελει πρεπει να βρω αλλον ή πρεπει να αλλαξω τον εαυτο μου? Και πως αλλαζεις μια βασικη πανανθρωπινη λειτουργια?Και που θα βρω τα κοτσια να χωρισω έναν ανθρωπο γιατι απλως 'δεν ειμαι καλα','θελω να τα βρω με τον εαυτο μου','θελω περισσοτερα'.Μου φαινεται ανωριμο και τζαμπα ταλαιπωρια και για τους διο μας.Και ρε φιλε δε θελω να χωρισω!Αλλα με κατι τετοια σκεφτομαι οτι πρεπει..Ειναι πιθανο απλως να μη γουσταρω τοσο? Και αν ειναι πώς ξερω ότι δε θα παθω τα ιδια και στον επομενο? Μετα από πεντε σχεσεις νομιζω οτι μαλλον στραβα αρμενιζω και δε φταιει ο γυαλος.Επελεγα λαθος ανθρωπους και τωρα επελεξα εναν σωστο ανθρωπο για τους λαθος λογους?- Συγγνωμη για τους τονους το internet σερνεται και θα μου'παιρνε μία ώρα.
Το λάθος στο "crash" είναι χαριτωμένο, και θα μπορούσε να έχει φροϋδικές προεκτάσεις. (Το σωστό είναι crush).
Ας αφήσουμε τις περιστροφές, άλλωστε δεν φημίζεται το α μπα για κάτι τέτοιο. Φλερτάρετε.
Ένα συν για σένα είναι ότι εσύ δεν έχεις παιδί με τον φίλο σου. Ένα πλην για σένα είναι ότι αυτός έχει παιδί με την φίλη του, οπότε αν όντως φλερτάρει, θα σου βγάλει την ψυχή σε σημείο που ούτε φαντάζεσαι τώρα.
Αν πιστεύεις ότι μπορείς να το κρατήσεις στο φλερτ μέχρι να καταλάβει κάποιος από τους δύο τι κάνει και να το αφήσει, είσαι εντάξει. Αλλιώς, ετοιμάσου.
Η λύση είναι να μην είσαι με κανέναν από τους δύο, γιατί και οι δύο είναι λάθος επιλογές. Ο πρώτος δεν σου φαίνεται αρκετός, και για τον άλλον το λέω βάσει ενστίκτου. Αυτά τα κινηματογραφικά με πετάλια και τις ολονύχτιες «αθώες» κουβέντες μου φέρνουν λίγο φαγούρα, είμαι λίγο καχύποπτος τύπος. Ο πρώτος δεν σου φαίνεται αρκετός, γιατί τα κριτήρια που έθεσες δεν είναι κριτήρια σχέσης. Το ότι σου φέρεται σα να είσαι άνθρωπος είναι το απειροελάχιστο προαπαιτούμενο. Δηλαδή, οι άλλοι πώς σου φερόταν; Ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο είναι το ελάχιστο που πρέπει να ζητάμε από οποιαδήποτε σχέση, ακόμα και μακρινή, περιστασιακή, πλατωνική και φιλική.
Η βασική πανανθρώπινη λειτουργία που δεν αλλάζει ποια είναι; Εκεί μπερδεύτηκα τελείως. Τον χαρακτήρα σου εννοείς;
__________________
4.
Ειναι το οτι δεν νιωθω ερωτευμενη αρκετος λογος για να χωρισω?Ειμαστε κοντα ενα χρονο μαζι και περα απ'τον αρχικο ενθουσιασμο δεν ενιωσα κατι περισσοτερο.Ναι,περναω καλα,ναι εκτιμω απεριοριστα τη γεναιοδωρια του και τη δοτικοτητα του,ναι μ'αρεσει σα γκομενος.Αλλα δε με συγκινει,δε νιωθω οτι δε μπορω χωρις αυτον.Ο λογος?Εχω ταυτισει τον ερωτα με το βασανο και επειδη ξερω οτι αυτο ειναι προβληματικο, προσπαθω σε αυτη τη σχεση να εκπαιδευσω τον εαυτο μου να ειναι φυσιολογικος.Και τι σημαινει ερωτας? Ο ερωτας δεν ειναι μια φαντασιακη κατασταση που τελειωνει?Ε λοιπον εγω μπηκα κατευθειαν στην πραγματικοτητα και αυτο μου αρεσε.Δε θελω αλλο βασανο,το εφαγα και το ξερασα.Ιναφ.Αλλα δε μ'αρεσει καθολου στον εαυτο μου το οτι οταν λειπω του λειπω,αλλα εμενα οχι τοσο.Δηλαδη νιωθω οτι γουσταρει περισσοτερο απο οσο εγω.Απ'την αλλη ισως να εγινα ετσι μετα απο τοσο συναισθηματικο ξυλο,δε χρειαζομαι,δε μου λειπει κανεις,ειμαι μονη-μονιμα,'ανεξαρτητη'.
Στην παρουσα φαση μου αρκει αυτο που εχουμε,αλλα μακροπροθεσμα δεν το βλεπω...Αισθανομαι οτι τον αδικω,τον κοροιδευω και εχω συνειδησιακο προβλημα.Δεν ειναι ο τυπος μου αλλα ο τυπος μου ως τωρα με οδηγει σε αδιεξοδο.Οποτε λεω,ας δουμε και κατι διαφορετικο,πιο υγιες αν μη τι αλλο.
Ο ανθρωπος δεν 'την ψαχνει'γιατι οπως λεει τα εχει βρει με τον εαυτο του και σαφως δεν εχω δικαιωμα να επεμβω σε αυτο.Δεν εχει αυτος προβλημα επειδη εμενα μου λειπουν πραγματα.Θα ηθελα να συζηταμε περισσοτερο.Θα ηθελα να ειναι πιο αναλυτικος και να συγκεντωνεται,αλλα αυτος λεει οτι ετσι ειναι,οτι τον κουρασαν οι αναλυσεις και θελει απλα να ζει τη στιγμη.Εγω ομως πιστευω οτι απλα δεν μπορει να τις κανει.Δεν ειναι 'αναλυσεις' το να ολοκληρωνουμε τη σκεψη μας,το να ξερουμε τι ειδος ταινια ειδαμε και γιατι μας αρεσε.Θελω κατι περισσοτερο απ'το ''μ'αρεσουν οι αληθινες ιστοριες γιατι ειναι αληθινες και δεν μου αρεσει το ψεμμα.''Αδυνατει να σκεφτει θεωρητικα,να συνθεσει,να αναλυσει,να κανει μεταφορες,παρομοιωσεις,γενικα υστερει στη χρηση του λογου και η σκεψη του εκφραζεται ως ρηχη κι επιφανειακη.Δεν αδυνατει ομως να βγαζει τα σωστα συμπερασματα με λιγες και περιεκτικες κουβεντες,εστω και ¨λαϊκά''.Δηλαδη δεν μπορει να μιλησει για το ρατσισμο ή την πατριαρχια αλλα δεν ειναι ρατσιστης 'η μισογυνης.Στα σημαντικα θεματα εχει μετριοπαθεις αποψεις,ανθρωπιστικες,υγιειςκατ'εμε.Και η συμπεριφορα του ειναι πολυ ενταξει ως τωρα,γενικα οχι μονο σ'εμενα.Μπορει ομως να πει μια χοντραδα και οταν τον πιανω στην κουβεντα παραδεχεται οτι ναι,δεν το σκεφτηκε και εχω δικιο.Δεν θελω να εχω παντα δικιο.Θελω καποιον που θα μπορει να με πεισει ωστε οταν εχω αδικο να το καταλαβω.Αλλα αν εξαντλεισαι γρηγορα και δεν εχεις επιχειρηματολογια δεν με πειθεις.Η εστω μια φαρμακερη προταση που τα λεει ολα,καλη ωρα εσυ αγαπητη μου που με ταπωσες πολλακις.Ασε που εχει μνημη χρυσοψαρου.Του λες κατι το ξεχναει και μετα σε ρωταει τι επαθες?Τωρα δε λεγαμε Χριστιανε μου οτι εχω περιοδο και ποναω?
Αυτος παλι μου λεει 'ζωγραφισε το'.Δεν σκεφτεται,δεν ακουει,αισθανεται.Εχει αλλο τροπο αντιληψης του κοσμου.Νιωθω οτι εχω διπλα μου ενα ηφαιστειο γεματο λαμψεις και χρωματα που ομως μενουν μεσα του.Θελω να τα δω,να τα ανακαλυψω αλλα καταληγω οτι ισως να τα φανταζομαι απλα και να μην υπαρχει τιποτα παρα μονο χωμα.Ντρεπομαι που τον κρινω.Θα μου πεις βρες καποιον που σου ταιριαζει και ας τον ανθρωπο ησυχο.Αλλα αυτος με θελει παρολο που η διαφορα μας μπορει να τον κουραζει.
Καποιες φορες νιωθω τρυφεροτητα για το κουσουρακι του ,ειναι δυσλεκτικος λεει,ειναι και 35 χρονων πια,αργα για να το δουλεψει-οχι οτι θελει- αλλα καποιες φορες σκεφτομαι οτι απλα ειναι βλακας.Και μετα ξανα ενοχες.Τι να κανω?Σοβαρα δεν θεωρω εαυτον τιποτα ξεχωριστο.Αλλα νιωθω οτι την πεταω και δεν την πιανει,ψοφαει μονη της στα μισα.Και δε μ'αρεσει αυτο το 'δε θελω να μαθω' απ'τη μια κι απ'την αλλη 'οσο ζω μαθαινω'.Μας δουλευει ο τυπος για να μην το κουραζει τελικα?Κι ετσι περασαν 10 μηνες τη μια να λεω τι'ναι τουτο και την αλλη τι γαματος που ειναι,για αλλους λογους.
Τι θα κανουμεεεεεεεε?Οταν αγαπας δε εστιαζεις στα θετικα?
Οταν αγαπας δε σου φαινεται το πιο ομορφο το δικο σου παππι?
Οταν το παππι μου κοιμαται,ενα μικρο κενο με ξυνει σαν το μπιζελι κατω απ΄το στρωμα.
Ασε που και με οσα εχουν δει τα ματια μου φοβαμαι και τι θα μου βγαλει αν τον χωρισω.
Δεν είναι ότι δεν τον έχεις ερωτευτεί. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Είναι ότι δεν τον θέλεις καν για φίλο σου.
Αν έχουμε κάνει πολλές λάθος επιλογές στη ζωή μας που μας έχουν οδηγήσει σε πολλά ερωτικά ζόρια, η λύση δεν είναι να μείνουμε με τον πρώτο που θα μας φερθεί φυσιολογικά. Αν έχουμε συσχετίσει το πάθος με την τρέλα, η λύση δεν είναι να κάτσουμε με τον πρώτο που νιώθουμε ότι έχουμε του χεριού μας. Για να το πω με άλλα λόγια, αν έχεις ζοριστεί με λάθος επιλογές, μην κάνεις άλλη μια για να διορθώσεις τις προηγούμενες.
Δεν είναι τόσο εξωφρενικό να μας φέρεται κανονικά κάποιος. Μην το εξυψώνεις τόσο πολύ. Οι προηγούμενοι που δεν σου φερόταν καλά, ήταν η επιλογή σου. Δεν ήταν τύχη, δεν ήταν η κακιά η στιγμή. Και τώρα δεν «προσπέρασες» τον έρωτα για να περάσεις στην πραγματικότητα. Έκανες και πάλι μια επιλογή, γιατί νόμιζες ότι το αντίδοτο αυτών που έκανες πριν, είναι να τα φτιάξεις με κάποιον που δεν σου πολυαρέσει.
Και βέβαια, δεν είναι αυτή η λύση. Η καλή εκδοχή αυτού που κάνεις είναι ότι σαν εκκρεμές, πέρασες από ένα άκρο στο άλλο, και τώρα που βλέπεις ότι κανένα δε σου κάνει, μήπως επιλέξεις κάτι στο ενδιάμεσο: κάποιον που σου φέρεται καλά, αλλά σου αρέσει και πάρα πολύ. Η κακή εκδοχή είναι ότι ακόμα δεν έχεις καταλάβει πώς πρέπει να είναι αυτός που σου ταιριάζει, επειδή δεν έχεις ακόμη καταλάβει ποια είσαι. Το μέλλον θα δείξει, αλλά αν δεν θέλεις να το αφήσεις στη ζωή, κάτι άλλο πρέπει να κάνεις.
__________________
5.
Με τον συζυγο μου μεταναστευσαμε στην αλλη ακρη του κοσμου πριν απο λιγα χρονια. Ειμαστε στα μεσα των 30, εχουμε πολυ καλα πτυχια, ειμαστε πολυ αγαπημενοι.Οταν ηρθαμε αντιμετωπισαμε παρα πολλα προβληματα. Δεν μπορουσε κανεις απο τους δυο μας να βρει δουλεια πανω σε αυτο που σπουδασε. Καναμε ασχετες δουλειες ισα ισα να βγαζουμε τα προς το ζην. Πολυ γρηγορα καταλαβαμε οπου στην χωρα που πηγαμε να ζησουμε για να σε παρει εργοδοτης στην δουλεια του πρεπει να εχεις γνωστο να σε προτεινει. Αν στειλεις ετσι βιογραφικο δεν προκυτε καν να τα ανοιξουν. Οπως καταλαβαινεις ηταν αδυνατο να βρουμε μια καλη δουλεια περα απο εργατες ή σερβιτοροι. Μετα απο δυο χρονια πηρε τον αντρα μου ο κολλητος του στην δουλεια του. Δεν ηταν ακριβως αυτο που σπουδασε, αλλα ειχε μια καποια σχεση,τουλαχιστον ηταν δουλεια γραφειου.Ο συζυγος μου πολυ γρηγορα καταλαβε οτι ο κολλητος του τον εκμεταλευταν. Δουλευε ολη την μερα, δεν εκανε ποτε διαλλειμα, του ζητουσε να παει και τα Σαββατα, τα λεφτα ηταν λιγοτερα και απο οταν δουλευε σε εργοστασιο σαν εργατης και πολλα αλλα. Εκανε υπομονη να παρει την προυπηρεσια και γιατι ηθελε να βοηθησει τον κολλητο του που του κλαιγοταν συνεχεια οτι η δουλεια του δεν παει καθολου καλα. Καταλαβαινα οτι ολη αυτη την πιεση την μαζευε μεσα σου και επειδη ειναι εσωστρεφης ολη αυτη η αδικια τον επνιγε. Κατι που εκμεταλευοταν ο κολλητος. Εντωμεταξυ εγω βρικα μια παρα καλη δουλεια σε ενα πολυ καλο ιδιωτικο νοσοκομειο, σε ενα εξαιρετικο περιβαλλον, πανω στο αντικειμενο με καλα λεφτα. Και ξαφνικα ο κολλητος του του λεει πως αποχωρει απο την επιχειρηση γιατι τα τσουγκρισε με τους συναιτερους. Και αρχισε η μεγαλη κατρακυλα. Η εταιρια αρχισε να πηγαινει χαλια, τα αφεντικα εχουν πολλα νευρα και ξεσπανε στον αντρα μου, τον εκβιαζουν οτι θα απολυθει, ο κολλητος του τον πιεζει να γινει ο κατασκοπος του για να μαθαινει τα οικονομικα της εταιριας. Ο αντρας μου πνιγετε με αυτη την κατασταση. Εχει πεσει σε καταθλιψη, δεν κοιματει τα βραδια, εχασε το γελιο του. Πιστευει πως αν απολυθει δεν προκυτε να βρει ξανα δουλεια και θα καταληξει παλι εργατης. Τα βλεπει ολα απαισιοδοξα και μαυρα. Εντωμεταξυ τα σπασε απο τον κολλητο οταν του ειπε πως δεν μπορει να δινει πληροφοριες της εταιριας. Και ευτυχως δηλαδη, μεγαλο καθαρμα ο τυπος. Εγω ειμαι διπλα του, του ειπα να παραιτηθει και οτι ζουμε μονο με τον μισθο μου αλλα λεει οτι αντεχει ακομα. Μου ειπε πως θελει να παει σε ψυχολογο.Φυσικα και τον στηριζω σε αυτο αλλα οι συνεδριες θελουν πολυ χρονο για να δεις καποια αποτελεσμα, μηνες ισως και χρονια. Του δινω καθε μερα κουραγιο, του λεω με πηγμη οτι θα βρει αλλη δουλεια και θελει λιγη υπομονη αλλα δεν το πιστευει. Του δινω παραδειγμα εμενα που βρηκα. Δεν ξερω πως αλλιως να τον βοηθησω. Σκιζετε η καρδια μου να βλεπω τον ανρωπο μου σε αυτη την κατασταση και να μην μπορω να κανω κατι. Μου ειπε πως παιρνει δυναμη μονο απο την αγαπη μου. Τι μπορω να του πω για να απαλυνω την ψυχη του και να ανακουφιστει απο αυτο το γαμημενο το αγχος?- Τον λατρευω
Όλη η ιστορία θα μπορούσε να είναι πάρα πολύ πολύπλοκη, και τεράστιο αδιέξοδο, και πρόβλημα και τοίχος και πηγή τεράστιου άγχους και τρέλας.
Μόνο που η δική σας δεν είναι.
Αν τα λεφτά σου φτάνουν και για τους δύο, το πρόβλημα είναι μέσα στα κεφάλια σας.
Δουλεύουμε για να ζούμε. Δεν ζούμε για δουλεύουμε πάση θυσία όλη την ώρα χωρίς κανένα άλλο κριτήριο. Αν ήταν ανάποδα η ιστορία, θα είχες παραιτηθεί προ πολλού.
Ή θα ζητήσει να τον απολύσουν για να πάρει αποζημίωση, ή θα παραιτηθεί, ή θα σκεφτείτε μαζί τι από τα δύο συμφέρει περισσότερο για να φαίνεται καλύτερα το βιογραφικό του. Όταν ξεκουραστεί και ηρεμήσει, θα δει αν χρειάζεται ψυχολόγο. Το να δουλεύουμε για να πληρώνουμε τον ψυχολόγο είναι παράνοια.
Παιδιά, μην πνίγεστε σε μια κουταλιά νερό. Τι θα πει «αντέχει;» Καταρχάς, μάλλον δεν αντέχει. Και δεύτερον, δεν είναι αυτό το ζήτημα.
Αν του είναι τόσο αδύνατον να παραδεχτεί ότι δεν αντέχει (και δεν μπορεί με τίποτα να καταλάβει ότι κανείς δεν του ζητάει να αντέχει τα πάντα, αν υπάρχει άλλη λύση) ο ψυχολόγος χρειάζεται για άλλο λόγο.
__________________
6.
Είμαι 19 ετών γυναίκα και έχω έναν αδερφό 16 ετών και έναν 13 ετών. Ο 16χρόνος οπότε με ακουει/βλέπει να παρακολουθώ στο YouTube βιντεάκια που αφορούν το μακιγιάζ την περιποίηση και γενικα ότι είναι "girly" γελάει κοροϊδευτικά και έχει ένα ύφος "θα σου την έλεγα τώρα αλλά είμαι πολύ ανώτερου επιπέδου και απαξιω". Δεν ξέρω αν είναι μισογυνης ή απλά μαλακας. Δεν είναι σπάνιο να βλέπουμε ότι οτιδήποτε που αφορά τις γυναίκες συ να υποτιμάται και υποβαθμίζεται, όπως και οι γυναίκες δηλαδή. Αυτά σκέφτομαι όταν το κάνει αυτό και εκνευρίζομαι πάρα πολύ. Τόσο πολύ που θέλω να τον χαστουκισω. Έχω δύο ερωτήσεις. 1) γιατί το κανει; 2) τι να του απαντήσω την επόμενη φορα;- Maryandmycat
1) Το κάνει γιατί είναι 16 χρονών και αυτά είναι τα μηνύματα που κυριαρχούν παντού γύρω του. Τώρα ανακαλύπτει τον ανδρισμό, και για σιγουριά μιμείται με ένταση γιατί φοβάται πολύ μην ξεφύγει.
2) Έχεις δοκιμάσει να τον κοροϊδέψεις για τις «αντρικές» του ασχολίες; Τότε θα δεις τι από τα δύο είναι.
__________________
7.
Αγαπητή Α,μπά
είμαι σχεδόν 25, μερικές μέρες μείνανε. Είμαι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο 1ο έτος σπουδών μου κ έχω άλλο 1 έτος. Ένα χρόνο πριν μου συνέβη κάτι δυσάρεστο, είχα μια σχέση με ένα συνομήλικο και προέκυψε (ξέρω δεν είναι δυνατόν το 2016 να έτυχε αλλά ΝΑΙ έτυχε) μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Η σχέση μας δεν ήταν ιδανική λόγω ζήλειας άνευ λόγου και αιτίας από την πλευρά του αλλά αποφασίσαμε να το κρατήσουμε. Δυστυχώς λόγω άλλων θεμάτων που προέκυψαν (διαφωνίες ιδεολογικές κυρίως με τους δικούς μου γονείς και εκείνου περί πολιτικού και θρησκευτικού γάμου και άλλες βλακείες που ήταν κυρίως αφορμή όπως το έβλεπα τότε αλλά και τώρα για να προστατέψουν οι δικοί μου εμένα από αυτή τη τοξική σχέση αλλά και το παιδί μου) πήρα την απόφαση να διακόψω την κύηση. Πριν το κάνω μίλησα με ψυχολόγο και γενικότερα δεν ήταν απόφαση της στιγμής. Μετά από αυτό πίστευα ότι θα γυρνούσα στην πόλη που έμενα ως φοιτήτρια για να συνεχίσω τη σχέση μου μαζί του αλλά υπολόγισα λάθος. Η μητέρα μου, με τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα μου, φρόντισε να του τηλεφωνήσει και να ζητήσει να διακόψουμε οριστικά. Με τα πολλά μάλωσα με τους δικούς μου αλλά αποφάσισα να χωρίσω. Μη με ρωτάς γιατί, δεν ήθελα, αλλά το έκανα. Σήμερα, 1 χρόνο μετά από αυτό το γεγονός είμαι φοιτήτρια, ψάχνω απελπισμένα δουλεία (δεν υπερβάλω στο "απελπισμένα") και εδώ και 6 μήνες έχω αρχίσει κρυφά (από γονείς και αδέλφια) να βγαίνω πάλι μαζί του. Έχει αλλάξει πολύ από αυτό που ήταν, το βλέπω, τόσο χαζή δεν θεωρώ πως είμαι. Αλλά έμαθα σήμερα ότι ο μικρός μου αδερφός μας έχει δει μαζί έξω και ενημέρωσε τους δικούς μας και η μητέρα μου τηλεφώνησε στην καλύτερη μου φίλη να επιβεβαιώσει αν βγαίνω πάλι μαζί του και της είπε ότι δεν γνωρίζει κάτι. Η απάντησή της μητέρας μου ήταν ότι σκέφτεται να βάλει κάποιον να με παρακολουθεί για να έχει αποδείξεις(το γράφω και θέλω να τσιρίξω από τα νεύρα μου). Δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητη και θέλω πια, δεν αντέχω άλλο. Αλλά κουράστηκα να έχω τον φόβο μην το μάθουν οι γονείς μου και θέλουν να με κλειδαμπαρώσουν σε κανένα δωμάτιο μέχρι να μου περάσει. Ρε Α,μπα τον αγαπάω αυτόν τον άνθρωπο , ξέρω ότι δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά για κανέναν αλλά ξέρω ότι με αγαπάει και εκείνος. Δεν νιώθω ότι είχα την απαιτούμενη συμπαράσταση από τους δικούς όταν έπρεπε (ούτε όταν διέκοψα την κύηση ούτε πιο πριν που είχα σχέση και συνωμοτούσαν μεταξύ τους και δεν έλεγαν κάτι σε μένα που με αφορά).Ο σύντροφος μου δεν είναι το παιδί που ονειρεύονται να έχω δίπλα μου για μια ζωή αλλά δεν με νοιάζει κιόλας, στην τελική κακό κάνω (αν κάνω) σε μένα και μόνο. Θέλω να ορίζω μόνη μου τη ζωή μου και να μην ρωτάω τον κάθε ένα για το τι θα κάνω μετά. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ! Ήμουν πάντα το καλό παιδί αλλά φτάνει, πρέπει να ζήσω. Συγνώμη για το κατεβατό αλλά ήθελα να έχεις μια όσο πιο σφαιρική ιδέα για το θέμα. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?
Αγαπητή φίλη,
Συμβαίνουν δύο πράγματα παράλληλα, που επηρεάζουν το ένα το άλλο με έναν πολύ επικίνδυνο τρόπο.
Πρώτον, οι γονείς σου είναι πάρα πολύ παρεμβατικοί. Αν η οικογενειακή παθογένεια είχε κλίμακα, θα ήταν πολύ κοντά στο τερματικό σκορ. Ό,τι κάνουν, είναι λάθος. Πάρα πολύ κακώς ανακατεύτηκαν τόσο πολύ στη ζωή σου, και πάρα πολύ κακώς συνεχίζουν να ανακατεύονται τώρα στη ζωή σου. Έχεις απόλυτο δίκιο που σκας και αγανακτείς.
Οπότε για αυτό το θέμα το ερώτημα είναι: αν δεν θέλεις να ρωτάς και να ζητάς άδεια για κάθε τι που κάνεις, γιατί ζητάς άδεια για κάθε τι που κάνεις; Τρεις εξηγήσεις υπάρχουν: νομίζεις ότι το μόνο που μπορείς να ελπίζεις είναι να αλλάξουν οι γονείς σου χαρακτήρα στα γεράματα, ή πιστεύεις ότι αν επαναστατήσεις θα σταματήσουν να σε στηρίζουν οικονομικά. Η τρίτη εξήγηση είναι ότι κατά βάθος, μεγαλωμένη σε μια παρεμβατική οικογένεια, νιώθεις ότι αφού σε στηρίζουν οικονομικά, είσαι υποχρεωμένη να ανταλλάσσεις την προστασία με υπακοή.
Μόνο εσύ ξέρεις γιατί υπακούς ακόμα, και γιατί δεν έχεις καταλάβει ότι για να σε ορίζουν, πρέπει να τους αφήνεις να σε ορίζουν. Χωρίς τη συμμετοχή σου, είναι απλώς αδύνατο. Αν είναι μόνο οικονομικό το θέμα (που δε νομίζω, αυτό θα ήταν δυστυχώς η πιο εύκολη εκδοχή), πρέπει να βρεις τον τρόπο να αποδεσμευτείς. Αλλιώς, άργησες να ενηλικιωθείς, και τώρα που θέλεις να το κάνεις, έχουν περιπλεχτεί πολύ τα πράγματα. Γι'αυτό οι εφηβικές επαναστάσεις πρέπει να γίνονται στην εφηβεία. Μετά τα προβλήματα είναι πιο σοβαρά.
Δεύτερον, η σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Χρειάζεται συζήτηση από μόνο του το φαινόμενο. Από τοξική σχέση, έγινε πολύ καλή μέσα σε μήνες; Γιατί τον απορρίπτουν οι γονείς σου σε σημείο που να σε πείθουν; Αυτό το σημεία το αποκρύπτεις σχεδόν, και είναι κάπως ύποπτο. Το πρόβλημα είναι ότι επειδή τώρα τα κάνετε όλα μυστικά, δεν είναι δυνατόν να ξέρεις τι είδους σχέση έχετε. Η απαγόρευση συστρέφει και αλλοιώνει τη σχέση σας σε σημείο τόσο μακρινό από την καθημερινότητα, που ό,τι νομίζεις ότι έχετε, το έχετε επειδή δεν υπάρχει περιθώριο να είναι όλα στο φως.
Οπότε, μια οδό βρίσκω. Πρώτα, θα δεις πώς θα ανεξαρτητοποιηθείς από τους γονείς σου. Το αγόρι πρέπει να είναι εντελώς άσχετο με αυτή την διαδικασία. Για σένα πρέπει να το κάνεις, για τη ζωή σου. Αν στο τέλος αυτής της διαδρομής τα έχεις ακόμη μαζί του, τότε θα έχεις ελπίδες να καταλάβεις ποιον διάλεξες και γιατί τον διάλεξες.
σχόλια